Πέντε ντουέτα του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα

Στο ασανσέρ σφάζουν αρνιά
στο ρετιρέ κριάρια
και στο μεγάλο λίβινγκ ρουμ
με ρομπ ντε σαμπρ κυκλοφορούν

Στον καμπινέ πάνε συχνά
και στο μπιντέ καβάλα
προσεύχονται διαπασών
εις το Λαχείο Συντακτών

Με άλλα λόγια θα σ'το πω
κι έναν ανάπηρο σκοπό
απ’ το πενήντα και μετά
μας έχουν πνίξει τα μπετά
να δεις τι σου 'χω για μετά

Στου Στρατηγάκη την αυλή
και σ’ άλλα ινστιτούτα
λέει πολλοί 'ναι μαζεμένοι
Ρωμιοσύνη μου καημένη

Η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει
μα κόκκαλα τσακίζει
με YES και SORRY και λοιπά
και με σπασμένα Αγγλικά

Με άλλα λόγια θα σ'το πω
κι έναν ανάπηρο σκοπό
απ’ το εξήντα και μετά
ανά, κατά, διά, μετά
να δεις τι σου 'χω για μετά

Καβάλα πάνε σινεμά
καβάλα super market
μπαίνουμε σ’ άλλη εποχή
πιο stereo και γιώτα χι

Ελλάς, Ελλήνων Χριστιανών
κι αντίσταση και γύψος
Πολυτεχνείο ξαφνικά
μεταπολίτευση και τα λοιπά

Με άλλα λόγια θα σ'το πω
κι έναν ανάπηρο σκοπό
απ’ το εβδομήντα και μετά
μας έχουν πνίξει τα σκατά
να δεις τι σου 'χω για μετά

Εδώ και τώρα αλλαγή
και πανταχού το νέφος
από τα out και τα in
βγήκανε γιάπηδες με τζην

Σκυλάδικα στην εθνική
disco στην παραλία
ανάδελφος Ελληνισμός
ενώ επίκειται σεισμός

Με άλλα λόγια θα σ'το πω
κι έναν ανάπηρο σκοπό
απ’ το ογδόντα και μετά
να δεις τι σου 'ρχεται μετά
να δεις τι σου 'χω για μετά

Στο ενενήντα φτάσαμε
εμπρός ταχύ το βήμα
να το ακολουθήσουμε
γιατί καθυστερήσαμε

Εόκ, Νου Δου, περικοπές
Κυπριακό και Σκόπια
Θεέ μου πώς φτάσαμε ως εδώ
στα σύνορα του Εξαποδώ

Με άλλα λόγια θα σ'το πω
κι έναν ανάπηρο σκοπό
απ’ το ενενήντα και μετά
να δεις τι σου 'χω για μετά

Μα η Ελλάδα ως γνωστόν
ποτέ της δεν πεθαίνει
και όπως έχει ειπωθεί
κάποια στιγμή θ’ αναστηθεί

Μητέρα μεγαλόψυχη
ή φάντασμα και ζόμπι
ας κάνουμε υπομονή
το δυο χιλιάδες θα φανεί

Με άλλα λόγια θα σ'το πω
κι έναν ανάπηρο σκοπό
την ονειρεύτηκα ξανά
συγκάτοικο σ’ ένα βραχνά
να με ξυπνάει με βρισιές

Κίτρινα βράδια
στης πλατείας τα δυτικά
Ομόνοια και Πειραιώς γωνία
Κίτρινα βράδια
ανάβει ο καβγάς στ’ αθλητικά
και σώζεται η παγκόσμια ισορροπία
κίτρινα βράδια
Ομόνοια και Πειραιώς γωνία

Γλιστράει η μέρα
φοριέται εικόνα στην οθόνη
πίσω από ξένες πόρτες σφαλιστές
τώρα ο καθένας μόνος του ανταμώνει
τα νέα του κόσμου
σ’ αμοντάριστες σκηνές

Περνάει η ώρα
κι αυτό το έργο δεν τελειώνει
φέρνει ο άνεμος από παντού φωνές
ένα μωρό παιδί φοβάται και κρυώνει
όμως οι πόρτες μένουν ξένες και κλειστές

Μες το σκοτάδι κυνηγημένες μοναξιές
στης πόλης τις γωνιές

Η πόλη ζει στο ρυθμό της συναυλίας
κι όψιμη νιότη μας απόψε γυρεύει,
τραγούδι στους ήχους μίας μικρής συμμορίας,
η πόλη ξυπνά, ξυπνά και χορεύει.

Ήρθατε μόνοι εδώ χιλιάδες μοναξιές μου
μα τα τραγούδια μας σας θέλουνε μαζί.
Ρίχνω το κόκκινο το φως εγώ αστροφεγγιές μου
κι αν φταίνε τα τραγούδια μας η νύχτα θα το πει.

Η πόλη λοιπόν ζητάει τα ρέστα
ένας τερμίτης παλιός μ’ έναν κομήτη μαζί
ετούτοι εδώ ετοιμάσαν τη φιέστα
κι αν φεύγει ο καιρός η αγάπη τους ζει.

Ήρθατε μόνοι εδώ χιλιάδες μοναξιές μου
μα τα τραγούδια μας σας θέλουνε μαζί.
Ρίχνω το κόκκινο το φως εγώ αστροφεγγιές μου
κι αν φταίνε τα τραγούδια μας η νύχτα θα το πει.

Σε γυροφέρνω
Να κρεμαστώ απ’ τα όνειρά σου καταφέρνω
Να σκαρφαλώνω στο κορμί σου και να λιώνω
Να κλέβω χρόνο για σένα μόνο.

Σε συντροφεύω
Όλες τις νύχτες που η ψυχή σου δραπετεύει
Που το μυαλό σου σ’ άλλον κόσμο ταξιδεύει
Και σε παιδεύει σε κυριεύει

Έρωτας μοιάζει
Είναι ενοχή αλλά και πάθος που τρομάζει
Κι αυτή η αρρώστια
Του κορμιού σου η απληστία σε συναρπάζει

Γίνεται φλόγα η ζωή παντού σε καίει
Σαν το κρασί που είναι καλό όταν παλιώνει
Και σε ναρκώνει
Σε ξεσηκώνει, σ’αναστατώνει, σ’ αποτελειώνει

Σε παρασέρνω
Μέσα απ ' τα μάτια σου δε χάνονται οι εικόνες
Βλέπεις να πίνω του κρομιού σου τις σταγόνες
Κι αναστενάζεις ζωή μου τάζεις.

Κι άλλος τζόγος, κι άλλο αίμα βάλτε τώρα που γυρίζει
Για το ζωτικό μας ψέμα που τα άντερα γυρίζει
Κι όσο πιο μεγάλο φέσι τόσο πιο μεγάλο δέντρο
Χτίστε τείχη στα προάστια και διαλύστε μας το κέντρο

Βάλτε γλόμπους στα σκουπίδια και φιογκάκια στα πρεζόνια
Των αγρίων τα στολίδια των δοσίλογων τα εγγόνια
Που δεν ξέρουν τι γιορτάζουν σαν κατάρες τριγυρνάνε
Και στην πρίζα που τους βάζουν και στη φάκα το γλεντάνε

Όχι δεν υπάρχει πάτος στο κενό και στη βλακεία
Ούτε κόμπος για το χτένι, μόστρα και αδιαφορία
Κι ένα ξέκωλο γκαρίζει για αγάπη και ειρήνη
Κι εσύ λες η τραγουδίστρια τι να πίνει – τι να πίνει

Και μετά κυλάνε όλα στα νερά των υπονόμων
Και το φως αποτραβιέται στα παράθυρα των νόμων
Η ατμόσφαιρα γεμίζει απ’ το μήνυμα της μέρας
Και το Χόλιγουντ κοπιάρει το χρυσόμαλλο το τέρας

Έναν θάνατο γιορτάζω αδερφέ μου τον δικό σου
Κι ένα δέντρο κομματιάζω για να φτιάξω τον σταυρό σου
Μα δεν βρίσκονται οι κλέφτες της φωτιάς μέσα στο σμήνος
Μόνο πώς να την παλέψεις με το ανθρώπινο το κτήνος

Πού είναι εκείνα τα χαμίνια ούτε η μάνα τους τα ξέρει
Άλλα βλέπουν στο σκοτάδι σαν να είναι μεσημέρι
Από την σφαγή γλιτώνουν του παπά και του Ηρώδη
Και το σύνορο περνάνε που ξεχνιόνται όλοι οι φόβοι

Να βαφτίζουν τον Μεσσία στα νερά των υπονόμων
Και στο όνομα της τέχνης των κλεφτών των αστυνόμων
Απ’ του Άουσβιτς τους φούρνους ως της Γάζας την ταβέρνα
Μοσχομύρισε ο πλανήτης πέτσα από καμένη φτέρνα

Η γιορτή αφού είναι πάντα μία κόντρα με την θλίψη
Βάλε μου σε μία τσάντα ό,τι χρόνια μού έχει λείψει
Τον βουνίσιο τον αέρα τον γαρμπή, το μαϊστράλι
Μια συννεφιασμένη μέρα έτσι φτιάχνω εγώ κεφάλι

Κι όσα βήματα έχει η νύχτα βάλτα μου μέσα στην τσάντα
Κάνε με να μετανιώσω μία κι έξω μια για πάντα
Στην γιορτή καρδιοχτυπώντας με μια παγωμένη ανάσα
Τους βρικόλακες κοιτώντας που γλεντούν έξω απ’ την κάσα

Κι ένα βήμα παραπέρα που το χέρι σου το φτάνει
Ένα σύρμα ηλεκτροφόρο για όλο αυτό το καραβάνι
Που γυρεύει τον λαχνό του μες στο ανθρωποφάγο γλέντι
Κι αντιγράφει όλα τα γούστα του πασά και του αφέντη

Και μετά γυρνάνε όλα στα νερά των υπονόμων
Λήμματα προϊστορίας κυνηγών και δολοφόνων
Πτώματα καρβουνιασμένα άνθρωποι κομμάτια κρέας
Που γεμίζουν την οθόνη μιας συνηθισμένης μέρας