Οχτώ τραγούδια για τον Δημήτρη και τη Δήμητρα

Δημήτρη μου, Δημήτρη μου
μου το 'κλεισες το σπίτι μου.
Μου το 'κανες οικόπεδο
γιατί είσαι ομορφόπαιδο.

Δημήτρη ντερμπεντέρη μου
εσένα θέλω ταίρι μου,
δικά σου όλα τα ακίνητα
και βίλα κι αυτοκίνητα.

Δημήτρη μου λεβέντη μου,
καημός είσαι και γλέντι μου,
το γέλιο μου, το κλάμα μου,
ντροπή μου και ρεκλάμα μου.

Πολύ σε βλέπω σκεπτικό
Δημήτρη μου
και λίγο μελαγχολικό
Δημήτρη μου.

Φαίνεται πως την καρδιά σου
τηνε τρώει το μαράζι
ξέχασε το Δημητράκη
δεν βαριέσαι, δεν πειράζει.

Ρίχτο έξω Δημητράκη
μη σου καίγεται καρφάκι,
η ζωή είναι μεγάλη
ψάξε βρες αγάπη άλλη,
ξέχασε το Δημητράκη
πιες και κάνα ποτηράκι.

Πάψε να συλλογίζεσαι
Δημήτρη μου
και να πολυσκοτίζεσαι
Δημήτρη μου.

Όλοι έχουμε να ξέρεις
στην καρδιά κάποιο μεράκι
ξέχασε το Δημητράκη
πιες και κάνα ποτηράκι.

Ρίχτο έξω Δημητράκη
μη σου καίγεται καρφάκι,
η ζωή είναι μεγάλη
ψάξε βρες αγάπη άλλη,
ξέχασε το Δημητράκη
πιες και κάνα ποτηράκι.

Πριν τριάντα χρόνια τέτοια εποχή
τρώγαν με κουπόνια ήταν κατοχή
τρώγαν με κουπόνια ήταν κατοχή
πριν τριάντα χρόνια τέτοια εποχή

Κι εσύ Δημητράκη δεν τρως το φαΐ σου
κι εσύ Δημητράκη το βλέπεις και κλαις
λουλούδια σπαρμένη ας είν’ η ζωή σου
κι εσύ Δημητράκη να τρως ό,τι θες

Κάτω από τη μπότα του κατακτητή
τρώγαμε μπομπότα ήταν κατοχή
τρώγαμε μπομπότα ήταν κατοχή
κάτω από τη μπότα του κατακτητή

Κι εσύ Δημητράκη δεν τρως το φαΐ σου
κι εσύ Δημητράκη το βλέπεις και κλαις
λουλούδια σπαρμένη ας είν’ η ζωή σου
κι εσύ Δημητράκη να τρως ό,τι θες

Με ένα μπουκάλι ούζο για πρωινό
και την κιθάρα στο θρανίο το διπλανό,
όνειρα ίδια, αποκαΐδια,
στάχτη και αέρας, τέλος μιας μέρας

Πόσο μ’ αρέσει αυτό το νέγρικο το μπλουζ,
νύχτα χειμώνα μες τον άνεμο τ’ ακούς
Το σόλο σου μας πήγε μακριά
σαν η ψυχή σου στις χορδές χοροπηδά

Πολιτικοί δημαγωγούν από μπαλκόνια
Μες το σκοτάδι τα καλύτερά μας χρόνια
Κι εσύ στο υπόγειο να σε παίρνει, να σε λιώνει
Το παραμύθι με το δράκο που σκοτώνει

Πόσο μ’ αρέσει αυτό το νέγρικο το μπλουζ,
νύχτα χειμώνα μες τον άνεμο τ’ ακούς
Το σόλο σου μας πήγε μακριά
σαν η ψυχή σου στις χορδές χοροπηδά

Σε βρήκαν νύχτα, η κιθάρα σου σπασμένη
Τώρα μονάχα το τραγούδι σου απομένει
Όλοι τα χέρια τους ξεπλύναν κι είναι αθώοι
όμως ο πόνος σου τα στήθια τους θα τρώει

Πόσο μ’ αρέσει αυτό το νέγρικο το μπλουζ,
νύχτα χειμώνα μες τον άνεμο τ’ ακούς
Το σόλο σου μας πήγε μακριά
σαν η ψυχή σου στις χορδές χοροπηδά

Του Δημητρό τουν βάρεσαν ανάμεσα στα στήθια
γέμ’ σι του στόμα τ’ αίματα, τ’ αχείλι του φαρμάκι
γλωσσίτσα του βιλβίλιαξι σαν του χιλιδουνάκι.
Χυθήκαν τα δοντάκια του σαν του λιανό του ρύζι
μαύρα πουλιά τουν έτρουγαν, άσπρα τουν λουγυρνούσαν
κι ένα πουλί καλό πουλί ψηλά χαμ’ λά πιτάζει
μαύρο χαμπέρι έφερε στη δόλια του τη μάνα.

Δημητρούλα μου,
θέλω απόψε να μεθύσω
και με σένανε
μερακλού μου να γλεντήσω
έλα πάμε στην Ραφήνα αλανιάρα μου
που’χει ψάρια και ρετσίνα παιχνιδιάρα μου

Θα σου φέρω λατέρνα
κάνε κέφι και κέρνα
τα ναζάκια σου άσ’ τα
με τη γάμπα σου σπάσ’ τα
κι όλα εγώ τα σπασμένα
τα πληρώνω για σένα

Δημητρούλα μου,
τράβα ένα κρασάκι ακόμα
Βάλ’ το κούκλα μου
το ποτήρι σου στο στόμα
ρούφα ακόμα μια ρετσίνα να μεθύσουμε
και το βράδυ, βρε τσαχπίνα, θα γλεντήσουμε

Θα σου φέρω λατέρνα
κάνε κέφι και κέρνα
τα ναζάκια σου άσ’ τα
με τη γάμπα σου σπάσ’ τα
κι όλα εγώ τα σπασμένα
τα πληρώνω για σένα

Ταβερνιάρη μου,
φέρε μας και κοκκινέλι
κι αγάπη μου
τον καρσιλαμά χορεύει
κούνησε μου το λιγάκι το κορμάκι σου
χτύπα μου το τικι τικι τακ το τακουνάκι σου

Δημητρούλα μου γεια σου!
πάρτα όλα δικά σου!
τα ναζάκια σου άσ’ τα
με τη γάμπα σου σπάσ’ τα
κι όλα εγώ τα σπασμένα
τα πληρώνω για σένα

Χορεύεις χαϊδεμένη μου
μα δεν ηξέρω ποια 'σαι
από το μπόι φαίνεσαι,
τσαχπίνα περιβολαριά,
ίντα αρχοντογενιά 'σαι
ίντα αρχοντογενιά 'σαι.

Άιντε γιάλα γιάλα
Δημητρούλα
δεν το 'πραξες καλά
να με ρεζιλέψεις πάλι
σ’ αυτό το μαχαλά.

Χορεύεις χαϊδεμένη μου
κι ο κύρης σου πλερώνει
καρσί κι αγνάντια κάθεται,
τσαχπίνα περιβολαριά,
και κρυφοκαμαρώνει.

Οι μερακλήδες το 'χουνε
να 'ναι πάντα θλιμμένοι
να 'ναι στα χείλη γελαστοί,
τσαχπίνα περιβολαριά,
μα στην καρδιά καμένοι.

Ο Μανώλης ο καημένος είναι πάλι ερωτευμένος
κι αγαπά τη Δημητρούλα, κοντοστρουμπουλή μικρούλα.
Δυο φορές την εβδομάδα, τη πηγαίνει στη Γλυφάδα,
για να βρουν καλαμαράκι και μπαρμπούνι με μουστάκι.

Κάνουν την παραγγελία και μ’ αυτήν την ευκαιρία,
παίρνουν βάρκα και τραβάνε, παρά πέρα για να πάνε,
να φορέσουν τα μαγιό τους και να κάνουν το λουτρό τους
κι από τη μικρή βαρκούλα, πέφτει πρώτη η Δημητρούλα.

Κι ο Μανώλης απ’ την άλλη, κάνει μια βουτιά μεγάλη,
μακριά από τη βαρκούλα και κοντά στη Δημητρούλα.
Έχουν βλέπεις τέτοια χάρη, είναι αχώριστο ζευγάρι
και στη θάλασσα ακόμα μια ψυχή και ένα σώμα.

Κι απ’ τη θάλασσα δροσάτοι, βγαίνουν μ’ όρεξη γεμάτοι,
για να φαν καλαμαράκια και μπαρμπούνια με μουστάκια.
Πίνουνε και ρετσινούλα, Μανωλιός και Δημητρούλα
και μ’ αυτοκινητάδα παίρνουν δρόμο απ’ τη Γλυφάδα.