Εννέα τραγούδια για το κύμα

Ελαφρώνει το σώμα
ο ύπνος ο αμέριμνος
Και κοχύλια γεμίζει
τώρα η έρημος

Απροσδόκητα μπήκες
στη σχισμή των ονείρων μου
Και του αγγέλου το σώμα
κουλουριάζεται γύρω μου

Κύμα το κύμα
η πέτρα λιώνει
του ονείρου η αύρα
μας ενώνει

Τρεμοπαίζει η σιωπή
πριν χαθεί η σελήνη
Και του αγγέλου τα δάκρυα
ανεμώνες και κρίνοι

Το παράδοξο θαύμα
την ψυχή δυναμώνει
ένα όνειρο απλά
πως μπορεί και μας σώνει

Μια ώρα μόνο να σε δω κι αυτό μου φτάνει
να συνεχίσω την αδιάφορη ζωή μου
αφού δεν είσαι εδώ αγάπη μου μαζί μου
Μια λέξη μόνο να 'ξερες απλά τι κάνει
Τι φέρνει πίσω πόση δύναμη μου δίνει
ελπίδες, να σωθώ απ’ του μυαλού τη δίνη.

Έλα κύμα πάρε με
και μες την αγκαλιά του πάλι βάλε με
Έλα κύμα και βοριά
το σώμα του στεριά μπροστά του βγάλε με
Μα αν αυτός μ’ απαρνηθεί σε πέλαγο βαθύ
ναυάγιο άσε με.

Μια στιγμούλα μοναχά μέσα στο χρόνο
να μου τη δώσεις την απόσταση να σβήσω
κι ύστερα αν θες πάλι την πόρτα σου θα κλείσω
Μοιάζουν όλα απόψε σαν σκηνή από φόνο
θα μ’ εξοντώσεις το ξέρω όπου και να πάω
στο ρεύμα της καρδιά σου κόντρα προχωράω...

Εκείνος που περπάτησε
Στης μοναξιάς τα βράδια
Κοιτάζοντας κατάματα
Μια νύχτα το θεό
Ποτέ δεν παραδόθηκε
Στου κόσμου τα σκοτάδια
Και στο κατάρτι ύψωσε
Δικό του ουρανό

Άσε το κύμα να μας πάει
Εκεί που το κακό σκορπάει
Άσε το χρόνο βήμα βήμα
Να μ' αγαπάς κι άσε το κύμα

Εκείνος που ακούμπησε
Στην κουπαστή του πόνου
Και μες τη φλέβα έκρυψε
Του πόθου τα φιλιά
Ποτέ του δε λογάριασε
Τα δόκανα του χρόνου
Κι από το χάρτη έσβησε
Λιμάνια και στεριά

Κύμα νανούρισέ το μου
το γλυκό τραγούδι
κι άπλωσε το γαλάζιο σου
στον ύπνο του λουλούδι.

Άνεμε αρμένισέ το μου
αργά τραμπάλισέ το
ταξίδεψέ το μου ψηλά
σε μένα γύρισέ το.

Θάλασσα κοίμισέ το μου
στ’ αφρού σου τα σεντόνια
στα στήθη της να το κρατά
η πιο όμορφη γοργόνα.

Άνεμε αρμένισέ το μου
αργά τραμπάλισέ το
ταξίδεψέ το μου ψηλά
σε μένα γύρισέ το.

Σαν της θάλασσας το κύμα
του πελάγου είμαι κύμα
βράχο βράχο σπάω με πόνο
όσο κι αν το μετανιώνω
αγαπάω και πληρώνω

Α, σύννεφα που περνάτε
για τον καημό μου με ρωτάτε
που τον μοίρασα του κόσμου
κι είναι τώρα πιο βαρύς
και πιο δικός μου

Θάλασσά μου, θάλασσα
στα γαλάζια σου νερά
ταξιδεύουν τα όνειρά μου
θάλασσά μου, θάλασσα
άλλα ο νους μου αγαπάει
και άλλα η καρδιά μου

Α, της αγάπης σου είμαι θύμα
αλλού γι’ αλλού με πάει το βήμα
κι έχω ερωτευτεί τους γλάρους
έρημα νησιά και φάρους
και τη μοναξιά μου

Θάλασσά μου, θάλασσα
στα γαλάζια σου νερά
ταξιδεύουν τα όνειρά μου
θάλασσά μου, θάλασσα
άλλα ο νους μου αγαπάει
και άλλα η καρδιά μου

Μες στα σκοτεινά νερά
και στα βάθη της ερήμου
πάντα έφτανε η ζωή μου.

Δεν υπάρχουν δρόμοι εκεί
πίσω σβήνουνε τα χνάρια
πέφτουν στο κενό τα ζάρια.

Καραβάνια που μακραίνουν
λες και χάνονται
μέσα στα φεγγάρια της σιωπής
όλες οι φωνές ξυπνούνε
μα εσύ μη φοβηθείς.

Έχει η θάλασσα φωτιά
και το κύμα σκαλοπάτια
η ψυχή μου χίλια μάτια.

Αν μπορείς να κρατηθείς
κι αν γυρέψεις να με φτάσεις
κύματα να βελονιάσεις.

Με καράβια που μακραίνουν
πάλι χάνομαι
κι ίσως θα μπορέσεις να με βρεις
κάτω απ' το μεγάλο κύμα
στο όριο της αντοχής.

Κάποια βράδια νεκρά θα σου στέλνω κρυφά
απ’ το ράδιο αφιερώσεις, αφιερώσεις,
μια ζωή μοναξιά, φορτισμένα κουμπιά,
κάποια λύση ξανά με τις ίδιες, τις ίδιες πιστώσεις.

Κάποια βράδια νεκρά, με βαριά λαϊκά,
θα σε βρω στις προσόψεις, στις προσόψεις,
μια στιγμή μοναχά, να σου δώσω φωτιά,
της ζωής μου το τέρμα, πως φοβάμαι, φοβάμαι μη νιώσεις.

Άδειο κύμα κι η φωνή μου γυμνή,
σκορπισμένη, σπασμένη, στο φινάλε βραχνή,
να εξοφλεί την ηχώ της με δόσεις, με δόσεις.

Άδειο κύμα κι η φωνή μου γυμνή,
σκορπισμένη, σπασμένη, στο φινάλε βραχνή,
να εξοφλεί την ηχώ της με δόσεις.

Δυο κύματα με πήραν αλλά πίσω δε με φέραν,
στενέψαν οι ορίζοντες πολύ.

Σαν την ιτιά είσαι εσύ, αγάπη μου γλυκιά,
σαν ήλιος η ματιά σου,
τα χέρια σου είναι σαν τα γιασεμιά,
μ’ αγγίζει φλόγα.

Δυο κύματα με πήραν αλλά πίσω δε με φέραν,
στενέψαν οι ορίζοντες πολύ,
δυο κύματα με πήραν αχ, και πίσω δε με φέραν
κι απόμεινα μονάχη μου ξανά.

Στείλε μου σημάδια και θα βγω ξανά
στην άκρη απ’ τ’ αεράκι,
τα χείλη σου να ξαναδώ,
στη φλόγα τους να πέσω.

Δυο κύματα με πήραν αλλά πίσω δε με φέραν,
στενέψαν οι ορίζοντες πολύ,
δυο κύματα με πήραν αχ, και πίσω δε με φέραν
κι απόμεινα μονάχη μου ξανά.

Χίλια μύρια κύματα μακριά τ’ Αϊβαλί

Μέρες της αρμύρας κι ο ήλιος πάντα εκεί
με τα μακεδονίτικα πουλιά και τ’ αρμενάκια
που ελοξοδρόμησαν και χάσανε την Μπαρμπαριά

Πότε παραμονεύοντας τον πόρφυρα
το μαύρο ψάρι έρχεται φεύγει
μικραίνουν οι κύκλοι του

Χίλια μύρια κύματα μακριά τ’ Αϊβαλί

Μεγάλωσαν τα γένια μας η ψυχή μας αλλιώτεψε
αγριεμένο το σκυλί γαβγίζει τη φωνή του
βοήθα καλέ μου μη φαγωθούμε μεταξύ μας

Χίλια μύρια κύματα μακριά τ’ Αϊβαλί

Ώρες ώρες μερεύουμε με τη χορδή της λύρας
δεμένος πισθάγκωνα στο μεσιανό κατάρτι
ο Χιώτης ο τυφλός τραγουδιστής βραχνός προφήτης
μασώντας τη μαστίχα του παινεύει την Ελένη
κι άλλοτε τη Τζαβέλαινα τραβάει στο χορό

Χίλια μύρια κύματα μακριά τ’ Αϊβαλί