Πέντε ποιήματα μελοποιημένα από τη Νένα Βενετσάνου

Στη Σμύρνη, Μέλπω. Ηρώ, στη Σαλονίκη.
Στο Βόλο, Κατινίτσα, έναν καιρό.
Τώρα στα Βούρλα με φωνάζουν Λέλα.
Ο τόπος μου, ποιος ήταν; Ποιοι οι δικοί μου;
Αν ξέρω, ανάθεμά με.
Σπίτι, πατρίδα έχω τα μπορντέλα.
Ως κι οι πικροί μου χρόνοι, οι παιδικοί μου,
θολές, σβησμένες ζωγραφιές.
Κι είν’ αδειανό σεντούκι η θύμησή μου.
Το σήμερα χειρότερο απ’ το χτες.
Και τ’ αύριο απ’ το σήμερα θε να 'ναι.
Φιλιά από στόματ’ άγνωστα, βρισιές
κι οι χωροφύλακες να με τραβολογάνε.
Γλέντια, καυγάδες ως να φέξει.
Αρρώστιες, αμφιθέατρο, Συγγρού
κι ενέσεις εξακόσια έξι.
Πνιγμένου καραβιού σάπιο σανίδι.
Όλη η ζωή μου του χαμού.
Μ’ από την κόλασή μου, σού φωνάζω:
Εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σού μοιάζω.
Μ’ από την κόλασή μου, σού φωνάζω:
Εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σού μοιάζω.

Από τους χρόνους τους παλιούς το 'χω βαθύ μεράκι
να βγω στις πέρα θάλασσες να βρω το μαγισσάκι

Τ’ άπιαστο σαν αερικό στην εμορφιά του Μάης
που αν κάνεις να τον μυριστείς αλίμονό σου εκάεις

Έβγα έβγα μαγισσάκι χτύπα χτύπα το ραβδάκι
ντο και ρε και μι και φα μες στα ροζ τα σύννεφα

Τι ζουμπούλια και τι κρίνα τι και τούτα τι κι εκείνα
ντο και ρε και φα και μι φούχτα μου και δύναμη

Ποιος θα μου δώκει δύναμη κι ένα μακρύ καμάκι
να βγω στις πέρα θάλασσες να βρω το μαγισσάκι

Που 'ναι σπηλιά του ο ουρανός άγγελος η μαμά του
κι αφρός το φουστανάκι του στην άκρια του κυμάτου

Χτύπα χτύπα το ραβδάκι γίνε το νερό στ’ αυλάκι
φα και ρε και μι και ντο μες στο μπλε το ξάγναντο

Τα παπιά και τα βαπόρια παν μαζί και πάνε χώρια
έξι τέσσερα κι οχτώ γούρι μου και φυλαχτό

Ανοίξτε πύλες κι εκκλησιές ν’ ανάψω ένα κεράκι
να κάνει θαύμα στα κρυφά για με το μαγισσάκι

Που να κοιμάμαι ξυπνητός να τρέχω ξαπλωμένος
και να με λεν χωρίς καρδιά μα να 'μαι ερωτευμένος

Έβγα έβγα μαγισσάκι χτύπα χτύπα το ραβδάκι
ντο και ρε και μι και φα μες στα ροζ τα σύννεφα

Τα παπιά και τα βαπόρια παν μαζί και πάνε χώρια
έξι τέσσερα κι οχτώ γούρι μου και φυλαχτό

Τόσο σκοτάδι, τόση θλίψη
πέφτει απ’ τα νέφη προς τη γη
που λίγο ακόμα και θα λείψει
μέσα απ’ την πλάση η αναπνοή.

Κι έτσι χλωμά και αραιά τα φύλλα
τρέμουν απάνω στα κλαδιά
όσο η καινούρια ελπίδα τρέμει
μέσα στου ανθρώπου την καρδιά.

Φως ανοιξιάτικο γα φέξε
μες στη θλιμμένη μου ψυχή
κι ας είσαι σαν αστροπελέκι
πάνω στου δέντρου την κορφή.

Κι έτσι χλωμά και αραιά τα φύλλα
τρέμουν απάνω στα κλαδιά
όσο η καινούρια ελπίδα τρέμει
μέσα στου ανθρώπου την καρδιά.

Κα Κουα.
Κα Κουα.

Ακούς ακούς
τους βάτραχους;
Χα Χα γελούνε,
μας περγελούνε
ξεκαρδισμένοι
σαν μεθυσμένοι.

Α Χα Χα Χα
Κα Κουα Κα Κουα.
Α Χα Χα Χα
Κα Κουα Κα Κουα.

Κάνουν βαθιές
μακροβουτιές
την ράχη λιάζουν
και κουβεντιάζουν
και πέφτουν πάλι
με το κεφάλι.

Α Χα Χα Χα
Κα Κουα Κα Κουα.

Και κράζουν να,
για ιδές βουνά,
κοπάδια ανθρώποι
ζουζούνια ανθρώποι
χωράφια μέλια
και σκαν’ απ’ τα γέλια.

Α Χα Χα Χα
Κα Κουα Κα Κουα.

Από τις άκρες των δαχτύλων της κυλάει φως,
από τα δάχτυλά της κυλάει ένας ήχος οπάλινος.
Γέρνει τα δάχτυλά της και γλιστράν οι σταγόνες στιλπνές.
Ξεφεύγουν μικρές διάφανες φωνές και στη μια παλάμη
έχει τον άγνωστο καρπό που τον κυβερνά το ευλύγιστο λύγισμα
του μικρού δικού της καρπού.