Πέντε τραγούδια του Πέτρου Βαγιόπουλου

Φλόγα μου ξανθή, στέπα σκοτεινή κι άγιο μου κορμί
Σε έχω ερωτευτεί, με σφιγμένα δόντια ρωτώ γιατί
Ααα, με βουβή κραυγή
Ααα, κλαίει η σιωπή
Μείνε σε ικετεύω μην πας σ’ αυτούς
θα 'ρθω να σε γυρεύω στα σπίτια τους
Ό,τι έχω χτίσει το 'χεις γκρεμίσει
Ααα, τι πικρή στιγμή
Ααα, που είναι η πληρωμή

Δόξα μου παλιά, πύρινη αγκαλιά, σφίγγεις τη θηλιά
Δόλιο μου εγώ, ρωσικά μου μάτια αιμορραγώ
Ααα, τι πικρή στιγμή
Ααα, που είναι η πληρωμή
Μείνε σε ικετεύω μην πας σ’ αυτούς
θα 'ρθω να σε γυρεύω στα σπίτια τους
αφού είσαι θύμα και εγώ είμαι θύμα
Ααα, τι βαθιά πληγή
Ααα, πάθος και ντροπή

Πότε Βούδας, πότε Κούδας, πότε Ιησούς κι Ιούδας
Έχω καταλάβει ήδη της ζωής μου το παιχνίδι
Έχω καταλάβει ήδη της ζωής μου το παιχνίδι
Πότε Βούδας, πότε Κούδας, πότε Ιησούς κι Ιούδας.

Όλο ίδια και τα ίδια, του μυαλού σου ροκανίδια
άλλο ο ανοιχτομάτης κι άλλο ο αυγουλομάτης
άλλο ο ανοιχτομάτης κι άλλο ο αυγουλομάτης
Όλο ίδια και τα ίδια, του μυαλού σου ροκανίδια.

Στο 'πα μια και στο 'πα δύο, στο 'πα χίλιες δέκα δύο
βρε δεν είναι εδώ το Σούλι, εδώ είναι του Ρασούλη
βρε δεν είναι εδώ το Σούλι, εδώ είναι του Ρασούλη
Στο 'πα μια και στο 'πα δύο, στο 'πα χίλιες δέκα δύο.

Πότε Βούδας, πότε Κούδας, πότε Ιησούς κι Ιούδας
Έχω καταλάβει ήδη της ζωής μου το παιχνίδι
Έχω καταλάβει ήδη της ζωής μου το παιχνίδι
Πότε Βούδας, πότε Κούδας, πότε Ιησούς κι Ιούδας.

Η ευτυχία είν’ μια στάλα ηδονή
μισός ποντάκος στεναγμού.
Πού τα πουλάν αυτά τα δυο καλέ μου
να τρέξω να τα πάρω;

Μην τα φυλάει ο Άρχοντας
στ’ αμπάρια του σπιτιού του;
Πες μου σε ποιο μπακάλικο
να βρω να τ’αφανίσω;

Η ευτυχία είναι μια στάλα ηδονή
μισός ποντάκος στεναγμού.

Η ευτυχία είν’ μια στάλα ηδονή
μισός ποντάκος στεναγμού.
Πού τα πουλάν αυτά τα δυο καλέ μου
να τρέξω να τα πάρω;

Στη πόλη τα στοιβάζουνε,
στον κάμπο τα θερίζουν
μα είναι τα χεράκια σου
όπου γλυκά τα στίβουν.

Η ευτυχία είναι μια στάλα ηδονή
μισός ποντάκος στεναγμού.

Όψη Ρουμάνας, φωτιά Τσιγγάνας,
Βουλγάρας στόμα, Τουρκάλας σώμα,
Γιουγκοσλάβα λάβα, Αλβανίδας κάβα,
και της Ελληνίδας που γεννά της καρδιάς το κάτι τι,
των συνόρων το κλειδί.

Βαλκανιζατέρ, βαλκανιζατέρ,
βαλκανιζατέρ του έρωτά μου,
βίλα μου, παράγκα, γειτονιά μου.
Όλες μια βαρκούλα και σαλπάρω,
βάζω εγώ το ξάρτι και το φάρο,
βάζω το παγούρι και το φάρο.

Βαλκανιζατέρ του έρωτά μου,
βίλα μου, παράγκα, γειτονιά μου.
Βαλκανιζατέρ του έρωτά μου.

Στην οδό Ακαδημίας ξαφνικά
σα να μύρισε θυμάρι δυνατά,
κι ο κόσμος τρόμαξε, τι τρέχει, φώναξε,
ο κόσμος τρόμαξε, τι τρέχει, φώναξε,
μήπως συμβαίνει κάτι, κάτι στα πολιτικά.

Αθήνα κατεργάρα, μπαράκια, αραπάκια, φοιτητές.
Αθήνα κατεργάρα, αλήτες, παραλήδες, στοχαστές,
Αθήνα κατεργάρα, κι εγώ που ξενυχτάω τις νυχτιές,
να μάθω αν ακόμα σου, ακόμα σου με θες.

Στου Κλαυθμώνος την πλατεία τριγυρνώ
με το μαγικό λυχνάρι να σε βρω,
κι ο κόσμος τρόμαξε, τι τρέχει, φώναξε,
κι ο κόσμος τρόμαξε, τι τρέχει, φώναξε,
θα γίνει σκάνδαλο, θα φτάσουν τα εκατό.

Αθήνα κατεργάρα, μπαράκια, αραπάκια, φοιτητές.
Αθήνα κατεργάρα, αλήτες, παραλήδες, στοχαστές,
Αθήνα κατεργάρα, κι εγώ που ξενυχτάω τις νυχτιές,
να μάθω αν ακόμα σου, ακόμα σου με θες.

Απ’ τον ουρανοξύστη, ένας τρελός
είπε, ζήτω μου, και πέφτει γελαστός,
κι ο κόσμος τρόμαξε, τι τρέχει, φώναξε,
κι ο κόσμος τρόμαξε, τι τρέχει, φώναξε,
εφημερίδες νά 'ρθουν, να τρέξει ένας γιατρός.

Αθήνα κατεργάρα, μπαράκια, αραπάκια, φοιτητές.
Αθήνα κατεργάρα, αλήτες, παραλήδες, στοχαστές,
Αθήνα κατεργάρα, κι εγώ που ξενυχτάω τις νυχτιές,
να μάθω αν ακόμα σου, ακόμα σου με θες.