Πέντε τραγούδια του Θανάση Γκαϊφύλλια

Άκου ένα παραμύθι που’ ναι βγαλμένο απ’ τη ζωή μου
έλα μαζί μου σ’ ένα ταξίδι, έλα μικρό μου περιστέρι
Αρχόντισσα κυρά φορούσε στα μαλλιά
άστρα χρυσά κι ανάσταση, λουλούδια του βοριά
λαχτάρα στην καρδιά, ρωτούσε το νοτιά
πώς ξημερώνουν το πρωί οι νύχτες του Δεκέμβρη
ω, μικρή Μαρία μου μη ψάχνεις την αλήθεια στην ιστορία μου
μικρή να μένεις πάντα στα παραμύθια μου
μια άλλη εποχή σε έρημο νησί
απάντησα την τύχη μου κι ήταν γυμνή κι αυτή
και μες στο ρημαδιό ζηλέψαμε κι οι δυο
κομμάτι απ’ την κόλαση σαν πιω, μικρό κακό
ω, μικρή Μαρία μου μη ψάχνεις την αλήθεια στην ιστορία μου
μικρή να μένεις πάντα στα παραμύθια μου.

Μόνος γεννήθηκε μόνος του έζησε
μόνος δε θέλησε μόνος του έδιωξε την τύχη
μια Κυριακή μόν’ ήθελε δικιά του
μια Κυριακή μακριά κι απ’ την κυρά του
μια Κυριακή τη ζούσε στη σκιά του
μια Κυριακή αυτός και η καρδιά του.
Μόνος του πόνεσε μόνος του έκλαψε
μόνος πικράθηκε μόνος του τέλειωσε τη ζήση
μια Κυριακή του κλείσανε τα μάτια
μια Κυριακή τον έκλαψε η κυρά του
μια Κυριακή που ήρθε κι η σειρά του
μια Κυριακή δε χτύπαγε η καρδιά του.

Ο θείος μας ο πόλεμος ο συφοριασμένος
Γράφει μας αποθύμησε και θα 'ρθει να μας δει
Σαράντα χρόνια έλειψα και νιώθω κουρασμένος
Καιρός να κάνω διάλειμμα στην πατρική μου γη
Μας φέρνει λέει μια σύρραξη πολύ περιορισμένη
Μας φέρνει λέει μια σύρραξη πολύ γοητευτική
Μισά φεγγάρια και σταυρούς την έχει στολισμένη
Κι απέξω γράφει ο θείος Σαμ απ’ την Αμερική
Θα φέρει λέει και φίλους του απ’ όλα τα σημεία
Να πάρουν μέρος στη γιορτή και να μας συγχαρούν
Εμείς μέσα στο γήπεδο κι αυτοί στα θεωρεία
Θα τρων θα πίνουν θα γλεντούν και θα χειροκροτούν
Ο θείος μας ο πόλεμος ο συφοριασμένος
Γράφει μας αποθύμησε και θα 'ρθει να μας δει
Και ο κακός μας ο καιρός ο συννεφιασμένος
Ρίχνει μια άρρωστη και ύποπτη βροχή

Μέσα στα μάτια σου κρυμμένο το κεντρί
Γυρνάς κοιτάς κι ήσυχα με καρφώνει
Αφήνω κάτω την ασπίδα το σπαθί
Και στον χορό σου ξαγρυπνώ που δεν τελειώνει
Η πόλη αδειάζει έχει αρχίσει η βροχή
Ο κόσμος φεύγει και κανείς δεν περιμένει
Κι εγώ φοβάμαι αγκαλιά μ’ ένα γιατί
Ένα πουκάμισο αδειανό χωρίς Ελένη
Κλείνω τα μάτια κι όλα γύρω φωτεινά
Πέφτω στο κύμα και μαζί σου ταξιδεύω
Σε μέρη απάτητα στα πιο βαθειά νερά
Είσαι κοντά μου κι εγώ όλο σε γυρεύω
Κι όταν σε φέρνει πάλι πίσω ο νοτιάς
Όλα αρχίζουν από εκεί που πρωτοείδα
Εσένα μέλισσα να μου χαμογελάς
Και ξαναγίνομαι λευκή, λευκή σελίδα

Ένας κακός βοριάς τρελός μαστιγωτής
μέσα στη νύχτα κατεβαίνει απ’ τη Ροδόπη
και μ’ ένα φόβο σε ξυπνάει για να δεις
πόσο αλλάξαν οι καιροί και οι ανθρώποι.

Και τ’ απογεύματα στα τούρκικα στενά
ένα γραμμόφωνο να κλαίει για τα μεράκια
χαμένα χρόνια που δεν έρχονται ξανά
χαμένα βήματα στα έρημα σοκάκια.

Κομοτηνή, Κομοτηνή
φωνή σβησμένη απ’ τη βροχή κι απ’ τις αρβύλες
λησμονημένη και γυμνή
κοιτάς το αύριο κρυφά πίσ’ απ’ τις γρίλιες.