Εκδρομή. Ξεγνοιασιά,επαφή με άτομα αγαπημένα,εικόνες που περνούν και χάνονται για να γίνουν αναμνήσεις στην κιβωτό του νου. Για να δούμε πώς άγγιξαν το θέμα οι ποιητές!
Εκδρομή-ΘΩΜΑΣ ΓΚΟΡΠΑΣ
Τη συντροφιά μας τραγουδώ αραγμένη σ’ όχτο
χωρίς κόπο.
Έχω να κάμω μ’ έτοιμο τραγούδι.
Μας φωτογράφισε ο φίλος τη στιγμή που έπεφτε ο ήλιος
όταν σα μουσική περνούσαν πλάι μας αρνιά
και το παιχνίδι των κυμάτων
ερχόταν να συνεχιστεί μέσα στα στήθη μας
πλάι στο παιχνίδι της Επανάστασης.
Η μέρα κύλησεν αξέχαστη
τώρα αναπαύεται στο αίμα μας
και στα τραγούδια της οργής και της αγάπης.
Όνειρο ήτανε κακό τα ΙΧ σταματημένα στον πευκώνα
όνειρο ήτανε κακό η πληγιασμένη αμμουδιά
απ’ τ’ αδειανά κουτιά της μπύρας και της κόκα κόλα
όνειρο ήτανε κακό η θαλασσινή ομορφιά
με τους αμφίβολους κολυμβητές κοντά μας
τους πεθαμένους ανθρώπους να ζητιανεύουν μάταια
ένα κομμάτι απ’ την καρδιά μας.
Η κυριακάτικη εκδρομή στη Λούτσα
είν’ ένα κέρδος μέσα μας σαν πίστη και το τραγουδώ
χωρίς αμφιβολίες και κόπο.
Έχω να κάμω μ’ έτοιμο τραγούδι
ξέρουμε δα τι πα να πει αυτό.
Πηγή: «Σπασμένος καιρός», Εκδόσεις Μινώταυρος, Αθήνα ,1957
Εκδρομή στη θάλασσα-ΒΙΚΤΩΡΙΑ ΘΕΟΔΩΡΟΥ
Στην ακρογιαλιά τρέχει ανάλαφρη,
βάρος δεν της έδωσε ο Θεός ούτε τα χρόνια
μήτε της μάνας η βαριά σκλαβιά.
Τρέχει και κυνηγάει τις μικρές της θυγατέρες
δυο αμέρωτα λαφάκια πάει να πιάσει,
ίσκιο δεν κάνει το κορμί της,
πέφτει με σκόνταμα μικρό,το στρώμα
της άμμος δε χαλάει.
Κι όπως τα δυο παιδιά τής δίνουν χέρι και σηκώνεται
τρία κρυσταλλένια γέλια πηδούν και πέφτουνε στο κύμα,
τώρα θα πέσουν στο πολύ νερό,
τώρα μέσ'απ'τη θάλασσα αντηχούνε.
Καλοκαίρι!Μην την ξεχάσεις.
Στο βορεινό της σπίτι μην την αφήνεις μοναχή της.
Πηγή:Νέα παγκόσμια ποιητική ανθολογία Ρίτας Μπούμη-Νίκου Παππά,Διόσκουροι
Εκδρομή-ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΑΡΤΑΛΗΣ
Μες στη μεσημεριάτικη λιακάδα μιας αλκυονίδας μέρας
σ'ένα μικρό τραπέζι εμπρός στη θάλασσα
φάγανε μ'όρεξη καλαμαράκια και μπαρμπούνια
τηγανισμένα εκείνη τη στιγμή,
και ταραμοσαλάτα και χταπόδι λαδολέμονο
και λάχανο ψιλοκομμένο,
κι ήπιαν με δίψα μπίρα παγωμένη,
μες στη λιακάδα μιας αλκυονίδας μέρας
σ'ένα τραπέζι εμπρός στη γαλανή Μεσόγειο.
Φάγανε κι ήπιαν καταστρέφοντας στο τέλος
τη μνήμη του θαυμάσιου αυτού μεσημεριού
μ'ένα μικροκαυγά για το λογαριασμό.
Πηγή:Παγκόσμια ποιητική ανθολογία "Ταξίδι στην ποίηση",Εκδόσεις Ναυτίλος,1995
Η εκδρομή - ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΟΝΑΣ
Και τι μ’ αυτό
δεν είναι λόγος ν’ αναβληθεί η εκδρομή.
Τι κι αν υπάρχει μονάχα ένας οπαδός
Εμείς
απ’ άλλους τόπους
χωρίς δουλειά
μπορούμε ν’ αποκλείσουμε
Αυτούς
που σ’ άλλους συλλόγους ξενυχτάνε.
Και τι νομίζετε
εμείς δεν βλέπουμε τα γυμναστήρια ρημαγμένα;
τα καφενεία με παράγοντες πολιτικούς;
και τα χωράφια μας με ξένους.
Καλώ τους οπαδούς ν’ ακολουθήσουν.
Δεν μας φοβίζουνε τα κύματα.
Οι εθνικόφρονες είναι χαζοί.
Τα πούλμαν ας μείνουνε ακίνητα.
Την όχθη θα την περάσουμε
πεζή.
Πηγή:Τα ποιήματα 1973-2008, Εκδόσεις Οδός Πανός, 2008
Η εκδρομή-ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΙΤΟΣ
Όλο το πρωί έβρεχε ασταμάτητα,
οι υπεύθυνοι του ομίλου δεν το πρόβλεψαν
κι εμείς, συρφετός τουριστών, παπίζαμε!
Η ποίηση προσφέρθηκε αργότερα, εκτός προγράμματος,
ως αντίδοτο της πρωινής υγρασίας.
Τα ποιήματα απάλυναν την βαρυστομαχιά
του λουκούλλειου δείπνου.
Η εκδρομή συνεχίστηκε με θαυμαστικά επιφωνήματα,
shop therapy, φωτογραφήσεις και περισσή ανία.
Η ελαφρότητα της περιήγησης
είχε υπογραφή Πολιτιστικός Σύλλογος...
Εκείνο που γοητεύει το υψηλό άνθος του νου
είναι η ουτοπία.
Πηγή:«Φως ο τόπος του άλλου τρόπου»,Εκδόσεις Φωτεινός, Θεσσαλονίκη, 2012
Εκδρομή-ΝΙΚΟΣ ΔΟΪΚΟΣ
Τα μονοπάτια χρύσωσαν
οι ώχρες του Αϊ-Δημήτρη,
διάφανες πινελιές παντού, ηλιοφόρες.
Στο πέτρινο χωριό, καστριώτικο ρημάδι,
η εκδρομική Ευθυμία παλεύει με την Ερήμωση.
Με επιφωνήματα χαράς ματαίως
προσπαθεί να την αποτελειώσει.
Δύσκολα αλλάζει ρότα η Ερήμωση, έτσι όπως
είναι αργή, επίμονη και μονοδρομική,
σαν την αυτάδελφή της την Φυγή.
Κι οι δυο, μεγαλοκόρες γελασμένες
από τους εραστές της «Ανασυγκροτήσεως»,
καλογεράζουν τώρα στα χωριά
μήπως και βρουν παρηγοριά στους εκδρομείς.
Τους ξεναγούς ακολουθώ ασυναίσθητα,
από σκιές ξερολιθιάς, ανάλαφρος
υψιπέτης στα κυρτά του λιθόστρωτου
–τα αγκωνάρια στην ευθυτενή εμμονή τους,
τα τσουκανάρια του λογγά δουλέψαν μερακλίδικα–
κατηφορίζοντας την ομαλή πλαγιά
κατά τη θάλασσα, εφτά ανέκδοτα πορεία,
έως την «Πρόοδο» που δεσπόζει της ακτογραμμής,
με στιβαρή σκυροδεμένη σιγουριά,
τις αλαβάστρινες υποδοχές της,
ανάμεσα σειρές ταβέρνες συνοδείας,
ατάκτως ερριμμένες ευκαιρίες απασχόλησης,
για όσους γόνους κουδαραίων και κυρατζήδων
κατηφορίζουνε τις εύκολες πλαγιές.
Πολύκοσμος ακτή, σπαρμένη ακρυλικές ανέσεις,
πολυμερή γλυπτά, solarium καθρέφτες
και μύριες μάνες πανικόβλητες
ν’ ανταγωνίζονται τη μουσική ανακύκλωση
τσιρίζοντας χαϊδευτικά τσίτσιδων πιτσιρίκων.
Τα κύματα ταξίματα ανεξάντλητα
αποπλανούν τους αμφίβιους της παραλίας.
Στον ήλιο ιδρώνουν ποιητές
και στις σκιές χαμογελούν εμπνεύσεις.
Πηγή:"Απόδειπνο για PIGS", Οι Εκδόσεις των Φίλων,2013
Η εκδρομή-ΛΙΝΑ ΦΥΤΙΛΗ
Το στόμα µου να πέσει
αν λέω ψέματα
Να πάω
σε όλα τα ραντεβού
µε τον απανταχού
απών άντρα
Κάτω από
τη γηραιά κολώνα της
∆ΕΗ
στις δέκα παρά τέταρτο
μιας κάποιας ηλικίας.
Μετά θα έρθουν κι άλλοι
να πάμε όλοι μαζί,
ένα σώμα,
συναρθρωμένο
από χιλιάδες κομματάκια
σε κάποια εταιρεία εμφιαλώσεως
στην Αλεξάνδρεια
µε ένα στομάχι
σαν από γκαζόζα.
Πηγή: «Μυθική μέρα»,Εκδόσεις Ενδυμίων,2014
Εκδρομή-ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ
Ύπνος της εξοχής
ξύπνημα ήλιου -
όνειρα φορτωμένες λεμονιές
Στον κρύο μυχό
γεμίζουμε τις τσέπες μας με βότσαλα
Αλλ’ η ομορφιά επιστρέφει
εκεί όπου ήταν
Πηγή: «Ρινόκερως»,Εκδόσεις Καστανιώτης,2020
Η εκδρομή-ΧΛΟΗ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΕΛΗ
Ας προσποιηθούμε πως ουδέποτε συνέβη.
Το καλοκαίρι με τις ερεθιστικές του λεπτομέρειες.
Τα πεινασμένα στόματα των άστρων στο κρεβάτι μας.
Ο όρκος σου στη λακουβίτσα του λαιμού μου.
Ας υποκριθούμε ακόμα
πως δεν ξεπρόβαλες συνέχεια μπροστά μου
στο ολόφωτο νησί
στη ντουλάπα του ξενοδοχείου,
πίσω από τις κολώνες στα στενά καντούνια
ή καλύτερα ας αποδώσουμε αυτές τις ξαφνικές σου εμφανίσεις
στην κεκτημένη ταχύτητα
που έχουν οι στιγμές
που ενώ τις στραγγαλίζεις
συνεχίζουν ακέφαλες να περπατούν
στάζοντας αίμα.
Ναι, ας προσποιηθούμε.
Πως δεν ήταν αυτή η εκδρομή
που είχαμε σχεδιάσει από καιρό μαζί να πάμε.
Γιατί πίσω από κάθε ζωντανή εκδρομή
υπάρχει η δίδυμή της.
Η εκδρομή που δε θα κάνουμε ποτέ.
Πηγή: stixoi/info
Εκδρομή-ΖΩΗ ΒΑΛΑΣΗ
-Τώρα στη Γη
ήρθε άλλος μήνας.
Ο Φεβρουάριος.
Το Φλεβάρη
καρναβάλι
κι αετοί
μικροί μεγάλοι!
Τώρα,
φεγγαράκι μου,
τα παιδιά
στη Γη,
γλεντάνε
την Αποκριά!
Πρέπει να βρεις
ρούχα να ντυθείς
κι εσύ μασκαράς!
-Αχ τι μπελάς!
Φώναξε το φεγγάρι
κι έτρεξε στον κήπο
του ουράνιου τόξου
να μαζέψει χρώματα.
Ντύθηκε μασκαράς κι
έγινε αγνώριστο.
Κι ετοιμάστηκε
να κατέβει στη Γη.
-Στάσου! Του φώναξε
Ο πύραυλος. Πού πας έτσι;
Θα γελάσει μαζί σου και το
παρδαλό κατσίκι!
-Πολύ ωραία τότε! Είπε
το φεγγάρι.
-Όχι καθόλου! Γιατί, όσο να
φτιάξεις εσύ τη στολή σου,
έφυγε ο Φλεβάρης!
Τέλειωσε το καρναβάλι,
φεγγαράκι μου!
-Και ξανάρθε ο Γενάρης;
-Όχι φυσικά! Ήρθε άλλος
μήνας. Ο Μάρτης!
Πηγή: stixoi/info
Φυγάδες-ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΒΑΦΗΣ
Πάντα η Αλεξάνδρεια είναι. Λίγο να βαδίσεις
στην ίσια της οδό που στο Ιπποδρόμιο παύει,
θα δεις παλάτια και μνημεία που θ’ απορήσεις.
Όσο κι αν έπαθεν απ’ τους πολέμους βλάβη,
όσο κι αν μίκραινε, πάντα θαυμάσια χώρα.
K’ έπειτα μ’ εκδρομές, και με βιβλία,
και με σπουδές διάφορες περνά η ώρα.
Tο βράδυ μαζευόμεθα στην παραλία
ημείς οι πέντε (με ονόματα όλοι
πλαστά βεβαίως) κι άλλοι μερικοί Γραικοί
απ’ τους ολίγους όπου μείνανε στην πόλι.
Πότε μιλούμε για εκκλησιαστικά (κάπως λατινικοί
μοιάζουν εδώ), πότε φιλολογία.
Προχθές του Νόννου στίχους εδιαβάζαμε.
Tι εικόνες, τι ρυθμός, τι γλώσσα, τι αρμονία.
Ενθουσιασμένοι τον Πανοπολίτην εθαυμάζαμε.
Έτσι περνούν οι μέρες, κ’ η διαμονή
δυσάρεστη δεν είναι, γιατί, εννοείται,
δεν πρόκειται να ’ναι παντοτινή.
Καλές ειδήσεις λάβαμε, και είτε
από την Σμύρνη κάτι γίνει τώρα, είτε τον Απρίλιο
οι φίλοι μας κινήσουν απ’ την Ήπειρο, τα σχέδιά μας
επιτυγχάνουν, και τον ρίχνουμεν ευκόλως τον Βασίλειο.
Και τότε πια κ’ εμάς θά ’ρθ’ η σειρά μας.
Πηγή: [Κρυμμένα Ποιήματα 1882–1923]
Στους κήπους της έπαυλης-ΝΙΚΟΣ-ΑΛΕΞΗΣ ΑΣΛΑΝΟΓΛΟΥ
Η θέση σου είναι στην Αθήνα, Πρίγκιπα
Το όψιμο φθινόπωρο στους κήπους της έπαυλης σε ξεγελά
και οι πικροδάφνες σου φυλλορροούν στο πέτρινο κλιμακοστάσιο, σε ξενίζουν
ακούς τα παραδείσια πουλιά μες στις λακκούβες του νερού
χτυπάει εντός σου η μηχανική καρδιά της πόλης
Λες αύριο θα εκφωνήσω τον επικήδειο των ποιητών – και το αναβάλλεις
μικρές θαλάσσιες εκδρομές και τα βραδάκια λικνίζεσαι στις δισκοθήκες
η καρβουνόσκονη μόλις αγγίζει τα παιδιά της δυτικής ακτής
σήμαντρα δειλινού και άνθη λεμονιάς
μες τους δασώδεις λόφους της Αιώνιας Πόλης
Κι όμως η θέση σου είναι στην Αθήνα, Άρχοντα
μόλις ακούγεσαι μες στα παράσιτα και τους πομπούς
σ’ άκουσα χθες με άλλη μουσική να θρηνωδείς
η φωνή σου δεν άλλαξε, την ξέρω απ’ τον καιρό της διαδοχής
η νύχτα πέφτει
Πηγή:" Ωδές στον Πρίγκιπα", Εκδόσεις Ύψιλον,1981
Ο χορός της αράχνης-ΣΤΑΥΡΟΣ ΖΑΦΕΙΡΙΟΥ
Γυρεύοντας τα είδωλα
Αυτά που δραπέτευσαν
Μέσα απ’ τα μάτια μου
Αναπάντεχα
Γυρεύοντάς σε
Στα είδωλα
Στις παλιωμένες οθόνες
Φονικών σινεμά
Στην αδιέξοδη επανάληψη
Του καθρέφτη
Έτσι βδομάδες συλλέγοντας τον καπνό
Γυρεύοντάς σε
Στα διαλυμένα απογεύματα
Λίγη η άνοιξη φέτος
Χωρίς εκδρομές
Χωρίς φωτογραφίες με κρεμασμένους
Μόνο το σώμα σου βουλιάζοντας στο νερό
Τελευταία ανάσα
Πίσω από τα στημένα σκηνικά κρυφοκοιτώ
Οσφραίνομαι
Τον ιδρώτα
Τα υγρά λουλούδια του επιτάφιου
Πίσω από τις κλωστές και τα κεντήματα
Από το σκήνωμά σου
Με τα ψαλίδια σου
Της παιδικής χειροτεχνίας
Κομμάτιασε τώρα
Τις δαντελένιες φιγούρες
Στον χορό της αράχνης
Την έναστρη φρίκη της νύχτας
Ρίξε στο πρόσωπό σου
Μεταμφιέσου
Τούτη η Αποκριά θα σε βρει
Να παίζεις πάλι ξέφρενες φούγκες
Στο ψεύτικο πιάνο
Σε άσπρο φόντο θα σκαλίζεις τους κύκλους
Που θα λιμνάσει το αίμα σου
Νεκρή θα σε βρει
Όπως σ’ εκείνες τις ταινίες
Που αγαπούσες
Πηγή:"Ζεστή Πανσέληνος",Εκδόσεις Ρόπτρον, 1988
Cortina 1964 – Απάντηση δεσποινίδας στο αίσθημά μου- ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΒΕΡΗΣ
Κύριε• απ’ τον πατέρα σας στα χέρια τα δικά σας
βέβαια και το αίσθημά σας το ’χα νιώσει:
στη μηχανή μου στην καρότσα και το βλέμμα σας.
Πώς αλλιώς άραγε μιά Φορντ Κορτίνα 1964
θα ζούσε μέχρι σήμερα;
Γι’ αυτό και πέρα απ’ οποιαδήποτε τεχνολογία
μαρσάροντας τα κυβικά που μου απομένουν
μιλάω απόψε στο αίσθημά σας απαντώντας.
Οι γερασμένες σταρ έχουμε λόγο, κύριε•
είμαστε μέταλλα γερά
τον άνθρωπό μας τον πονάμε.
Όσο λοιπόν με θέλετε κι όσο με ξεναγείτε
στις λεωφόρους της ζωής σας και στα πάρκινγκ
μαζί θα τα σνομπάρουμε τα νέα φιντάνια
ακόμα και της Φορντ – ιδίως της Φορντ.
Και μη φοβάστε: δε θα χρειαστεί
να μ’ οδηγήσετε σε μάντρα
ούτε να με βουλιάξετε απαλά σε λιμανάκι.
Για μένα ρεκτιφιέ ήτανε τα νιάτα σας
κι η αγάπη σας πισσάρισμα ν’ αντέξω.
Αν κάτι με μελαγχολεί είστε σεις.
Είμαι γυναίκα, ξέρω:
τόσες φροντίδες για γυναίκα φθείρουν με το χρόνο
κι αυτός που δεν είν’ από μέταλλο σκουριάζει.
Άρα, το λέω, δε θ’ άντεχα ποτέ το χωρισμό μας•
δε θ’ άντεχα μια μαύρη ξένη, μια άλλη
με πληρωμένο κλάμα να οδηγήσει το κορμί σας
εκεί που μόνη μου δε θα ’ξερα να φτάσω.
Υποσχεθείτε μου λοιπόν: Σαν έρθει η ώρα
κάνε κουράγιο αγαπημένε, βαλ’ τα δυνατά σου
κι έλα και ξάπλωσε στο μπροστινό μου κάθισμα•
μια γερασμένη σταρ ξέρει από φλόγα
για πρώτη μας φορά και τελευταία
θ’ αγκαλιαστούμε ολόκληροι
στην έκρηξή μου
κι έτσι καπνοί αξεχώριστοι ανεβαίνοντας
σαν σ’ εκδρομή στον καθαρότερον αέρα
όπως παλιά και πάλι θα συναντηθούμε
εσύ εγώ
ο πατέρας κι η μητέρα.
Πηγή: "Πιάνο βυθού",Εκδόσεις Ύψιλον,1991
Αυτό που περισσεύει-ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΟΥΛΙΑΡΑΣ
[Επίγραμμα]
Στο τέλος όλα κρίνονται, του λένε.
Τη μάνα του όμως θυμάται
να τον κυνηγά μικρό
Έπειτα μέρες γιορτών
το πήγαινε έλα των μεγάλων σε δωμάτια στολισμένα
Μια εποχή που πλάταιναν οι δρόμοι
από τα έξοχα σούρτα φέρτα
των κοριτσιών στις εκδρομές
Τότε που ο κόσμος ακόμη μάθαινε γράμματα
καλλιεργώντας τα ονόματα των φυτών
Ενώ εκείνος στην πυκνή φυλλωσιά των σελίδων
όπου κρυβόταν αποκλείοντας τον ήλιο
μια φράση ανακάλυψε που τον συνεπήρε
και κύλησε μαζί της γλιστρώντας
στις αγέραστες ρυτίδες λευκής κολόνας
τυλιγμένης στο αρχαίο αμπέλι
που για να σώσει την σταφίδα του
με πολλές στροφές ζάρωσε
την ευθεία παλαιάς εθνικής οδού
Στριφογυρίζοντας ακόμη πάνω της
και όσο κινδύνευε να χαθεί
τόσο πιο κοντά της ερχόταν
Χρόνια υπόγεια πλημμυρισμένα στόματα
σε πνιγηρό αέρα αδιαφορώντας
για μια θάλασσα ανάλατη από τις βροχές
καθώς ακατανόητα απομακρύνθηκαν φίλοι
που ευλογία ή κατάρα τους πήρε την φωνή
και λέξεις ξένες φύτρωσαν στην γλώσσα τους
Ύστερα μέρες ανιαρές, ανίατες
αναπηρίας και δόξας
Στο τέλος, του λένε, τότε όλα κρίνονται
όμως εκείνος θυμάται την αρχή
και τα καθέκαστά της
Ας ξέχασε όσα διάβασε
σε πρόσωπα ανεξίτηλα ή βιβλία
και αν έγραψε, τα όσα το ’30
η γενιά του έγραψε
κάτω από πέτρες που ανασήκωσε
σκαλίζοντας το ξεραμένο αμπέλι
αναζητώντας μία γραφή πιο υγρή
δροσερότερη από το νερό
Πού επομένως βρίσκεται, στο τέλος ή στην αρχή
αυτό που περισσεύει
και σε ποιον ανήκουν όσα θυμάμαι
τα λίγα αυτά τα λόγια
Πηγή:" Γράμμα", Εκδόσεις Ύψιλον,1995
Έξοδος-ΝΕΝΑ ΦΙΛΟΥΣΗ
Ονειρεύτηκα να πέσω σαν να μην ήξερα
και με πρόλαβαν μέρες
που άγγιξαν το αυγινό το πρώτο σου
γύρισαν στο άλλο πρόσωπο του πόνου
και βογκήξαν
απανωτά μετρίου αναστήματος ερόδια
βγήκαν παντού και δη στα κατεχόμενα
η εκδρομή όμως τελειώνει
κι ας πέσω πάλι Θε μου σαν αθώα.
Εδώ που το 'βαλες το μαχαίρι
γίνηκε νέος άνθρωπος
μα ίδιες αγάπες ίδιες οι ανομίες
που περισπώνται με τη ζέστη.
Εισχώρησα λαθραία σαν άμμος στα βιβλία σου.
Αυτό είναι το ελάχιστο της αγωνίας λες
ο εχθρός είναι παρών παντού
κι αιώνες τώρα ασελγούν οι βασιλείς
επί του ωραίου στήθους της γενιάς μας
ενώ πάντα οι ρήγαινες θρηνούν για τ’ άδικο
τάχα της μοναξιάς μας.
Πηγή:" Μνημοροή", Εκδόσεις Ιωλκός, 2002
Παράκληση-ΑΝΝΥ ΚΟΥΤΡΟΚΟΗ
Πάρε με μαζί σου
μία Κυριακή πρωί,
με τις καμπάνες
να γεννούν παρθένους φθόγγους
και τα παιδάκια
με τα καινούργια τους παπούτσια
το μεροκάματο, στη λάσπη
να εξευμενίζουν του πατέρα.
Μια Κυριακή
που η φτώχεια αρρώστεια
φτύνει
κι όταν τ’ απλά τα όμορφα
φαντάζουνε σπουδαία.
Πάρε με μαζί σου
μια Κυριακή,
να πάμε μια εκδρομή ομαδική,
σαν τότε.
Πηγή: "Λεπτώς ενδεδυμένοι",Εκδόσεις Νέα Πορεία , 2002
Άδειες Κυριακές-ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΓΑΛΑΝΟΥ
Χαρτογραφώ τοπία ψυχής
Χρονομετρώ στιγμές απόντων
Γράφω ένα ποίημα για το καλοκαίρι
το σβήνω και αρχίζω
μια ιστορία μικρού έρωτα
μεγάλης διάρκειας,
ίσως θα προτιμούσα ένα μεγάλο έρωτα
μικρής διάρκειας.
Μαζεύω από το πάτωμα μαυρόασπρες
φωτογραφίες που ξεκόλλησαν
από τ’ άλμπουμ του 60 ,
εδώ μια εκδρομή, εκεί ένα χαμόγελο.
Έπαψα να μετρώ τα χρόνια
είναι και οι ασκήσεις του μυαλού που με κουράζουν.
Πηγή:«Στις γωνιές των λέξεων»,Εκδόσεις Σμίλη, 2008
Δελτίο καιρού (για τους αποκλεισμένους του έρωτα)-ΕΛΕΝΗ ΑΛΕΞΙΟΥ
Τέλος στην καλοκαιρία
στις εκδρομές, στους περιπάτους.
Από αύριο αρχίζει βαρυχειμωνιά.
Χιονοπτώσεις στα ορεινά
λόγια αέρηδες, πολλά μποφόρ
απελπισίας.
Περιμένουμε καταιγίδες,
κρίσεις μελαγχολίας
και κατά τόπους ξεσπάσματα
και μπόρες.
Θα βρέξει ημερολόγια, κούπες
κι άλλα ενθύμια και δώρα.
Δριμύ ψύχος μοναξιάς
τα Σαββατόβραδα.
Θα παγώσουν όνειρα κι ελπίδες.
Γι' αυτό σας συνιστούμε
να ντύνεστε ζεστά.
Στις καρδιές σας βάλτε
μόνωση και αντιψυκτικό.
Μπόρα είναι ... θα περάσει.
Πηγή:"Το Φλας", Εκδόσεις λογείον, 2009
Στο τέλος…-ΧΡΥΣΑ ΜΑΣΤΟΡΟΔΗΜΟΥ
Στο τέλος μοιράζουμε τα γράμματα
τις φωτογραφίες
τα αντικείμενα
του κοινού βίου
και μένουμε μόνοι
όπως πάντα ήμαστε.
Στα καταγώγια της σιωπής
με άφθονο αλκοόλ
θα ξεγελάσουμε τη μοναξιά μας.
Ο χρόνος, η σιωπή
και μια ανεξήγητη πίκρα θα μείνει
λίγες στιγμές ξεχασμένες
στο μπολ με τα φρούτα των εκδρομών.
Στο τέλος ...
σκισμένες φωτογραφίες
αντικείμενα κρυμμένα
σαν να μην υπήρξαμε ποτέ.
Υπήρξαμε;
Πηγή: "Διερμηνείς", Εκδόσεις Σκάλα, 2009
Στον πύργο του Schwartz-ΒΑΣΙΛΗΣ ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Οι ψυχές μας είναι ακόμα εδώ
Προσευχές-σημαίες στα Αμπελάκια
μη μας ξεχνάτε
Ταξίδι άλλο να μη δούμε…
Χώρα μας, νήματα κόκκινα
Σφράγισαν τις ζωές μας
Αυτή δεν ήταν εκδρομή
Μα μια θυσία στο βωμό του Βάαλ
στα Τέμπη
Ασπρόμαυρο εργαστήρι απόγνωσης
Θα μείνουμε σε φιλόξενο τόπο
Πώς να σωπάσουμε το πένθος;
εδώ στα οχυρά των φιλελλήνων
διαχειριστές λύπης
στην άδεια στέρνα της αγάπης.
Πηγή:" Διαδικασία αναβολής", Εκδόσεις Ενδυμίων, 2011
Σωτήριες φαντασιώσεις-ΕΥΤΥΧΙΑ-ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΛΟΥΚΙΔΟΥ
Και μόνο ένας νέος κίνδυνος
ίσως να μας παρηγορήσει.
Μιλώ για μια απειλή κανονική
με αρχή, μέση και τέλος
όπως αυτές που διεκδικούν τον χρόνο μας
μες στην αδράνεια του απογεύματος.
Νωθροί και εγωπαθείς οι ριζωμένοι λογισμοί
μιμούνται τότε πειστικά
παλιές, οικείες ερημώσεις
σκηνοθετούν μέλλοντα απρόοπτα, ασαφή
με πρωταγωνιστές
κάτι θνητούς και ταλαιπωρημένους
απ’ αυτούς
που μοιράζουν τη συγκίνηση αφειδώς
όταν υποχωρούν αμίλητοι
κύριοι της αμηχανίας τους.
Όμως εκείνο που τους κάνει
τόσο αξιοθρήνητους και τόσο ερωτικούς
είναι που έχουν επάξια κερδίσει
τον τίτλο του «εντελώς απροετοίμαστου».
Κυκλοφορούν βράδυ πρωί
χωρίς ένα επιχείρημα
τυλιγμένοι ένα παμπάλαιο μυστικό
που κρύβει την ουλή του αναπόφευκτου
–εκ γενετής θαρρείς πως τη φορούν–
ελάχιστα διαφέροντας
απ’ τα βαλσαμωμένα σπάνια πουλιά
που ξέρουν λεπτομέρειες φριχτές
για αίθουσες ακροάσεων
ή δικηγορικά γραφεία.
Με τέτοια και μ’ εκείνα
σύντομες εκδρομές στο αβάσταχτο
θα επινοεί συνέχεια
η αφανισμένη μας καρδιά
ώσπου να εκτίσει επιτυχώς
τούτη την εξορία.
Πηγή:" Το επιδόρπιο", Εκδόσεις Κέδρος, Αθήνα, 2012
Foto lux – ΓΙΩΡΓΟΣ Χ.ΘΕΟΧΑΡΗΣ
Έμεινε το διάφραγμα ανοιχτό στις αναμνήσεις.
Υπέρ των ανωνύμων που έγιναν επώνυμοι
μέσα από τα χημικά υγρά στο εμφανιστήριο.
Εδώ με τον πατέρα. Μπροστά στην κομπανία με τα κλαρίνα
Στο κέντρο «Εξοχικόν». Με τα μάτια ορθάνοιχτα
αντίκρυ στη μαγεία του μεγάλου πιάτου με τη λάμπα
και τις αστραπές. Λίγο μετά τον πόλεμο, σ᾽ένα χωριό
πούμαθε τον ηλεκτρισμό μέσ᾽ απ᾽ τα flash του φωτογράφου.
Εκεί στη μονοήμερη εκδρομή. Με μπλε ποδιές. Με τις λευκές
κορδέλες στα μαλλιά. Μαθήτριες που
ανέβαζαν στα μάτια την ψυχή τους και γίνονταν ωραίες
κάθε φορά που αναμέτριοντουσαν στο κλικ της μηχανής.
Έμεινε το διάφραγμα ανοιχτό στη θύμηση.
Χαράσσοντας το negative της ύπαρξης,
το άσπρο και το μαύρο της ζωής μας.
Εκεί λοιπόν επιβιώνει η αλήθεια της ζωής.
Στου άσπρου και του μαύρου τις διαβαθμίσεις.
Σ᾽ εκείνες τις μικρές ασπρόμαυρες φωτογραφίες
θα υπάρξουμε.
Ίσως γιατί τα κατσαρά δοντάκια τους στο περιθώριο
έχουν τη δύναμη να ροκανίζουν τη φθορά.
Πηγή:"Πιστοποιητικά θνητότητας" , Ποιήματα 1970-2010,Βιβλιοπωλείο Σύγχρονη Έκφραση,2014
Έργα και ημέρες-ΜΑΡΙΑ ΚΟΥΛΟΥΡΗ
Δεν είναι τυχαίο
Τόσος ουρανός υπήρξαν άνθρωποι
Στα χέρια τους μεγάλωσε η σφαίρα
Εξαντλημένοι τώρα εκδρομείς
Στάθηκαν στις πέτρες
Κοιτάζοντας μύθους και αλλαγές
Μετρώντας τα ρολόγια
Ίσως φτάσουν τα χρήματα
Για μια κοσμογονία.
Πηγή: «Ρολόγια και άλλοι χτύποι»,Εκδόσεις Μελάνι,2015
Ναυαρίνου - ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΖΑΝΕΤΑΚΗΣ
Πόλη σαν ψέμα
εκδρομή
γέλια και χαρά
στη Ναυαρίνου ένα-δυό
η τάξη μου όλη
–πίσω η θάλασσα
υγρή ως έξω
η άμμος απ’ το κύμα–
κοιτάζω τη θολή φωτογραφία
ποια από εκείνα τα
παιδάκια του εξήντα
άραγε έχουν βγει
απ’ τη σειρά.
Πηγή: "Θαμπή πατίνα",Εκδόσεις Καστανιώτη, 2017
Όνειρα επιστροφής-ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΡΑΤΖΟΓΛΟΥ
Να βρίσκαμε λέει μια ήσυχη γωνιά, ένα αέρινο παγκάκι
στου πάρκου την ομίχλη να τυλιχτούμε όπως παλιά στην παραλία
κοντά στην υγρασία της θάλασσας χειμώνα μήνα και γιορτές
πίσω απ’ τα βουβά αγάλματα ν’ αγκαλιαζόμαστε απ’ την πάχνη...
Να βρίσκαμε πάλι μιαν ήσυχη αμμουδιά, χρυσό κολπίσκο
να καίει επάνω μας ιδρώνοντας αχόρταγα το μεσημέρι
μες στα λευκά εκκλησάκια να προσεύχονταν αχόρταγα οι καρδιές
μια ημερήσια εκδρομή με σώματα γλυφά σαν αρμυρίκια...
Μετά να βρίσκαμε ήσυχα γρασίδια να πλαγιάσουμε ονειρογέννητοι
Απρίλη μήνα που αναστατώνονται ανθρώποι και θεοί
και Πάσχα ιλαρό να προσκυνούν τα σώματα την άνοιξη, το δείλι.
Να βρίσκαμε στο τέλος κάτι μεγάλες καστανιές να ξαποστάσουμε
τα χρόνια φύγαν στα βουνά και στις απάτητες κορφές
έστω και τώρα μες στις φτέρες σιωπηλά να συνεχίσουμε
ό,τι αρχίσαμε δεκάδες χρόνια πριν και που τελειώνει...
Πηγή:" Εγγραφές κλεισίματος",Εκδόσεις Ρώμη, 2017
Οι πικροί άνθρωποι-ΝΙΚΟΣ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ
Οι όμορφοι άνθρωποι
Έχουν το βλέμμα τους λίγο χαμένο.
(Θα το έχετε προσέξει...)
Πηγαίνουν να σκλαβωθούν
Φορώντας πάντα τα καλά τους.
Βγαίνουν το βράδυ με παρέες
Και σιωπούν ή φλυαρούν πολύ.
(Δεν μπορεί να μη το ξέρετε...)
Αγοράζουν παχιές εφημερίδες
Και τις τελειώνουν τόσο γρήγορα.
Έχουν την τσαντίλα στην τσέπη
Τους έρωτες στα όνειρα
Τη «συγνώμη» στο μπροστά της γλώσσας.
Στο στήθος τους χοροπηδούνε άλογα
Τα πόδια τους τα χαϊδεύουν μαιμούδες
Τ' αυτιά τους γίναν φωλιές για κουκουβάγιες.
Κάνουν τις εξομολογήσεις τους
Και τις ακούει το στομάχι τους.
Οι όμορφοι άνθρωποι
Είναι αξιοπρεπείς:
Ποτέ δεν παύουν να ζητούν.
Είναι πρόστυχοι:
Αναζητούν μάταια τα άκρα, που ξεφύγαν.
Οι όμορφοι άνθρωποι
Διψούν συνέχεια, στον ύπνο και τον ξύπνιο.
Σιχαίνονται τις εκδρομές
Ξέρουν το μέρος τους όλο και πιο λίγο,
Το ψάχνουν συνεχώς, μέσα απ’ τις ίδιες διαδρομές.
Τους όμορφους ανθρώπους
Δεν τους ποθεί κανείς
Τους αφήνουν άταφους σα φύγουν.
– Κάποιοι μονάχα το ίδιο τρελοί
Μυστικά
Τους λατρεύουν.
Πηγή:" Οι Πικροί Άνθρωποι", Εκδόσεις Όστρια, 2018
Μαλανδρίνο-ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Χ.ΛΟΥΚΟΠΟΥΛΟΣ
Κάποτε ο χρόνος θα γίνει
μια εντολή
σαν το σιωπητήριο,
ή ένα «ευλόγησον» παραδομένο σε λάθος παραλήπτη
Η ίδια ελεύθερη στιγμή
– πχ. μια σχολική εκδρομή –
θα τεντωθεί μέχρι να σκάσει
Το Μαλανδρίνο θα ξυπνήσει στου Μόρνου την κοιλιά,
κι η Θήβα των παρθένων,
θα αποστραγγίξει τις κερασιές
στο χιόνι της Αγόργιανης.
Εμείς
αμήχανοι θα συνερχόμαστε από έναν ακόμη θάνατο
και τα ζωγραφισμένα χέρια μας
θα πλέκουν ξανά,
τις πόρτες και τα σχήματα
που φύτρωναν από της μάνας μας το στόμα
Το βλέμμα σου
θα πολεμάει να με σώσει απ’ τον πνιγμό,
και θα ναι για πάντα καλοκαίρι.
Από το δίχτυ του,
δε θα διαφεύγουν ούτε πουλιά ούτε ψάρια, κι ένα πράσινο λεωφορείο θα μας πηγαινοφέρνει για μπάνιο στην Κινέττα
εμπλοκή
Κι εκείνη η σκιάχτρα που άστραφτε ατσαλάκωτη,
πάνω από το ρέμα του Αρδεπάτη,
θα απαλλαγεί
απ’ το φαρμάκι του έρωτα
κι ίσως να γιάνει
Το νυφικό της μου το παρήγγειλε απ’ τον κλίβανο,
Τρίτη πρωί, σιδερωμένο.
Έπειτα με είπε
Αδάμ
και με δάγκωσε,
στο δεξί πλευρό
Τότε μόλις το πρόσεξα
που όλα τα κάγκελα,
είχαν αλλάξει
σε χαμωπούρναρα και γκορτσιές
Πηγή: "Επιτάφιος εν Ελευσίνι", Εκδόσεις Έναστρον, 2020
Ναυαγοί φιλαρμονικής-ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΕΛΩΝΗΣ
Ο θεριστής που πνίγηκε
με μια φυσαρμόνικα στην τσέπη
μέσα σε αλλεπάλληλα κύματα από στάχυα.
Ο υψίφωνος που κάηκε ζωντανός
ζεσταίνοντας μια νύχτα τα πόδια του
στην κορυφή της υψικαμίνου.
Ο τροβαδούρος που γεννήθηκε
θνησιγενής
μ’ ένα μελίσσι αντί για πνευμόνια.
Απόψε θυμήθηκα
τους αγνοούμενους
μιας κυριακάτικης εκδρομής.
Ναυαγούς φιλαρμονικής
για τους οποίους ποτέ
δεν έμαθε κανείς.
Τεθνεώτες αεί σοφώτεροι ζώντων εισίν.
Πηγή: «Τοπογράφος Ονείρων»,Εκδόσεις Κέδρος,2020
Η Ζωή-ΘΩΜΑΣ ΣΟΥΒΛΕΛΛΗΣ
Η Ζωή λίγα μου έδωσε,
κι ας δούλεψα σαν σκλάβος
μόνο μοναξιά μόνο πόνο,
και κούραση,κούφια λόγια και όνειρα,
μα επιστρέφω τα ψίχουλα αγάπης
για τα στερνά μου.
Η επιθυμία τα όνειρά μου να γίνουν πράξη
αστραφτερή να είναι η μέρα
στο τέλος της ζωής μου.
Εσύ αγαπημένο μου χάραμα
πιάσε και μέτρα
την ανάσα μου μέσα στην ανημποριά μου
από τα πολλά μου βάσανα.
Η ζωή είναι για όλους τους ανθρώπους
είναι μια εκδρομή που ήρθαμε
από το μακρινό το χρόνο
μα μόνο πρόσεχε μην κοιμηθείς
γιατί παραμονεύουν κλέφτες ψεύτες
πολύ άτιμοι και ραγιάδες που δεν βλέπουν
την καμήλα τους.
3.9.2020
Πηγή: "Απαρχή",Εκδόσεις άπαρσις,2021
Το ψάρι που τραγουδάει- ΓΕΩΡΓΙΑ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ
Από όλα τα παράδοξα της ζωής μου
Ετούτο είναι το πιο αξιομνημόνευτο
Ήμουν παιδί πριν το σχολειό
Με τη μητέρα μου εκδρομή στα σύδεντρα κοντά μιας φημισμένης λίμνης
Κι εκεί που περπατούσαμε κι αγνάντευε εκείνη τις λεύκες ευθυτενείς
Να θροΐζουν πάνω απ’ το κεφάλι στη γλώσσα τους με κεντημένα ερωτόλογα
(Που φαίνεται ότι τα νιώθαμε κι εμείς γιατί σχεδόν ψιθυρίζαμε αναμεταξύ μας
θαυμαστικές φωνούλες
- η μητέρα φορούσε την κοντή κόκκινη ζακέτα και μια φούστα κλος
που ριγούσε με το παραμικρό φύσημα
Κι ήταν αφύσικα ευδιάθετη και μου κρατούσε το χέρι μαλακά χωρίς βία όλως περιέργως
Γιατί συνήθως είχε φόβο
Ότι θα με τραβήξει απότομα κάποιος κρυφός βοριάς ας πούμε
ή θα με σύρουν ξωτικά για πάντα στις φωλιές τους και θα με κάνουν τρελή )
Εκεί που περπατούσαμε λοιπόν
τράβηξα απότομα τα δαχτυλάκια μου απ’ το χέρι της
Τόσο γρήγορα όσο περνάει απ’ τη ματιά μια γερακίνα
Κι έφυγα τρέχοντας χρεμετίζοντας σαν άλογο
Καταπάνω στο μικρό μονοπάτι πιλαλώντας
Δοσμένα αδιαπραγμάτευτα
Όπως στον οργασμό
όταν κοιτάς στα μάτια το αγαπημένο πρόσωπο
Κι οι θερμές ανάβρες της ζωής αντιδοτούν τον θάνατο
Χορεύοντας στο αχάτι του υαλώδους
Η μανούλα μου έβγαλε μια κραυγή τρόμου
Κι έτρεξε στο κατόπι μου
Αλλά ήταν το μονοπάτι δαιδαλώδες
Και μ’ έχασε αμέσως
Άκουγα ανάμεσα στα φυλλώματα τη φωνή της
Μα έπαιζα πια κυνηγητό κι ήταν ωραία
Κυλάει αυλάκια ο ιδρώτας κι η αναπνοή βαραίνει
πέφτουν πάνω μου βρύα λυγαριές δεντρόπουλα
ξεφεύγω στρίβω κι η φωνή της μάνας αργοπορεί
Ώσπου τα βήματά μου σταμάτησαν σ’ ένα ξέφωτο
Λίμνη κρυσταλλωτή και πάνω της πλατάνια
Κι η αντανάκλαση χωρίς ρυτίδα ανέπαφη από πλάνες
Το πάνω το κάτω ένα και το αυτό
Και μόνο δυο ελάφια που έπιναν νερό
Τσαλάκωναν με τις γλώσσες τους το αχόρταγο Ένα
Σήκωσαν το λαιμό με μια ριπή με είδαν και χαθήκαν
Η σιωπή έγινε άρωμα ιάμβου
Και τότε ανάμεσα στο πράσινο και το ουρανί
Ένας σπασμός ράγισε το νερό
Και αναπήδησε ένα ψάρι
Δεν μ’ είχε δει ή με ανέχτηκε - ποιος ξέρει -
Κι άρχισε να χορεύει και να τραγουδά
Στον πρώτο ρυθμό που άκουσε ποτέ η καρδιά μου
Η ουρά του κρουστή
Το στόμα του λάλο
Και το κορμί του παρθένος χρυσός
Με γραμμώσεις κόκκινες
Έλεγε ένα τραγούδι που δεν θυμάμαι πια
Κι αδυνατώ να το περιγράψω ασφαλώς
Αλλά τ’ αυτιά μου γίναν του ελαφιού
Η όσφρησή μου αλόγου
Τα μάτια της μου έδωσε η γερακίνα που κοιτούσε από ψηλά
Κι όλα τα ρω του κόσμου ήρθαν και γλίστρησαν
από τους υδρατμούς μέσα στον ουρανίσκο μου
Κι έγιναν σάλιο μου έκτοτε
Το ψάρι τραγουδούσε ώρα
Κι αναπηδούσε στον αέρα
Μέχρι που κουράστηκε και μ’ ένα λυγμό βύθισε το κορμί του στο νερό
Κι ύστερα πάλι γυαλί ο κόσμος αχάραγο
Κι από μακριά ξεπρόβαλε η φωνή της μητέρας
Έτσι έγινε λοιπόν
Λίγο πριν πέσω στον κόσμο
Το ψάρι που τραγουδάει
Έτυχε να συναντήσω μια μέρα εκθαμβωτική
Και πρώτη φορά το λέω και το ομολογώ....
Πηγή: «Το ψάρι που τραγουδάει»,Εκδόσεις Οιακιστής,2021
Χρόνος-ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ
Τελειομανής γλύπτης ο χρόνος
περιμένει στα σκοτεινά
σαράντα με πενήντα γωνία
κι αρχίζει τα πισώπλατα χτυπήματα
με την κυβιστική του σμίλη.
Χαρακώνει με οξείες γωνίες το κορμί
Δημιουργεί τρισδιάστατες θύμησες
Αποδείξεις βίου.
Αδυναμία του το πρόσωπο.
Σφυροκοπά με μαεστρία
Η παραμικρή ρυτίδα έχει την ιστορία της
Πολύ τον παιδεύουν οι ιστορίες
Aντιστέκονται…
Φυσά και ξεφυσά με οργή
Προσπαθεί ανελέητα να σβήσει εκείνο το χαμόγελο
που πάγωσε στα χείλη.
Ανάμνηση από την εκδρομή μαζί σου σε κάποια θάλασσα
Πηγή: "Το γλαυκό και το μπλε της νὐχτας", Εκδόσεις Γράφημα,2021
Για την Ε.-ΕΛΕΝΗ Α.ΣΑΚΚΑ
Κιτρινισμένα απ' το χρόνο μικρά σημειώματα
τα καίει η φθορά των αναμνήσεων.
μυρωδιά χαρτιού που πληγώθηκε
απ' τις παραισθήσεις της φοιτητικής νεότητας.
Ντοκουμέντα επικοινωνίας διαφορετικής,
αποτυπωμένο το συναίσθημα σε χαρτί
βιαστικά κομμένο από βιβλίο, τετράδιο,
απόκομμα εισιτηρίου ή ασημόχαρτο τσιγάρων.
Χαραγμένη η απογοήτευση, ο ενθουσιασμός,
η προσδοκία, η αγωνία
για ατέλειωτη ύλη μαθήματος θερινού εξαμήνου
ή πρόσκληση σε γιορτή
στην ταράτσα μιας πολυκατοικίας,
υπενθύμιση για συνέλευση,
ή αναμνήσεις μιας εκδρομής εν μέσω εξεταστικής.
Ύστερα εκείνα τα ερωτικά σημειώματα
με γράμματα τρεμάμενα αλλά αποφασιστικά
όλα διπλωμένα στη μέση,
ριγμένα κάτω απ’ τη χαραμάδα της εξώπορτας.
Το μικρό όνομα του αποστολέα αριστερά επάνω,
ένα λουλούδι ή μια καρδιά στη μέση
Και το όνομα του παραλήπτη πάντα το ίδιο:
Για την Ε.
Όλα τα κράτησα στη ζωή μου,
όμως ένα έπρεπε να πετάξω,
εκείνο το άδειο από συναίσθημα, το κενό,
«πέρασα και δεν σε βρήκα»,
δεν έπρεπε να με βρει.
Στο ίδιο πάντα σημείωμα σταματώ
Εκείνο με το ζωγραφισμένο ήλιο για υπογραφή
και αναρωτιέμαι αν κατάφερα
να πραγματοποιήσω την ευχή που έγραψε,
«με πολλές αγάπες και ακόμη περισσότερες αλήθειες
να είναι η ζωή σου».
Πηγή:"Άφθαρτη ετικέτα",Εκδόσεις Το Σκαθάρι,2021
Φύγαμε -ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΚΑΡΑΤΖΑΣ
Σε κάθε εκδρομή σε ρωτούσα:
πόσο όνειρο έχουμε ακόμη˙
προλαβαίνουμε να βγούμε στην καρδιά;
Αγάπα εσύ, μου απαντούσες,
και όπου πάμε εκεί επιστρέφουμε.
Γιατί δίχως πόνο θα χαθούμε
και χωρίς χαρά θα ξεχαστούμε.
Πηγή:https://mpampis-kiriakidis.blogspot.com
Είμαστε μόνοι.-ΝΑΝΣΥ ΔΑΝΕΛΗ
Ήμαστε μόνοι,
και μας έδερνε αλύπητα ο χιονιάς.
Στο έρημο τοπίο που βαδίζαμε
ήθελα να σφιχτείς επάνω μου σαν το παλτό
τα πονεμένα μάτια σου κοιτάζοντας
να στείλω το λυγμό μου στους ανέμους.
Κι ήμαστε τόσο μόνοι
που ήθελα τα χέρια μας ν'απλώσουμε
κλωνάρια
και να δεθούμε εκεί στην ερημιά
δίκορμο δέντρο σφιχταγκαλιασμένο.
Πόσο ν΄αντέξει όμως κι ένα δέντρο;
Τάχα κι αυτό δεν θα παγώνει
όταν το μαστιγώνει ο βοριάς;
Τοπίο λευκό με φόντο γκρίζο ουρανό
είμαστε ακόμα τόσο μόνοι.
Κάποτε, όταν πάμε εκείνη την εκδρομή
θ΄ανηφορίσουμε
πάνω απ΄τις βουνοκορφές.
Είναι εκεί ψηλά μια πολιτεία από σύννεφα.
Στο λέω γιατί
κανείς δεν μπορεί να ζητήσει τίποτα
από ένα σύννεφο.
Παίζει κρυφτό κυνηγητό
κι όλο αλλάζει φορεσιές.
Αν το νταντέψεις γίνεται παιδί
αν του γελάσεις μάνα
λύκος αν του θυμώσεις
Αν το ικετέψεις γίνεται θεός.
Κι εμείς που τόσο ικετέψαμε
κι είμαστε ακόμα μόνοι
να γίνουμε ένα σύννεφο.
Πηγή:https://ennepe-moussa.gr
Εμείς οι ξυπόλητοι-ΜΑΝΟΥΣΟΣ ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Του '60 τα ξυπόλυτα παιδιά
πολιτικοποιηθήκαμε.
Τρέχαμε στους δρόμους
και μας κυνηγούσε η εξουσία
Σαν
το παιγνίδι
"κλέφτες με αστυνόμους."
Μα δεν ήταν παιγνίδι αλλά
της ζωής αποκαΐδι.
Φωνάξαμε πολύ και βράχνιασε
η φωνή.
"Για την προίκα στην παιδεία
και όχι στην Σοφία."
Το 15% να πάει στα σχολειά
για τα παιδιά τα δύστυχα.
που ήταν αναλφάβητα.
Οι πατεράδες τους
έτρεχαν "σκλάβοι"
στην ηττημένη του
πολέμου Γερμανία.
Τι μαύρη κι αυτή, τι φριχτή
κωμωδία.
Παιδιά του 60 και εκδρομείς
Εμείς οι ανυπόταχτοι.
Πέταξε η ψυχή μας στην
Αμερική την ιμπεριαλιστική
Μαζί με τα κινήματα.
Για των ιμπεριαλιστών τα κρίματα.
Ενάντια στον "βρώμικο
πόλεμο του Βιετνάμ."
Παλέψαμε μαζί
και κάναμε πορείες
με τον πάστορα
Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.
Και τους "μαύρους πάνθηρες."
Για την αναγνώριση
δικαιωμάτων τους.
Και ψυχικών τραυμάτων τους.
Παντού η ψυχή μας έλπιζε
και τους αγωνιστές συνέτρεχε.
Πήγε και στο Παρίσι τον Μάη
του 68, μαζί, στων φοιτητών
τον ξεσηκωμό.
Που έγραψε ιστορία
στην "γηραιά κυρία".
Πηγή: stixoi/info
Έρευνα-Επιμέλεια αφιερώματος: Αγγελική Καραπάνου
