Έξι τραγούδια σε στίχους του Κώστα Τριπολίτη

Τον περισσότερο καιρό σωπαίνεις
στο τζάμι το θαμπό της οικουμένης
κοιτάς αυτά που δεν καταλαβαίνεις
κι ούτε που ξέρεις τι και πώς

Βλέπεις θεάματα πληρώνεις φόρους
επιθυμώντας μ’ όλους τους πόρους
να ζεις μονάχα με δικούς σου όρους
και να 'σαι ο ίδιος σου πομπός

Άκου κοινό !
Λάθος προφίλ του ανθρώπου ο νους
δεν αντέχει κόσμους αληθινούς
κόλαση υπάρχει μονάχα για τους ζωντανούς

Τα μανιφέστα του καιρού σου μίλα
κίτρινα λόγια με σινιέ ξεφτίλα
πουλάει η μοναξιά χιλιάδες φύλλα
όταν ποζάρει στο φακό

Γλυκιά ακίνητη θολή νιρβάνα
δεν έχεις έρωτες μα έχεις πλάνα
έχεις οθόνη μα δεν έχεις μάνα
ούτε ένα χέρι φιλικό

Άκου κοινό !
Λάθος προφίλ του ανθρώπου ο νους
δεν αντέχει κόσμους αληθινούς
κόλαση υπάρχει μονάχα για τους ζωντανούς

Τον περισσότερο καιρό σωπαίνεις
στο τζάμι το θαμπό της οικουμένης
κοιτάς αυτά που δεν καταλαβαίνεις
κι ούτε που ξέρεις τι και πώς

Γλυκιά ακίνητη θολή νιρβάνα
δεν έχεις έρωτες μα έχεις πλάνα
έχεις οθόνη μα δεν έχεις μάνα
ούτε ένα χέρι φιλικό

Ένα μπλουζ η αγάπη μου πένθιμο,
μια πομπή μαύρων αυτοκινήτων.
Ένα μπλουζ η αγάπη μου πένθιμο,
μια πομπή μαύρων αυτοκινήτων.

Με κορδέλες μοβ, με ορχήστρα μοβ,
σε πορεία μοβ, όλα μοβ.

Ένα μπλουζ η αγάπη μου πένθιμο,
μια πομπή μαύρων αυτοκινήτων.
Ένα μπλουζ η αγάπη μου πένθιμο,
η ζωή είναι θέμα πιθανοτήτων.

Ένα μπλουζ η αγάπη μου πένθιμο,
μια πομπή μαύρων αυτοκινήτων.
Ένα μπλουζ η αγάπη μου πένθιμο,
η ζωή είναι θέμα πιθανοτήτων.

Ο λόγος δεν έχει λόγο να λέγεται
το λόγο αυτό εγώ τον σεβάστηκα
και να που η Τροία ακόμη καίγεται
και να ο Αδόλφος υψώνει τη σβάστικα
Νίκη, νίκη, νίκη

Συγκάτοικοι είμαστε όλοι στην τρέλα
κι εγώ δεν έχω για νοίκι
φορούσε μαύρο νυφικό η περσινή μας η κοπέλα
κι ο λόγος αυτός τής ανήκει.

Ο λόγος δεν έχει λόγο να υψώνεται
ο λόγος ωμή τροφή για τους κόρακες
και να που η Ρώμη ακόμη σώνεται
και να οι Αννίβες με τρύπες στους θώρακες
Νίκη, νίκη, νίκη

Συγκάτοικοι είμαστε όλοι στην τρέλα...

Ο λόγος σαπίζει καταναλώνεται
στο λόγο αυτό κουβέντα δε γίνεται
και να που ο Οιδίπποδας τυφλώνεται
και να η Σαλώμη τα πέπλα της γδύνεται
Νίκη, νίκη, νίκη

Συγκάτοικοι είμαστε όλοι στην τρέλα...

Με φθηνό ποδόσφαιρο οι Κυριακές
και κασέτες...
σαν επίδεσμος επάνω σε πληγές
...ξέχασέ τες.

Κυριακές τη μια πάνω στην άλλη
φωτογράφισα
τον καιρό στο τέρμα να με βγάλει
μόνο άφησα.

Μ’ ένα ρούχο επίσημο η Κυριακή
και κολώνια...
σαν θερμόμετρο σε άρρωστο κορμι
...από χρόνια.

Το τρίτο σου μάτι ποτέ δεν κοιμάται
κι απάνω μου είναι το τρίτο σου μάτι
τη μέρα με βρίσκει στα πλήθη του δρόμου
στο μπαρ μ’ εντοπίζει το βράδυ πελάτη

Το τρίτο σου μάτι συνέχεια αναμμένο
κι όλα τα βλέπει το τρίτο σου μάτι
μαζεύει εικόνες και μες στ’ όνειρο μου
ποτέ δε μ’ αφήνει να ελπίζω σε κάτι

Το τρίτο σου μάτι με κατασκοπεύει
όλα τα βλέπει
όλα τα ξέρει και τ’ απαγορεύει

Ζω, μετά από σένα ζω,
μπορώ και ξαναζώ
γιατρεύοντας σημάδια,
σημάδια όλα δικά σου
απ’ τον παλιό καιρό.

Μετά από σένα ζω,
μετά από σένα ζω.
Η ζωή δε γυρίζει πίσω,
δεν τελειώνει ο ουρανός,
δεν μπορώ να τη σταματήσω,
δεν μπορώ και να κάνω αλλιώς.

Ζω, μετά από σένα ζω,
μπορώ και ξαναζώ,
μονάχη συνηθίζω
τον κόσμο ν’ αντικρίζω
σε σπίτι αδειανό.

Μετά από σένα ζω,
μετά από σένα ζω.
Η ζωή...