Τρία μελοποιημένα ποιήματα του Γεωργίου Σουρή

Στ’ άρματα στ’ άρματα
Στ’ άρματα κηφηναριό
Κι έμπα μέσα στο χωριό
και ξαπλώσου με ραχάτι
στην καλύβα του χωριάτη
Φάε πιε φάε πιε
Φάε πιε ζαχάρωσε
Ό,τι βρίσκεις σάρωσε
Και σαν αρχοντόπουλο
Ζήτα του κοτόπουλο
Σαν αγάς σαν αγάς
Σαν αγάς μες την αυλή
Όπως θέλεις γλέντησε
Και την κόρη του Βαλή
Δέκα χέρια πέρασε
Στ’ άρματα στ’ άρματα
Στ’ άρματα κηφηναριό
Κι έμπα μέσα στο χωριό
Και ξαπλώσου με ραχάτι
Στην καλύβα του χωριάτη

Ο Έλληνας δυο δίκαια
Ασκεί πανελευθέρως
Συνέρχεται, βρε, και ουρεί
Σε όποιο θέλει μέρος

Ο Έλλην δύο δίκαια
Ασκεί πανελευθέρως
Συνέρχεσθαί τε και ουρείν
Εις όποιο θέλει μέρος

Γι’ αυτό το κράτος που τιμά
Τα ξέστρωτα γαϊδούρια
Σιχτίρ στα χρόνια τα παλιά
Σιχτίρ και στα καινούρια

Ου! Να χαθείς κηφηναριό
Στων μελισσών το σμήνος
Εσύ ζηλεύεις μοναχά
Τη θέση του κηφήνος

Γι’ αυτό το κράτος που τιμά
Τα ξέστρωτα γαϊδούρια
Σιχτίρ στα χρόνια τα παλιά
Σιχτίρ και στα καινούρια

Τὰς τρίχας ἄσπρης κεφαλῆς
σκοπὸν τὰς ἔχουν προσβολῆς
κι εἰν᾿ ἐμπαιγμὸς τῆς μοίρας
τὸ παραπαῖον γῆρας.

Ὅπου τὸ πόδι μου σταθεῖ
καὶ ὅπου περπατήσω
σιγὰ-σιγὰ μ᾿ ἀκολουθεῖ
ὁ χάρος ἀπὸ πίσω.

Αὐτὸ τὸ ἔρημο κορμὶ
τὸ τριγυρίζουν σκύλοι
καὶ «χόρτασες κι ἐσὺ ψωμί»
μοῦ λὲν ἐχθροὶ καὶ φίλοι.

Ὡς φάσμα τρέχω τῆς νυκτὸς
μακράν του δρῶντος κόσμου
καὶ ὅπου τάφος ἀνοικτὸς
μοῦ φαίνεται δικός μου.