Οκτώ τραγούδια με τη φωνή της Μαίρης Χρονοπούλου

Ένα καράβι είν’ η ζωή
που δεν αράζει πουθενά,
περνά και φεύγει ένα πρωί
και πίσω δεν ξαναγυρνά.

Η σειρήνα του σημαίνει
το καράβι θα σαλπάρει
και μαζί του θα με πάρει
εκεί που η αγάπη μου θα ζει.

Και σημαίνει και σημαίνει
η σειρήνα του και πάει,
η ζωή είν’ ένα καράβι
που πίσω δεν ξαναγυρνά.

Ούτε λιμάνι δε θα βρει
ούτε θα βρει ποτέ στεριά,
ένα καράβι είν’ η ζωή
που σαν τον άνεμο περνά.

Του αγοριού απέναντι πείτε του πως πεθαίνω
για τα βαριά ματόκλαδα, ματόκλαδα
και τα βαριά τα χέρια

Πείτε του πως ξαγρύπνησα και με τον πόνο δείπνησα
γυρεύοντας τα μάτια του, τα μάτια του
και τα ζεστά, και τα ζεστά του χέρια

Του αγοριού απέναντι πείτε του πως το θέλω
να μου 'ρθει τα μεσάνυχτα, μεσάνυχτα
και δίπλα μου να πέσει

Και ως τα ξημερώματα να καίνε τα πατώματα
Μια θάλασσα τα χάδια του, τα χάδια του
κι εγώ φωτιά, κι εγώ φωτιά στη μέση

Είμαι γυναίκα του γλεντιού
και δεν υπολογίζω
έτσι τον βρίσκω τον καιρό
έτσι τον αρμενίζω

Δε με νοιάζει, δεν ρωτάω
η ζωή τι θα μου φέρει
στο 'να χέρι το τσιγάρο
στ' άλλο χέρι το μπεγλέρι.

Είμαι γυναίκα του γλεντιού
τα θέλω όλα δικά μου
και μοναχά ο έρωτας
γεμίζει την καρδιά μου.

Τι μέρα είναι σήμερα
καθημερνή ή σχόλη;
Τις στενοχώριες μου ξεχνώ
εμπρός χαρείτε όλοι

Ήρθε η ώρα πια να πετάξω
με τα δικά μου πια τα φτερά
και την χαρά μου γερά ν’ αρπάξω
ζούμε μονάχα για μια φορά
Έχω δυο χέρια και θα παλέψω
έχω ψυχή έχω καρδιά

Τι μέρα τούτη σήμερα
γλυκά θα τη θυμάμαι
αρχίζει η νέα μου ζωή
εμπρός καρδιά μου πάμε

Αστέρια απόψε θα σβηστούν.
Θα φύγει το φεγγάρι.
Ένα καράβι μακρινό θα έρθει να με πάρει!
Ένα καράβι μακρινό θα έρθει να με πάρει!

Αστέρια απόψε θα σβηστούν.
Θα φύγει το φεγγάρι.
Πέτρα μη ρίξεις πίσω σου!
Τη νύκτα μη ρωτήσεις!

Αν σ' αγαπώ σαν τη χαρά και θέλεις να μ' αφήσεις.
Αν σ' αγαπώ σαν τη χαρά και θέλεις να μ' αφήσεις.
Πέτρα μη ρίξεις πίσω σου!
Τη νύκτα μη ρωτήσεις!

Υπάρχει κάπου ένα παιδί
που εμένα περιμένει
Πείτε του όποιος θα το δει
να μη με περιμένει,
γιατί όλοι οι δρόμοι κλείσανε
Καρδιά, σε φυλακίσανε.

Καρδιά, σε φυλακίσανε
τώρα που οι δρόμοι κλείσανε

Το ξέρω άναψα φωτιά
μέσα στα σωθικά του
Διαβάτη σβήσ’ του τη φωτιά
να μην τον ρίξει κάτου
Αχ Θεέ μου να 'χε μπόρεση
να μου ’δινε συγχώρεση

Να μου 'δινε συγχώρεση
Θεέ μου και να 'χε μπόρεση

Ωρες αργές μοναχές
ώρες πικρές σκοτεινές
ήρθ’ η νυχτιά
δώσ’ μου φωτιά
ξένος εσύ
ξένη κι εγώ

Μη με ρωτάς δεν ρωτώ
μη με ζητάς δεν ζητώ
φεύγει η νυχτιά
δίνει φωτιά
φεύγεις εσύ
φεύγω κι εγώ

Ρολόι ο χρόνος
πικρό να 'σαι μόνος
μαζί θα μοιραστούμε
το δάκρυ το φιλί

Μια Κυριακή σε γνώρισα,
μια Κυριακή σ’ αγάπησα,
μια Κυριακή πεθαίνω.

Τον έρωτά μου σου 'δωσα
μαζί μ’ ένα γαρούφαλο
στο αίμα βουτηγμένο.

Μια Κυριακή, μοίρα κακή.

Μια Κυριακή σαλπάρισες
κι όλα τ’ αστέρια έσβησαν,
μαζί και το φεγγάρι.

Και καρτερώ μες στη νυχτιά
ένα καράβι μακρινό
να έρθει να με πάρει.

Μια Κυριακή, μοίρα κακή.