Σαν σήμερα, στις 28 Αυγούστου 1911 έφυγε ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της επτανησιακής σχολής, ο Γεράσιμος Μαρκοράς. Θα δούμε ένα από τα πιο συγκινητικά του ποιήματα, στο οποίο μιλά για την απώλεια. "Αθώοι φόβοι"!
Αθώοι φόβοι-ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΜΑΡΚΟΡΑΣ
ΠΑΙΔΙ: Θέλω τη μάνα.
ΠΑΤΕΡΑΣ: Επέταξε και στ' άστρα πάει να ζήσει.
ΠΑΙΔΙ: Πώς τόσο μάκρος άρρωστη δυνήθηκε να σχίσει;
ΠΑΤΕΡΑΣ: Έχουν φτερούγες οι ψυχές.
ΠΑΙΔΙ: Γιατί δεν τες απλώνει
τότε η δική μας, μην αυτή τρέξει τ' αστέρια μόνη;
ΠΑΤΕΡΑΣ: Δεν είναι μόνη. γύρω της φτεροκοπούν αγγέλοι.
ΠΑΙΔΙ: Αν άγγελό της μ' έλεγε, κοντά της θα με θέλει.
ΠΑΤΕΡΑΣ: Ω! δίχως κάλεσμα Θεού ψηλά κανείς δεν πάει.
Κοιμήσου τώρα. ησύχασε.
ΠΑΙΔΙ: Και ποιος μου τραγουδάει;
ΠΑΤΕΡΑΣ: Εγώ, παιδάκι μου...
ΠΑΙΔΙ: Εσύ κλαις...
ΠΑΤΕΡΑΣ: Όχι, σ' εμέ απιθώσου:
"Ζάχαρη να' ναι ο ύπνος σου και μέλι τ' όνειρό σου".
ΠΑΙΔΙ: Νυστάζω. Από το πλάι μου καθόλου μη σπαράξεις΄
δώσ' μου το χέρι-σκιάζομαι μήπως και συ πετάξεις!
Πηγή: Ανθολογία Περάνθη, Ελληνικά γράμματα,1979
