Εισιτήριο... Το αντίτιμο,το μαγικό χαρτάκι για ταξίδια και θεάματα! Τι είπαν οι ποιητές;
Το εισιτήριο - ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΚΑΡΙΜΠΑΣ
Νά 'ναι σα νά 'μουν έτοιμος. Και νά 'ναι
σα νά 'χω χάσει το εισιτήριο. Οι κάβοι
ν’ αφροκοπάν, κι οι αφροί να το κουνάνε
μεσ’ στους καπνούς του - όρνιο - ένα καράβι
Κι εγώ να ψάχνουμαι εδώ χάμω. Κι όλο-όλο
το εισιτήριο να λέω συντρόφοι ωραίοι!...
Και να μην έρχεται μια βάρκα ως το μώλο,
να μη φαινώνται πουθενά οι βαρκαρέοι...
Οι βαρκαρέοι!... Το εισιτήριο!... Να τρέμει
- ζαγάρι εντός μου - η Χαλκίδα και τα όρη.
Κι εκεί να τόχουν συνεπάρει οι ανέμοι
μετέωρο - μες στις αχλές του - το βαπόρι...
Ω διάολε!... Όλα νά 'χουν χαθεί και νά 'χουν πάει
κι οι ανθρώποι δραπετεύσει από τους τόπους,
κι αυτό το πλοίο να τραβάει και να τραβάει
χωρίς μηχανικούς, χωρίς ανθρώπους...
Και χωρίς φώτα. Ακυβέρνητο! Και όλο
να χλιμιντράει στο χάος. Κι ως θα κλαίω
- κιόλας να ψάχνουμαι, να ψάχνουμαι στο μώλο
κι όλο για κείνο το εισιτήριο να λέω...
Πηγή: «Εαυτούληδες»,1952
Εισιτήριο απλό -ΑΝΤΩΝΗΣ Θ.ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
Σούρουπο μπήκε και πάλι στο σταθμό,
σκυφτός απ’ των αποσκευών της ζωής το βάρος.
Έβγαλε εισιτήριο απλό
κι αγκομαχώντας ήρθε στην πλατφόρμα.
Όσα μαζί του κουβαλά – κι είναι πολλά –
κανένας δε θα 'ρθει να τα ελέγξει.
Μαζί του θα περάσουνε κι αυτά,
θα τον ακολουθήσουν και σε τούτο το ταξίδι,
χωρίς να χρειαστούν φορτωτική.
Ετούτοι 'δω οι ελεγκτές, έτσι κι αλλιώς,
μετρούν κεφάλια και εισιτήρια
κι αυτός το εισιτήριο του το έχει βγάλει.
Πηγή:"Καλή Κρυψώνα", Αθήνα, 2007
Το εισιτήριο-ΧΛΟΗ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΕΛΗ
Έβγαλα εισιτήριο με το τρένο
για να ’ρθω να σε βρω.
Τόσο απλό λοιπόν να ανέβω σε ένα τρένο
αστραφτερό, γυαλιστερό
με οδηγό, εισπράκτορα, συνεπιβάτες
ράγες που εφάπτονται στο έδαφος
και προαναγγελθέντες όλους τους σταθμούς.
Ξέχασα πόσο μαύρο είναι το τρένο της αγάπης
πως καίει κάρβουνα κι ελπίδες
με ένα μάτι τυφλό κι ένα στόμα που χάσκει
και μηχανή ορχιδέα
που αιώνια πεινάει
πόσο ρυθμικά βογκά
καθώς φίδι θεριεμένο
ανεβοκατεβαίνει τις σήραγγες του τρόμου.
Λησμόνησα πόσο μοναχικό είναι το τρένο της αγάπης
με τον ελεγκτή κάθε λίγο
να ακυρώνει
και έναν εισπράκτορα
κέρινο ομοίωμα
να περιμένει πάντα στον σταθμό.
Έβγαλα εισιτήριο με το τρένο
για να ’ρθω να σε βρω.
Σαν να μην γνώριζα ποιο είναι πάντα το ταξίδι
και ποιον αλήθεια ψάχνουμε
στον έρημο σταθμό.
Πηγή:«Η αλεπού και ο κόκκινος χορός», Εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα, 2009
Εισιτήρια-ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΓΟΥΤΑΣ
Δίπλωνε το εισιτήριό της
Στα δύο, στα τέσσερα, στο οχτώ
Μα ήταν η ίδια θρυμματισμένη
Σε δύο, σε τέσσερα, σ’ οχτώ
Σε χίλια δυο κομμάτια
Κράτησε το εισιτήριό του,
εκείνο που τσαλάκωνε
από εκνευρισμό κι αμηχανία στο αστικό,
όσο της αποκάλυπτε τον έρωτά του.
Το είχε κάνει μια μικροσκοπική βεντάλια
απ’ τα τσακίσματα.
Το φύλαξε στο πορτοφόλι της
για να 'χει κάτι δικό του.
Για να θυμάται τη νευρικότητα
που τα δάχτυλά του μετάγγισαν στο μικρό χαρτί
τη στιγμή της εξομολόγησής του.
Πηγή:«ντόρτια», Εκδόσεις ποιήματα των φίλων, Αθήνα, 2012
Εισιτήρια διαφυγής -ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΡΑΚΟΚΚΙΝΟΣ
Μίκραιναν οι λέξεις τις γραμμές
και τα τραίνα
μέσα στην ώχρα του χρόνου
άλλαξαν προορισμούς
με θέσεις της μιας διαδρομής.
Οι σηματοδότες
σε αποχρώσεις χαμένης παρτίδας
αναβοσβήνουν ερωτηματικά
κι οι κόκκινες σημαιούλες
ανεμίζουν αδέσποτους κινδύνους.
Στα βαγόνια
ελεγκτές με στολή στρατηγού
κλείνουν τις χαραμάδες
του παιγνιδιού.
Εισιτήρια διαφυγής
υπάρχουν ακόμα;
Πηγή: «Λαθρεπιβάτες σε πειρατικό»,2017
Κόβει εισιτήριο στον εαυτό του-ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΙΓΚΡΑΣ
Αγαπώ τα νυχτερινά τρένα,
εκείνα στα οποία, ο εισπράκτορας
αναγκάζεται να κόψει εισιτήριο
στον εαυτό του,
γιατί οι επιβάτες είναι όλοι νεκροί
ή ταξιδεύουν ο ένας στο όνειρο του άλλου.
Αγαπώ τα τρένα που δε σταθμεύουν,
τα άδεια μοτέλ,
όπου χασμουριέται το τελευταίο τζουκ- μποξ
του Πέτερ Χάντκε,
την ώρα που ο τελευταίος
εξηγεί στην πληθωρική ιδιοκτήτρια,
ότι η αγωνία του "τερματοφύλακα
πριν το πέναλτι", είναι το τέλος του βιβλίου
που του 'πεσε στο πάτωμα και σκόρπισε,
αόρατο, σαν τον υδράργυρο.
Πηγή: «Ποιήματα»,Εκδόσεις Ενδυμίων,2018
Εισιτήριο-ΕΛΕΝΗ ΒΑΡΘΑΛΗ
Διαδρομές σκονισμένες σε ανάμνησης τοπία
και κάπου εκεί εσύ να με κοιτάς
με τη μισή πλευρά του προσώπου σου.
Προσπάθησα να σε προλάβω
μες τον συνωστισμό των σκέψεών μου
κρατώντας στο χέρι ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή.
Δεν τα κατάφερα.
Έκαψε ο ήλιος το κύτταρο του πόθου μου,
στιγμάτισε το βλέμμα μου η άμμος
της καθημερινότητας
και η επικείμενη συνάντησή μας
χάθηκε απρόσμενα
ανάμεσα σε αφετηρίες και προορισμούς.
Πηγή:"Χρονολισθήσεις", Εκδόσεις Ιωλκός, 2020
Επιστροφή-ΑΡΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ
Έτσι που γυρίσαμε
γυαλίζουνε οι ράγιες στο σκοτάδι
απ’ την πολλή σιωπή
έτσι που γυρίσαμε
βρήκαμε τους εισπράκτορες σφαγμένους
και το πεντακοσάρικο για το εισιτήριο
θα μας περισσεύει
και τα τέσσερα χρόνια
γι’ αυτό που λέγαμε ζωή μας
θα μας λείπουν
έτσι που γυρίσαμε κι οι δρόμοι προχωράνε
τετραγωνίζοντας την άδεια πολιτεία
σε πένθιμους φακέλους
κι αυτός ο αστυφύλακας περνάει και χασμουριέται
Θεέ μου! ας μίλαγε τουλάχιστον αυτός
κι ας μου ζητούσε
την ταυτότητά μου.
Πηγή:"Άγονος γραμμή", 1952
Σύντομο ταξίδι -ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΜΠΑΚΟΝΙΚΑ
Όση ώρα ήμουν μαζί της
ήταν απασχολημένη στο τηλέφωνο.
Προσπαθούσε να αγοράσει φτηνό εισιτήριο
για ένα σύντομο ταξίδι στο εξωτερικό.
Το αποφάσισε ξαφνικά
και δυσκολεύονταν να βρει θέση.
Στα ενδιάμεσα της τηλεφωνούσαν
διάφοροι φίλοι,
ακόμη και παλιές της αγάπες.
Παλιές αγάπες που ζητιάνευαν
για μια συνάντηση.
Μ’ ευγνωμοσύνη έγινα θεατής στις δοσοληψίες της.
Δοσοληψίες της φυγής, της ξενοιασιάς
και του απρόοπτου.
Πηγή:«Θείο κορμί»,Εκδόσεις Διαγωνίου, Θεσσαλονίκη, 1994
Είπε η ρέμβη στο φεγγάρι-ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ
Δυστυχώς δε θα σε χρειαστώ άλλο
τέρμα οι παραστάσεις.
Μετρημένοι οι θεατές
αν και ήταν ελάχιστο
συμβολικό το εισιτήριο
και όνειρο να δεις πληρώνεις
όσα πλήρωνες
πάντα
κι ας είναι χιλιοπαιγμένο.
Τέρμα. Τι να κάνω;
Να παίξω
δωρεάν για δυο τρεις
τζαμπατζήδες έρωτες;
Δε συμφέρει
εξευτελίζεται το έργο.
Πηγή:"Δημόσιος καιρός",«Εκδόσεις Ίκαρος», 2014
Λεωφορείο παραθαλάσσιας διαδρομής-ΙΓΝΑΤΗΣ ΧΟΥΒΑΡΔΑΣ
Σ’ ευχαριστώ λεωφορείο
που με τριγυρνάς
από θέρετρο σε θέρετρο,
κάθε μέρα μ’ ελάχιστο εισιτήριο,
χαίρομαι να σε απολαμβάνω,
τόσες ακρογιαλιές, ήλιους αλαβάστρινους,
ομπρέλες θαλασσινές,
γυναικόπαιδα να πηγαινοέρχονται στις πλαζ,
έγχρωμα κορίτσια να ανεβοκατεβαίνουν στις στάσεις,
κάποια να κάθονται στις διπλανές θέσεις
σα να μου λένε: είμαστε τα πλάσματα των ποιημάτων σου.
Πηγή:"Το φόρεμα που αλλάζει", Εκδόσεις Οδός Πανός, 2015
Frogner park-ΓΕΩΡΓΙΑ ΚΟΛΟΒΕΛΩΝΗ
Τα αγάλματα τις νύχτες
ψιθυρίζουνε το αναπότρεπτο
χρόνια τώρα η ανθρωπότητα περπατάει ανάπηρη
κραδαίνοντας διαψεύσεις
κοινοτοπίες του συρμού
−η ιστορία δήθεν επαναλαμβάνεται
ο θάνατος μονάχα είναι αυτός που επαναλαμβάνεται
ακούγεται σαν χλεύη μυστική
συντρίβοντας κάθε αυταπάτη
κι εμείς αναρωτιόμαστε
τι κάνουμε εδώ
ταξιδιώτες με ακυρωμένο εισιτήριο
με τον οβολό εκ γενετής στα μάτια
τα καρφωμένα πρόχειρα
στον ουρανό
μιας μνήμης
Πηγή: «Μελάνι στον ουρανίσκο», Εκδόσεις Μελάνι,2015
Ποίημα εν προόδω-ΕΛΕΝΗ ΚΟΦΤΕΡΟΥ
[Κι η απουσία προτρέπει]
Έκλαιγα στο λεωφορείο.
Παιδί μιας χαϊδεμένης λύπης
πόνος ακκιζόμενος
κρατούσε εισιτήριο του ΚΤΕΛ.
Διεσταλμένες κόρες, βλέφαρα οιδαλέα.
Πριν τη Λαμία ένα κορίτσι ανέβηκε
κι έκλαιγε με λυγμούς
ξεκάθαρη
συνάφεια αίτιου – αιτιατού.
Απότομα στεγνώσανε τ' ατροφικά μου δάκρυα.
Άρχισα τη μεθοδευμένη
της λύπης την κλοπή
με του εκκρεμούς τη μέθοδο.
Ταλάντωση γενναία
σε όλους τους συνδυασμούς
αρχίσανε οι λέξεις:
έ ρ ω τ α ς – π έ ν θ ο ς
π έ ν θ ο ς – έ ρ ω τ α ς
έ ρ ω τ α ς – έ ρ ω τ α ς
π έ ν θ ο ς – π έ ν θ ο ς
έ ρ ω τ α ς – π έ ν θ ο ς
π έ ν θ ο ς – έ ρ ω τ α ς,
χτυπούν τα κεφαλάκια τους
στης εμμονής μου τα τοιχώματα
πονάνε και φωνάζουν
εγώ τις ντρέπομαι πολύ
τ’ αυτιά μου κλείνω
κάποτε θα σωπάσουν σκέφτομαι
ενοχικά χαμογελώντας
στο κερδισμένο ποίημα.
Πηγή: «Μια θλίψη Απρίλης »,Εκδόσεις Κουκκίδα,2018
Απόπειρες-ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΔΑΛΑΚΟΓΛΟΥ
Όσες φορές
θελήσαμε να σπάσουμε τη συνήθεια,
αιώνιοι Δον Κιχώτες,
ταξιδεύοντας για τον τόπο
που θα χωρά τα όνειρά μας,
το εισιτήριο έγραφε,
μετ’ επιστροφής.
Πηγή:"ΠΟΙΗΜΑΤΑ 67 - 77",http://www.silia.gr/t/poem67-77.htm
Μετέωρη γραφή-ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΤΡΟΥΤΣΟΣ
Επέστρεψα στη Γη καθώς η σκέψη βάρυνε
και γυμνητεύοντας σε κόσμο πιο πυκνό,
η μνήμη εξερράΓη του άγνωστου πλανήτη,
βρισκόμενος μετέωρα κομμάτια πια να ψιθυρίζουνε
χωρίς βαρύτητα καμιά πατρίδα.
Βαρύτητα δεν έχεις σαν κυνηγάς το όνειρο
και ύπνο βιάζεις στη διαδρομή ως άγρυπνος
σα μάζευες ξερόκλαδα στου άστρου σου τη θράκα
μη σβήσουν προσμονές που σιγοκαίγανε.
Στη διαδρομή που όρθιος πρέπει να σταθείς
ξεχνάς το εισιτήριο να χτυπήσεις,
στην τράπεζα που την αγνή σου πρόθεση τοκίζει
ξεχνάς τη στάση, κοιτάζοντας με τα μισόκλειστα σου μάτια
ημιλιπόθυμα τα κτήρια όπου έσυραν σαν άχρηστο ερμάρι,
ονειροπόλων δώματα, ψηφίδες ουρανού αφήνοντας και πάλι.
Πηγή: stixoi/info
Στο σταθμό ένα φθινοπωρινό πρωί-ΤΖΟΖΟΥΕ ΚΑΡΝΤΟΥΤΣΙ
Ω τα φανάρια εκείνα πώς ξετρέχονται
Ράθυμα πίσω από τα δέντρα, ανάμεσα
Στα κλωνιά η βροχή που μουσκεύει,
Και το φως τους χασμούνται στη λάσπη!
Αψιά, γοερή, στριγγιά σφυρίζ' η ατμάμαξα
Εκεί σιμά . ο ουρανός μολυβοχρώματος
Κ' η αυγή του φθινοπώρου μοιάζει
Στα τριγύρω σα φάσμα τεράστιο.
Που και γιατί κινούν τα πλήθη αμίλητα,
Στα σκυθρωπά τ' αμάξια γιατί βιάζονται;
Για ποιους πόνους άγνωστους πάνε
Ή αγωνίες ελπίδας απόμακρης;
Κ' εσύ με συλλογή, Λίδια, στου εισπράχτορα
Την ξερή κοπή δίνεις το εισιτήριο,
Στο διώχτη καιρό τα ωραία χρόνια,
Τις χαρές τις γοργές και τις μνήμες.
Κουκουλωμένοι, μαύροι πάνε κ' έρχονται
Εμπρός από τα μαύρα τραίνα οι φύλακες
Σαν ίσκιοι. χλωμό έχουν φανάρι,
Και λοστούς σιδερένιους. τα φρένα
Τα σιδερένια αχούς αφίνουν πένθιμους
Μακριούς. και μέσ' απ' της ψυχής τα τρίσβαθα
Μια ηχώ πονεμένη από πλήξη
Απαντά, σπαραγμός όπου μοιάζει.
Κ' οι θυρίδες χτυπούμενες στο κλείσιμο
Μοιάζουν σαν προσβολές. η στερνή πρόσκληση
Σημαίνει γοργή σαν περγέλιο.
Η βροχή χοντρή πέφτει στα τζάμια.
Το τέρας πια, που νοιώθει τη μετάλλινη
Ψυχή του, σειέται, λέχει, φυσά, φλόγινα
Τα μάτια του ανοίγει . στα σκότη
Προκαλεί η σφυριξιά του τα πλάτη.
Το σκληρό τέρας πάει . στο απαίσιο τραίνο του
Φτεροκοπώντας οι έρωτές μου πηγαίνουνε.
Αχ, η όψη η λευκή, το ωραίο βέλο
Χαιρετώντας χάθηκαν στα σκότη.
Ω ροδαλό, χλωμό και γλυκό πρόσωπο,
Ω λαμπερά γαλήνια μάτια, ώ άσπιλο,
Λευκό και με χάρη σκυμμένο
Στα πυκνόσγουρα ανάμεσα, μέτωπο!
Στο αγέρι το χλιαρό η ζωή παλλότανε.
Παλλότανε το θέρος σαν μου γέλασαν.
Και ο ήλιος ο νιος του Ιουνίου
Να φιλεί φωτεινός εχαιρόταν,
Τις καστανές της κόμης τις ανταύγειες
Στις απαλές παρειές . σα φωτοστέφανο
Πιο ωραία τα όνειρά μου απ' τον ήλιο
Την εράσμια την όψη εκυκλώναν.
Μέσ' στη βροχή, στην καταχνά επιστρέφοντας
Τώρα, μ' αυτές επιθυμούσα να 'σμιγα.
Σα να 'χα μεθύσει τρεκλίζω,
Και μην έγινα φάντασμα ψαύομαι.
Ω, ποιο πέσιμο φύλλων ακατάπαυτο,
Βουβό, ψυχρό, βαρύ στην ψυχή αιστάνομαι!
Πιστεύω πως μόνο, πως πάντα,
Πως στον κόσμο παντού είμαι Νοέμβρης.
Γι' αυτόν το νόημα πώχασε της Ύπαρξης,
Η συννεφιά, η μαυρίλα αυτή καλύτερα.
Ποθώ, ναι, ποθώ να πλαγιάσω
Σε μια πλήξη που ατέλειωτη να 'ναι.
Μετάφραση: Γεράσιμος Σπαταλάς
Πηγή:Παγκόσμιος Ανθολογία Ποιήσεως Ρίτας Μπούμη-Νίκου Παππά, Εκδόσεις Γ. Παπαδημητρίου, 1953
Έρευνα-Επιμέλεια αφιερώματος: Αγγελική Καραπάνου
