Πέντε τραγούδια του Δημήτρη Παπαδημητρίου

Αν είσαι πλάι μου μπορώ
το φόβο να νικήσω
τον κόσμο ν’ αγαπήσω
κι ίσως ν’ αγαπηθώ

Αν είσαι πλάι μου μπορώ
να μ’ αντιμετωπίσω
τη μοίρα μου να ορίσω
να μεταμορφωθώ

Μόνος μου πώς να πορευτώ
και πού να επιστρέψω
χωρίς εσένα είμαι μισός
κι ίσως να μην αντέξω

Αν είσαι πλάι μου μπορώ
τη μάχη να κερδίσω
να μην εγκαταλείψω
να μην παγιδευτώ

Αν είσαι πλάι μου μπορώ
τον ήλιο ν’ αντικρίσω
να μην ξαναγυρίσω
σε τόπο σκοτεινό

Μόνος μου πώς να πορευτώ
και πού να επιστρέψω
χωρίς εσένα είμαι μισός
κι ίσως να μην αντέξω

Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε
τα χέρια θα περάσουμε στους ώμους
παλιά τραγούδια για να θυμηθούμε
ονόματα και βλέμματα και δρόμους

Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
που θυμάσαι και θυμάμαι
τίποτα δε χάθηκε ακόμα
όσο ζούμε και πονάμε
χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
μόνο τρόπο να κοιτάνε

Κι αν άλλάξαν οι φίλοι μας λιγάκι
αλλάξαμε κι εμείς με τη σειρά μας
χαθήκαμε μια νύχτα στο Παγκράτι
αλλά βλεπόμαστε στα όνειρά μας

Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
που θυμάσαι και θυμάμαι
τίποτα δε χάθηκε ακόμα
όσο ζούμε και πονάμε
χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
μόνο τρόπο να κοιτάνε

Θέλω να σε δω
να μ’ αναζητάς
σε κάθε οδό και δω
στα λίγα που ζητάς

Θέλω να σε δω
μ’ έρωτα βαρύ
να μην μπορεί κανείς
να διώξει αυτόν το θάνατο

Καμιά φορά
φοράω τα λόγια μιας πληγής
καμιά φορά ξεχνιέμαι αλλιώς
κι απ’ όλους κρύβομαι

Τη χαρά μου λες γιατί στην κάνω συμφορά
και δε χωράει η ζωή
να μπει στο γλέντι ούτε μια φορά

Θέλω να σε δω
να μ’ εκδικηθείς
να πιω νερό κρυφά
εκεί που θα πλυθείς

Θέλω να σε δω
να `μαστε αγκαλιά
και μία θηλιά γερή
το χθες να κάνει αθάνατο

Κοίτα, κοίτα
Τι είναι η στάχτη κοίτα
Κοίτα, κοίτα, κοίτα
Μη φοβηθείς τη φωτιά
Μια σαΐτα στου καημού την πλάτη
Μια σαΐτα που σε πονάει με τον νοτιά

Τόσο καιρό δεν ήξερα πόσα καρφιά χωράει
Τόσο καιρό δεν ήξερα μια σταυρωμένη αγάπη
Όχι αγάπη, όχι αγάπη μόνο του άπιαστου η ψευτιά

Νομίζει η καρδιά πως μισεί
Ό,τι αγαπάει και ό,τι φοβάται να βρει
Κι είναι δειλός του Σαββάτου ο πηλός
άγγελος απατηλός
ψάχνεις και 'συ σαν καδένα μισή
τ’ άλλο μισό και αν είμαι εγώ
Δεν το 'θέλε η μοίρα μαζί

Κοίτα, κοίτα
Τι είναι η στάχτη κοίτα
Κοίτα, κοίτα, κοίτα
Μη φοβηθείς τη φωτιά
Μια σαΐτα στου καημού την πλάτη
Μια σαΐτα που σε πονάει με τον νοτιά

Τόσο καιρό δεν ήξερα πόσα καρφιά χωράει
Τόσο καιρό δεν ήξερα μια σταυρωμένη αγάπη
Όχι αγάπη, όχι αγάπη μόνο του άπιαστου η ψευτιά

Κοίτα, κοίτα...

Σε σκισμένες σε ψάχνω αφίσες
τις στιγμές που οι πλατείες σιγούν
Και οι ρήτορες μόνοι θρηνούν
φορτωμένοι του χθες τις βαλίτσες

Στις νεκρές διαδρομές μου γυρεύω
υποσχέσεις που γίναν πληγή
Και το σήμα του κόσμου που αργεί
στα ερείπια του λάθους χορεύω

Καπετάνιος και λαθρεπιβάτης
σε ακυβέρνητο σκάφος γλιστρώ
Μεγαλώνω κρυφά το μωρό
της στερνής, ζωντανής μου αυταπάτης

Προδομένη καρδιά ανεμίζω
και συ δείχνεις προς το πουθενά
Πού να ανοίξω, δεν ξέρω, πανιά
σαν τρελός το όνομά σου ψελλίζω

Κοντραμπάντο ιδεών και αισθημάτων
σε ασπρόμαυρο φιλμ εποχής
Βάρος συλλογικής ενοχής
σε ποθώ και πατώ επί πτωμάτων

Καπετάνιος και λαθρεπιβάτης
σ’ ακυβέρνητο σκάφος γλιστρώ
Στο κατάρτι ψηλά ισορροπώ
της ζωής, της οργής, σχοινοβάτης