Στον απόηχο των χθεσινών γενεθλίων μου,ένα αφιέρωμα για την ιερή μέρα της γέννησης του κάθε ανθρώπου!
Ολόλευκα γενέθλια-ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΛΑΠΑΘΙΩΤΗΣ
Από λευκά χρυσάνθεμα
σα χιόνι και σα γάλα
λευκή λευκή ανθοβόλησε
και ανάβρυσε όλ’ η σάλα
Σε κάθε μου αλαβάστρινο
και κρυσταλλένιο βάζο
όλο ευωδιές με κάνουνε
κι άθελα αναστενάζω!
Καμέλιες πλημμυρίσανε
τα κόκκινα ανθογυάλια
Δροσούλες απ’ τα πέταλα
σταλάνε αγάλια-αγάλια
Και συλλογιούμαι: αν τύχαινε
και τώρα εγώ πεθάνω
τι ωραία που θα μου ταίριαζαν
χρυσάνθεμα από πάνω
Πηγή: stixoi/info
Γενέθλια-ΡΗΓΑΣ ΓΚΟΛΦΗΣ
Πλέριο,λαγαρό φεγγάρι,
πρωτοδέχτηκες εσύ,
τη ζωή μου οκνή,μισή,
κάποια νύχτα του Γενάρη.
Και σου ρούφηξα το γάλα,
και τ'αχνό σου πήρα φως,
κι ένας έρωτας κρυφός
μ' έκαψε για τα μεγάλα.
Μα με πλάνεσ' άλλη στράτα
κι άλλοι μ'έφεραν θεοί,
και δεν είδα ένα πρωί
στα θλιμμένα μου τα νιάτα.
Αχ,ματώθηκα στο δρόμο,
κι είμ'ανήμπορος εγώ
την ψυχή μου να οδηγώ
στους ανθρώπους,δίχως τρόμο.
Πηγή: Ποιητική συλλογή "Ύμνοι",Ανθολογία Περάνθη
Γενέθλια-ΜΑΡΚΟΣ ΜΕΣΚΟΣ
Σήμερα ίσως γιόρταζα τα γενέθλια
για τα είκοσι τρία σκοτωμένα παλικάρια μου.
Και καθώς σήκωνα το ποτήρι
όταν με ανάγκαζαν οι φίλοι με την πρόποσή τους
να ευχηθώ κι εγώ
κάτι τέλος πάντων στον εαυτό μου,
ανασήκωνα ένα ένα τα κορμιά από τα
είκοσι τρία σκοτωμένα μου παλικάρια
μπήγοντας λουλούδια στα λευκά πουκάμισά τους
και φιλώντας τα στο στόμα...
Πηγή: Πριν από τον θάνατο, ,Νέα πορεία,Θεσσαλονίκη,1958
Γενέθλια του αδερφού μου-ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΜΑΡΙΝΗ
3 Ιανουαρίου 1959
3 Ιανουαρίου 1989
Τριάντα χρόνια
Μα όχι όλα δικά σου
Μισά εσύ
Μισά το κάδρο
με τη φωτογραφία σου
που κρέμεται στον τοίχο
και ίδιον σε κρατάει τόσα χρόνια
Στην στάση εκείνη την τυχαία
που σ’ ακινητοποίησε ο φακός
Με ρούχα ,χτένισμα, χαμόγελο
Όλα πρόχειρα
Καθώς δεν το ’ξερες , ότι μ’ αυτά
θα πέρναγες στην αιωνιότητα.
3 Ιανουαρίου 1959
3 Ιανουαρίου 1989
Τριάντα χρόνια
Μα όχι όλα δικά σου
Μισά εσύ
Μισά η ρυτίδα
εκεί ανάμεσα στα μάτια της
που χάσκει και βαθαίνει με τα χρόνια
Καθώς εκείνη επιμένει
Να γέρνει πάνω από τη μνήμη σου
Σε στάση επαπειλούμενης αυτοκτονίας.
3 Ιανουαρίου 1959
3 Ιανουαρίου 1989
Τριάντα χρόνια
Δικά σου τα μισά
1η Ιουνίου 1973
Έγινε η μοιρασιά.
Πηγή: Πεταλούδα Συλλογής, εκδόσεις Ερμείας,1995
Τα γενέθλια -ΤΑΣΟΣ ΚΟΥΡΑΚΗΣ
- Σε συσκευασία δώρου;
- Μάλιστα
- Ξέρετε σήμερα έχω τα γενέθλιά μου…
- Ορίστε και χρόνια σας πολλά.
...ήταν κι αυτός ένας κάποιος τρόπος!
Πηγή: Ιχνηλατώντας το Παρόν,Εκδόσεις Παρατηρητής,1995
Γενέθλια-ΑΝΘΗ ΜΑΡΩΝΙΤΗ
Απρίλης
Καιρός ακόμη πάνω σε στρώμα πάγου
να κοιμηθούμε
στην αντανάκλαση του σκληρού φωτός
κόκκινες βελονιές
θα κεντούν τη σιωπή μας.
Και συ γλιστράς στα άσπρα
της Οφηλίας.
Πηγή:Λίγο πριν κόψει το χαμόγελο, εκδόσεις Άγρα, 1997
Γενέθλια στο σπίτι με τις γάτες-ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΡΑΤΖΟΓΛΟΥ
(Διαβατήριος έρωτας)
Πάει πολύς καιρός από τότε, μέσα σε σήψη
ανάμεσα σε στείρες τηλεοράσεις κι εχθρικά ραδιόφωνα
μουσικές αυλές κακόηχες εκκλησίες άγευστες χειρονομίες
πρωινά καφενεία γεμάτα νυχτοφύλακες κι οργανοπαίχτες
σε μια γειτονιά παράξενα γεμάτη καφέ γάτες,
που άρχισε η αποσύνθεση.
Πάει ένας χρόνος τριγυρισμένος γάτες.
Μακρινές οι γνώριμες φωνές ξένες οι γλώσσες αρχαία οικόπεδα,
το σώμα τριγυρίζουν κατσαρίδες το λοιδορούνε,
μαυρισμένοι οι τοίχοι πλαστικές κουρτίνες μονήρεις νύχτες.
Εδώ, οι γάτες μόνο κοιμούνται αγκαλιασμένες.
Πηγή: Αποτελέσματα χρήσεως,Εκδόσεις Ίκαρος, 2006
Πάρτι γενεθλίων-ΓΕΩΡΓΙΑ ΤΡΟΥΛΗ
Φωτοβολίδες
Σπασμένη σε θρύμματα
η λευκή τούρτα
Φαγώθηκαν μόνο
τα κεράκια της ηλικίας.
Βαρυστομάχιασε η γιορτή
από τα πλαστικά γενέθλια
Κόπηκε
και η πορτοκαλιά σερπαντίνα
προτού ξετυλιχθεί ανάλαφρη
στον αέρα
Προτού τυλίξει ένα νεανικό σώμα
Φλογοβόλα τώρα και όχι φωτοβολίδες
Καίγεται το δέρμα!
Ξεβάφεται από τα κραγιόνια των φιλιών
και τις ευχές των φίλων
Πηγή:Μια σχετική συρραφή, 2008
Γενέθλια-ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ
Η μέρα που γεννήθηκες
αναπαρίσταται, Θεάνθρωπέ μου
κάποιο άστρο
θαμπό από το άθεον όζον
σε ψάχνει
οι μάγοι δε θυμούνται
αν γέρασαν ή έχουν πεθάνει
τα ξυλιασμένα δάχτυλα του θαύματος
ρωτούν πού είναι η φάτνη
κι εγώ εκεί σκυμμένη
μες στο προσκύνημα της αναζήτησής σου
σε μια συμμετοχή απαρατήρητη
μοναχική
δεν το αρνούμαι νιώθω να διαπερνά
και του δικού μου σώματος
την ξυλιασμένη δυσπιστία
η σεβαστή, ασύλληπτη του θαύματος
θερμαντική ανάγκη
κι έτσι που αναλιώνω
υπολογίζω πάλι
σύμφωνα με το έτος της γέννησής σου
πόσο νέος ήταν τότε τι ωραίος
ο σταυρός σου
τι πειθαρχημένα ερωτικός
πόσο απαγορευμένα αγαπώμενος
αγριεύω κρυφοκοιτάζοντας
πώς είχε γαντζωθεί στα σπλάχνα σου
θρηνώντας η απόλαυση
και συ πώς την απόδιωχνες
κλοτσώντας τα μαλλιά της
μακριά από των ποδιών σου
την καρδιά
απάντησέ μου
πες μου τι αισθανόταν η αλήθεια σου
πριν και μετά τη Σταύρωσή σου
μεταμελήθηκε που έδιωξε
απ’ το Ναό του Πατρός σου
εκείνη την πανέμορφη εμπόρισσα
ερωτικής σωτήριας για σένανε λατρείας;
Πηγή: Τα εύρετρα, εκδόσεις Ίκαρος, 2010
Γενέθλια-ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΑΜΟΥΛΙΑΝΟΣ
Γενέθλια
Ένα κοχύλι μου μήνυσε
Την εξομολόγηση της θάλασσας
Με το εσπερινό κύμα, πλάι στη διπλή τάφρο της άμμου.
Οι πεζόδρομοι στένεψαν,
Πλημμύρισαν με ρυάκια από μυγδαλιές, ολάνθιστα
ψόφιες.
Τα αστέρια περιγελούν
Σατυρικά την άλωση της γης,
Δίχως να μαρτυρούν τη δική τους ανομία, αποποιούνται
την κηδεμονία του ουρανού μα όχι την ερωτοφιλία του.
Η σελήνη δουλεύει μηχανικώς στο μηχανοστάσιο της
νύχτας, έχασε το πάνθεο του έρωτος σ’ ένα χαρτοπαίγνιο
με το δρόσο, όπου είχε το μονοπώλιο.
Ένα κοχύλι μου μήνυσε την εξομολόγηση της θάλασσας
με το τελευταίο κύμα.
Κι εγώ, στην κάμαρη την οκνή και τη φιλήδονη να
δικάζω τον διχασμό μου για τα σώματα που έχασα
και που μ’ έχασαν.
Πηγή: Για τα μάτια του ωραίου αδοκίμαστου, myedition.gr,2012
Υπενθύμιο γενεθλίων-ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΕΡΓΟΣ
Εσύ να εκλεκτίζεις την ημέρα και να ευωδιάζεις
να είσαι πύρα
να μοιάζεις στο αίτιο της λευκότητας
να μοιάζεις στον άγγελο να μας τον δείχνεις με το δάχτυλο
να έρχεσαι πάντα από εκεί όπου συνέβη πάθος
επωάζοντας έναν καινούριο ενεστώτα να κατέχεις το φτερό σου
και τη μεγαλόσημη ιδιότητα του ερωτολήπτη
εκεί κι απ'την αγάπη ακόμα ν’ ανάβεις
κι από το στόμα σου
να κρέμονται δρακόλιμνες οι μνήμες και τα γεγονότα
την ομορφιά σου διαγράφοντας από τις λίστες
των επιβαινόντων προς αναχώρηση πόθων
τυλίξου με τώρα -αυτό το καταχείμωνο κρατάει ως να το φτύσεις
για σένα αυτός δημιουργήθηκε
κόσμος
κι όταν γλιτώσει απ’ την υπόθεση της νόησης
θα σου απαγγείλει σε μια λιακάδα την Ακαιρεότητα
μα ώσπου να πάρει το σχήμα σου
εσύ θυμήσου: Από τις χαραμάδες σου που βγαίνει ανάμεσα
πάντα σε θάλασσα αυτό
την ώρα που φιλιόμαστε
θα καταλήγει.
Πηγή: Ο εαυτός ήχος,Εξάρχεια,2013
Γενέθλια-ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ ΜΑΡΑΚΗΣ
στη μνήμη του Στρατή Τσίρκα (1911-1980)
Μια περιπέτεια του πολέμου
η αγάπη μας
μια σύντομη συνάντηση
σ’ ένα στρατόπεδο τράνζιτο
ανάμεσα σε κόσμο
που κανείς δε γνωρίζει κανέναν
ανάμεσα σε κόσμο φοβισμένο
χωρίς δικαίωμα να διαλέξει
να εμπιστευτεί
τον καινούργιο φίλο του
και με συγγενείς
φίλους, συντρόφους
αιχμάλωτους, σε κάποια άλλη εξορία
ή και νεκρούς
μια περιπέτεια του πολέμου
η αγάπη μας
ένα μικρό θηρίο
μια λεοπάρδαλη βρέφος
που χάθηκε στο δάσος
για να την βρεις εσύ
εσύ για να τη μεγαλώσεις
κρύβοντάς την απ’ την πολλή συνάφεια του κόσμου
απ’ τις πολλές κινήσεις κι ομιλίες
κάτω απ’ το πουκάμισό σου
το φθαρμένο, το κόκκινο
το ερωτικό
αδιαφορώντας
εάν τρώει την καρδιά σου.
Μια περιπέτεια του πολέμου
η αγάπη μας
μια σύντομη περιπλάνηση
στα νερά του Αιγαίου
κάτω απ’ του ήλιου το φως
το μεταφυσικό
και σε θάλασσα
φτιαγμένη από τα δάκρυά μας,
ένας ψίθυρος
μια μουρμουριστή ανοιξιάτικη ευφορία
ευλογία ενός άγνωστου Θεού
η αγάπη μας,
φτιαγμένη από παλιά βιβλία
από ένα φύλλο ντουλάπας που τρίζει
απ’ την ποίηση του Σεφέρη
από χαρούμενα απογεύματα στη γερμανική συνοικία
από ώρες σιωπής
και παθιασμένου έρωτα
μια περιπέτεια του πολέμου
η αγάπη μας
μια σύντομη παρέκκλιση
απ’ τα καθιερωμένα
από προλήψεις και ιδέες
που θέλεις να ξεχάσεις,
μια περιπέτεια του πολέμου
η αγάπη μας
ένα σύντομο φιλί
μέσα από το συρματόπλεγμα
και μ’ ένα σιδερόφρακτο στρατιώτη
να κρύβει τη ντροπή του
προσμένοντας μια χρονιά
χωρίς λευκές νύχτες
χωρίς μαύρες αυγές
με τραγούδια στο ραδιόφωνο
χορούς στις πλατείες
για κάποιου είδους ανατροπή
την ίδια μέρα που ο Χαίλντερλιν
θα έχει γενέθλια.
Πηγή:stixoi/info
Γενέθλια-ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ
Έχω μια κόρη αγέννητη
που ευτυχώς δε μου μοιάζει
Είναι χυδαία
Είναι σκληρή
Είναι ακριβώς όπως πρέπει
Δε με χρειάζεται
Δε μ’ αγαπάει
Με ξέρει από πριν
Την κουβαλάω στο στήθος μου
Την περιφέρω
Την κρύβω
Τη νανουρίζω τα βράδια πίνοντας
Και τη φιλώ στο στόμα
Σα να την αγαπώ
Σα να 'ναι δική μου
Σα να 'ναι στ’ αλήθεια
Αυτή γυρίζει πλευρό και φτύνει
Μου το χρωστάει που
δεν της έδωσα πόδια να φύγει
Μου το χρωστάει που
δεν της έδωσα φωνή να με βρίσει
Μα έτσι
έχω μια κόρη αγέννητη
που δε θα πεθάνει
ποτέ
Πηγή: Το υπόλοιπο της αφαίρεσης,Εκδόσεις Γκοβόστης,2015
Γενέθλια-ΜΑΡΙΓΩ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΥ
Τα βρέφη
έχουν δει εκείνον που λείπει,
τον Χριστό
και τον πονεμένο.
Χωρίς δόντια στην αρχή,
ένα, δύο μετά ξεπροβάλλουν.
Με ανοιχτό το στόμα
ξεπροβοδίζουν τον χρόνο.
Έχουν πάντα επιθυμία,
μία άνοιξη, ένα καλοκαίρι
μεγαλώνουν γρήγορα.
Αν είσαι κοντά τους μένουν πάντα εκεί.
Πηγή: Το μπλε βιβλίο,Μεταίχμιο,2015
Γενέθλια-ΙΩΑΝΝΑ ΛΙΟΥΤΣΙΑ
Κάποτε οι άνθρωποι εφηύρανε τα ποιήματα
για να ναρκώνουνε τη μοναξιά τους
να καταπίνουν σαν χαπάκια το μελάνι
και να εκσφενδονίζουν λέξεις
για να ξορκίσουνε τις ιδιορρυθμίες τους.
Τώρα το ανικανοποίητο δεν βουλώνεται με λέξεις
ούτε με πράξεις ρουτίνας προσυμφωνημένες.
Για να αδειάσω το μυαλό μου μεταφορικώς
–προτού αδειάσει ίσως και κυριολεκτώντας–
χρειάζομαι μονάχα κάτι να με ξαφνιάσει:
ένα παλιό κεράκι γενεθλίων για να το ξανασβήσω
μια λέξη γραμμένη βιαστικά σε μια χαρτοπετσέτα
έναν χορό να με γεμίσει δάκρυα κάποιο απόγευμα στο άδειο σπίτι
κάτι που να ’ρχεται αντίθετα με την πορεία που τραβάμε.
Γιατί ζωή είναι οι μέρες που περνάνε
και τίποτα άλλο.
Δεν έχει νόημα, σκοπό ή κάποιο στόχο.
Στο μόνο τέλος που οδηγεί είναι στην βέβαιη έκπληξη.
Πηγή:«Αρρυθμίες», εκδόσεις Πασιφάη, 2016
Γενέθλια - 2016-ΤΖΟΥΤΖΗ ΜΑΝΤΖΟΥΡΑΝΗ
Τόσες ευχές,
τόση αγάπη,
ας ακουμπήσουν πάνω του
και ας γιατρέψουν τις πληγές...
Τόσο πολύ "τίποτα",
ποτέ δεν είχες ξανανοιώσει...
Μάζεψες τις σταγόνες
της βροχής,
και έπλυνες το πρόσωπό σου,
από τα δάκρυα...
Δεν ωφελεί πια να κλαις,
Κλαίει ο ουρανός για σένα...
Πηγή: stixoi/info
Περί γενεθλίων -ΕΛΕΝΗ ΧΩΡΕΑΝΘΗ
Ποτέ δε γιόρτασα γενέθλια με τούρτες
ποτέ δεν άναψα
ποτέ δεν έσβησα κεράκια
Εξήντα τόσα-μετρημένα-χρόνια
ήμασταν εφτά-από τα δέκα- εν ζωή αδέρφια
που να’ βρισκε η μάνα μας καιρό
για τούρτες γενεθλίων
για κεράκια
-ήτανε πόλεμοι και χαλασμοί
ξεσπιτωμοί-
Ετούτα ήταν τα πρώτα μου
–διαδικτυακά κι αυτά- γενέθλια
Ανέλπιστα και ξαφνικά
γέμισε το κενό λουλούδια και ευχές
Χρόνια πολλά
Χρόνια καλά
Χρόνια απίκραντα
μου άλλαξαν προς το καλύτερο τη μέρα
φίλοι πολλοί διαδικτυακοί και τιμημένοι
Κέρδισε μια ακόμα μέρα η ζωή μου γελαστή
με δίχως τούρτες και χωρίς κεριά για σβήσιμο
Και όλους σας ευχαριστώ
που γιόρτασα τα πρώτα μου
-διαδικτυακά-
χαρούμενα γενέθλια
Έτσι απλά
σαν την απλή μου τη ζωή.
Πηγή: Η συνήθεια του αριθμού,Σ.Ι.Ζαχαρόπουλος,2017
Γενέθλια-ΘΟΔΩΡΟΣ ΣΤΑΥΡΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ο άνθρωπος είναι θνητός.
Στην ομορφιά
της ζωής υποκλίνεται.
Ως κατασκευαστικό λάθος
θεωρεί το ότι
δεν είναι αθάνατος.
Το άγγιγμα του πεπερασμένου
κάθε φορά το λέμε γενέθλια.
Είναι μια χαρά
ποτισμένη με πόνο.
Ένας ακάλεστος
επισκέπτης θυμίζει
την πορεία στον χρόνο
κάθε τέτοια στιγμή.
Συγκλονιστικά γεγονότα
ξεκινούν και τελειώνουν
στου χρόνου το πέρασμα.
Υπαρξιακά ερωτήματα
δημιουργούν ρηγματώσεις
στα δεδομένα του "υπάρχω".
Αόριστες έννοιες σχετικά με τη φθορά
ιεραρχούν αλλαγές και
κριτήρια που αφορούν τη ζωή.
Ο χρόνος διαστέλλεται για να
τα χωρά όλα. Σου επιτρέπει
να μπορείς να αποφεύγεις
τις δυσάρεστες σκέψεις.
Η απειλή του θανάτου
στοχάζεται την αλήθεια και
αναζητά να διαχειριστεί τη φθορά.
Πηγή: Συνωστισμός Απόντων,24 γράμματα,2020
Γενέθλια-ΒΑΣΙΛΗΣ ΤΣΑΚΙΡΟΓΛΟΥ
Σαν έφτασε εκείνη η νύχτα του Φλεβάρη
κι άκουσε ακόμα μια φορά
τον καλπασμό του χρόνου που φεύγει,
πήρε με τα χέρια της από την ποδιά του φεγγαριού
το κουτί με τα ανομολόγητα πάθη της
και την τούρτα των γενεθλίων της.
Στο σπίτι που εκείνος δεν έμαθε ποτέ
το δρόμο για να τη βρίσκει,
τρελαμένα νυχτοπούλια μπαινόβγαιναν
από το ανοιχτό της παράθυρο.
Ένας αγέρας στεγνός από κρασί και έρωτα
έσβησε τα κεράκια
και σφάλισε τα πικραμένα της χείλη.
Στο μισοσκόταδο σαν είδε τη σκιά του
στον απέναντι τοίχο,
τον έσφιξε πυρωμένη πάνω της,
τόσο που η αγκαλιά της έχασε το σχήμα του.
Όταν η νύχτα βούλιαξε για τα καλά
και οι ξωθιές σταμάτησαν το χορό στην κρήνη,
τον έβλεπε ακόμα να συλλαβίζει την ευτυχία του
στο ακρογιάλι των ματιών της.
Έβγαλε τότε τα ρούχα της γεμάτα υγρασία
και με τα κατάλευκα, σαν κύκνου φτερά, χέρια της,
σκαρφάλωσε στο σαστισμένο ουρανό
να κόψει φλούδες από το φεγγάρι
για να μπαλώσει τις ρωγμές που είχαν ανοίξει μέσα της.
Πηγή: https://ennepe-moussa.gr
Γενέθλια-ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Τα γενέθλιά σου πλησιάζουν
Το Sugar Mountain του Neil Young
παίζει συνέχεια
Τα αστέρια ξασπρίζουν από τα φώτα
της νυχτωδίας μου
Κι όλα- μα όλα!- κραυγάζουν ικεσία
σαν την ξεκούρδιστη κιθάρα σου.
Τα γενέθλιά σου πλησιάζουν
Το κρασί περιμένει τον τιμώμενο επάνω
στο τραπέζι
Οι καλεσμένες στιγμές διστάζουν
Κι όλα- μα όλα!- έχουν αυτό το γκριζοπράσινο
των ματιών σου
θυμίαμα θλίψης και καρτερίας.
Τα γενέθλιά σου πλησιάζουν.
Τίποτε πια δεν είναι ίδιο.
Χρόνος στον χρόνο
Βία του χρόνου
Βία του αποχωρισμού
Κι άλλο κομμάτι πόνου
Να το ονομάζουν Μνήμη
οι γεροντοκόρες ώρες της μοναξιάς μου.
Τα γενέθλιά σου πλησιάζουν.
Οι ώρες παγωμένες εκεί.
Τα μάτια καρφωμένα στην πόρτα.
Η ζωή κεράκι στην τούρτα.
Τα γενέθλιά σου πλησιάζουν
Κι όλα- μα όλα!- δακρύζουν την απουσία σου.
Πηγή:stixoi/info
Δώρο γενεθλίων-ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΟΥΛΑΝΗΣ
Σαράντα έξι φορές γενέθλια αύριο
και αποφάσισα να μου φτιάξω για δώρο
μια τούρτα αναμνήσεων και εμπειριών
μπας και καταφέρω έτσι να γλυκάνω τα τραύματα του παρελθόντος
με λίγο από τη ζάχαρη της εξέλιξης που έφεραν
Πήγα λοιπόν στο μπακάλικο των βιωμάτων
και αγόρασα τα υλικά της έως τότε παρελθούσας ζωής μου
και ό,τι ακόμα θα χρειαζόμουν
για να στολίσω στο τέλος το παρόν της
Πρώτα οπό όλα σειρά είχε η βάση
για την οποία χρειάστηκε ένα κιλό ομορφιάς
μισό κιλό προγραμματισμού επιβεβλημένων πεποιθήσεων
μισό λίτρο αθωότητας
ένα φλιτζάνι γάλα τιμωρίας
τετρακόσια γραμμάρια εκπαιδευτικού συστήματος μαθησιοδουλείας
και τέσσερα αυγά ενθουσιασμού
Τα ανακάτεψα όλα στο μίξερ της οικογενειακής κοινωνικοηθικής κουλτούρας
και βάζοντάς τα σε μια φόρμα ευυπόληπτου πολίτη
τα έψησα για μισή ώρα στο φούρνο του καθωσπρεπισμού
σε θερμοκρασία υψηλού καθεστωτισμού
για να φτιάξω το παντεσπάνι της παιδικής μου ηλικίας
Έπειτα σειρά είχε η γέμιση της ενηλικίωσής μου
που χρειάστηκε επτακόσια γραμμάρια υπερπροσπάθειας
τρία πακέτα μπισκότα ανταγωνισμού
τέσσερις κουταλιές της σούπας αγώνα για επιτυχία
δυό πρέζες έρωτα
το χυμό από ένα στημένο εαυτό
και μια κουτάλια του γλυκού κατακτήσεις
Αφού λοιπόν ανακάτεψα και όλα αυτά μαζί
μέσα σε ένα μπολ ψυχοαφυδατωμένης κοινωνικότητας
προσθέτοντας λίγο παγωμένο νερό από τις καρδιές των αφεντάδων
και αφήνοντάς τα για μερικά λεπτά να πήξουν στο ψυγείο της χαμένης ανθρωπιάς
τα τοποθέτησα τελικά σαν σώμα
πάνω στο ήδη λοβοτομημένο παντεσπάνι που είχα φτιάξει πριν
Σειρά μετά είχε η επικάλυψη
η οποία έγινε με την πικρή σοκολάτα υγείας της ψυχοθεραπείας
προσθέτοντας επίσης και ένα πέπλο από την γλυκιά άχνη της εξέλιξης
πριν τελικά τοποθετήσω τα καραμελωμένα φρούτα της συνειδητότητας
τα οποία στολισμένα με το γλάσο της αυθεντικότητας
έδιναν την τελική μορφή της ταυτότητάς μου στο σήμερα σαν ζαχαροπλάστη
λίγο πριν γίνω κέρασμα προς αξιολόγηση από τους καλεσμένους
στο πάρτι με τα δίχως ευχοσυνόδευτα κεράκια για σβήσιμο
των γενεθλίων μου
Πηγή: https://ennepe-moussa.gr
Γενέθλια ή Γενάρης -ΜΑΡΙΚΑ ΣΥΜΕΩΝΙΔΟΥ
Γυμνοί γεννιόμαστε
Κι αρχίζουν να μας φορτώνουν ένδοξα ονόματα ,
Ρούχα που δε μας αρέσουν ,
παιχνίδια που τα θάβαμε στον κήπο ,
φόβους δικούς τους,
φορτώνουν φορτώνουν
πολιτικές που δεν αγαπούν τον άνθρωπο
ομάδες ποδοσφαίρου που δεν σε ενδιαφέρουν
τακτικές που βάζεις τα γέλια
τα ξεφορτώθηκα όλα αυτά
δεν ξέρω τα ξεφορτώθηκα
και κράτησα μόνο ένα
προχώρα με THN καρδιά
Πηγή:Υπό έκδοση ποιητική συλλογή "Βεντέμα"
«Επτά νυχτερινά Επτάστιχα»-ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
Ι
Όνειρα κι όνειρα ήρθανε
Στα γενέθλια των γιασεμιών
Νύχτες και νύχτες στις λευκές
Αϋπνίες των κύκνων
Η δροσιά γεννιέται μες στα φύλλα
Όπως μες στον απέραντο ουρανό
Το ξάστερο συναίσθημα.
II
Ευνοϊκές αστροφεγγιές έφεραν τη σιωπή
Και πίσω απ’ τη σιωπή μια μελωδία παρείσαχτη
Ερωμένη
Αλλοτινών ήχων γόησσα
Μένει τώρα ο ίσκιος που ατονεί
Και η ραϊσμένη εμπιστοσύνη του
Και η αθεράπευτη σκοτοδίνη του – εκεί.
III
Όλα τα κυπαρίσσια δείχνουνε μεσάνυχτα
Όλα τα δάχτυλα
Σιωπή
Έξω από τ’ ανοιχτό παράθυρο του ονείρου
Σιγά σιγά ξετυλίγεται
Η εξομολόγηση
Και σαν θωριά λοξοδρομάει προς τ’ άστρα!
IV
Ένας ώμος ολόγυμνος
Σαν αλήθεια
Πληρώνει την ακρίβεια του
Στην άκρια τούτη της βραδιάς
Που φέγγει ολομόναχη
Κάτω απ’ τη μυστικιά ημισέληνο
Της νοσταλγίας μου.
V
Την αφρούρητη νυχτιά πήρανε θύμησες
Μαβιές
Κόκκινες
Κίτρινες
Τ’ ανοιχτά μπράτσα της γεμίσανε ύπνο
Τα ξεκούραστα μαλλιά της άνεμο
Τα μάτια της σιωπή.
VI
Ανεξιχνίαστη νύχτα πίκρα δίχως άκρη
Βλέφαρο ανύσταχτο
Πριν βρει αναφιλητό καίγεται ο πόνος
Πριν ζυγιαστεί γέρνει ο χαμός
Καρτέρι μελλοθάνατο
Σαν ο συλλογισμός από τον μάταιο μαίανδρο
Στην ποδιά της μοίρας του συντρίβεται.
VII
Το διάδημα του φεγγαριού στο μέτωπο της νύχτας
Όταν μοιράζονται οι σκιές την επιφάνεια
Της δράσης
Κι ο πόνος μετρημένος από εξασκημένο αυτί
Ακούσιος καταρρέει
Μες στην ιδέα που αχρηστεύεται απ’ το μελαγχολικό
Σιωπητήριο.
Πηγή: Προσανατολισμοί,1940,Συγκεντρωτική έκδοση,Ποιήματα, Ίκαρος,2002
Πρωτομαγιά-ΑΡΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ
Στα τζάμια σου μπουμπουκιάζει η χτεσινή βροχή
τώρα που η παραλία ανάβει τα φανάρια της.
Ένα καΐκι στάθηκε καταμεσής στο πέλαγο.
Γαλήνη.
Περίμενε δω με το βλέμμα στις σταγόνες
(δυο ανθισμένες γαλάζιες σταγόνες τα μάτια σου).
Περίμενε. Θα ξημερώσει.
Θέλω να σε ξέρω στο παράθυρο
αγναντεύοντας κατά τον τόπο της χαραυγής
νοσταλγώντας το περσινό καλοκαίρι.
(Τα νερά ν’ ανασαίνουν ζεστασιά
το γυμνό σώμα της ημέρας πλαγιάζει μες στα στάχυα
κι ανάμεσα απ’ τα δάχτυλα κρυφοκοιτάει μια παπαρούνα).
Θέλω να σου χαρίσω ένα τόσο δα ουράνιο τόξο
τώρα στα γενέθλια της δεκαοχτάχρονης αυγής,
ένα λουλουδένιο δαχτυλίδι
μια υπόσχεση ελπίδας.
Πηγή: «Ακόμα τούτη η άνοιξη» (1946), Βιβλίο: Άρης Αλεξάνδρου, «Ποιήματα (1941-1974)»,Εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 1981
Η απαγόρευση μην κλαις-ΤΑΣΟΣ ΚΟΥΡΑΚΗΣ
Δε γνώριζε
Κυρίως δεν
έμαθε να γνωρίζει
Η επιθυμία μάθηση σκάλωσε
στο κάγκελο της πατρικής
απαγόρευσης μην κλαις
Το φουστάνι της εφηβείας
τελευταίο μοντέλο Παρισινής
αισθητικής
όλο κι όλο η ούγια των πτυχίων
Το εμπριμέ των τριαντάφυλλων
απόν
απών κι ο στεναγμός
Θαμώνες άλλων ονείρων γκαρνταρόμπα
Και τα κουμπιά της λαθραίας
συνεύρεσης
απόντα κι αυτά…
Επιχωματώσεις χρωμάτων χρόνια μετά
το κλάμα των παιδιών
τα πρώτα γενέθλια
τα πρώτα σχολεία
ρεκτιφιέ ατελέσφορης ημιτέλειας
Ο επόμενος μαθητής παρακαλώ και π ρ ο π α ν τ ό ς
ν α κ λ α ί ε ι
Πηγή:"Η λίμνη Βικτορία ",Παρατηρητής, 1998
Τα παλιωμένα σπίτια-ΕΥΤΥΧΙΑ-ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΛΟΥΚΙΔΟΥ
Ποιο απ’ τα δυο;
Περασμένα μεσάνυχτα και κάνει πρόβες η μπάντα
ή σαλπίζουν στη θύελλα τα ερειπωμένα σπίτια;
Πολιορκημένα από μια θλίψη παμπάλαια
σε περιπτύξεις που επιδίδεται με το ματαιωμένο
μεταφέρουν λαθραία νύχτα και μέρα στο υπόγειο πληγές
πληγές και χρόνια και κάτι χάρτινα κιβώτια με καμένα κεράκια
απομεινάρια απ’ τα γενέθλια κάποιας νοικάρισσας νεότητας.
Κι έχουν μια εγκαρτέρηση τα παλιωμένα σπίτια
θαρρείς και οι εντοιχισμένοι γνωστοί και άγνωστοι νεκροί
φορώντας τα καλά τους και ακίνητοι
σαν για να βγουν φωτογραφία
περιμένουν το γνέψιμο τις κλειδώσεις που θα λύσει
και τα φτερά με ένα άγγιγμα θα ξεκολλήσει απ’ τους ώμους.
Μέχρι τότε
με δάχτυλα ασκημένα να ψηλαφούν το αόρατο
σπρώχνουν τους τοίχους για να βγουν
σκοτάδια απόκρημνα μετατοπίζουν
η πέτρινη εχεμύθεια προδίδει τα μυστικά της
φλούδες ασβέστη στο δωμάτιο χιονίζει
και όλοι πια μαθαίνουμε
γιατί βαθαίνουν οι ρωγμές στα παλιωμένα σπίτια.
Πηγή: Ν’ ανθίζουμε ως το τίποτα,Εκδόσεις Καστανιώτη, 2004
Τσάι-ΝΕΚΤΑΡΙΑ ΜΕΝΔΡΙΝΟΥ
Τσάι με ζάχαρη και κονιάκ
-οι υπόλοιποι έχουν ήδη κοιμηθεί-
ξεφυλλίζω
γουλιά γουλιά
το παλιό οικογενειακό άλμπουμ:
Γάμοι, γενέθλια, βαφτίσεις
άχτιστες ακρογιαλιές
παιδικές απόκριες
γέλια
και βλέμματα ακόμα αναγνωρίσιμα.
Κοιτάζω
γουλιά γουλιά
το παλιό οικογενειακό άλμπουμ
φυτολόγιο
με ξέθωρα, αποξηραμένα χρόνια…
Ίσως
φταίει η μελαγχολική απραξία της Κυριακής
ίσως
και το ότι οι υπόλοιποι έχουν ήδη κοιμηθεί…
Πηγή:«Αειθαλή και Φυλλοβόλα»,Ροές,2009
Μια νύχτα-ΛΕΝΑ ΚΑΛΛΕΡΓΗ
Δεν υπάρχουν κρεβάτια ξέστρωτα σεντόνια πεταμένα ρούχα
Δεν υπάρχουν δείπνα εκδρομές γενέθλια φωτογραφίες δώρα
Δεν υπάρχουν ονόματα τηλέφωνα.
Μόνο χέρια σφίγγουν φτερά χτυπούν κατευθείαν στην καρδιά
Αγκαλιάζουν.
Μόνο χέρια κλείνουν κρατήσου.
Πηγή: Κήποι στην άμμο,Γαβριηλίδης,2010
Η ατέρμονη χώνεψη του αγγελικού τρόμου (4)-ΕΛΣΑ ΚΟΡΝΕΤΗ
Η αποσύνθεση της επιθυμίας
φέρνει την πλήξη στην έκπληξη
ο φόβος της απώλειας
στην έκπληξη πλήξη
όταν ως δώρο γενεθλίων βρίσκεις
στο μαξιλάρι σου
ένα απολιθωμένο
ροδάκινο
Πηγή: Κονσέρβα Μαργαριτάρι, εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2011
Το επιτόκιο-ΔΗΜΗΤΡΑ Χ.ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ
Σκέφτεται, προσμετρά, σταθμίζει
(Ρυτίδα κάθετη στο κούτελο),
Το αποφασίζει τελικά και μου δίνει
Ο τοκογλύφος το ελιξίριο νεότητας.
Γυαλίζει το εύσαρκο πρόσωπό του
Ως ένδειξη των καλών του προθέσεων
Και με υγρή παλάμη σφίγγει
Το χέρι μου, σχεδόν αδελφός.
Και να, η τούρτα γενεθλίων!
Η νύχτα με την αστρική κουρελαρία της,
Ο κρότος των μπαστουνιών των γερόντων.
Να, οι πνιχτές βλαστήμιες των γιατρών,
Οι ουρές μπροστά στα φαρμακεία,
Τα μάτια που καίνε σε βυθό μελανιού.
Να, ο συνωστισμός, τα σπρωξίματα, η ντροπή,
Τα δαγκωμένα τρόφιμα, η σκόνη,
Να, το απορριμματοφόρο του Δήμου
Που μαζεύει το πρωτογενές πλεόνασμα
Πηγή: Ο τρόμος ως απλή μηχανή,Πατάκης,2012
Συνταγές για αφράτους εφιάλτες-ΕΥΤΥΧΙΑ-ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΛΟΥΚΙΔΟΥ
Ο ύπνος μου καμιά φορά τινάζεται ψηλά.
Μισός να ξεφλουδίζει ραγισμένες προσωπίδες
κι άλλος μισός να τρέχει να κρυφτεί
απ’ τους τελωνοφύλακες.
Τον στεναγμό τότε κυκλώνουν νυχτερίδες
κι αυτός
- με σαλεμένα παραμιλητά -
φόβους φοβάται και φοβίζει
και εγκαύματα σταλάζει στα σεντόνια
μέχρι ολοκαυτώματος.
Ίσως αν έλειπαν τα ρούχα απ’ την καρέκλα
αν δεν απέφευγα τον φωτογράφο στα γενέθλια
κι αν έστω και για μια φορά δεν έχανα το δρόμο
μπορεί και να μην μπέρδευα
τα λόγια με τα δάκρυα.
Αύριο
θα σκουπίσω όλη την καταχνιά
από το πρόσωπό μου
και άφοβη θα ξανοιχτώ
σε γάργαρο άσπρο γέλιο.
Ούτε στιγμή μην αμφιβάλετε γι’ αυτό.
Όχι όμως τώρα.
Αύριο.
Πηγή: Το επιδόρπιο,Κέδρος,2012
Δεκέμβρη δωδεκάτη -ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΟΥΑΤΖΗΣ
Τούτη η φεγγαροστιχίδα
το ωραιότερο τραγούδι
στα πιο ερημικά γενέθλια
χρόνια μετά
ή
Σαν τον αυτόχειρα
που με το ένα χέρι βουλώνει το αυτί
μην τον ξεκουφάνει
ο πυροβολισμός στον κρόταφο
ή
Εισπράττουν τη μοναδικότητα
εκείνου που φεύγει
μόνο με τη βεβαιότητα της μη επιστροφής
κι έτσι μακραίνουν οι μικροί τους επικήδειους
Το λυπημένο δέντρο
Πηγή: Γιώργος Δουατζής, "Σχεδίες", εκδόσεις ΚΑΠΟΝ, 2012
Το ξυράφι του Όκαμ [4]-ΑΛΕΞΙΟΣ ΜΑΪΝΑΣ
Ο Μάκης της Βίκυς την Τρίτη είχε γενέθλια
και μαζευτήκαμε οι παλιοί των φοιτητικών.
Ό,τι μας άφησε η ωρίμανση, ο μύθος
των διατροφικών συμπληρωμάτων.
Νιάτα, ακαθαρσίες.
(Κάποιοι ξέμειναν στις αποβάθρες. Άλλους τους πήρε το τρένο.
Η Γιώτα χάλασε.)
Δόθηκαν δώρα απ’ το πορτμπαγκάζ
και περιτυλίγματα με ευχές και σακούλες
κεριά που δε σβήνουν.
Το σπίτι γέμισε γραβάτες με πτώματα που τρώγαν τούρτα.
Ο Μάκης γελούσε όλο το βράδυ, έκανε προπόσεις
έκανε πλακίτσες, τσιμπούσε στο μάγουλο.
Τον τραβούσε η γωνιά με τις καλλίγραμμες
που αναμόχλευαν τα γόνατα στον καναπέ.
Πλησίαζε για να κορτάρει τα κραγιόν
ψιθύριζε βρομιές κι έσκυβε να τις πνίξει με το γέλιο
στο μανίκι του.
Κάποια στιγμή μού λέει
δες με και φέτος
είμαι η ψυχή της παρέας
θέλω να φέρεις ένα κανόνι και να πετάξω
σαν άνθρωπος-οβίδα.
Πηγή:Το ξυράφι του Όκαμ, Μικρή Άρκτος, 2014
Run x2-3-4-ΒΑΛΑΝΤΗΣ ΒΟΡΔΟΣ
Οι πεθαμένοι πόσο γρήγορα
τρέχουν στο βίντεο
run x2-3-4.
Τους παγώνω σ’ ένα μόνιμο χαμόγελο
και μια αστεία γκριμάτσα.
Παντρεύονται και σβήνουν κεράκια γενεθλίων
οι πεθαμένοι,
μου φέρνουν τα δώρα κι η γάτα
ήταν μια ενζενί μικρή σβήνουν τα φώτα
και στροβιλίζονται στο δωμάτιο.
Σσσσς μην ξυπνήσουμε τα παιδιά φιλιούνται οι πεθαμένοι
κι όταν τους βαρεθώ τους σκοτώνω
στο συρτάρι μέσα τους παραχώνω καρδιά μου
Πηγή: Η ηλικία της παραδοχής, POEMA...,2014
Υπεύθυνη δήλωση-ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΙΛΛΗΣ
έχω μια χάρτινη σημαία
για τις πομπώδεις παρελάσεις
κι ένα σιδερωμένο κοστούμι
για τις ένδοξες κηδείες
ένα ξυράφι τυλιγμένο
σε μαντίλι λευκό για ώρα ανάγκης
και μια πλαστική κούκλα
για τα μοναχικά μου βράδια
έχω το πτυχίο μου
κορνιζαρισμένο στο σαλόνι
και απλήρωτους λογαριασμούς
με μαγνήτες στο ψυγείο
ένα άλμπουμ με παλιές
φωτογραφίες γυναικών
και μια τούρτα σοκολάτα
για τα τελευταία μου γενέθλια
έχω την βέρα φυλαγμένη
σ’ ένα ξύλινο κουτάκι
και ένα άπλυτο πιάτο στο νεροχύτη
μέσα μου
ένας μέθυσος
αντικομφορμιστής πίθηκος
με ξεσηκώνει
αλλά δεν έχει σημασία
δεν θα τολμήσω
έτσι κι αλλιώς
Πηγή: Ο άνθρωπος τανκ, Θράκα, 2017
Πρωινή σύναξη στην κουζίνα-ΧΛΟΗ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΕΛΗ
Κόρακας κοράκου μάτι βγάζει
μαύρα φτερά πάνω στον πάγκο.
Το ψέμα πάλι
που ως γνωστόν έχει κοντά ποδάρια
αλευρώνεται πρόβατο φίλος
για να κρύψει τον λύκο από κάτω
η θλίψη όμως, αχ η θλίψη
έχει βάλει το κεφάλι της στο φούρνο
έχει μακριά χέρια κουλούρια
τα προσφέρει ένα χρόνο μετά την κηδεία
μαζί με τον καφέ παρηγοριάς.
Η ελπίδα γυαλίζει τα ποτηράκια του κονιάκ
σαν κάποιος να επρόκειτο
όσο για τον γνωστό Γιάννη
λίγες μέρες πριν τα γενέθλια
μόνος του κερνά και μόνος πίνει.
Τα αυγά της γειτόνισσας
αισθητά πάντα πιο μεγάλα
τσιτσιρίζουν με μπέικον
Στην Μόσχα αδελφές μου, στην Μόσχα
ενθαρρύνει το ένα το άλλο
μέσα στο τηγάνι.
Έτσι φουσκώνει το πρωί Κυριακής
αρχή Νοέμβρη μες στο σπίτι της
σε σβώλους μες στην κατσαρόλα.
Πάλι έκαψες τη μέρα σου
λέει η γιαγιά που μπαίνει στην κουζίνα
με ένα πανέρι μήλα
που φιλοξενούν οικόσιτο σκουλήκι
αφού όπως όλοι ξέρουμε
το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει.
Πηγή:«Το σημείωμα της οδού Ντεσπερέ», εκδόσεις Πόλις, Αθήνα, 2018
Το σώμα της γυναίκας Ύψιλον-ΧΛΟΗ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΕΛΗ
Το σώμα της είχε πολλά μάτια
–ένα μισόκλειστο κάτω απ’ τη μασχάλη
και δύο ορθάνοιχτα χωρίς βλεφαρίδες στις πατούσες–
κι ελάχιστα χείλη
που σημαίνει ότι κατασκόπευε συνέχεια
και φιλούσε με το σταγονόμετρο.
Παρ’ όλα αυτά, θα ήταν φυσιολογικό,
αν δεν είχε μνήμη προβοσκίδα.
[Ως γνωστόν κάθε σώμα έχει μνήμη.]
Το δικό της θυμόταν το ανέγγιχτο.
Τις ημερομηνίες θανάτου, ενώ ξεχνούσε τα γενέθλια.
Τους φίλους που έχασε,
και όχι τους εραστές που κέρδισε.
Αναμφίβολα είχε ύπουλο σώμα.
Κρυβόταν τις νύχτες
κάτω απ’ τα χρυσάνθεμα,
κυνηγούσε βατράχους με κορόνα στη λιμνούλα,
γρύλιζε μες στα νούφαρα.
Το κλείδωνε συνέχεια στην ντουλάπα
τόσο που ξεθώριασε απελπιστικά.
Στο τέλος το φορούσε μόνο Κυριακές.
Μια μέρα το είδε να γεμίζει στόματα.
Έτρωγαν με βουλιμία τον χρόνο.
Ασύμφορο, γιατί θα τον κατάπιναν ολόκληρο.
Όταν έγινε πενήντα εφτά το αντάλλαξε.
Μ’ ένα ζευγάρι κόκκινες γαλότσες.
Για να γράφει ζεστά ποιήματα.
Πηγή: Το σημείωμα της οδού Ντεσπερέ, 2018
Χρονολογία-ΑΝΝΑ ΒΑΣΙΑΔΗ
Απ' τη Δευτέρα έως την Τετάρτη
είναι όσο απ’ το καλοκαίρι μέχρι τα Χριστούγεννα
κι όσο απ' τις επτά μέχρι τις τρεις,
ενώ κοιμάσαι
ο χρόνος δεν αλλάζει
σαν τον αέρα,
όμως εσύ
έμαθες να μετράς
μόνο τη φθορά
απ’ την άνοιξη έως το φθινόπωρο
κι απ’ τα δέκατα έκτα γενέθλια μέχρι τα εξήντα
κι απ’ τις δώδεκα μέχρι το πρωί
κουράστηκες να ξημερώνεις
έναν ήλιο που πάντοτε θα ανατέλλει ,
τι κι αν εσύ
εξαντληθείς
να διαγράφεις γραμμή – γραμμή στον τοίχο
μια μέρα λιγότερη
από τι;
Πάλι νυχτώνει, πάλι βρέχει,
ούτε καινούριο ούτε παλιό,
όποια πραγματικότητα κι αν ανοίξεις,
μέσα βρίσκεσαι παγιδευμένος,
μετράς χωρίς λογαριασμό
μια μέρα και μια ώρα,
μια διάρκεια,
χωρίς τέλος,
χωρίς αρχή
Πηγή: Τρία Αντι-κείμενα",Εκδόσεις Συρτάρι,2020
Η γιορτή-ΒΙΚΥ ΠΡΑΣΙΝΟΥ
Έχει γενέθλια σήμερα.
Έρχεται στο πάρκο κάθε χρόνο
τέτοια μέρα.
Θα της ευχηθούν τα σύννεφα.
Ένας ανήλικος βοριάς θα φυσάει
πάνω στα κεράκια της τούρτας.
Θα σβήνει φλόγες
από τρεμάμενες δειλές ευχές.
Το πάρκο γιορτάζει.
Μαζί με τα χρόνια της
και τις βαριές της κνήμες.
Ένα παγκάκι
πελεκημένο από ανεξίτηλα ίχνη περαστικών,
χαραγμένο με καρδιές και ονόματα
αδημονεί να αγκαλιάσει
τη συγκίνησή της.
Ιτιές και λεύκες καλεσμένες κι εκείνες.
Χρυσαφένιες θεότητες
που μοιράζουν στους διαβάτες
μελένια κεράσματα
από ξανθά φύλλα.
Καιροφυλακτεί μέσα στις φυλλωσιές
το μοναχικό τερέτισμα του τριζονιού.
Δύσκολη η ερμηνεία
των χρησμών της φύσης...
Απειλητικός προάγγελος θανάτου;
Παρηγορητικός πλανόδιος μουσικός;
Ή πανηγυρική αλλαγή της τύχης;
Βάζει τ' αυτιά της στις γάμπες της,
για να τις ζωντανέψει κάπως.
Να χορέψουν μαζί με το όνειρο
ενός απροσδόκητου συντροφεύματος.
Να χορέψουν στις μυστηριώδεις νότες
ενός προφήτη γρύλου.
Πηγή: Κρύβομαι,Κυνηγώ,Κουτσαίνω,Άλφα Πι,2021
Λινό τραπεζομάντηλο-ΦΩΤΕΙΝΗ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ
Με ροζ σιέλ μετάξι, αγαπημένο, προίκα της.
Το ύφασμα είχε ρουφήξει σώματα παλαιών ποικιλιών
απ’ το σχεδόν αρχαίο αμπέλι τους.
Δύσκολο να ’βγουν οι λεκέδες.
Απόκρημνες αποκριές, μνημόσυνα, πικρές γιορτές.
Γενέθλια δε γιορτάζονταν στον τόπο εκείνο.
Απαρατήρητα περνούσαν όπως
οι απογοητεύσεις
οι μικρές επιλόχειες καταθλίψεις
οι ματαιωμένες απόπειρες.
Γενέθλια και ψυχικές δονήσεις θεωρούνταν μη γενόμενα.
Υπήρξαν και καλές στιγμές. Τότε που
έπλεξε σφιχτά τα δάχτυλά του στα δικά της
κρυφά κάτω από το πτι καρό και
της θρυμμάτισε τους πάγους μιας ζωής.
Τώρα απλωμένες πάνω στο πανί
με νιο κρασί φρεσκοπλυμένες
οι αγαπημένες φάλαγγες, τα κόκαλά του αυλοί
να τραγουδούν σκούρκοι σε πτήσεις ελικόπτερες
και βασιλιάδες χρυσοπράσινοι
από το σπίρτο μεθυσμένοι
μπορεί πάλι κι από τ’ ακουμπισμένο
στον τοίχο του νεκροταφείου
ξύλινο κασελάκι πεύκο
φρεσκοβαμμένο άρωμα ρετσινιού
φιλόξενη κυψέλη για τα μέλη του
υπόσχεση για νέα μεθύσια ουρανού.
Πηγή: https://ennepe-moussa.gr
PABLO! Ποιητή της καρδιάς μου!-ΦΩΤΕΙΝΗ ΓΕΩΡΓΑΝΤΑΚΗ ΨΥΧΟΓΥΙΟΥ
Στην απεραντοσύνη του άμετρου χρόνου,
ένα ατρύγητο ηλιοβασίλεμα
καθισμένο στο ανάκλιντρο των χειλιών
έφτιαχνε ναούς λέξεων στις κορφές της στριφτής άμμου,
στο απροσπέλαστο χιονοστάσι των Άνδεων.
Γαλήνη μετρούσε την οξυδέρκεια των φωνηέντων
τη δεξιότητα των χειλικών και των ένρινων
που κρυβόταν στο ανάμεσα του ονόματός σου, Ποιητή.
Περνώντας στην αιωνιότητα, δεν ξέχασες ν’ αφήσεις πίσω σου
αμέτρητα σεντούκια γνώσης, ήθους και αγώνα.
Στη χώρα των νεκρών που ξοδεύεσαι,
γευσιγνώστης του ποτού των αθανάτων
στην επέτειο της ταφής,
ενώ κατά τη διάρκεια της αόρατης ημέρας,
ψάχνεις το ποτάμι του χρόνου
που αναπλάθει τις φωνές της νιότης,
τα αγέραστα θαύματα
τις κραυγές της Ελευθερίας που στέκουν πίσω
απ’ τα καγκελωτά παράθυρα,
τα κλειστά σύνορα του γνώριμου τοπίου που έμεινε
ενυπόγραφος πίνακας στα δάχτυλα του νου.
Κάθε χρόνο τη γενέθλια μέρα σου,
ανεβαίνεις στην αετοφωλιά της πρότερης ζωής σου,
αγναντεύεις τον κόσμο
μέσα απ’ το αντρίκιο βλέμμα του οίστρου,
ακούς το κλάμα των μεγάλων αποστάσεων,
το λυγμό των μωβ λουλουδιών που αποχωρίστηκες,
μα δεν ξέχασες.
Σου στέλνουν χαιρετίσματα με το άρωμά τους,
με το απαλό σινιάλο του κεφαλιού
καθώς επαναλαμβάνουν τη γνωστή υπόκλιση
που σου υποσχέθηκαν στο διηνεκές.
Στο πέρασμα της ώρας,
κι ενώ στο καντήλι τρεμοσβήνει το φως,
η λάμψη Σου, διαπερνά το τοιχίο του ορίζοντα
και ως αστέρας διάττων,
επιστρέφει αργά στη χώρα που ελέγχει η σιωπή
κι οι υάκινθοι αυγατίζουν το μπόι τους
απ’ το άκουσμα του ονόματός και μόνο.
PABLO! Ποιητή της καρδιάς μου!
Πηγή: https://ennepe-moussa.gr
Δειλινό-ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΓΑΛΑΝΗΣ
Καθώς νυχτώνει,
τα φώτα της πόλης
ανασαίνουν
σε μια τούρτα γενεθλίων.
Τότε φυσώ με δύναμη
και κόβω το σκοτάδι
σε μικρά κομμάτια.
Ο καθένας
να βαπτίσει
τις ευχές του
στο νερό της ημέρας
που βυθίζεται.
Πηγή: https://ennepe-moussa.gr
λΉθινος δρόμος- ΝΟΠΗ ΧΑΤΖΗΙΓΝΑΤΙΑΔΟΥ
Τις νύχτες θέλω να σύρω
τα πόδια μου γυμνά
επάνω στις μνήμες
το χάδι να νιώσουν
κι ύστερα ας ματώσουν
μα δε θυμάμαι ονόματα
χαμένων ηρώων
και ίσως, καλύτερα έτσι-
άρτια παραμένουν τα μέλη μου
Τις νύχτες θέλω να λεηλατήσω
τις στιγμές που γεννιόμουν
μα δε θυμάμαι χρονολογίες
επετείων, γενεθλίων και εορτών
και ίσως, καλύτερα έτσι-
ακέραιο στέκει το σαρκίο μου
κι η γέννηση στη λήθη
Στο μεταξύ
η γλώσσα μου βουβή
σμιλεύει τον άνεμο κι εμένα
σε υποσυνείδητο δρόμο
Άκου, διαβάτη και μη με λυπάσαι
πατρίδα δεν έχω
πουθενά δεν ανήκω
σώμα αλώβητο κι αρτιμελές
φορώ
σε έναν κόσμο που
φοβάται να γίνει
εκείνο που θέλει να γίνει,
πώς μπορώ, λοιπόν, εγώ να διαφέρω;
Πηγή: https://ennepe-moussa.gr
Πορτραίτο-ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΡΤΑΣ
Στεκόσουν ακίνητη
μπροστά από την πόρτα του ασανσέρ
το φως που έβγαινε απ’ το μισάνοιχτο διαμέρισμα
σε έκανε να μοιάζεις με στάχυ του Αυγούστου
που σπαρταρά πάνω στο σώμα του ανέμου
με μαλλιά που κυμάτιζαν
στα ποιήματα που έριξα στη θάλασσα
μια νύχτα με βροχή
η μάτια τόσο κενά
όσο μια πλήρης αίθουσα αναμονής αεροδρομίου
μπορούσες να γίνεις βασίλισσα
σ’ ένα μπαλκόνι με θέα τον Ατλαντικό
είχες δίκιο που επέμενες
να πιούμε το επόμενο ποτό στο σπίτι σου
απ’ το αγαπημένο μου μπαρ
είχανε βγάλει τη σκηνή των παραστάσεων
όμως ακόμα ήταν όλα
ένα σχέδιο διαφυγής απ’ την αλήθεια
δεν γιόρτασα ποτέ γενέθλια εδώ
όταν αδειάσαν τα ποτήρια
γύρισες και μου έδωσες ένα φιλί
αγκάθι που μου τρύπησε τη γλώσσα
τα βρεγμένα σου πόδια αρχίσαν να εξερευνούν
την τελευταία έκδοση του δέρματός μου
ύστερα
χάθηκα μέσα στα σεντόνια
αναζητώντας τα γεννητικά σου όργανα
σαν τυφλό δελφίνι
που όπου να 'ναι του τελειώνει το οξυγόνο
αυτό είναι το πορτραίτο μας, σου είπα
με πλήρη επίγνωση
της εκκωφαντικής μου αυτοκτονίας.
Πηγή: stixoi/info
Δώρο γενεθλίων-ΣΥΛΒΙΑ ΠΛΑΘ
Τι είναι αυτό πίσω απ το πέπλο; Είναι άσχημο; Είναι όμορφο;
Λαμπυρίζει, έχει στήθη, έχει άκρες;
Είμαι σίγουρη, είναι μοναδικό, είμαι σίγουρη είναι ακριβώς αυτό που θέλω.
Όταν σκύβω ήσυχα στη μαγειρική μου, το νοιώθω να κοιτάζει, το νοιώθω να
σκέφτεται
«Αυτή είναι που για χάρη της θα εμφανιστώ,
Αυτή είναι η εκλεκτή, με τις μαύρες κόγχες των ματιών και την ουλή;
Που μετράει το αλεύρι, βγάζοντας το περίσσιο,
Επιμένοντας σε κανόνες σε κανόνες σε κανόνες.
Είναι αυτή για τον Ευαγγελισμό;
Θεούλη μου, τι γέλιο!»
Όμως λαμπυρίζει, δεν σταματάει και νομίζω με θέλει.
Δεν θα με πείραζε αν ήταν κόκαλα ή μαργαριταρένιο κουμπί.
Εν πάση περιπτώσει, δεν έχω μεγάλη επιθυμία για δώρο τη χρονιά αυτή.
Στο κάτω κάτω, μόνο κατά τύχη είμαι ζωντανή.
Ευχαρίστως θα είχα σκοτωθεί την ώρα εκείνη, με όποιο τρόπο.
Τώρα υπάρχουν αυτά τα πέπλα που φεγγοβολούν σαν κουρτίνες,
Διάφανα σατέν παραθύρου το Γενάρη
Άσπρα σαν βρεφικά στρωσίδια, αστραφτερά, με ανάσα νεκρή. Ω φίλντισι!
Πρέπει να ναι κάποιος χαυλιόδοντας εκεί, μια κολώνα-φάντασμα.
Δεν το βλέπεις, δεν μου καίγεται καρφί τι είναι.
Μα μπορείς να μη μου το δώσεις;
Μην ντρέπεσαι - δεν με πειράζει αν είναι μικρό.
Μην γίνεσαι τσιγκούνης, είμαι έτοιμη για πράγματα φριχτά.
Aς καθίσουμε πάνω του, ένας σε κάθε μεριά, θαυμάζοντας τη λάμψη,
Το λούστρο, τα ποικίλα καθρεφτίσματά του.
Ας φάμε πάνω του το τελευταίο μας δείπνο, σαν φαγητό νοσοκομείου.
Ξέρω γιατί δεν θες να μου το δώσεις,
Είσαι τρομοκρατημένος
Ο κόσμος θα υψωθεί σε μια στριγκλιά και το κεφάλι σου μαζί,
Υποταγμένο, μπρούτζινο, ασπίδα αρχαϊκή,
Ένα θαύμα για τα δισέγγονά σου.
Μη φοβάσαι δεν είναι έτσι.
Μόνο θα το πάρω και θα πάω ήσυχα πιο κει.
Ούτε καν θα μ ακούσεις να τ ανοίγω, ούτε τρίξιμο χαρτιού,
Ούτε πέσιμο κορδέλας, ούτε κραυγή στο τέλος.
Δεν νομίζω να μ έχεις άξια γι αυτή την εχεμύθεια.
Αν ήξερες μόνο πώς τα πέπλα σκότωναν τις μέρες μου.
Για σένα υπάρχουν μόνο διαφάνειες, αέρας καθαρός.
Όμως Θεέ μου, τα σύννεφα είναι σαν βαμβάκι.
Στρατοί από δαύτα. Μονοξείδιον του άνθρακος.
Γλυκά γλυκά εισπνέω,
Γεμίζοντας τις φλέβες μου με αόρατο, με τους εκατομμύρια
Πιθανούς κόκκους που σημαδεύουν τα χρόνια της ζωής μου.
Είσαι ντυμένη ασημί για την περίσταση. Ω αριθμομηχανή -
Σου είναι αδύνατον ν αφήσεις κάτι να περάσει και να φύγει ακέραιο;
Πρέπει να σφραγίζεις με μωβ κάθε κομμάτι,
Πρέπει να σκοτώνεις ό,τι μπορείς;
Υπάρχει ένα πράγμα που θέλω σήμερα και μόνο εσύ μπορείς να
μου το δώσεις.
Στέκεται στο παράθυρό μου, μεγάλο σαν τον ουρανό.
Ανασαίνει απ τα σεντόνια μου, το ψυχρό νεκρό κέντρο
Όπου ζωές χυμένες πήζουν και κοκαλώνουν και γίνονται παρελθόν.
Μην το αφήσεις να έρθει με το ταχυδρομείο, δάχτυλο το δάχτυλο.
Μην αφήσεις να έρθει με λέξη του στόματος, θα είμαι εξήντα χρονών
Την ώρα που θα έχει φτάσει ολόκληρο, πολύ ανήμπορη να το κάνω κάτι.
Μόνο ρίξε το πέπλο, το πέπλο, το πέπλο.
Αν ήταν θάνατος
Θα θαύμαζα τη βαρύτητά του, τα άχρονα μάτια του.
Θα ήξερα πως το χεις πάρει σοβαρά.
Τότε θα υπήρχε μια ευγένεια, τότε θα υπήρχαν τα γενέθλια.
Και το μαχαίρι δεν θα χάραζε, θα τρυπούσε
Αγνό και καθαρό όσο το κλάμα ενός μωρού,
Και το Σύμπαν θα γλιστρούσε απ το πλευρό μου
Μετάφραση: Κλεοπάτρα Λυμπέρη
Πηγή: http://opiguinos.blogspot.com
Enfant terrible -ΜΑΣΑ ΚΑΛΕΚΟ
Έχω
Πια μια -
Έχω μια κούκλα
Κλέψει.
Αυτή που ήθελα,
Δεν την απόκτησα ποτέ.
Πέρασαν τρία γενέθλια
Και ύστερα μου πήραν μια με μάτια λουλακιά,
μαλλιά από σελιλόιντ:
συχνά είναι το Παρόμοιο χειρότερο απ΄το Καθόλου.
Τώρα έχω μια
(κλέψει.)
Πηγή: stixoi/info
Το Πνεύμα-ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ ΜΠΙΣΟΠ
«Περίμενε. Άφησέ με να σκεφτώ ένα λεπτό», είπες.
Και στο λεπτό πάνω είδαμε:
Την Εύα και τον Νεύτωνα μ’ ένα κομμάτι μήλο,
τον Μωυσή με τον Νόμο,
τον Σωκράτη με τα σγουρά μαλλιά να ξύνει το κεφάλι του,
κι άλλους πολλούς ακόμη από την Ελλάδα,
να σπεύδουν να φανερωθούν στο σήμερα,
μόλις δώσεις εντολή μ’ ένα σου νεύμα.
Τότε όμως εσύ επινόησες ένα ευφυές λογοπαίγνιο.
Ξεσπάσαμε σ’ ένα βροντερό γέλιο.
Εκνευρισμένοι οι βοηθοί σου εξαφανίστηκαν ο ένας μετά τον άλλο.
ο χώρος της συζήτησης άδειασε και μέσα από το κενό, αργότερα
συλλάβαμε – πίσω, πίσω, πέρα, μακριά
τα λαμπερά γενέθλια ενός εύθραυστου αστεριού.
Μετάφραση : Βικτωρία Καπλάνη
1η Δημοσίευση: https://whenpoetryspeaks.blog
Το ανάκτορο της μνήμης-ΤΖΕΪΜΣ ΤΕΪΤ
Δεν υπήρχε ούτε ένα φως αναμμένο σ’ εκείνο το μέρος, τέτοια ώρα τη νύχτα. Περπάτησα γύρω, μέχρι την
πίσω πλευρά και δοκίμασα ν’ ανοίξω την πόρτα. Φυσικά, ήταν κλειδωμένη. Υπήρχε μια πυκνή κληματαριά
που αναρριχόταν στη μια πλευρά του κτίσματος, έτσι, προσπάθησα να την σκαρφαλώσω.
Βρισκόμουν σχεδόν στην κορυφή, όταν άρχισε να ταλαντεύεται και ν’ αποσπάται από το κτίριο.
Έπεσα κάτω με δύναμη και κόπηκα, στο μέτωπο και τα χέρια. Ανακάλυψα, μπροστά, μια έξοδο κινδύνου
κι ανέβηκα από κει. Μπήκα απ'το παράθυρο του δεύτερου ορόφου κι έκπληκτος ανακάλυψα στοίβες
και σωρούς από άλμπουμ φωτογραφιών και αρχεία, να ξεχειλίζουν στο πάτωμα.
Άναψα ένα φως, αν και γνώριζα τον κίνδυνο που διέτρεχα. Έμοιαζε να μην υπάρχει σειρά πουθενά.
Τράβηξα μια καρέκλα και σήκωσα ένα άλμπουμ – παιδιά πάνω σε άλογα πόνι με καουμπόικες στολές,
παιδιά να κρατούν ψάρια που έπιασαν, τούρτες γενεθλίων, πάρτι, κούνιες, χοροί
δίχως τέλος η λατρεία για τα παιδιά, ωστόσο, με κάποιο τρόπο, όλα αυτά έμοιαζαν να αποτελούν
θραύσματα της ίδιας παιδικής ηλικίας. Έπειτα, υπήρχε το άλμπουμ των ετοιμοθάνατων,
των αναπνευστικών συσκευών, των καθετήρων σίτισης, των θολών, απόμακρων βλεμμάτων των σχεδόν εκλιπόντων.
Στο Ανάκτορο της Μνήμης τίποτα δε χάνεται, απλώς αλλάζει θέση. Πέρασα το μεγαλύτερο μέρος της νύχτας εκεί,
μέχρι που εξαντλήθηκα τόσο πολύ που μετά βίας κρατούσα τα μάτια μου ανοιχτά.
Ενώ ξεφύλλιζα τα πολυάριθμα άλμπουμ, αφιερωμένα σε νέους εραστές, ξαφνικά πάγωσα.
Υπήρχε μια φωτογραφία της μητέρας μου με τον πατέρα μου, ξεθωριασμένη πολύ, ίσα με είκοσι χρόνων,
ενδεχομένως να μην είχαν παντρευτεί ακόμη, όπου κρατούσαν τα χέρια και χαμογελούσαν στο φακό,
με τον κόσμο να κρατά πίσω την οργή του για ένα μόνο δευτερόλεπτο, παραχωρώντας τους μια, ολότελα δική τους,
ηλιόλουστη στιγμή, τόσο εύθραυστη και ευαίσθητη. Έβγαλα τη φωτογραφία από τη τσέπη της και την έχωσα στη δική μου.
Πήγα στο παράθυρο και κοίταξα κάτω. Ένας ηλικιωμένος άντρας με στολή στεκόταν εκεί.
"Έλα κάτω, γιε μου, θα πρέπει να σε συλλάβουμε", είπε. "Μα, αστυνόμε, είμαι γέρος άνθρωπος", είπα.
"Το Ανάκτορο της Μνήμης δεν έχει μνήμη. Κοίτα, απλώς δε νοιάζεται", είπε.
Μετάφραση: Τάνια Καραμάνου
Πηγή: stixoi/info
Έρευνα-Επιμέλεια αφιερώματος: Αγγελική Καραπάνου
