Έξι τραγούδια για την ευτυχία

Από το λίκνο της ζωής ως του απείρου το σκοτάδι,
την ευτυχία, ο καθείς, ζητά να βρει πρωί και βράδυ,
την ευτυχία κυνηγά, η ευτυχία τον θαμπώνει,
γι’ αυτήν δακρύζει στα κρυφά, όσο αργεί και δεν ζυγώνει.

Άλλος την βρίσκει στο κρασί, άλλος την βρίσκει στα λουλούδια
την ευτυχία την χρυσή, κι άλλος στης νιότης τα τραγούδια,
άλλος σε πλούτη ή σε δόξα, μες σε καλύβια ή σε παλάτια,
μα εγώ, την ευτυχία βρήκα να λάμπει, στα δικά σου μάτια.

Αν θυμάμαι καλά σ’ είδα στην επαρχία
και μου είπες δειλά πως σε λεν Ευτυχία
κι έτσι απλά ξεκινήσαμε
τη ζωή να γνωρίσουμε

Και που λες Ευτυχία ευτυχία δε βρήκαμε
λίγα μόνο στοιχεία ευτυχίας χαρήκαμε
δε μας πέσαν λαχεία τυχεροί δε σταθήκαμε
και που λες Ευτυχία ευτυχία δε βρήκαμε

Αν θυμάμαι καλά είπα έτσι στ’ αστεία
πως μου τάζει πολλά τ’ όνομά σου Ευτυχία
μα πολλά δε ζητήσαμε
κι έτσι απλά ξεκινήσαμε

Και που λες Ευτυχία ευτυχία δε βρήκαμε
λίγα μόνο στοιχεία ευτυχίας χαρήκαμε
δε μας πέσαν λαχεία τυχεροί δε σταθήκαμε
και που λες Ευτυχία ευτυχία δε βρήκαμε

Η μεγαλύτερη η αμαρτία μου
είν’ η αγάπη μου που σου ’χω.
Όταν σ’ αγγίζω, εγώ νομίζω
ότι φορώ κλεμμένο ρούχο.

Δεν υπάρχει ευτυχία
που να κόβεται στα τρία,
στην περίπτωσή μας όμως,
δεν υπάρχει άλλος δρόμος.

Φιλιά δανείζομαι, φιλιά γλυκόπικρα
κι αγάπη από ξένη τσέπη.
Και υποφέρω, γιατί το ξέρω
να σ’ αγαπάω πως δεν πρέπει.

Δεν υπάρχει ευτυχία
που να κόβεται στα τρία,
στην περίπτωσή μας όμως,
δεν υπάρχει άλλος δρόμος.

Να 'ταν η ευτυχία πουλί να την έπιανα
να 'ναν η αγάπη σου αυλή και να έμπαινα.
Να 'ταν τα λόγια σκαλιά να τα ανέβαινα
να 'ταν η καρδιά σου φωλιά μέσα να `μενα.

Πόσο σ’ αγαπώ,
ο νους σου δε χωράει.
Μα είσαι μακριά,
κι αυτό με τυραννάει.

Να 'ταν η σταλιά σου πηγή να πλενόμουνα
να 'ταν το πείσμα σου γη να κυλιόμουνα.
Να 'ταν μπαλόνι η σιωπή να την έσπαγα
να 'ταν η φυγή αστραπή να καιγόμουνα.

Πόσο ακόμα να ελπίζω πως κάτι θα γίνει μαγικό
Δε θα σ’ αφήσω να ορίζεις για μένα καλό και κακό
Τα σημαίνοντα ίδια, φωτεινά σαν στολίδια μάς φέρνουν κοντά
Σημαινόμενα άλλα, σκοτεινά μες στην ντάλα μας χωρίζουν ξανά

Δε συμφωνούμε ποτέ κι όσο πάει φεύγεις πιο μακριά
Ίσως να δεις πως δεν είμαι καθρέφτης σου όπως παλιά
Έχεις άλλη ματιά, στη ζωή, στα λεφτά, σ’ ό,τι έχει αξία
Χάσμα άγριο, τρελό. Είσαι εκεί, κι είμαι εδώ, ζούμε άλλη ευτυχία

Άγνωστες λέξεις σου δίνω να παίξεις και να τις σκεφτείς
Αν καταλάβεις ποτέ τι σημαίνουν να 'ρθεις να με βρεις
Δεν υπάρχει ελπίδα κι απ’ την πλάτη μου πήδα, μη μου κρύβεις το φως
Σ’ αγαπάω, δε σ’ αντέχω. Θα γελάω, μα θ’ απέχω, τώρα είμαι αλλιώς

Μια ιστορία θα σας πω, για ένα βασιλόπουλο, ευτυχισμένο πρίγκιπα τον λέγανε, γιατί..
ποτέ του δε λυπήθηκε, δεν έκλαψε ποτέ του, ευτυχισμένος έζησε και ξένοιαστος πολύ.
Σαν πέθανε, του στήσανε στην πόλη ένα άγαλμα…
Ρουμπίνια ήταν τα μάτια του και η στολή χρυσή..
Και ένα βράδυ έφτασε ένα χελιδονάκι
Στον ώμο του εκάθισε για να ξεκουραστεί…
-Τι έχεις πρίγκιπά μου, ποια πίκρα μυστική σε βασανίζει; Αν είσαι ευτυχισμένος,
γιατί κοιτάς την πόλη κι όλο κλαις;
-Μικρό μου χελιδόνι, τα βάσανα κοιτάζω των ανθρώπων..
Ποτέ σαν ήμουν ζωντανός, δεν είχα για κανένα εγώ νοιαστεί.
Πάρε χελιδονάκι μου, τα μάτια μου τα δυο τα ρουμπινένια..
Και το διαμάντι απ'το σπαθί και τη χρυσή μου κόψε φορεσιά
Και μοίρασέ τα στους φτωχούς κι εκείνους που υποφέρουν
Και γίνε εσύ τα μάτια μου και γύρνα να μου λες, ό,τι θ'ακούς…
Κι εκείνο τον λυπήθηκε και έμεινε μαζί του
Και έγινε του πρίγκιπα τα μάτια και τ'αυτιά.
Μέσα στην πόλη πέταγε και του'λεγε ό,τι έβλεπε
Και το χρυσάφι μοίραζε τις νύχτες στα κρυφά…
Ηρθανε τα Χριστούγεννα, το χελιδόνι έσβησε
Κι η σιδερένια ράγισε, του πρίγκιπα η καρδιά…
Πετάξανε κι οι δυο μαζί καβάλα σ'ένα σύννεφο
Στο Νείλο με τις καλαμιές και τα χρυσά νερά….