Δέκα τραγούδια σε στίχους του Λευτέρη Χαψιάδη

Μία είναι η ουσία:
δεν υπάρχει αθανασία

Άιντε μία είναι η ουσία:
δεν υπάρχει αθανασία

Αχ και του παράδεισου η κοιλάδα
δε χωράει την Ελλάδα

Να 'σουνα, Θεέ μου, πότης
να σωθεί η ανθρωπότης,
στο μεθύσι σου απάνω
να μαχαίρωνες το Χάρο.

Μία είναι η ουσία:
δεν υπάρχει αθανασία

Άιντε μία είναι η ουσία:
δεν υπάρχει αθανασία

Άιντε ν’ αρρωστήσει ο Άγιος Πέτρος
να τη βγάλουμε και φέτος.

Να 'σουνα, Θεέ μου, πότης
να σωθεί η ανθρωπότης,
στο μεθύσι σου απάνω
να μαχαίρωνες το Χάρο.

Μου 'δωσε φτερά μια αγάπη
μα δεν άντεξαν πολύ.
Μόλις πήγα να πετάξω
έπεσα στη γη.

Η δική μου η ευτυχία
τέλειωσε προτού ν’αρχίσει.
Ήταν ήλιος του χειμώνα
που δεν πρόλαβε να δύσει.

Χτύπησα κι εγώ μια πόρτα
μα την άνοιξ’ ο καημός.
Και τα όνειρα που είχα
γίνανε καπνός.

Για πάντα θα μείνω κοντά σου,
για πάντα μαζί κι όπου βγει.
Θα είμαι εγώ η καρδιά σου
κι ο χτύπος μου θα ’σαι εσύ.

Παρέα στου κόσμου τις στράτες,
στα πλούτη, στη φτώχεια μαζί,
Κι αν έχουνε τέλος οι αγάπες,
για πάντα η δική μας θα ζει.

Εγώ κι εσύ, πάμε μαζί και μη φοβάσαι,
εγώ κι εσύ, κι ας έχει βάσανα η ζωή.

Για πάντα θα μείνω κοντά σου,
για πάντα μαζί κι όπου βγει.
Θα είμαι εγώ η καρδιά σου
κι ο χτύπος μου θα ’σαι εσύ.

Κι αν έρθει το τέλος του κόσμου
κι αν μείνουμε μόνοι στη γη,
το χέρι σου, μάτια μου, δώσ’ μου.
Τα πάντα η αγάπη μπορεί.

Εγώ κι εσύ.....

Όλου του κόσμου οι προδομένοι
έχουν στα στήθια τους πληγή
κι όσο υπάρχουν ερωτευμένοι
η προδοσία θα πονάει πιο πολύ.

Μοιάζουμε, μοιάζουμε
όλοι οι ερωτευμένοι
ίδιος ο πόνος, ίδιο το δάκρυ
σ’ όλη την οικουμένη.

Όλου του κόσμου οι προδομένοι
με τα τραγούδια τους μιλούν
και της αγάπης οι λαβωμένοι
ό, τι κι αν κάνουν, να ξεχάσουν δεν μπορούν.

Μιλούσες πάντα για φεγγάρια
και για ταξίδια μακρινά,
μα εγώ τον γνώρισα τον κόσμο
μες στη δικιά σου αγκαλιά,
μα εγώ τον γνώρισα τον κόσμο
μες στη δικιά σου αγκαλιά.

Μεγάλε έρωτά μου στη δικιά σου τη ματιά
ο κόσμος όλος μοιάζει μια σταλιά,
μεγάλε έρωτά μου στη δικιά σου τη ματιά
κι απόψε ταξιδεύω μαγικά ω ω.

Μιλούσες πάντα για φεγγάρια,
για του ονείρου τις ακτές,
κι εγώ ταξίδευα μαζί σου
στις πιο παράξενες τροχιές,
κι εγώ ταξίδευα μαζί σου
στις πιο παράξενες τροχιές.

Μεγάλε έρωτά μου στη δικιά σου τη ματιά
ο κόσμος όλος μοιάζει μια σταλιά,
μεγάλε έρωτά μου στη δικιά σου τη ματιά
κι απόψε ταξιδεύω μαγικά ω ω.

Παράξενη που είναι η ζωή
κανένας δεν την ξέρει
εκεί που λες κουράστηκα πολύ
σου έρχεται ένα αστέρι.
Παράξενη που είναι η ζωή
κανένας δεν την ξέρει.

Είσαι τ’ όνειρο που βγήκε, βγήκε αληθινό
και με ταξιδεύεις, φως μου, σ’ άλλο ουρανό.

Παράξενη που είναι η καρδιά
πληγώνεται, πονάει
κι εγώ που είχα μείνει στα παλιά
τώρα αλλού με πάει.
Παράξενη που είναι η καρδιά
πληγώνεται, πονάει.

Απ’ της Σμύρνης τ’ ακρογιάλια
κι απ’ του Πόντου τις αυλές,
φτάσαμε ξεριζωμένοι
μες στις φτωχογειτονιές.

Πρόσφυγες κυνηγημένοι,
μια ζωή αδικημένοι.
Στοιβαγμένοι σε παράγκες,
να μας πνίγουν οι ανάγκες.
Πρόσφυγες κυνηγημένοι,
μια ζωή αδικημένοι.
Τους καημούς μας τραγουδάω,
υποφέρω και πονάω.

Απ’ τα σπίτια μας διωγμένοι,
στην πικρή την προσφυγιά.
Και στο αίμα βουτηγμένη
η μισή μας η γενιά.

Πώς μπορεί να έχεις φύγει
να έχεις φύγει τόσον καιρό
και να είσαι πάντα μπρος μου
μ’ έναν τρόπο μαγικό;
Πώς μπορεί να έχεις φύγει
κι όμως να είσαι πάντα εδώ;

Όπου κι αν πάω κι όπου ρωτάω
τα δυο σου μάτια συναντώ
να με κοιτάζουν και να μου τάζουν
το δικό σου γυρισμό.

Πώς μπορεί να έχεις φύγει
να έχεις φύγει τόσον καιρό
και ακόμα να ορίζεις
της ζωής μου το ρυθμό;
Πώς μπορεί να έχεις φύγει
και τη σκιά σου ν’ ακολουθώ;

Έχε γεια βρε ψεύτη κόσμε
σε βαρέθηκα,
εβλαστήμησα την ώρα
που κοντά σου βρέθηκα.

Γι' άλλον κόσμο γεννημένος
ήμουνα εγώ,
ξένος ήρθα, ξένος φεύγω
με παράπονο πικρό.

Έχε γεια καημένη μάνα
κι άσ’ τα κλάματα,
δεν αλλάζει η ζωή μας
με σταυρούς και τάματα.

Γι' άλλον κόσμο γεννημένος
ήμουνα εγώ,
ξένος ήρθα, ξένος φεύγω
με παράπονο πικρό.

Εμένα τα τραγούδια μου
σαν μοιρολόγια μοιάζουν
τον πόνο της Ανατολής
στη Δύση κουβεντιάζουν

Εγώ είμαι γιος της Κοκκινιάς
της προσφυγιάς εγγόνι
και κλαίει η Σμύρνη μέσα μου
σαν πληγωμένο αηδόνι

Εμένα με νανούρισαν
ταξίμια κι αμανέδες
του Μάρκου τα ρεμπέτικα
μέσα απ’ τους καφενέδες