Δώδεκα τραγούδια για την πατρίδα

Το πλοίο είχε όνομα "Πατρίδα",
με ναύτες και στρατιώτες φεύγεις αύριο.
Αποσκευές σου μόνο μια σφραγίδα
και το φιλί που σου ’δωσα στο Λαύριο.

Για τα νησιά που πας και δε γυρίζεις
απόβραδο σε πήρανε την Κυριακή
κι έμεινα μόνη μου να μουρμουρίζω
πως θα ’ν’ οι μέρες μου μια μαύρη φυλακή.

Πάρε μαζί σου μια φωτογραφία
και τ’ άσπρο που σιδέρωσα πουκάμισο.
Εγώ θα φύγω για την επαρχία
κι εσύ για της πατρίδας τον παράδεισο.

Με την πατρίδα τους δεμένη
στα πανιά και τα κουπιά
στον άνεμο κρεμασμένα,
οι ναυαγοί κοιμήθηκαν ήμεροι
σαν αγρίμια νεκρά
μέσα στων σφουγγαριών τα σεντόνια.
Αλλά τα μάτια των φυκιών
είναι στραμμένα στη θάλασσα.

Μέσα στην κρύα ξενιτιά
ο ήλιος δεν ζεσταίνει
παγώνουν και τα όνειρα
κι όσοι ξενιτευτήκανε
βγήκανε γελασμένοι.

Θέλω να γυρίσω πίσω
μα καράβι πού να βρω
στη πατρίδα να πατήσω
την μανούλα να φιλήσω
την καλή μου για να δω,
στη πατρίδα να πατήσω
την μανούλα μου να δω.

Εδώ ζυγιάζουν την ζωή
με ένα βαρύ καντάρι
μαραίνονται τα νιάτα σου
στην άχαρη τη στράτα σου
κι ας είσαι παλικάρι

Όμορφη και παράξενη πατρίδα
ωσάν αυτή που μου ’λαχε δεν είδα

Ρίχνει να πιάσει ψάρια - πιάνει φτερωτά
στήνει στη γη καράβι - κήπο στα νερά
κλαίει φιλεί το χώμα - ξενιτεύεται
μένει στους πέντε δρόμους - αντρειεύεται

Όμορφη και παράξενη πατρίδα
ωσάν αυτή που μου ’λαχε δεν είδα

Κάνει να πάρει πέτρα - τηνε παρατά
κάνει να τη σκαλίσει - βγάνει θάματα
μπαίνει σ’ ένα βαρκάκι - πιάνει ωκεανούς
ξεσηκωμούς γυρεύει - θέλει τύραννους

Όμορφη και παράξενη πατρίδα
ωσάν αυτή που μου ’λαχε δεν είδα

Με το κεφάλι μου στην πρίζα
γεμάτο τσίχλες και πορνοπεριοδικά
ρωτάω τον τύπο στην αφίσα
και μου απαντάει `'Έλα στον κόσμο του shit cult `'

Αχ, ωραία μου πατρίδα
πάλι τον σέρνεις του Ζαλόγγου το χορό
αχ, ωραία μου πατρίδα
σου το' χω πει, κάτι μας ρίχνουν στο νερό.

Με το κεφάλι μου στην πρίζα
να δραπετεύει σε νησάκια εξωτικά
ρωτάω το δάσκαλο στην τάξη
και μου απαντάει "'Εγώ ντεν ξέρει Ελληνικά "

Με το κεφάλι μου στην πρίζα
φάλτσα τραγούδια από παντού και ουρλιαχτά
ρωτάω τη φάτσα στον καθρέφτη
και μου απαντάει ο ισοβίτης του Αρκά.

Μες το κελί μου μια φορά
έφτιαχνα χρόνια δυο φτερά
να βγω απ’ τη φυλακή μου.
Μα μια αόρατη φωνή
μου’ λεγε βράδυ και πρωί
το λάθος της ζωής μου.

Σε ποια πατρίδα θες να πας
και σε ποιο κόσμο να πετάς
και σε ποια κοινωνία.
Που είν’ όλοι σάπιοι και πονούν
κι έχουν δυο τρεις που κυβερνούν
μες απ’ τα καφενεία.

Στης φυλακής μου την αυλή
άρχισε χτες ένα πουλί
χρυσή φωλιά να χτίζει.
Και του’ πα, δώσ’ μου φιλικά
τα δυο φτερά σου δανεικά
και το είδα να δακρύζει.

Του Αιόλου ασκί ανοιχτό
η σειρήνα στο ξάρτι δεμένη με μένα
Μία κρύβομαι, μια κυνηγώ
τα νερά τ’ αγριεμένα με φωνάζουν κανένα

Μια πατρίδα γυρεύω να βρω
γερασμένη, πιστή μου ζωή
Πριν να φύγω για αλλού ναυαγώ
σαν κανένας κερνώ το κρασί

Βάζουν Κύκλωπες μπρος στη σπηλιά
ένα βράχο του ονείρου την πόρτα να κλείσουν
Μαγεμένα της Κίρκης φιλιά
μην αφήσεις καρδιά μου ποτέ να σ’ αγγίξουν

Είναι σύννεφο που όλο αλλάζει μορφές
δεν την έζησα ποτέ μα την θυμάμαι
είναι ψίθυρος που πιάνω στις σιωπές
μου λέει να μην φοβάμαι.

Μια πατρίδα μέσα στο άγνωστο
μια θάλασσα ζεστή μες στο χειμώνα
ο δρόμος πέρασε μέσα από το πουθενά
μα συνεχίζει ακόμα.

Ίσως αυτό είναι η αγάπη
μοιάζει με μονοπάτι που όλα τα σύνορα περνά
και βγαίνει από το χάρτη.

Κάποτε πίστευα, τώρα αναρωτιέμαι για όλα
κάποτε το ένιωθα μα τώρα το έχω χάσει
κάπου μέσα μου βαθιά και να το φτάσω δεν μπορώ
μα ξέρω πως υπάρχει...

Ίσως αυτό είναι η αγάπη
μοιάζει με μονοπάτι που όλα τα σύνορα περνά
και βγαίνει από το χάρτη.

Πού μας πηγαίνει η αγάπη;

Μέσα μου σέρνω μια Ελλάδα
που αγκομαχάει και βήχει
και όλο ξύνει τις πληγές της
με το νύχι.

Μέσα μου σέρνω μια πατρίδα
που βλαστημάει και φτύνει
και που να στρώσω τη ζωή μου
δε μ’ αφήνει.

Μέσα μου σέρνω μια πατρίδα
που πάει σκουντουφλώντας
και ντουφεκίζει τα όνειρά της
τραγουδώντας.

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
τα χρόνια μου είχαν ρίζες ήταν δέντρα
που τα 'ντυσε με φύλλα η καρδιά
και τ’ άφησε ν’ ανθίζουν μες στην πέτρα

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
οι άνθρωποι που αγάπησα ήταν δάση
οι φίλοι μου φεγγάρια ήταν νησιά
που δίψασε η καρδιά μου να τα ψάξει

Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ
η νύχτα εσύ το όνειρο της μέρας
μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή
η γη μου εσύ ανάσα μου κι αέρας

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει
σε όνειρα σ’ αισθήματα υγρά
το μυστικό τον κόσμο ν’ ανασάνει

Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ
η νύχτα εσύ το όνειρο της μέρας
μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή
η γη μου εσύ ανάσα μου κι αέρας

Τα δάκρυα αυτά με ξύπνησαν και είδα
στα σκοτεινά μια λάμψη, μιαν αχτίδα.
Τα δάκρυα αυτά με ξύπνησαν
και δίπλα μου σε είδα.

Κι όλο γυρνάμε στην πρώτη μας πατρίδα
και περπατάμε μες στην ερημιά.
Κι όλο διψάμε κι η όαση παγίδα
και δε χωράμε εδώ στο πουθενά.

Σ’ αυτή τη γη περαστικοί και ξένοι
πάντα γυμνοί και πάντα πεινασμένοι.
Σ’ αυτή τη γη την άγνωστη
όλοι άγνωστοι και ξένοι.

Κι όλο γυρνάμε στην πρώτη μας πατρίδα
και περπατάμε μες στην ερημιά.
Κι όλο διψάμε κι η όαση παγίδα
και δε χωράμε εδώ στο πουθενά.

Νύχτα απ’ τη Θήβα ξεκίνησα
Κάστρα και πύλες προσκύνησα
Ξημέρωνε
Κι αρχίνησα

Στ’ άρμα του χρόνου του γόνιμου
Πέρα απ’ τη μοίρα και μόνη μου
Μου 'διωχνε ο κάμπος τη σκόνη μου
Στα σύνορα του ανώνυμου

Μοίρα του ανθρώπου εναγώνια
Θήβα Αλβανία Ομόνοια
Πανάρχαια
Κι αιώνια

Ποια πατρίδα σε διώχνει
Και ποια σε χρειάζεται
Ποια σε νοιάζεται γη
Ποια εικόνα
Στα στήθια του κόσμου τραντάζεται
Σαν ανάσταση ζωντος Θεού
Που αργεί