Έξι τραγούδια για το δίχτυ

Κάθε φορά που ανοίγεις δρόμο στη ζωή
μην περιμένεις να σε βρει το μεσονύχτι
έχε τα μάτια σου ανοιχτά βράδυ πρωί
γιατί μπροστά σου πάντα απλώνεται ένα δίχτυ
έχε τα μάτια σου ανοιχτά βράδυ πρωί
γιατί μπροστά σου πάντα απλώνεται ένα δίχτυ

Αν κάποτε στα βρόχια του πιαστείς
κανείς δε θα μπορέσει να σε βγάλει
μονάχος βρες την άκρη της κλωστής
κι αν είσαι τυχερός ξεκινά πάλι
μονάχος βρες την άκρη της κλωστής
κι αν είσαι τυχερός ξεκίνα πάλι

Αυτό το δίχτυ έχει ονόματα βαριά
που είναι γραμμένα σ’ επτασφράγιστο κιτάπι
άλλοι το λεν του κάτω κόσμου πονηριά
κι άλλοι το λεν της πρώτης άνοιξης αγάπη

Αν κάποτε στα βρόχια του πιαστείς
κανείς δε θα μπορέσει να σε βγάλει
μονάχος βρες την άκρη της κλωστής
κι αν είσαι τυχερός ξεκινά πάλι
μονάχος βρες την άκρη της κλωστής
κι αν είσαι τυχερός ξεκίνα πάλι

Πάνω σ’ αυτή την όχθη
στο θαλασσινό κατώφλι
η βροχή σαν δίχτυ με τυλίγει
Τις μέρες της βροχής άσπρη σημαία
άσπρη σημαία στο κατάρτι υψώνεται

Βρέχει και ξαφνικά είναι εύκολο
εύκολο το να πεθάνεις
και το ίδιο εύκολο το θάνατο να περιμένεις
το θάνατο να περιμένεις

Έρχομαι απ’ της σιωπής
τα απόκοσμα τα μέρη
κι είδα την πνοή της Γης
να φιλιέται με τ’ αγέρι...

Φέρνω πέντε αναπνοές
απ’ την άγια ένωσή τους,
δυο απ’ αυτές για να με θες,
τρεις να καίγεσαι μαζί τους.

Πέρα απ’ τα όρια του νου μου,
στον απύθμενο γκρεμό,
το αόρατό σου δίχτυ
ρίξε μου για να πιαστώ.

Το φεγγάρι μίλαγε
όλη νύχτα για τη μέρα
και το φως τού φύλαγε
μία θέση στον αέρα.

Φέρνω πέντε λόγια του,
σώπα να σου τα ψιθυρίσω.
Στα κρυφά κατώγια του
τ’ άφαντα να μαρτυρήσω.

Ήρθε χαρά στον ύπνο πως έκλεισα έναν κύκλο
αυτόν που με βασάνιζε σαν φυλακή στον ξύπνιο

Βρήκα αετό στο δρόμο μου και φίδι βιαστικό
ξέχασα την καρδιά μου κι έχασα την κυρά μου

Αγάπη που με μπέρδεψες σε μια συνήθεια δίχτυ
κρατάω την κλωστή κι αρχίζω απ’ την αρχή

Κι αν έχασα το δρόμο μου σαν ξέμπαρκο καράβι
φυσάει αέρας στα πανιά φεύγει κι αυτό το βράδυ

Όνειρο ήταν μάτια μου μα μου 'μεινε ο καημός
Ταξίδι μου στον ίσκιο δρόμο να κάνεις ίσιο.

Κοιμάται ο ήλιος στα βουνά
και βγήκε το φεγγάρι
στη στράτα τ’ ουρανού ξανά
τη βόλτα του να κάμει.

Πετάει δίχτυ από ψηλά
σαρώνει όνειρα πικρά
και μες την άγια σιγαλιά
χαρίζει όνειρα γλυκά.

Όνειρα γλυκά σαν μέλι
τίποτα να μη μας μέλει
όνειρα σαν καραμέλα
γέλα γέλα χαμογέλα.

Μέσα στ’ αστέρια τριγυρνά
να το φεγγάρι πάλι
καλούδια στέλνει στα παιδιά
δώρα σε όλα κάνει.

Φτερά να φτάσουν πιο ψηλά
με της αγάπης φυλαχτά
φιλιά να πάρουν δύναμη
πετράδια σπάνια τυχερά.

Νύχτα με φωτιά στα χέρια της
Νύχτα με νερό
Δες πως ρίχνει τα μαχαίρια της
Κι όποιον πετύχει το θεριό
Δες πως πιάνει το μαντήλι της
Όλο το χωριό
Κατακόκκινο από τα χείλη της
Ήρθες πετάς στον ουρανό.

Στα ίδια δίχτυα
μπλεγμένοι και οι δυο.
Ο κόσμος νύχτα
μα τι να φοβηθώ.

Από το κορμί σου δένομαι.
Από το κορμί μου δένεσαι
έτσι πάει σε τούτο το χορό.

Από το κορμί σου δένομαι
Από το κορμί μου δένεσαι
Κι αν χαθείς μαζί σου θα χαθώ.

Λόφοι με κεράκια όρθια
σπίτια στο γκρεμό
μάτια που αιώνες βλέπουνε
ίσια στο κύμα τ΄αλμυρό.
Έτσι είναι φως μου οι άνθρωποι
Φύση και γραφτό
σα ζευγάρια πάντα πέφτουνε
μέσα στον ίδιο το χορό.

Στα ίδια δίχτυα
μπλεγμένοι και οι δυο.
Ο κόσμος νύχτα
μα τι να φοβηθώ.

Από το κορμί σου δένομαι.
Από το κορμί μου δένεσαι
έτσι πάει σε τούτο το χορό.

Από το κορμί σου δένομαι
Από το κορμί μου δένεσαι
Κι αν χαθείς μαζί σου θα χαθώ.