Πέντε τραγούδια για το σπουργίτι

Βλέπω ένα σπουργίτη έρημο κι αλήτη,
μόνο του στη λύσσα του βοριά,
είναι ξεπουπουλιασμένος κι είναι ζαρωμένος,
στης φτωχιάς αυλής τη μουριά.

Τσίου, τσίου, τσίου, ο σολίστ του κρύου
τρέμει και τινάζει τα φτερά,
μέσα απ’ το παράθυρό μου βλέπω το μικρό μου,
το σπουργίτη, το φουκαρά.

Σπουργιτάκι, καθώς σε κοιτάζω
να σπαρταράς στο κακό του χιονιά,
βρίσκω πως, κάτι λίγο, σου μοιάζω,
νιώθω την ίδια, μ’ εσέ, παγωνιά.

Μικρό σπουργιτάκι μου, έλα
να ανοίξουμε οι δυο τα φτερά
εγώ είμαι για σένα η κοπέλα
κι εσύ είσαι για μένα η χαρά.

Σπουργιτάκι, καθώς σε κοιτάζω
να σπαρταράς στο κακό του χιονιά,
βρίσκω πως, κάτι λίγο, σου μοιάζω,
νιώθω την ίδια, μ’ εσέ, παγωνιά.

Μα τώρα η άνοιξη φτάνει
γεμάτη από φως και χαρά,
μικρό σπουργιτάκι μου, έλα
να ανοίξουμε οι δυο τα φτερά.

Τσίου, τσίου, τσίου, ο σολίστ του κρύου
τρέμει και τινάζει τα φτερά,
μέσα απ’ το παράθυρό μου βλέπω το μικρό μου,
το σπουργίτη, το φουκαρά.

Το τζάμι, χθες, μου χτύπησε
ένα μικρό σπουργίτι
και τη χαρά μου έφερε
στο φτωχικό μου σπίτι,
και τη χαρά μου έφερε
στο φτωχικό μου σπίτι.

Του άνοιξα και το 'βαλα
να ζεσταθεί λιγάκι
και χίλια δυο ευχαριστώ
μου `πε το σπουργιτάκι,
και χίλια δυο ευχαριστώ
μου `πε το σπουργιτάκι.

Κι εσύ που ήρθες κάποτε,
σαν το μικρό σπουργίτι,
κι αγάπη βρήκες και στοργή
στο φτωχικό μου σπίτι,
κι αγάπη βρήκες και στοργή
στο φτωχικό μου σπίτι.

Δεν είπες ούτε ευχαριστώ
στην τόση καλωσύνη,
ενός σπουργίτη την ψυχή
δεν είχες, τι να γίνει,
ενός σπουργίτη την ψυχή
δεν είχες, τι να γίνει.

Αχ σπουργιτάκι μου
μικρό πουλάκι μου
είμαστε τόσο μόνοι,
πάνω που κάναμε φτερά
για να λιαστούμε στην χαρά
μας πλάκωσε το χιόνι.

Ήλιε μου μετανάστη του ουρανού
της φτώχειας καντηλέρι
έβγα στην άκρη του βουνού
και δώσε μας το χέρι
και στείλε του Σικελιανού
τους στίχους με τ’ αγέρι
να γίνει τ’ άδικο γροθιά
και δίκοπο μαχαίρι.

Αχ σπουργιτάκι μου
μικρό γυφτάκι μου
της φτώχειας κουρελάκι
ξέχνα πως είμαστε φτωχοί
και μη φοβάσαι την βροχή
θα `ρθεί καλοκαιράκι.

Αφήσαμε το τρένο να μας φύγει
και μείναμε μονάχοι στο σταθμό
γιατί μας κατηγόρησαν οι λίγοι
πως έχουμε παράνομο δεσμό

Πληγωμένο μου σπουργίτι
καν’ την αγκαλιά μου σπίτι
και το δάκρυ μου φωτιά
να ζεσταθείς

Φοβόμασταν τον κόσμο να μας βλέπει
στο ίδιο το βαγόνι και τους δυο
κι ενώ συλλογιζόμασταν αν πρέπει
επέρασε το τρένο βιαστικό

Πληγωμένο μου σπουργίτι
καν’ την αγκαλιά μου σπίτι
και το δάκρυ μου φωτιά
να ζεσταθείς

Άφησε τον παράδεισο
και το ζεστό του σπίτι
και κουτουλάει στην άβυσσο
ωσάν τυφλό σπουργίτι.

Δεν βρίσκει πέτρα να σταθεί
φίλους για να ακουμπήσει
μα έχει τη μαύρη ερημιά
που τόσο είχε ποθήσει.

Αν τύχει κάπου και τον βρεις
πιασμένο σε ένα φράχτη
πες του πως τον αγάπησα
και να μην μ’ έχει άχτι.