Δειλινό ή δείλι...Οι στιγμές λίγο πριν ή λίγο μετά τη δύση του ηλίου. Για να δούμε τι έγραψαν οι ποιητές!
Δειλινό-ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ
Έξω κατασταλάν τα ύστερα θάμπη
ριγεί απαλά η ιστορία των φύλλων
το μάρμαρο θανατερά αίφνης λάμπει
λες και σ’ εγγίζει η θερμασιά των θρύλων.
Ας μην ανάψουμε το φως! Μη σβήσει
απ’ τα μάτια μου η πιο πάλλευκη οπτασία.
Πλησίασέ μου αργά μη και ξυπνήσει
το σκοτάδι που ζωνει τη καρδία.
Έλα στο παραθύρι, πώς βουλιάζει
το σύννεφο αμίλητο να δούμε,
τη νυχτερίδα τη πνοή που αρπάζει
και κει βαθι’ ας δακρύσουμ’ έν’ αστέρι
τον όρκο χείλη χείλη που θα πούμε
κι ο Θεός να τον ακούσει που μας ξέρει!
Πηγή: «Πυθμένες»,Σονέτα,1904
Το δειλινό-ΛΑΜΠΡΟΣ ΠΟΡΦΥΡΑΣ
Το δειλινό-την ώρα αυτή θυμούνται-πλάι στη γλάστρα,
σα θα κεντάς μονάχη σου στ'άγιο παράθυρό σου,
σα θα κεντάς τα λούλουδα,τον ουρανό με τ'άστρα,
να'μαι το καλοθύμητο στοχαστικό όνειρό σου.
Αν με θυμάσαι,θα'ρχομαι σα μια σκιά-ποιος ξέρει;-
ξενιτεμένος ή νεκρός θα'ρχομαι εκεί που θα'σαι,
θα βλέπεις φύλλα,σύννεφα,πουλιών φτερά στο αγέρι,
σα βλέπεις καραβιών πανιά,στοιχειά...να με θυμάσαι.
Πηγή:Ερωτική Ποιητική Ανθολογία,Εκδόσεις Λειψία
Δειλινά-ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ
Περνάει ἐμπρός μου ἡ μέρα
σημάδι φωτεινό.
Καὶ πάντα ἔτσι μὲ βρίσκει
ἀπάντεχο ἀπὸ πέρα
βαρὺ τὸ δειλινό.
Τὸ φῶς σου θὰ στερέψης
ἐλπίδα μου χρυσή,
θὰ σὲ σιμώσουν οἱ ἤσκιοι
κ᾿ ἔτσι μοιραῖα θὰ γνέψης
στὸ δειλινὸ καὶ σύ.
Πηγή: «Οι τρίλλιες που σβήνουν», 1928
Δειλινά-ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ
Τὰ βήματα του φθινοπώρου αντήχησαν
νωρίς, κι είπε με πίκρα η αδελφή μου:
«Η νυχτερινὴ βροχὴ τὰ ρόδα μας
τὰ μάδησε, αδελφούλη μου, και τώρα;»
Ένα βιβλίο ρομαντικὸ θὰ συλλογίστηκε...
Μὰ εγὼ αναμέτρησα στὸ νού μου τὶς ιστορίες
γύρω απ᾿ αυτὰ τὰ ρόδα ποὺ πεθάνανε
στὴ φύση ανάμεσα και στὴν καρδιά μου.
Πηγή: «Κάτω Από Σκιές Και Φώτα»,Αθήνα,1929
Το δείλι...-ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΡΑΝΤΑΡΗΣ
Τὸ δείλι ὅπου ἀκούμπησε τὸν ὦμο
Ραίνει μὲ σαλπίσματα τὴν ἥβη
Δένει ἐσένα τὰ φύλλα
Καμέλια στάζει ἕνα φῶς
Μιὰ φωνὴ κρύα
Γιατὶ λυπᾶται τὸν ἴσκιο...
Πηγή: Βικιθήκη
Όταν το δείλι...- ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΡΑΝΤΑΡΗΣ
Όταν το δείλι όταν το δέντρο
Μας έρθει από μακριά
Και το κορίτσι πει την προσευχή του
Θ' αλλάξουνε οι χρόνοι
Ο φονιάς θα κράξει τ' όνομά του
Η σαύρα θ' ανταμώσει το πουλί
Κι οι λόφοι κελαηδώντας το λουλούδι
Θα τραγουδήσουν μόνοι.
Πηγή: Βικιθήκη
Μελαγχολικό μέλι των δειλινών-ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΡΑΝΤΑΡΗΣ
Μελαγχολικό μέλι
Των δειλινών
Αποκριάτικη μέρα
Σ' ένα κοχύλι
Λουσμένη
Η φίλη
Με τη σάρκα
Δοσμένη
Με το πνεύμα
Ανέπαφο
Όχι
Δεν είν' τα χείλη της
Το ακρογιάλι
Δεν είν' ο κόρφος της
Η γαλήνη
Όχι
Τα χάδια της
Είναι περαστικά
Σαν το σταφύλι
Τα κάλλη της
Ας μην φιλήσω
Αλλού οι φιλύρες
Όπου θα γίνω πράος
Σ' άλλα βουνά
Θα γράψω ποιήματα
Και ικεσίες.
Πηγή: Βικιθήκη
Αττικό δειλινό-ΠΑΝΟΣ ΤΑΓΚΟΠΟΥΛΟΣ
Κάτι γλυκό σα βάλσαμο σταλάζει
στην πονεμένη μου ψυχή το δείλι,
και σα να μου γελάνε κάποια χείλη
νιώθω βαθιά,βαθιά μου το μαράζι
του πόνου μου,να σβήνει,ν'αργοσβήνει
με μια γλυκιά,ανορμήνευτη γαλήνη.
-Σάμπως να μου γελάνε κάποια χείλη
στο μελιχρό του χινοπώρου δείλι.-
Τη δειλινή γαλήνη αναταράζει
το σάλεμα του φλώρου στον αγέρα,
κι ενώ κοιμάται η κουρασμένη μέρα,
κάτι θαμπό κι αχνόφωτο χαράζει
στα βάθη της ψυχής μου. Στον αιθέρα
πετούνε οι φλώροι, κελαηδούνε οι σπίνοι
σα να'ναι μεθυσμένοι απ'τον αγέρα
κι απ'τη θερμή,ανορμήνευτη γαλήνη.
-Σα να'ναι κι η ψυχή μου μεθυσμένη,
πετάει προς την Αγάπη λυτρωμένη.-
Πετούνε οι φλώροι,κελαηδούνε οι σπίνοι
στα σκεβρωμένα δέντρα,στον αγέρα.
Τριαντάφυλλα και κρίνα στον αιθέρα
και μια γλυκιά γαλήνη που ξεχύνει
του Εσπερινού το σήμαντρο από πέρα.
-Πετούνε οι φλώροι,κελαηδούνε οι σπίνοι
σα να'ναι μεθυσμένοι απ'την οδύνη.-
Στερνή φορά το δείλι αναταράζει
σκοπός από τραγούδια και κιθάρες,
κι ενώ η ψυχή σ'ανέγνωρες λαχτάρες
πετάει τρικυμισμένη και τρομάζει,
κάτι θαμπό την Πλάση αναγαλιάζει.
-Μες στην ψυχή μου οι πόθοι κι οι λαχτάρες
σκοποί από μαντολίνα και κιθάρες.
Πηγή:Παγκόσμια ποιητική ανθολογία "Ταξίδι στην ποίηση",Εκδόσεις Ναυτίλος,1995
Με το ισκιωμένο δειλινό...- ΑΛΕΚΟΣ ΦΩΤΙΑΔΗΣ
Με το ισκιωμένο δειλινό που σβήνει το τραγούδι
στη φυλλωσιά, με τη δροσιά που πίνει το λουλούδι,
και με το μπάτη που λυγά τα στάχυα τα χρυσά
και μεσ'απ'τις μισόκλειστες τις γρίλιες μου φυσά,
στο ρημωμένο πύργο μου,που για στολίδι μόνο
έχει το μαύρο τον κισσό και τον κρυφό μου πόνο,
εσένα πάντα καρτερώ.Μα ως πότε πια,γερμένη,
η πόρτα μου στον άνεμο θε να χτυπάει θλιμμένη.
Πηγή:Ερωτική Ποιητική Ανθολογία,Εκδόσεις Λειψία
Το δείλι-ΜΑΡΙΑ ΦΑΛΑΓΓΑ-ΓΕΩΡΓΙΟΥ
Το δείλι αν φτάσει,θα'μαι ορθή στη θύρα
και θα κοιτάω στο πέλαγος να σβήνει
το ηλιοφώς της ημέρας με γαλήνη,
με περήφανη θλίψη ομπρός στη Μοίρα...
Θα περάσουν στα μάκρη εκεί τα πλοία
από πέταλα ρόδων ανθισμένα
και μακρινά τραγούδια ξεχασμένα
θα σπάσουν της βραδιάς την ηρεμία...
Κάποιες μορφές ανάερες θ'αντικρίσω
να με κοιτούν από τα περασμένα
με βλέμματα δειλά και θολωμένα,
σκιές,που ίσως και να μην τις γνωρίσω!
Κι ύστερα πάλι η σιωπή που απλώνει
τα πέπλα της τα πάντα να τυλίξει.
Ύστερα πάλι η ερημιά και η πλήξη.
Και να'μαι ακόμα εκεί στη θύρα μόνη!...
Πόσο τρελά τα επρόσμενα να'ρθούνε
τα πλοία,που εμείναν όσο και η χαρά μου,
αχ,πόσα χρόνια ετρέφαν τα όνειρά μου,
κι αχ!πόσο αργήσαν,θεέ μου,να φανούνε!...
Κι εγώ είμαι ορθή,κι η Νύχτα με σκεπάζει
γαλήνια με τα χέρια της τα κρύα.
Τι γρήγορα που επέρασαν τα πλοία!...
Τι γρήγορα που αρχίζει να βραδιάζει!...
Πηγή:"Μες στην ομίχλη",1937
Δειλινό-ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ
Λεπτομέρειες ασήμαντες που κάνουν πιο οδυνηρές τις αναμνήσεις
και τα χρόνια μας, βαλσαμωμένα πουλιά, μας κοιτάζουν τώρα με μάτια ξένα –
αλλά κι εγώ ποιός ήμουν; ένας πρίγκηπας του τίποτα
ένας τρελός για επαναστάσεις κι άλλα πράγματα χαμένα
και κάθε που χτυπούσαν οι καμπάνες ένιωθα να κινδυνεύει η ανθρωπότητα
κι έτρεχα να τη σώσω.
Κι όταν ένα παιδί κοιτάει μ’ έκσταση το δειλινό,
είναι που αποθηκεύει θλίψεις για το μέλλον.
Πηγή: https://tetradia.blogspot.com
Τα δειλινά του κήπου-Γ.ΑΘΑΝΑΣ
Αν μας έρθουν κι απόψε τα κορίτσια
να περάσουμε μαζί το δειλινό,
θα κατέβουμε στου κήπου τη γωνίτσα
που τ'αγιόκλημα τον φράζει το σεμνό.
Στα ξυλένια θα καθίσουμε σκαμνάκια,
κι ανθηρά παραμερίζοντας κλαδιά,
πολυσήμαντα θ'αλλάξουμε λογάκια,
που σαν τ'άνθη θα μυρώνουν τη βραδιά.
Θα λαλούνε τα πουλιά,κι αν σταματήσουν
με τη σύμφωνη σιωπή την ξαφνική,
μαντολίνα θα κρατούν να ξαναρχίσουν
τα κορίτσια τη γλυκιά τους μουσική.
Οι μικρές μας φίλες,έτσι μαθημένες,
τρυφερά θαν το ζητήσουνε, κι εμείς
θ'απαγγείλουμε στροφές μας ταιριασμένες
με την άρρητη ευτυχία της στιγμής.
Κι όταν δε θα φέγγουν πια παρά τ'αστέρια
κι όλα τ'άλλα θα'ναι γύρω σκοτεινά,
θα σκορπίσουμε στον κήπο ταίρια-ταίρια
να χορτάσουμε τη νιότη που πεινά...
Πηγή:Ερωτική Ποιητική Ανθολογία,Εκδόσεις Λειψία
Χρώματα περασμένου δειλινού-ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ
Χρώματα περασμένου δειλινού, άρωμα δίχως συγκίνηση
άδεια νοήματα μιας χαρακιάς που σημαδεύει την πληγή σου
ο τρόπος να ξυπνήσεις μέσα σ’ αυτή την αγωνία μιαν ανάμνηση θυσίας.
Μια πονεμένη κραυγή στην πρώτη γραμμή κάθε μάχης.
Μια μητέρα το βρέφος στη γωνιά με τα ερείπια
οι νικημένοι στρατιώτες
οι αιχμάλωτοι περάσανε ατέλειωτες σειρές δίχως όνομα
το γράμμα που πια δεν περίμενες έλειπες τόσον καιρό στην επαρχία.
Όμως εγώ δε φοβούμαι τον άνεμο που μπαίνει απ’ τα σπασμένα παράθυρα.
Ζήτησα μια καινούρια βλάστηση σ’ ανεξερεύνητες περιοχές
ν' ακούσεις σιμά μια φωνή, όχι τις κρύες κραυγές στους άγνωστους δρόμους.
Πηγή: «Εποχές 3», Θεσσαλονίκη, ιδιωτική έκδοση, 1954
Δειλινό στο λόφο-ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΕΡΑΛΗΣ
Σε ξαναβρήκα όπως ανέβαινα τις ροδοδάφνες.
Τα ερείπια, μες στο απόγεμα της μουσικής,
πέτρα και μύθος κι είπα να ξεκουραστώ
στην πέτρα και στο μύθο και στη θύμησή σου.
Χαμογελώντας ήρθες, φέρνοντας πουλιά,
μέσα στις χούφτες, φέρνοντας χρυσάφι,
σωπασμένα πουλιά, χρυσάφι σκόνη
απλωμένο στο πρόσωπο, σάμπως να ’ρχόσουν
από ’ναν μακρινό, πικρό ουρανό,
απ’ τη φυλή που βούλιαξε και συλλογιέται.
Ξαναβρήκα στα μάτια σου τον αυλό και τη θάλασσα,
τα χαράματα πάνω στα νερά, το χαμόγελο
πλάι στους λόφους που σβήνανε, τα μαχαίρια των άστρων.
Ξαναβρήκα στο φίλημα τον κόμπο της πίκρας.
Έρημος ήταν ο ναός κι απ’ τις κολόνες
κύματα κύματα κυλούσε το σκοτάδι,
κύματα κύματα κυλούσε απ’ τα μαλλιά σου
το θαμπό φως της άλλης ζωής, και τα πουλιά
σωπασμένα στα χείλη σου για πάντα.
Η άνοιξη πέρασε, βέλος κι ανάβρυσμα,
ξημέρωμα λευκό στη μοναξιά του Αιγαίου,
το ταξίδι στο βάθος, οι γιαλοί
να προσμένουν χρησμούς και παραμύθια,
κι η μορφή σου αυστηρή κι ερωτεμένη
και τα μάτια σου τόσο μακρινά,
τραβηγμένα απ’ τη σκέψη κι απ’ τη μοίρα.
«Με τον άνεμο φεύγουμε, καθώς τα φύλλα.»
Όμως ετούτες οι γραμμές δένουν το χρόνο
και η αμετάγνωτη καρδιά ξαναγυρίζει
στο πρώτο ξάφνιασμα —απαλό χόρτο στην αύρα,
ανατολή στα βλέφαρα των αγαλμάτων—
κάθε που αστράφτει ερχόμενη απ’ τη μνήμη,
κάθε που αστράφτει ερχόμενη απ’ τη ρίζα
η μυθική στιγμή.
Ύστερα πάλι
σκοτεινιάζει παντού. Ο ναός, η νιότη,
τα ώριμα μέτωπα, οι νεκρές παιδικές κρήνες,
οι γελαστοί τάφοι. Κυλιόμαστε μες σ’ έναν ύπνο
με ασήμαντα όνειρα. Φωνές κομματιασμένες,
ψάχνοντας μια μορφή που δεν υπάρχει,
συντρίμμια ενός χρησμού ξεδιαλυμένου,
ενός κόσμου γυμνού.
Θα σε κρατήσω ωστόσο,
πληγή ακριβή, βούλα της άνοιξης, θα σε κρατήσω
στη βάρβαρη γερασμένη εποχή.
Εκατεβήκαμε σκυφτοί τις ροδοδάφνες.
Όπου κοιτάξεις, ένα φως ματώνει.
Όπου κοιτάξεις, ένα φως σωπαίνει
πίσω απ’ τα χρόνια, πάνω στα φτερά.
Πηγή: "Αίθουσα αναμονής",1957
Δειλινό-ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΒΒΟΥΡΑΣ
Στεκόμαστε στ'ακροθαλάσσι
κι ορθή η ψυχή μας ερουφούσε
τ'απομεσήμερο το φέγγος
που ροδαλές σαϊτιές το γνέθαν.
Α,τέτοιο απέραντο ακρογιάλι
ολάνοιχτο στο ουράνιο πλάτος
ξάνοιγε ομπρός μας κάποιες χώρες
ατέρμονες,σιμά στον ήλιο.
Πηγή:"Οιωνοί",1959
Δειλινό-ΤΑΚΗΣ ΚΟΛΙΑΒΑΣ-ΜΩΛΙΟΤΑΚΗΣ
Την ώρα αυτή του δειλινού,που οι στερνές αχτίνες
του ήλιου χρυσοβάφουνε τα δυσμικά βουνά.
Στον ελαιώνα,τις ελιές,σα μαγικές σειρήνες
θαρρείς καθώς σαλεύουνε στην αύρα που περνά.
Αντίπερα η θάλασσα,στη γαλανή ποδιά της
σαν έτοιμη να πορευτεί σε δρόμους σχολικούς.
Μα κάτω από την ύπουλη θανατερή ησυχιά της
αποκοιμίζει ναυαγών αιώνους καημούς.
Κι απάνω της ανήσυχα οι γλάροι που πετάνε
σκίζοντας τη νωχελική του φόντου απανεμιά.
Σαν να'ναι ναυτικών ψυχές κι επίμονα ζητάνε
να βρούνε τα χαμένα τους,κατά καιρούς,κορμιά!
Πηγή: "Πικροί σταλαχτίτες",Αθήνα,1970
Λυπημένα δειλινά-ΖΑΧΑΡΙΑΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ
Στης γειτονιάς της φτωχικής
γυρίζει ο νους μου τα στενά .
τα λυπημένα δειλινά
στοχάζομαι της Κυριακής.
Μέσα στην κόκκινη αντηλιά
το μαραμένο θηλυκό
δίχως ελπίδα και μιλιά
ποτίζει το βασιλικό.
Κανείς διαβάτης δεν περνά,
κανένα αυτή δεν καρτερεί
που στο μπαλκόνι ορθή φορεί
το γιορτινό της το γκρενά.
Σα μοίρα κάθεται μία γριά,
στο φως μιας πόρτας ρημαδιού.
μακραίνει ο ίσκιος του παιδιού…
Καμπάνα ακούγεται μακριά…
Στο σύννεφο το βυσσινί
θα πέσει ο ήλιος να κρυφτεί.
Ψαλμός ακούγεται η φωνή
του τελευταίου πραματευτή.
Όλα σταμάτησαν εκεί.
Αργεί πολύ να ῾ρθεί η βραδιά…
Πως έχω την ψυχή βαριά,
Το δειλινό την Κυριακή!
Πηγή: «Τα θεία δώρα», Εκδόσεις της Εστίας ,1976
Δειλινό-ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΕΡΒΟΣ
Αχνόθαμπο το δειλινό λιγώνει ώρα την ώρα,
στις ράχες φως χρυσόξανθο στ'αυλάκια ξεχειλίζει,
κρυφοζυγώνει απόδιπλα η νύχτα η μυροφόρα
κι απ'άστρα ανάρια στα ψηλά δειλό φως λαμπυρίζει.
Ράθυμ'αποκαρώνεται η δουλιασμένη πλάση
κι αρχίζει η νύχτα βιαστικά όνειρα να της πλέχει.
Στον κάμπο απλών'η καταχνιά,η σκοτεινιά στα δάση,
κι ίσκιων κοπάδι ξάγναστα ξαλαφιασμένο τρέχει.
Ίσκιοι και μες στο είναι μου την ώρα τούτη μόνοι
τρέχουν,τι εφύγαν οι χαρές κι ακόμα οι πόθοι σβήσαν .
και μόνο τώρα οι θύμησες,όσο περνούν οι χρόνοι
σαν ίσκιοι ωραίου δειλινού χνάρια από φως μ'αφήσαν.
Πηγή: Ανθολογία Περάνθη,Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα,1979
Το δείλι-ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΓΡΗΓΟΡΗΣ
Το δείλι,επέρνας στο γιαλό,κοπέλα σα νεράιδα
Χρυσό κοχύλι η θάλασσα,καθρέφτης τ’ουρανού
κι ήσουνα εσύ ροδόκρινο,μα πλιό δε σε ματάειδα,
παρά στη θαμπή θύμηση του μοσκοδειλινού.
Το διάβα σου,μια δοξαριά σε κάποια λύρα εντός μου.
και ξύπνημα το γέλιο σου σε κελαηδίστρα ηχώ.
Φάντασμα ονείρου,αχνοπερνάς χρυσό τώρα απ'ομπρός μου
και στην ψυχή μου ανείπωτο κελάρυσμα γροικώ.
Πηγή: Ανθολογία Περάνθη,"Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα",1979
Μελαγχολικό δειλινό-ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΡΑΚΟΚΚΙΝΟΣ
[Αναζητώντας το χαμόγελο]
Ο ήλιος αργά αργά
σβήνει τη λάμψη του
αφήνοντας πίσω του
ένα ξεθωριασμένο
κόκκινο χρώμα
σημάδι πως
έρχεται η νύχτα
να βάψει στα μαύρα
γη και ουρανό
όπως τα όνειρα
που ξεθωριάζουν
και σβήνουν την ομορφιά
του λαμπερού χαμόγελου.
Πηγή: "Πνοή της άνοιξης", 2007
Όλα τα δειλινά του κόσμου-ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΚΑΨΑΛΗΣ
Μιλάς για την κατάσταση του κόσμου.
Εύγε. Το θέμα είναι ποιος ακούει.
Δύσκολο να τους βρεις, να τους μιλήσεις
είναι μονίμως μεταμφιεσμένοι.
Οι σκέψεις τους μυρίζουν ναφθαλίνη.
Κείνο το Σάββατο δεν ήρθες – κι ήμουν
μόνος μου σαν την άδικη κατάρα
μόνος μου μέσα μου, μόνος στο δρόμο,
και σο μεγάλο καφενείο που ήταν
γεμάτο, μόνος ώσπου έκλεισε.
Η πιο απατηλή ελπίδα: Η έξη.
Πέντε ποτάμια πέρασαν και πάνε
κι εσύ κρατιέσαι από ένα όνομα.
Πηγή: «Όλα τα δειλινά του κόσμου»,Εκδόσεις Άγρα,2008
Κρύα δειλινά-ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΕΡΟΥΚΑΣ
Νύχτα πέταξαν τα πουλιά
'φυγαν μακριά
μαζί τους πήγες
στης καταιγίδας τα φτερά
άνοιξα μία αγκαλιά
που δεν την είδες.
Φωτιά στα κρύα δειλινά
λειψή καρδιά
γι’ αλλού τραβάει
έγινε η αγάπη μια σταλιά
του έρωτα η αγκαλιά
δε μας χωράει.
Βροχή στα κρύα δειλινά
λευκό χαρτί
λευκές σελίδες
στο κεραυνό στην αστραπή
μαύρο πουλί
μαύρες κηλίδες.
Στου φεγγαριού τα σκοτεινά
άνοιξε ο έρωτας πανιά
για 'κει τραβάει
στέλνει ο ήλιος ένα φως
για να ζεστάνει την καρδιά
μ’ αυτή πονάει.
Πηγή: « Βένετο», Εκδόσεις Όστρια, 2016
Το πρώτο δειλινό-ΓΙΩΡΓΗΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ
Κάπου εκεί
κατά το άβατο μέρος του κήπου
είδανε το πρώτο δειλινό
σαν ένα χρυσό πιθάρι
που κατρακύλαγε ανάμεσα στα κρίνα
κι από μέσα χυνόταν
μέλι μαύρο
η νύχτα.
Φιλήθηκαν χωρίς να ξέρουν
τι ήταν το φιλί
χωρίς να ξέρουν
πως από εκείνο το χρυσαφένιο φως
που τα μάτια τους βλέπανε για πρώτη φορά
είχανε γεννηθεί οι λέξεις
κήπος φιλί κρίνα πιθάρι νύχτα
σημαίνοντας τον έρωτα
στα σκοτεινά του βάθη.
Πηγή: Γιώργης Παυλόπουλος - Ποιήματα 1943-2008, Εκδόσεις Κίχλη, 2017
Θερμαϊκά δειλινά-ΝΙΚΟΣ ΔΟΪΚΟΣ
Τα Θερμαϊκά δειλινά πορφύρα εξοστρακίζεται στο ακαταμάχητο λευκό
Του Πύργου ξεστρατίζει αναζητώντας την ομόχρωμη Ροτόντα φωλιάζοντας
Βαθιά στα βήσαλά της για να ζεστάνει λάρνακες παραιτημένων προσευχών.
Πηγή: «Τρίστιχα», Εκδόσεις Κοράλλι, 2017
Ένα δειλινό-ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Χ.ΛΟΥΚΟΠΟΥΛΟΣ
Εκείνος πια δεν μου κουβεντιάζει στα δωματιάκια του
Ιατρικού που βρισκόμαστε στα όνειρα. Είναι νωρίς το πρωί
κι ενώ αγωνίζομαι να παρκάρω, πάντοτε μόλις φτάνω τελειώ-
νει το φάρμακο και του βγάζουν τη φλέβα. Κι ενώ η εικόνα του
βουβή αποτραβιέται σαν νερό προς το πηγάδι της λήθης, εκείνο
μου λείπει περισσότερο: η δύναμη στα πνευμόνια του που ξε-
κούφαινε τη μάνα μου, όταν τον άκουγε να σφυρίζει στον ύπνο
της, μήνες μετά που άλλαξε το σώμα του κι έγινε για πάντα
η φωτογραφία από κάποια βάφτιση στο κέντρο Ποσειδώνας
Μεγάρων.
Πηγή: «Επιτάφιος εν Ελευσίνι»," Μικρές εκδόσεις", 2018
Ωδικά δειλινά-ΝΙΚΟΣ ΜΥΛΟΠΟΥΛΟΣ
Έχοντας αφαιρέσει από παλιά τη φορεσιά του πρέπει
Στη βιομηχανική εκπνέαμε ντροπή του αέρα
Αλήθειες αγεφύρωτες στον γραμμικό χρόνο
Ζητούσαμε συγγνώμη από τα όνειρα
Τόσες φορές που τα ’χαμε πληγώσει
Σκοτώναμε το φως με πυροβολισμούς χελιδονιού
Επιχειρώντας διαδρομές στ’ άφιλτρα μονοπάτια.
Άλλωστε, αφού κανείς ποτέ το παρελθόν δεν έσβησε
Διαλογιζόμασταν με τη σάρκα προσβάλλοντας την αθωότητα.
Τώρα ο καθρέφτης ευωδίαζε επίγευση ωριμότητας.
Πηγή:"Εγχείρημα φωτός",Εκδόσεις Κουκκίδα,2018
Αναπολήσεις στο δειλινό-ΙΩΑΝΝΗΣ Σ.ΠΑΠΟΥΤΣΑΚΗΣ
Περάσαμε μπόρες και καταιγίδες
στα χρόνια της απαντοχής
Λίγες ήταν οι μέρες της λιακάδας
Κι αυτές έφευγαν τόσο βιαστικά
Δεν προφτάσαμε να μαζέψουμε ήλιο
για τους ατέρμονους χειμώνες
που ορθώνονταν μπροστά μας
σκληροί κι απειλητικοί
Πάγωνε η μελαγχολία τα μερόνυχτά μας
και τα σάρωνε η σιωπή
που την έσπαγαν μονάχα
οι λυγμοί των ανέμων
κι ο θλιμμένος,μονότονος ήχος της βροχής
Ξοδέψαμε το μερτικό μας από τη ζωή
προσμένοντας μιαν αλλιώτικη αυγή
Μας έφαγε η προσμονή
σε έρημους σταθμούς όπου τα τρένα
που κουβαλούσαν τα όνειρα,φεύγανε
Χάνονταν στο βάθος του ορίζοντα
κι εμείς τα βλέπαμε να φεύγουν,
κι όλο να φεύγουν,να σφυρίζουν με παράπονο
και να κυλάνε στις ράγες της ζωής
που ολοένα και λιγόστευαν για μας
Το δειλινό θα μας βρει ξανά
μόνους στο ακροθαλάσσι
να αναπολούμε τις λιγοστές μέρες της χαράς
που μας φίλεψαν κάποια χαμόγελα στη στράτα μας
Πηγή: "Η μοναξιά του θεού",Εκδόσεις Βακχικόν,2019
Δειλινό-ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΓΑΛΑΝΗΣ
Καθώς νυχτώνει,
τα φώτα της πόλης
ανασαίνουν
σε μια τούρτα γενεθλίων.
Τότε φυσώ με δύναμη
και κόβω το σκοτάδι
σε μικρά κομμάτια.
Ο καθένας
να βαπτίσει
τις ευχές του
στο νερό της ημέρας
που βυθίζεται.
Πηγή: https://ennepe-moussa.gr
Δειλινό – ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΠΑΚΟΓΚΟΣ
Διάβαινα σε χορταριασμένο μονοπάτι
και οι λέξεις μου ήταν μιας χρήσης
σαν σπίρτα αναβόσβηναν
όπως αναβοσβήνουν και οι ανθρώποι.
Στο αψηλότερο δέντρο η τσικλιτάρα
έκρουε πού και πού το διαπασών
κι η άρπα του δάσους θρόιζε
τον απόλυτο πόνο της αρμονίας.
Ουρανέ μου, ψιθύρισα, για παίξε
το κόκκινο λαγούτο σου να χορέψω
μήπως και μ' αμνηστέψουν οι θεοί
μήπως και ο Χάροντας μου δώσει χάρη.
Πηγή: stixoi/info
Δειλινό-ΓΚΙΓΙΟΜ ΑΠΟΛΙΝΕΡ
Αγγιγμένη απ’ τους ίσκιους των νεκρών
Στο χορτάρι όπου η μέρα ξεψυχάει
Η αρλεκίνα γυμνή βγαίνει και κοιτάει
Το κορμί της στον καθρέφτη των νερών
Παρεκεί ένας τσαρλατάνος βραδινός
Τα παιγνίδια που θα κάνουν διαφημίζει
Ο άχρωμος απ’ άκρη σ’ άκρην ουρανός
Άστρα σαν το γάλα ωχρά γεμίζει
Ο χλωμός ο αρλεκίνος μ’ ευθυμία
Πρώτα πρώτα χαιρετάει τους θεατές
Μάγους που ’χουν έρθει από τη Βοημία
Μερικές νεράιδες και τους γητευτές
Και κατόπιν ξεκρεμώντας έν’ αστέρι
Με το τεντωμένο του το παίζει χέρι
Ενώ κάποιος κρεμασμένος ρυθμικά
Με τα πόδια του τα κύμβαλα χτυπά
Τ’ όμορφο παιδί η τυφλή κουνάει
Η ελαφίνα με τα ελάφια της περνάει
Βλέπει ο νάνος με το βλέμμα του θολό
Τον τρισμέγιστο αρλεκίνο πιο ψηλό
Μετάφραση: Μήτσος Παπανικολάου
Πηγή: Ανθολογία της Ευρωπαϊκής και Αμερικανικής ποιήσεως Κλέωνος Β.Παράσχου
Σκυφτός το δειλινό-ΠΑΜΠΛΟ ΝΕΡΟΥΔΑ
Σκυφτός στο δειλινό ρίχνω τα δίχτυα μου τα θλιμμένα
στα ωκεάνια μάτια σου.
Εκεί αποσύρεται και φλέγεται μέσα στην πιο ψηλή φωτιά
η μοναξιά μου που τινάζει τα χέρια της σα ναυαγός.
Κάνω σινιάλα κόκκινα στα μάτια σου που απουσιάζουν
και κυματίζουν σαν τη θάλασσα στα πόδια ενός φάρου.
Μόνο σκοτάδια κρύβεις μέσα σου,γυναίκα μακρινή,δική μου
κι από το βλέμμα σου αναδύεται καμιά φορά η ακτή του τρόμου.
Σκυφτός στο δειλινό ρίχνω τα δίχτυα μου τα θλιμμένα
σ'αυτή τη θάλασσα που αναταράζει τα ωκεάνια μάτια σου.
Τα νυχτοπούλια ραμφίζουνε τα πρώτα αστέρια
που σπινθηρίζουν όπως η ψυχή μου όταν σ'αγαπώ.
Καλπάζει η νύχτα στη φοράδα της τη σκοτεινή
σκορπίζοντας γαλάζια στάχυα πάνω στους αγρούς.
Μετάφραση: Τάκης Βαρβιτσιώτης
Πηγή: Ανθολογία Περάνθη,1979
Δειλινό φθινοπώρου- ΑΝΡΙ ΝΤΕ ΡΕΝΙΕ
Κατάχλωμες,χειροπιαστές και σα δυο φιλενάδες,
η Λύπη κ'η Γαλήνη σ'οδηγούν στον ίσκιον,όπου
μες στον παλιό,σκιερό και μελαγχολικό μας κήπο,
μαδούνε σιγαλά τα ρόδα τ'αποκοιμισμένα.
Η όψη της σιωπής στις γαλαζόχρωμες τις κρήνες
κοιτάζεται να σβήνει στο νερό βαθιά,που πέφτει
στάλα με στάλα και ξυπνά τα ήσυχα περιστέρια
μέσα στου δέντρου το χρυσό και των παλιών του φύλλων
Γιατί ήρθε το φθινόπωρο μαζί με την ομίχλη.
Κι όταν βαδίζεις,ένα φάσμα μπρος σου αποτραβιέται
και σου χαμογελά,γιατί ήταν ο ίδιος ο εαυτός σου.
Τ'αγκάθι τώρα εφύτρωσε στου μπουμπουκιού τη θέση.
Το παρελθόν,βραδιά-βραδιά απ'τον ίσκιο μεγαλώνει.
Σταλιά-σταλιά και ρόδο-ρόδο ο χρόνος πια πεθαίνει!
Μετάφραση: Μιχ.Δ.Στασινόπουλος
Πηγή: Ανθολογία της Ευρωπαϊκής και Αμερικανικής ποιήσεως Κλέωνος Β.Παράσχου
Οι παρθένες το δείλι-ΑΛΜΠΕΡ ΣΑΜΕΝ
― Ναΐς, δεν βλέπω πια το χρώμα των δαχτυλιδιών σου...
― Λυδή, δε βλέπω πια τους κύκνους απάνου στα κύματα...
― Ναΐς, δεν ακούς τη φλογέρα των βοσκών;
― Λυδή, δε νιώθεις τη μυρουδιάν απ' τις πορτοκαλιές;
― Γιατί μέσα μου, Ναΐς, ανεβαίνει μια πικρή ανατριχίλα,
άμα θωρώ τον ήλιο να πεθαίνει απάνου στη θάλασσα;
― Γιατί, Λυδή, έτσι, λαχταρώντας όλη, ακούω
τον μακρινό θόρυβο των αμαξιών που γυρνάν μέσα στο δρόμο;
Κι η Ναΐς, κι η Λυδή, οι παρθένες που είν' απάνω στα δεκαπέντε τους χρόνια,
μοναχές στην ταράτσα με τα δυνατά αρώματα,
νιώθουν τη βαριά τους καρδιά να λιώνει σε σκοτεινά δάκρυα,
και κάτω απ' τα σκυμμένα τους μέτωπα ανακατώνοντας τα μαλλιά τους,
σ' ένα σφιχταγκάλιασμα, που σμίγει τα δυο στόματά τους,
ολολύζουν σιγανά μέσ' τ' απέραντο βράδυ.
Απόδοση : Ναπολέων Λαπαθιώτης
Πηγή: «Ελληνική επιθεώρησις »,1921
Μέσα στο δειλινό-ΟΥΙΛΙΑΜ ΜΠΑΤΛΕΡ ΓΕΪΤΣ
Ω κουρασμένη μου καρδιά,στον κουρασμένο αυτόν καιρό
Έβγα απ'τα δίχτυα του καλού και του κακού πέρ'από κει.
Κι ύστερα,γέλασε,καρδιά,μέσα στο αχνό το δειλινό,
Κι ύστερα,στέναξε,καρδιά,στη δρόσο μέσα στην αυγή.
Όμως η Γη η μητέρα σου πάντοτε αγέραστη είν'εκεί
Και πάντα ολόλαμπρη η δροσιά κι ολόθαμπο το δειλινό,
Όσο κ'η ελπίδα αν σ'άφησε κι η αγάπη αν έχει μαραθεί
Που φλέγεται στον άδικο κι επίβουλο το λογισμό.
Καρδιά,όπου σμίγει πήγαινε λόφος με λόφο του βουνού:
Γιατί εκεί πέρα η συντροφιά κ'η απόκοσμη κ'η μυστική,
Του ήλιου και του φεγγαριού,του δάσους και του λαγγαδιού,
Των ποταμών και των ρυακιών,μια μοίρα ζουν ξεχωριστή.
Κι ο Θεός στέκει και φυσά στο βούκινο το ερημικό,
Κι η ζωή κι ο χρόνος βρίσκονται σε μιαν ατέλειωτη φυγή .
Κι ούτε κ'η αγάπη είν'αγαθή καθώς το αχνό το δειλινό,
Κι ούτε κι η ελπίδα είν'ακριβή καθώς η δρόσο στην αυγή.
Μετάφραση:Λέανδρος Κ.Παλαμάς
Πηγή:Παγκόσμια ποιητική ανθολογία "Ταξίδι στην ποίηση",Εκδόσεις Ναυτίλος,1995
Δειλινό-ΧΟ ΤΣΙ ΜΙΝΧ
Στ'ακόνι του βουνού
ο άνεμος τροχίζει το σπαθί του .
μεσ'απ'τη σάρκα των κλαδιών
περνάει τ'αγιάζι.
Καμπάνα αχολογά μακριά...
Βιάσου καλόγερε!
Παιδί οδηγάει βούβαλο στη στάνη
παίζοντας τη φλογέρα του
στου ζώου τη ράχη καθισμένο.
Μετάφραση:Ρίτα Μπούμη Παπά
Πηγή:Νέα παγκόσμια ποιητική ανθολογία Ρίτας Μπούμη-Νίκου Παπά,Εκδόσεις Διόσκουροι,1975
Η αλλοφροσύνη των δειλινών-ΑΝ ΣΕΞΤΟΝ
Κάτι
κρύο υπάρχει στον αέρα,
μια αίσθηση πάγου
και φλέγματος.
Όλη μέρα χτίζω
μια ζωή και τώρα
ο ήλιος βουτάει και
την αναιρεί.
Ο ορίζοντας ματώνει
και πιπιλάει τον αντίχειρά του.
Ο μικρός κόκκινος αντίχειρας
εξαφανίζεται.
Κι εγώ αναρωτιέμαι για
αυτόν το χρόνο της ύπαρξής μου
αυτό το όνειρο που ζω.
Θα μπορούσα να φάω τον ουρανό
σα μήλο
αλλά θα προτιμούσα
να ρωτήσω το πρώτο αστέρι:
γιατί είμαι εδώ;
γιατί ζω σ' αυτό το σπίτι;
ποιός ευθύνεται;
Ε;
Μετάφραση: Τατιάνα Σεργιάδη
Πηγή: https://mpampis-kiriakidis.blogspot.com/2020
Έρευνα-Επιμέλεια αφιερώματος: Αγγελική Καραπάνου
