Έξι τραγούδια του Νίκου Ζούδιαρη

Τα πνεύματα επιστρέφουνε τις νύχτες
φωτάκια από αλύτρωτες ψυχές
κι αν δεις εκεί ψηλά στις πολεμίστρες
θα δεις να σε κοιτάζουνε μορφές

Και τότε ένα παράπονο σε παίρνει
και στα καντούνια μέσα σε γυρνά
η Πόλη μια παλιά αγαπημένη
που συναντάς σε ξένη αγκαλιά

Θέλω να πιω όλο το Βόσπορο
αλλάζουνε εντός μου τα σύνορα του κόσμου

Την βρήκα στις στροφές των ποιημάτων
με τις βαριές χανούμισσες να ζει
και ρίχνω μες στο στόμα των αρμάτων
την κούφια μου αλήθεια τη μισή

Θέλω να πιω όλο το Βόσπορο
αλλάζουνε εντός μου τα σύνορα του κόσμου

Στις βραδινές περιπλανήσεις μας
μες στης πόλης τον αχό
τις θαμπές φωνές των άγνωστων
σκορπάει ο αέρας εκεί κι εδώ

Μου κρατάς το χέρι σε κρατώ
με κοιτάς για μια στιγμή
το μεγάλο μας το όνειρο
σου εξηγώ με ένα φιλί

Και μετά δε μιλάμε πολύ
γιατί το όνειρο ζει στη σιωπή
Με το βλέμμα στους περαστικούς
να 'χα χίλιες σιωπές να ακούς

Στις βραδινές περιπλανήσεις μας
στης καρδιάς τις διαδρομές
πώς γεμίζει η νύχτα χρώματα
πώς φωτίζονται οι σκιές

Και δεν βρίσκω λόγια να σου πω
γιατί όλα έχουν φωνή
το μεγάλο μας το όνειρο
σου εξηγώ με ένα φιλί

Και μετά δε μιλάμε πολύ
γιατί το όνειρο ζει στη σιωπή
Με το βλέμμα στους περαστικούς
να 'χα χίλιες σιωπές να ακούς

Μη πετάει φτερό στο πέλαγο
και μαντάτο απ’ την Αθήνα.

Τι να θυμηθώ απ’ τα μάτια σου
που 'χω να τα δω ένα μήνα.

Στ’ άγρια σοκάκια της ψυχής
ψάχνω μα δε σ’ ανταμώνω.

Α, να κοιμηθώ να σ’ ονειρευτώ
που με ξέχασες και λιώνω.

Ούτε που σαλεύει το νερό
ούτε μου μιλούν οι γλάροι.

Μου άργησες πολύ, πες μου πως θα 'ρθεις
πριν να σβήσουνε οι φάροι.

Μέτρησα τις πιο βαθιές μας διαφορές
κι ήταν η σχέση μας αυτές
χάιδεψέ τες αν τις δεις ποτέ
Κι έπειτα το χρόνο μέτρησα να δω
αν προλαβαίνω να σου πω
Από μένα πόσα δεν μπορώ

ρεφρέν

Ό,τι κι αν γίνει ένα να λες
πως μ’ αγαπάς χίλιες φορές
πως μ’ αγαπάς χίλιες φορές
κι εγώ...εσένα
Κι αν μείνει τ’ όνειρο μισό
κι αν το φιλί χαθεί κι αυτό
Ένα να λες σαν να 'ναι χθες
Πως μ’ αγαπάς χίλιες φορές...

Έψαξα έτσι ένα ψέμα σου να βρω
να μην μπορώ να τ’ ανεχθώ
και δεν βρήκα ούτε ένα
Κι έπειτα μέτρησα πάλι για να δω
αν είν’ τα λάθη μου εδώ
και δεν έλειπε κανένα...

Μάσκες που βολτάρουν σε μια πόλη ωχρή
Πρόσωπα απρόσωπα κι εσύ

Σαν κυνηγημένη, κάπως τρομαγμένη
Πίσω από μια μάσκα έχεις κρυφτεί

Μου 'παν πως μ’ αρνήθηκες σε μια συντροφιά
Είπες "Είν' απλά μια γνωριμία"

Κι ήτανε το βράδυ που 'ρθες στο σκοτάδι
Μ’ όλου σου του πόθου τη μανία

Σαν κυνηγημένη κάπως τρομαγμένη
Πίσω από μια μάσκα είχες κρυφτεί

Δε φταίει η νύχτα κι ο ουρανός
αν ήσουν τ’ άστρο οδηγός
στη ρότα του Οδυσσέα
κι εγώ σε πήρα σοβαρά
και από τότε χάθηκα πέρα από τον Μαλέα.

Όσα είχα κάνει όνειρα δικά σου ήτανε παιδιά,
τα ρίχνω στον Καιάδα
κι όσα σου είπα "σ’ αγαπώ"
τώρα στης λήθης το βυθό
κοιμούνται στρωματσάδα.

Αχ, τα φιλιά μου θα στα 'δινα έτσι κι αλλιώς
μα ήθελες να τα κλέψεις.
Αχ, κι όταν είδες πως σ’ άφηνα
εύκολα εσύ μου 'δινες υποσχέσεις.

Τα λόγια σου τα ερωτικά
και τα βραχιόλια τα χρυσά,
πες μου τι να τα κάνω.
Θα μου 'φτανε κι ένα φιλί
αν μ’ αγαπούσες πιο πολύ
για σένα να πεθάνω.

Θα 'θελα να σ’ εμπιστευτώ,
έτσι πώς να το φανταστώ
πως μου 'στηνες παιχνίδια.
Δε σου θυμώνω όμως γιατί,
η αγέννητή μου η ψυχή
διψούσε για ταξίδια.