Άμμος. Το αγαπημένο κρεβάτι μας την εποχή του θέρους. Τι έγραψαν οι ποιητές;
Κάτου στην άμμο-ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ
Κάτου στην άμμο του γιαλού μια μέρα, μακριά της,
εκεί που μόνος έστεκα έγραψα τ’ όνομά της.
Χαρά στο πρώτο κύμα
που τ’ όνομά της ήβρ’ εκεί, κι ας ήβρ’ εκεί και μνήμα!
1878
Πηγή:"Τραγούδια της πατρίδος μου",1886
Φθορά-ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ
Στην άμμο τα έργα στήνονται μεγάλα των ανθρώπων,
και σαν παιδάκι τα γκρεμίζει ο Χρόνος με το πόδι.
Πηγή: "Ελεγεία και σάτιρες",1927
Στην αμμουδιά-ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΡΑΝΤΑΡΗΣ
Στην αμμουδιά μαζεύτηκαν παιδιά
Και ρίξανε σχοινιά να μας κρεμάσουν
Ήταν μεγάλο το κακό της θάλασσας
Ο ουρανός ήταν ένα σύννεφο
Μακριά η πολιτεία έστελνε καπνούς
Οι δόξες μας χρεμέτιζαν σαν άλογα
Τα πόδια μας είχαν καρφωθεί στο χώμα
Αλλά με τις αναμνήσεις ψάχναμε τον ορίζοντα
Ο θάνατος δεν μας δάγκωνε
Σκεφτόμαστε τις προσευχές άλλων παιδιών
Γιατί γύρω μας όργιαζαν το γέλιο και η χλεύη
Και ο ήλιος είχε αφανιστεί σαν κάτω από σίδερο.
Πηγή:Βικιθήκη
Πρόσφυγες στην άμμο-ΝΙΚΟΣ- ΑΛΕΞΗΣ ΑΣΛΑΝΟΓΛΟΥ
Νύχτωσε στην Ελ Μίνα και πυκνή
σιωπή ανέβαινε απ’ τη μεριά της θάλασσας
κι αντάμωνε το κάστρο ολημερίς
ξαπλώνονταν αμίλητο και σκυθρωπό
σα μουδιασμένο ζωο.
Τότε ξεχώρισα ήχο πνιχτό καθώς το φύλλο
που τσαλακώνεται μέσα σε χέρια ανάρμοστα
γρατσούνισμα σε σώμα ακάθαρτο, αρρωστημένο.
Κι είδα έναν Άραβα μικρό, σημαδεμένο
έφεγγαν χέρια, πρόσωπο, μάτια κι ήταν όλος
χιλιάδες που άφηναν τη γη τους κι επιστρέφανε
μέσα στην άμμο, σε σκηνές, στο άσπρο φως.
Κι όταν μιλούσε δάκρυζε η φωνή και όλο ικέτευε
για κάποια θέση στη ζωή ή έστω αντίσταση
στο θάνατο που ερχότανε αργά και τον ρουφούσε.
Μα εγώ έπλενα τα χέρια μου. Άγρια μοναξιά
τα χρόνια που έφυγαν με είχανε ποτίσει.
Πηγή: «Ο θάνατος του Μύρωνα»,1960
Στην αμμουδιά-ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΑΛΕΞΙΟΥ
Γελούσε η Μόλλη κι έτρεχε στην αμμουδιά πατώντας
και σαν πουλιά εφτερούγιζαν τα ολόφωτα ποδάρια.
Μα πίσωθε ολοσκότεινο το κύμα και λυσσώντας
έγλειφε, εδάγκωνε, έτρωγε τ’ αγαπημένα χνάρια!
Πηγή: Ανθολογία Περάνθη,1979
Στην αμμουδιά-ΔΗΜΗΤΡΑ Χ.ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ
Κάτω απ’ τη ροδακινιά καθόταν ένας
Που ήθελε ν’ αγαπήσει ξανά.
Να του πάμε ένα πανέρι με κλωσόπουλα.
Να του πάμε το πληγωμένο κουνέλι.
Και με το χέρι μας μέσα στα μαλλιά του
Να του πούμε τις συμβουλές της αγάπης.
Τη νύχτα να ’σαι ανήσυχος για κείνη.
Να κρατάς στο προσκέφαλό της
Την κουδουνίστρα των στεναγμών.
Κάθε μέρα να λιώνεις για χάρη της
Τρία ζευγάρια σιδεροπάπουτσα.
Ό,τι θέλει να μην της δώσεις
—Εσύ δεν είσαι φτωχός, μα πλούσιος—
Παρά, όσα δε βάζει ο νους της.
Και πάλι εσύ να χρωστάς
Ως το θάνατο.
Κι αν ποτέ δεν έρθει,
Τότε να βάλεις τα καλά σου.
Τότε ρίξε στραβά το καπέλο σου
Κι έλα εδώ, στην αμμουδιά, το βραδάκι,
Να βλέπουμε όλη νύχτα από πάνω μας
Το βασιλικό φεγγάρι.
Πηγή:" Η προσευχή του αναιδούς", Εκδόσεις Καστανιώτη,1991
Άμμος-ΔΗΜΗΤΡΑ Χ.ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ
Ω ανήμερη Βαβυλώνα,
τη νυφούλα αυτή να τη δεχτείς
σ’ ένα καπηλειό φωτισμένο
αλλά χωρίς τον κάπελα τον τυχοδιώκτη
και με την κάνουλα του βαρελιού κλειστή.
Οι άκακοι εραστές ακόμη
μέσα στη σκόνη τη ζητούν.
Ποιος με δαδί και ποιος με πυροφάνι.
Αλλά κανένας με τη μουσική.
Κι όταν αναπαυτεί απ’ το δρόμο
μια λέαινα ας σπρώξει την πόρτα
ή ακόμα κι ένας μικρός σκόρπιός.
Κι ας της το πει: ξεθεμελιώθηκε η πόλη.
Κάθεσαι κάτω από ’να δέντρο.
Κάθομαι κάτω από ’να δέντρο
Γράφω στο σκύλο μου να ’ρθει:
Σημάδι ο καπνός• θα τον βλέπεις
στ’ αριστερά σου πίσω απ’ τα βουνά.
Πηγή: «Χώμα»,Εκδόσεις Κέδρος,1999
Σημάδια στην άμμο-ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΛΙΣΑΝΟΓΛΟΥ
Του έρωτα τα άπειρα σημάδια
όσα και τ’ άστρα στο σύμπαν,
τα διαλυμένα μυαλά των τρελών,
η καταστροφή της νύχτας
από απρόσμενη αμμοθύελλα στη Σαχάρα.
Οι νεκροί που σημαδεύουν
το χώρο με τη σιωπή τους,
ο φόβος εκκολαπτόμενων βρεφών
που στάζουν βακτηρίδια,
τα υγρά φιλιά της άνοιξης
αντίκρυ στα ξερά φύλλα του φθινοπώρου,
οι άγριες καλλονές που χρωματίζουν
τις παραλίες το καλοκαίρι,
τα παθιασμένα «σ’ αγαπώ» που ξέχασες να μου πεις,
τα μυρμήγκια που μεταφέρουν τη σοφία του κόσμου απ’ άκρη σ’ άκρη,
ο θάνατος του πνεύματος
από την υπερβολική μόρφωση,
τα συναρπαστικά ξωτικά που κρύβονται
πίσω από τις βελανιδιές και ταράζουν
τα μυστηριώδη όνειρα τη νύχτα,
τα παγωμένα μάτια που καρφώθηκαν
στη μνήμη και τη ράγισαν.
Η ελευθερία που κρέμεται στο τσιγκέλι
σαν τομάρι σε τιμή ευκαιρίας,
το κάθε όνειρο ένας κόκκος άμμου,
φτιάχνει μια έρημο ψυχής.
αυτή που τώρα διαβαίνω.
Όταν ο άνεμος τη σβήσει
θα είμαι εκεί!
Πηγή:«Άηχες κραυγές», Εκδόσεις Κατσάνος, Θεσσαλονίκη, 2001
Στην αμμουδιά-ΝΙΚΟΣ ΜΥΛΟΠΟΥΛΟΣ
Βγάζοντας τελευταία και τη φωνή σου
Φτάνεις ολόγυμνη στην αμμουδιά
Τυλιγμένη στην τριμμένη πετσέτα του χρόνου.
Σε καρτερώ με τα ναυάγια
Παράσημα καρφωμένα στο στήθος.
Με φλέβες μαστίγια
Χτυπάω αλύπητα το παρελθόν.
Πηγή: «Δυο παράθυρα με κιμωλία», Εκδόσεις Μεταίχμιο, 2005
Σπουργίτι στην άμμο-ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΡΟΥΜΠΑΣ
Χοροπηδά στην άμμο εταστικά
ψάχνοντας για τροφή
κι αδικαίωτο δεν μένει•
οι λουόμενοι ημών οι επίγειοι
τρέφουν αυτό
ως πετεινό του ουρανού:
ψίχουλα,
φλούδες φρούτων,
σπόρια•
πάντα το κάτι του διακρίνει
μέσα απ’ τον σωρό τα αποτσίγαρα
Πηγή: «Γραφείον ενικού τουρισμού»,Εκδόσεις Καλλιγράφος,2016
Άμμος έρημος-ΝΑΝΑ ΗΣΑΪΑ
Σε ποια παραλία υλοποίηση
Μιας βαθύτερης εμμονής στο κύμα;
Άμμος έρημος.
Κι εμείς μαζί
Στο ίδιο σημείο
Του κόσμου.
Ο ίδιος χρόνος επανέρχεται.
Το σώμα άθεο λατρεύεται ως το κενό στο φως.
Όπως πέφτει ο ουρανός
Σαν αυτόφωτο μνήμα.
Πηγή: stixoi/info
Γράφω πάνω στην άμμο που συνεχώς διαλύεται-ΒΑΣΟΣ ΓΕΩΡΓΑΣ
Αναμαλλιασμένος απ'το σαρωτικό
χάδι των μελτεμιών ξέγνοιαστος
απολαμβάνω το ευήλιο της ζωής
χαμένος στο παιγνίδι των βροχών
ή σαν του έρωτα το μούδιασμα
στο τελευταίο συννεφάκι ηδονής
όπως όταν κρεμιέσαι μεσούρανα
κομήτης που άγγιξε το υπερπέραν
για να χαθεί στην άπειρη μοναξιά
της πρώτης όλο αγάπη αγκαλιάς.
Μικρό τζιτζίκι που μου κρατάς
συντροφιά και με κάνεις να ξεχνώ
τι είχα πόσα έχασα και τι κέρδισα
στις άπειρες προσθαφαιρέσεις
με τις αποτυχίες όλης μου της ζωής
ζαλισμένος απ'το τραγούδι σου
και στην εποχή που όλα μπορούν
να συμβούν χαμογελώ από ανία
όταν τίποτα δεν κοστίζει τίποτα
και όλα μπορούν να ξεχαστούν.
Ερεθισμένος από το απρόσμενο
κάθομαι στην άκρη του χρόνου
με λύπη για κάθε τι που πόθησα
μετρώντας τα άστρα να πέφτουν
μέσα στη τρέλα να αντικρίσω
του εαυτού μου το θολό είδωλο
περί πολλών άλλων να τυρβάζει
να το καταπίνει η άσπρη άμμος
και να γίνεται ένα με τη στεριά
απ'την μεριά όμως της θάλασσας.
Πηγή: stixoi/info
Στην άμμο ξαπλωμένη...-ΒΟΚΑΚΙΟΣ
Στην άμμο ξαπλωμένη,μελετάει,
Γλυκό ονειροπόλημα,μ'ελπίδα.
Κι έτσι γυμνή μου φαίνεται σα Λήδα
Που το κορμί της κύκνο καρτεράει.
Τον κύκνο με τ'απόκοσμο κεφάλι,
Με τον ερωτικό λευκό λαιμό του...
Για να χαϊδέψει τ'απαλό φτερό του,
Τα ονειρεμένα,τ'άνθινά της κάλλη.
Τον πόθο σου μαντεύω στα στηθάκια
Τα ολόρθα που τον ουρανό κοιτάζουν,
Στα μάτια που μισόκλειστα ρεμβάζουν,
Στα κόκκινα τρεμάμενα χειλάκια.
Το ξέρω πως δεν είμαι ο Ζευς,μα πάλι,
Είν'η ματιά σου τόσον ερωτιάρα!
Αχ,ας μπορούσε η τόση μου λαχτάρα
Σε κύκνο άσπρο να με μεταβάλει.
Να ρθω σιγά σιγά με τα φιλιά μου
Χωρίς να ξαφνιστείς στη συλλογή σου,
Να πάρω το κρινένιο το κορμί σου
Απ'τ'όνειρου την αγκαλιά στην αγκαλιά μου.
Μετάφραση: Στ.Δρ
Πηγή:Παγκόσμια ποιητική ανθολογία "Ταξίδι στην ποίηση",Ναυτίλος,1995
Λόγια στην αμμουδιά-ΒΙΚΤΩΡ ΟΥΓΚΟ
Τώρα που λιώνει μου ο καιρός ως λιώνει μια λαμπάδα,
Τώρα που τίποτ'άλλο πια δεν έχω εδώ να κάμω,
Τώρα που πάω κ'είμαι κοντά στο μνήμα,με τα πένθη
και με τα χρόνια,
Τώρα στον ουρανό που τ'όνειρο ήταν της ορμής μου
που βλέπω ρουφημένες φεύγουν απ'τη νύχτα,σάμπως
από του περασμένου το δρολάπι,ωραίες πόσες
χτυπητές ώρες,
Λέω τώρα:"Σήμερα θρίαμβος,κι αύριο τα πάντα ψέμα".
Με αδράχνει η λύπη και γυρνώ και περπατώ στην άκρη
Του γιαλού εκεί προς τα βαθιά τα κύματα,σκυμμένος
ονειροπλέχτης,
Και βλέπω απάνου απ'το βουνό κι απάνου απ'το λαγγάδι,
κι απάνου από τις θάλασσες που ατέλειωτα σαλεύουν
να φεύγουν κάτου από το ράμφος του βοριά του γύπα
πρόβατα νέφη.
Τον άνεμο στο διάστημα,τη θάλασσα στο βράχο,
τον άνθρωπο που τ'ώριμο χερόβολό του δένει,
τ'ακούω,και μες στη σκέψη μου περνά ό,τι μουρμουρίζει,
μ'ό,τι μιλάει.
Κάποτε κάθομαι χωρίς να σηκωθώ στο λίγο
χορτάρι της ακρογιαλιάς ως τη στιγμή που βλέπεις
του φεγγαριού να φαίνονται ψηλά και να ρεμβάζουν
τ'απαίσια μάτια.
Το βλέπω κι όλο υψώνεται,ρίχνει μακριάν αχτίδα
κοιμισμένη,στην άβυσσο,στα πλάτια,στο μυστήριο,
να κοιταζόμαστε τα δυο,το φεγγάρι που λάμπει
κ'εγώ που πάσχω.
Πού να πήγαν οι μέρες μου οι αφανισμένες,πού;
Ποιος με γνωρίζει; Είναι κανείς; Να μένει ακόμα κάτι
στα θαμπωμένα μάτια μου απ'τη φεγγοβολιά
που είχαν τα νιάτα μου;
Όλα πετάξαν,είμαι μόνος,αποκαρωμένος,
καλώ δε μ'αποκρίνεται κανείς. Κύματα,ανέμοι,
πέστε μου,αλίμονο! κ' εγώ ένας άνεμος δεν είμαι,
κ'εγώ ένα κύμα;
Τίποτε δε θα ξαναϊδώ απ'όσα είχ'αγαπήσει;
Μέσα μου απλώνεται η βραδιά,και ω γη,που η καταχνιά σου
τη σβήνει κάθε μια κορφή,το φάντασμα είμ'εγώ,
κ'εσύ το μνήμα.
Όλα μου τ'άδειασαν και ζωή κι έρωτα,χαρά,ελπίδα,
προσμένω,επιζητώ,ικετεύω τα λαγήνια μου όλα
τα γέρνω αράδα για να ιδώ μέσα τους καμιά στάλα
κι αν απομένει.
Πώς γειτονεύει η θύμηση με το που τρώει σαράκι!
Στο θρήνο πως μας ξαναφέρνουν όλα,και είσαι πόσο,
Θάνατε,της ανθρώπινης της πόρτας μαύρε σύρτη,
κρύος που σ'αγγίζω!
Και σκέπτομαι,τον άνεμο που,ακούω,πικροβογγάει,
που ξεδιπλώνεται το κύμα αμέτρητο. Γελάει
το καλοκαίρι, ο σκόλιμπρος, της αμμουδιάς,γαλάζιο
λουλούδι,ανθίζει.
Μετάφραση: Κωστής Παλαμάς
Πηγή: Ανθολογία Κλέωνος Παράσχου
Στις βορεινές αμμουδιές-ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΜΠΛΟΚ
Το μάταιο λεξιλόγιο εμένα δε μ'αρέσει
με τις ερωτικές φράσεις και λέξεις:
"Είσαι δικός μου" "Σ'αγαπώ" "Δική σου πάντα"!
Σκλάβος δε θέλω να'μαι.Εγώ κοιτάζω
την όμορφη βαθιά μέσα στα μάτια
κι έτσι της λέω: "Απόψε θα 'ρθεις.
Αύριο μην πεις.Απόψε θέλω.
Και φέρε μου αν μπορείς,μια νέα τρέλα.
Αυγή θα φύγω,για να πάω να γράψω".
Είν'η ψυχή μου απλή.Την έχει θρέψει
θαλασσινός αγέρας και των πεύκων
η ρετσινάτη μυρωδιά.Και είναι
από τις ίδιες αυλακιές σημαδεμένη
που'ναι κ'η σικαλόχρωμη μορφή μου
που'χει τη χλωμοσκότεινη ομορφάδα
των κρύων ακτών και των πελάγων.
Έτσι μπροστά στα σύνορα σκεφτόμουν
της Φινλανδίας,τα λόγια μου ξηγώντας,
παράδοξα,στα πράσινα τα μάτια
των άσπρων Φινλανδέζων.Κ'ήταν
γύρω γαλήνη.Πλάι στην προκυμαία
κάπνιζε τραίνο έτοιμο να φύγει.
Ρώσος τελωνοφύλακας τεμπέλης
σ'αμμουδερό λοφάκο το'χε στρώσει.
Από κει δα μιαν άλλη γη αρχινούσε
κι αμίλητη μια ορθόδοξη εκκλησία
την ξένη άγνωστη χώραν εκοιτούσε.
Έτσι σκεφτόμουν.Κ'ήρθε τότε κείνη
με μάτια κόκκινα απ'τον ήλιο και την άμμο
και στάθη στην κατηφοριά.Και τα μαλλιά της
υγρά σαν και των πεύκων το ρετσίνι
πέφταν στους ώμους της γαλάζιο κύμα.
Με σίμωσε.Σταυρώθηκε το άγριο
το βλέμμα της με τ'άγριο το δικό μου.
Γέλασε δυνατά και μου πετάει μια χούφτα
άμμο χρυσή και χλόη ξεριζωμένη.
Και πήρε δρόμο,τρέχοντας.Κ'εχάθη
καλπάζοντας σαν μια ταραντοπούλα.
Πίσω της τότες έτρεξα,κ'οι φτέρες
μου γδέρνανε σκληρά το πρόσωπό μου.
Τα δάχτυλά μου μάτωσαν,σκιστήκαν
τα ρούχα μου.Μα εγώ δε σταματούσα.
Έτρεχα κι ούρλιαζα σα'να θηρίο
φωνάζοντάς την,κ'ήταν η φωνή μου
ήχος κεράτου.Μα αφήνοντας εκείνη
χνάρια αμυδρά στην ευκολόθρεφτη άμμο,
χάθη μες στα πυκνά και μαύρα ελάτια.
Στην άμμο κείτομαι κι ασθμαίνω τώρα.
Μα μες στα κόκκινά μου μάτια
κείνη γελά και τρέχει τρέχει ακόμα,
γελούν ακόμα τα χλωρά μαλλιά της,
γελούν τα πόδια της,κι ως τρέχει,
γελά στον άνεμο το φόρεμά της.
Στην άμμο τώρα κείτομαι και λέω:
σήμερα νύχτα θα'ναι,κι αύριο
νύχτα ξανά.Μα εγώ δε φεύγω.
Εδώ θα μείνω μέχρι να την πιάσω
σαν μια λαφίνα σε καρτέρι,ωσότου,
ή με κεράτου αχό βαθιά φωνή μου
το δρόμο θα της κόψει.Μα και τότε
δε θα της πω: "Δική μου.Είσαι δική μου",
αν δε μου πει εκείνη πρώτα:
"Είμαι δική σου! Είμαι δική σου!"
Μετάφραση: Ρίτα Μπούμη Παπά
Πηγή: Νέα παγκόσμια ποιητική ανθολογία Ρίτας Μπούμη-Νίκου Παππά,Εκδόσεις Διόσκουροι
Ξαπλωμένοι στην αμμουδιά – ΝΤΙΛΑΝ ΤΟΜΑΣ
Ξαπλωμένοι στην αμμουδιά,
ατενίζοντας το κίτρινο και τη μουντή θάλασσα,
περίγελως εμείς που χλευάζουμε που ακολουθούμε τα κόκκινα ποτάμια,
κούφια εσοχή λέξεων πέρα από τον ίσκιο των τζιτζικιών,
διότι σε τούτο τον κίτρινο τάφο άμμου και θάλασσας
μια επίκληση για χρώμα καλεί με τον αγέρα μουντή και ζωηρή
όπως ο τάφος κι η θάλασσα καθώς κοιμούνται ούτως ή άλλως.
Οι σεληνιακές σιωπές,
η σιωπηλή παλίρροια που γλείφει τα ακίνητα κανάλια,
ο ξηρός άρχοντας της παλίρροιας ζαρωμένος ανάμεσα σε αμμοθύελλα και νεροποντή,
πρέπει να θεραπεύσουν τα δεινά μας από το νερό με μια μονόχρωμη γαλήνη·
η ουράνια μουσική πάνω από την άμμο ηχεί μαζί με τους κόκκους
που βιάζονται να κρύψουν τα χρυσαφένια βουνά και τις οικίες της μουντής,
ζωηρής, παράκτιας γης που ζώνει αρχοντική κορδέλα, ξαπλωμένοι εμείς,
ατενίζουμε το κίτρινο, ευχόμαστε ο άνεμος να διώξει μακριά τη μορφολογία της ακτής
και τον πνιγμένο κόκκινο βράχο· μα οι ευχές δεν αποφέρουν,
μήτε μπορούμε ν' αποφύγουμε την άφιξη του βράχου,
ξαπλώνουμε ατενίζοντας το κίτρινο έως ότου ο χρυσαφένιος καιρός διαρρηχθεί,
ω αίμα της καρδιάς μου, όπως μια καρδιά ή ένας λόφος.
Μετάφραση: Λύντια Στεφάνου
Πηγή: www.doctv.gr
Δεν είμαι παρά άμμος - ΙΒΑΝ ΓΚΟΛ
Δεν είμαι παρά άμμος,
άμμος αδιάφορη
κάτω απ’ τον κόκκινο ήλιο.
Είμαι μια όχθη
ανεπανόρθωτα χαμένη
στην άκρη του άπειρου.
Μα σε προσμένω εσένα που μ’ αποζητάς,
εσένα παλίρροια λιονταρίσια,
Θεέ που θα με πλάσεις για να με σπαράξεις.
Νερό που θα με πιεις,
φωτιά που θα με κατακάψεις.
Περιμένω να μ’ ακούσεις, να με συντρίψεις
σε άμμο ακόμα πιο ψιλή,
ακόμα πιο αδιάφορη
κάτω απ’ τον κόκκινο ήλιο.
Πηγή: «Μαλαισιακά τραγούδια»,Εκδόσεις Στιγμή,2002
Κινούμενη άμμος-ΖΑΚ ΠΡΕΒΕΡ
Δαιμόνια και θαύματα
Άνεμοι και παλίρροιες
Η θάλασσα αποτραβήχτηκε ήδη μακριά
Κι εσύ
Σαν ένα φύκι απαλά χαϊδεμένο απ’ τον άνεμο
Στην άμμο του κρεβατιού δε βρίσκεις ησυχία καθώς ονειρεύεσαι
Δαιμόνια και θαύματα
Άνεμοι και παλίρροιες
Η θάλασσα αποτραβήχτηκε ήδη μακριά
Αλλά μέσα στα μισόκλειστά σου μάτια
Έμειναν δυο μικρά κύματα
Δαιμόνια και θαύματα
Άνεμοι και παλίρροιες
Δυο μικρά κύματα για να με πνίξουν.
Μετάφραση: Δέσποινα Καποδίστρια
Πηγή: «Τετράμηνα»,2007
Ένας κόκκος άμμου-ΠΑΟΥΛ ΤΣΕΛΑΝ
Πέτρα , απ ’ όπου σε πελέκησα ,
όταν η νύχτα τα δάση της αφάνιζε :
μορφή δέντρου σού έδωσα
και σε κάλυψα
με το καστανό τού ασθενέστερου λόγου μου
όπως μέσα σε φλούδα –
Ένα πουλί ,
ξεγλιστρώντας από το πιο στρόγγυλο δάκρυ ,
σαν τα φύλλα κινείται από πάνω σου:
μπορείς να περιμένεις ,
μέχρι να αχνοφέξει ανάμεσα σ ’ όλα τα μάτια για χάρη σου
ένας κόκκος άμμου ,
αυτός που με βοήθησε να ονειρευτώ
όταν καταβυθίστηκα , για να σε βρω –
παρασύρεσαι προς τη ρίζα του
που σου δίνει φτερά , όταν το χώμα από θάνατο πυρώνει ,
τεντώνεσαι μπροστά ,
κι εγώ αιωρούμαι εμπρός σου όπως φύλλο
που ξέρει πού ανοίγουν οι πύλες.
Πηγή: https://toukairoutavimata1.blogspot.com/
Άμμος-ΟΥΜΙΤ ΓΙΑΣΑΡ ΟΓΟΥΤΖΑΝ
Εσύ δεν ξέρεις τι είναι άμμος
Γιατί δεν είδες θάλασσα.
Κλείσε τα μάτια σου και σκέψου.
Η θάλασσα στο ένα σου μάτι
Η άμμος είναι στο ένα σου μάτι.
Εσύ δεν ξέρεις τι είναι πέτρα
Γιατί δεν ανέβηκες σε βουνό
Περπάτα στο ύπαιθρο.
Στο ένα σου μάτι το βουνό.
Η πέτρα είναι στό ένα πόδι σου.
Εσύ δεν ξέρεις τι είναι τέφρα
Γιατί δεν άναψες φωτιά.
Σήκωσε τα χέρια σου στον ουρανό.
Η φωτιά στο ένα σου χέρι
Η τέφρα είναι στο ένα χέρι σου.
Εσύ δεν ξέρεις τι είναι αίμα.
Γιατί δεν πέθανες δε σκότωσες.
Ξάπλωσε ανάσκελα στο χώμα
Ο θάνατος στο ένα σου πλευρό
Δίπλα σου είναι το αίμα.
Εσύ δεν ξέρεις τι είναι έρωτας
Γιατί δεν με αγάπησες.
Κλάψε,όσο μπορείς να κλάψεις
Όλες οι ομορφιές σε σένα
Ο έρωτας σε μένα.
Μετάφραση: Έρμος Αργαίος
Πηγή: "Ανθολογία τούρκικης προοδευτικής ποίησης", Εκδόσεις Αλφειός,1981
Αμμουδιά του Ντόβερ-ΜΑΘΙΟΥ ΑΡΝΟΛΝΤ
Η θάλασσα είναι ήμερη τούτο βράδυ,
η άμπωτη γιομάτη, τι όμορφα που πέφτει
το φεγγάρι στα στενά. Στις γαλλικές ακτές
λάμπει το φως και χάνεται.
Από τον ήρεμο κόλπο απόκρημνοι και λαμπεροί
βγαίνουν οι λόφοι της Αγγλίας.
Έλα στο παράθυρο. Τι γλυκός ο αγέρας της νύχτας!
Μόνον από τη μακριά γραμμή του αφρού,
εκεί που η άμπωτη σμίγει
με τη φεγγερόξανθη άμμο – άκου! –
ακούς το ρόχθο, τη βουή των βοτσάλων
που τα κύματα ρουφάνε
και γυρίζοντας τα ρίχτουνε πίσω
στην πλατιάν αμμουδιά.
Αρχίζουνε, παύουν και πάλι αρχίζουν
με τρεμάμενο βραδύ ρυθμό, και φέρνουν
τον αιώνιο ήχο της λύπης μαζί τους.
Πριν χρόνια ο Σοφοκλής τον ήχο αυτόν τον άκουσε
στο Αιγαίο, και του ’φερε στο νου
την άμπωτη και τη θολή παλίρροια
του πόνου των ανθρώπων.
Κι εμείς μέσα στον ήχο αυτόν
μια σκέψη βρίσκομε, ως τον ακούμε εδώ
στα μακρινά και βορινά τούτα πελάγη.
Η θάλασσα της πίστης κάποτε γιομάτη
σαν δίπλες ζώνης λαμπερής
περίζωνε της γης τις αμμουδιές.
Μα τώρα μόνο ακούω από μακριά
την πένθιμη, μακρόσυρτη κραυγή του φευγιού
ως τη χτυπά της νύχτας ο αγέρας
στις άκρες της μεγάλης κι έρημης
ακρογιαλιάς του κόσμου,
γυμνά τα βότσαλα.
Αγάπη μου, ας είμαστε πιστοί
ο ένας στον άλλον. Γιατί ο κόσμος
που σα χώρα ονείρων μπρος μας ξαπλώνεται,
τόσο ποικίλος, τόσον όμορφος, τόσο καινούργιος
δεν έχει στα αλήθεια ούτε φως, ούτε αγάπη, ούτε χαρά,
ούτε και τίποτα το σταθερό, καμιάν ειρήνη,
ούτε και για τον πόνο έχει γιατριά.
Κι εμείς βρισκόμαστε εδώ
σ’ ένα κάμπο σκοτεινό πολέμου
δαρμένοι απ’ την ανάκατην αντάρα
της μάχης, της φυγής,
όπου στρατιές αμόρφωτες
μες στο σκοτάδι πολεμάνε.
Μετάφραση: Κ. Α. Τρυπάνης
Πηγή: https://thepoetoftheuniverse.wordpress.com
Γράμμα στην άμμο-ΜΑΡΟΥΧΑ ΒΙΕΪΡΑ
Μίλα με.Καθώς ξέρεις
είναι πλασμένα από λόγια τα όνειρά μου.
Δικά σου λόγια.
Που μου'πες κάποτε κι από τότε ζούνε
με τη δύναμη της αλάθευτης μνήμης.
Που ζούνε σαν τους σταυρούς της θάλασσας
στα διάφανα νερά της.
Θύμησες χαραγμένες βαθιά στα σπλάχνα
που δεν τις σβήνει κύμα ούτε ουρανός καινούριος
ούτε καν ίσκιος από τρίτο σώμα.
Κοίτα τη θάλασσα πώς ξεδιπλώνει
τα πράσινα πλοκάμια της στα βράχια.
Έτσι ήθελα και γω να μ'αγκαλιάσεις...
Μονάχα η σιωπή σου
αγέρι αλαργινό
μου μπατσίζει το πρόσωπο.
Μετάφραση:Γ.Δ.Χουρμουζιάδη
Πηγή:Παγκόσμια ποιητική ανθολογία "Ταξίδι στην ποίηση",Ναυτίλος,1995
Έρευνα-Επιμέλεια αφιερώματος: Αγγελική Καραπάνου
