Βουκαμβίλια ! Τα εύθραυστα φύλλα της θυμίζουν καρδιά. Τα ζωηρά της χρώματα μεθούν τα μάτια μας. Για να δούμε πώς τη ζωγράφισαν οι ποιητές!
Μπουκαμβίλια η αξιοθέατος-ΣΟΦΙΑ ΓΙΟΒΑΝΟΓΛΟΥ
Τη νύχτα
που εάλω
η οπή
ριγούσε
το πτερύγιο
στα χάδια.
Πηγή: Φυτολόγιον νυχτερινόν ή Flora Nocturna,Γαβριηλίδης,2016
Με θέα στο Αιγαίο-ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΠΟΥΡΑΣ
Ξεκινώ το ταξίδι
Με τις πρώτες ακτίνες τής Αυγής.
Τα χελιδόνια καθαρίζουν τον ουρανό
Από τα έντομα.
Οι φωτογράφοι οπλίζουν
Κι οι ζωγράφοι καραδοκούν.
Η μεταμέλεια δεν έχει θέση στο Αιγαίο.
Γάτες ορέγονται φίδια.
Σκορπιοί συνάζουν δηλητήριο
Κάτω από τη βατομουριά.
Η βοκαμβύλια όσο πάει και θεριεύει
Αγκυλώνοντας τ’ απλωμένα εσώρουχα.
Τρως μέλι, γύρη και καρύδια.
Αφροδισιακή διατροφή.
Τα χρόνια περνάνε γρήγορα
Και το δειλινό φτάνει λίγο πριν
Ροδίσουν οι πατάτες.
Η ψυχή πετάει προς τ’ αστέρια,
Τα σεντόνια αστράφτουν από καθαριότητα
Και τα τριζόνια γλεντοκοπούν.
Μυστική η διάβαση προς την Αχερουσία λίμνη,
Την κρατάνε τα βατράχια
Κωδικοποιώντας την με τον σπασμό τους.
Εδώ κατανοείς την ολιγωρία
Τών ανθρώπων να πεθάνουν,
Να παραδοθούν στο καμίνι
Τού πυρός τού άσβεστου.
Αντ’ αυτού αφήνονται νωχελικά
Στα κρεβάτια τού έρωτα
Να σπουδάσουν την ανθρώπινη φύση
Στο εργαστήρι τού Πόθου,
Από τον Φόβο μηδέποτε εμφορούμενοι.
Τι να σκιαχτεί κανείς
Μέσα σε τόση φωτεινιά;
Προτελευταίο ηλιοβασίλεμα στη Χηλή, 1/8/2013
Πηγή: Στυλίτης, Αθήνα,2014
Έλα σ' εμένα -ΤΑΣΟΣ ΘΕΟΤΟΚΗΣ
Έλα σ’εμένα
μας βρήκα έναν κόσμο
ίδιος τα μάτια σου.
Εργόχειρο κεντημένο
με τις γραμμές της παλάμης
και το φως που ξαίνουν τα πράσινα φύλλα των δέντρων.
Έλα, σε καρτερεί το μάραθο κι η μπουκαμβίλια
το τραγανό θυμάρι, ο πλάτανος
και η γριά ελιά.
Το κορμί
με το όνομά σου χαραγμένο στα πλευρά
σε καρτερεί κι αυτό
δεμένο σε ακτή ίδια το στόμα σου
χαμόγελο στην άμπωτη
φιλί στην πλημμυρίδα.
Του μικρού ποδιού σου καλώ την πίεση
να γλιστρήσουμε στη νοστιμιά της θάλασσας
με τα πανιά φουσκωμένα
σαν όνειρα, σαν φτερά γλάρων.
Έλα σ’εμένα
κι είναι τα μάτια μου αστέρια που πήρανε να πέφτουν
σαν μάθανε πως θα γεννηθείς
μήπως και βρουν μιαν άκρη
εκεί όπου εσύ μοναδική βασίλισσα είσαι.
Έρχονται με παράπονο
που δεν τους δόθηκε
ακόμα μια ζωή πριν απ’αυτή
να 'ταν νωρίτερα η αρχή του δρόμου να σε φτάσουν
(και ας μην ήταν η άφιξη νωρίτερα)
Βαλμένη σε τροχιά γύρω από 'σένα η φωνή μου
ποθεί ν’ αναλυθεί μέσα σου.
Έλα κι ας είμαι κοντά τόσο
που ήδη κρατώ ανάμεσα στα δόντια την ανάσα σου.
Πηγή: stixoi/info
Φθινόπωρο προζύμι-ΛΙΛΗ ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ
Σ’ εκείνο το απάνθισμα της όρασης
δέθηκαν τα βουνά με τη θάλασσα
σ’ ένα τραγούδι
ο φανοστάτης στη μεριά του ήλιου
ανάμεσα στα φύλλα της αμπελοψίδας
να μπλέκεται ο αέρας
χι η μπουκαμβίλια να χαίρεται το χρώμα της
απλωμένη έως τη δοκό που στήριζε το δώμα
Κάτω χαμηλά το κροτάλισμα του έρωτα
πανάρχαιο, ριψοκίνδυνο, αβέβαιο
μέσα σε χειμώνες σοφούς και καλοκαίρια
άνοιξες γόνιμες
και το φθινόπωρο προζύμι
έτοιμο για χρήση
Κι όταν βράδιαζε
πέφτανε τα φύλλα των μαλλιών
του άγνωστου καιρού
και ζέσταιναν το χώμα που πατούσαν!
Πηγή:Ανάγλυφα Σχήματα και Δρόμοι…,2003
Θρήνος-ΚΑΡΟΛΟΣ ΤΣΙΖΕΚ
στη μνήμη της Κορίννας
Ανθίσαν τα ασφοδίλια,
το φως στο κύμα πάλλει,
κροτούν άδεια κοχύλια
στο ασίγαστο ακρογιάλι,
μα εσύ σε άδυτα ανήλια
κοιμήθηκες βαθιά.
Σε βλέπω στα τριφύλλια
να τρέχεις και προβάλλει
στη θύμησή σου, αχίλλεια
φτέρνα, ο καημός και πάλι
δάκρυ αλμυρό στα χείλια,
τα αμίλητα, κυλά.
Στον φράκτη η μπουκαμβίλια
και η πασιφλόρα θάλλει,
μα οι μέρες σαν καντήλια
σβήνουν, σε ανεμοζάλη.
Μήτε σε χρόνια χίλια
δεν θα σε δω ξανά.
Πηγή: Στίχοι έρωτα και αγάπης, 2005
Τα αποδημητικά φυτά-ΣΩΤΗΡΗΣ ΠΑΣΤΑΚΑΣ
Οι γλάστρες που αναθρέψαμε,
με υπομονή και αυτοθυσία,
σε ξένα μπαλκόνια ανθίζουν και φυλλώνουν.
Όταν σηκώνω το βλέμμα μου, σε σπίτια άλλων,
ψηλά κι απόμακρα, αναγνωρίζω τα φυτά σου:
η μπουκαμβίλια και η λεμονιά,
το γιασεμί μαζί με το γεράνι,
ο φίκος, η ορτανσία, οι πικροδάφνες.
Τα ξέρω και τα γνωρίζω, όλα.
Έχω καταγράψει τα χούγια και τις συνήθειές τους.
Αν ο παράδεισος είναι ό,τι αγαπήσαμε
απαλλαγμένο από την απειλή της απώλειας,
θα μας ακολουθήσουν-να είσαι βέβαιη:
Δε θα μας πληγώνει ούτε ένα κίτρινο φύλλο,
όταν συγκατοικήσουμε ξανά σε ένα εξαίσιο ρετιρέ,
μαζί με όλους μας τους φίλους.
Πηγή: Ύποπτος φυγής,Σαιξπηρικόν 2010
Μπαίνει μέσα η παράνοια-ΝΙΚΟΣ ΕΡΗΝΑΚΗΣ
Μπαίνει μέσα η παράνοια
η αγρύπνια είναι θέμα εξάσκησης
καθώς η ιδιοφυΐα και το έγκλημα συναντιούνται
για ένα πέταγμα πουλιών
πίσω από κάποια βουκαμβίλια
μπαίνει μέσα η παράνοια
κρατώντας ένα μπουκάλι νερό
όσο κι αν χύσει
τίποτα δεν μπορεί να βραχεί
σε ένα κόκκινο πανί μέσα σε ένα πηγάδι
θα δω το πρόσωπό σου
κι αν μου χαμογελάσει
θα 'ναι και πάλι νεκρό
σε θέλω γιατί σε θυμάμαι.
Πηγή: stixoi/info
Μοναξιά-ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΣΤΕΡΓΙΟΥ
Όλοι στο σπίτι είμαστε άρρωστοι.
Οι πατάτες έχουν γλαύκωμα
οι μπανάνες προστατίτιδα
τα μήλα καρκίνους
το λάχανο στηθάγχη
κι εγώ με τη βουκαμβίλια
κατάθλιψη χρόνια.
Πηγή:Furor Scribendi,Εκδόσεις Ars Poetica,2013
Βουκαμβίλιες και γεράνια- ΒΑΣΩ ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ-ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ
Σοκκάκι μου στενό
Αγαπημένο...
Σπιτάκια γραφικά
Με τοίχους ανθισμένους
Και παραθύρια στεφανωμένα
Με βουκαμβίλιες και γεράνια
Σκαρφαλωμένος στην ξερολιθιά
Αγναντεύω το πέλαγο...
Κι ένα άσπρο πανάκι
Σαν γλαροπούλι ξεχασμένο
Στην αγκαλιά τ᾽ ουρανού
Μου γνέφει φιλικά
Πηγή:Βουκαμβίλιες και γεράνια,το βιβλίο,2015
Κρύσταλλα φωνήεντα-ΕΛΕΝΗ ΑΡΤΕΜΙΟΥ-ΦΩΤΙΑΔΟΥ
Το πρωινό γίνεται στάλα
ντύνει δροσιά τη βουκαμβίλια
και της χαρίζει κρύσταλλα φωνήεντα
Κάτι μικρό
κάτι μεγάλο
σαν άνοιξης κήπος
σαν διαδήλωση
σαν εμβατήριο εαρινό
ατού φθινοπώρου τη χλομή την κουστωδία
ανοίγει πάλι έναν δρόμο
Και τότε τρέχω με ιλιγγιώδη αγάπη
μήπως ψυχή μου ανατραπώ
στη μεγάλη λεωφόρο με τα όνειρα
και τα κοιτάξω ακίνητη
σχεδόν αμετακίνητη
Πηγή:Φωνήεντα σε περίπτερο,Εκδόσεις Μανδραγόρας, 2016
Νοσταλγικό πρελούδιο ατμόσφαιρας του ’60-70- ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΣΧΑΛΗΣ
Γδαρμένος τοίχος
κι η πληγή
κόκκινη
βουκαμβίλια
Θερινό σινεμά
με την εύνοια των αγγέλων
στην οθόνη
ένα φιλμ
ασπρόμαυρης ανθρωπιάς
Η ζέστη έχει
άρωμα επιταφίου
κι ας είναι
αρχή καλοκαιριού
Ενώ εμείς
πρόσφυγες από τη ζωή μας
υπάρχουμε
πιο βαθιά
κι ας προχωρούμε
αθώοι
μες στην απόγνωση
Γδαρμένος τοίχος
κι η πληγή
κόκκινη
βουκαμβίλια
Μ’ ακροκέραμα κι αδιέξοδα
ανθίζει η παρακμή
παράφορα θλιμμένα
τα νιάτα
φανατίζονται μπροστά
σ’ ένα ποτήρι με κρασί σκοτεινό
Τα μακρόστενα
θολά τζάμια
σε διαδρόμους
τριτοκοσμικούς
(παλιού σχολειού
ή νοσοκομείου)
απογειώνουν
μια εξαϋλωση
πιο άυλη
κι απ’ του Γκρέκο
Γδαρμένος τοίχος
κι η πληγή
κόκκινη
βουκαμβίλια
Στις πλατείες τα πλήθη
πυκνά
είναι αγριολούλουδα
Στα γύρω κτίρια,
στις αναθυμιάσεις
λεμονανθών
κι αιθαλομίχλης
πάλι ένας έρωτας
χάνει τον εαυτό του
στο ηλιόλουστο
χάος
Γδαρμένος τοίχος
κι η πληγή
κόκκινη
βουκαμβίλια
Στην Αθήνα
τη Νάπολη, το Αλγέρι, τη Μασσαλία
παντού στη Μεσόγειο
Στο Νότο
των γαρύφαλλων
και των κραυγών
ακυβέρνητης
κοσμοπλημμύρας
που δίνει το παρόν
στο λιοπύρι
βουητό παράσιτων
μεσημεριάτικου ραδιοφώνου
Γδαρμένος τοίχος
κι η πληγή
κόκκινη
βουκαμβίλια
Μια πόλη ασκήμιας
γίνεται ομορφιά
στα μάτια ενός παιδιού
όταν περιεργάζονται
μέσα από τα μισόκλειστα ρολά υπογείου
τη μανόλια
να στεφανώνει με νούφαρα
παρκαρισμένο σκουπιδιάρικο
Eκεί
όπου το φως
μπορεί
να ξεθωριάσει
ακόμα
και τη θάλασσα
Γδαρμένος τοίχος
κι η πληγή
κόκκινη βουκαμβίλια
Πηγή: Περιοδικό Χάρτης
Άτιτλο-ΕΙΡΗΝΗ ΠΑΡΑΔΕΙΣΑΝΟΥ
Θα ’μοιαζε το μυαλό μου θάλασσα
Αν δε ζυγιάζονταν στις όχθες του
Πουλιά ματωμένα τα λόγια μου.
Θα κράταγε τα σκοινιά τεντωμένα
Ν’ ακροβατήσουν πάνω τους οι στίχοι μου.
Και οι θεοί μου θα στέκονταν γαλήνιοι στο πλάι μου
Θα με κοιτούσαν με στοργή
Και θα ’πλωναν το χέρι στα μισάνοιχτα βλέφαρα.
Και θα ’μουνα ένας αητός
Που μέχρι χθες χτυπιότανε στους τοίχους της στενής του φυλακής
Ματώναν οι φτερούγες του ασφυχτικά
Κι ο ουρανός έστεκε απάνω του
Φανέρωμα θαμπό.
Θα ’μουνα ξωκλήσι ξεχασμένο σ’ έρημο τόπο
Χωρίς παπά
Χωρίς πιστούς ν’ ανασαίνουν την αγωνία τους για ανάπαυση
Μονάχα με τις εικόνες βαλμένες στην τύχη
Και τους τοίχους μου γεμάτους συνθήματα
Ανθρώπων που το ξέραν πως ήτανε μάταιο να με προσκυνούν.
Θα ’μουνα μια βουκαμβίλια
Που σιωπηλά υψώνεται στον ουρανό
Με κορμό στέρεο σαν λεπίδα
Κι αρνείται να ρίξει τα λουλούδια της στο χώμα.
Ω , πόσο το ξέρω πως τίποτα απ’ αυτά δεν είμαι.
Μονάχα μια κραυγή
πετρωμένη στην κόχη της πένας
Πηγή: Τα γυάλινα μάτια των ψαριών,Βακχικόν,2016
Έρευνα-Επιμέλεια αφιερώματος: Αγγελική Καραπάνου
