Ένα διήγημα-συνομιλία μ' ένα κλειδί θα δούμε σήμερα. Ο φιλαράκος που ξεκλειδώνει το σεντούκι των αναμνήσεων από τα ανεξίτηλα χρόνια της αθωότητας. Ας γνωρίσουμε μια σελίδα από το ημερολόγιο ζωής ενός παλιού ναυτικού. "Το κλειδί" του Γαβριήλ Παναγιωσούλη!
Το κλειδί -ΓΑΒΡΙΗΛ ΠΑΝΑΓΙΩΣΟΥΛΗΣ
Κρεμόσουν από μια κλειδαριά σκουριασμένο, σε λυπήθηκα, τέτοια αφοσίωση! Φτωχό μου κλειδί σου έχουν φύγει και τα δόντια, δεν ανοίγεις ούτε κλείνεις παραδείσους. Θυμάσαι τα όνειρα που κάναμε μαζί όταν σ’ έκρυβα κάτω απ’ το κεραμίδι για να μη σε χάσω, εκεί στον τόπο μου τα Μαρκάτα Πυλάρου; Τώρα κρέμεσαι σαν πεθαμένο απ’ της πόρτας μου την κλειδαριά, αυτής που άνοιγες στην παιδική θαλπωρή της αγάπης της ευτυχίας. Σκούριασες να με περιμένεις, η κλειδαριά γέμισε αράχνες, σάπισε η πόρτα, έφυγε και η θαλπωρή, πέταξε η αγάπη, τα όνειρα σβήστηκαν, γέμισες σκουριασμένες ρυτίδες. Κι εσύ επιμένεις εκεί πιστό εξακολουθείς να με περιμένεις. Μα δεν ξέρεις ότι στην τελευταία μας κατοικία δε βάζουν κλειδί; Δεν σε χρειάζομαι πια! Έλα μην κλαις. Έτσι είναι ο χρόνος ,είναι ο κυρίαρχος των πάντων, αυτός σε σκούριασε, κι εσένα κι εμένα…
Πέταξε ο χρόνος, έφυγαν τα χρόνια. Θυμάμαι, στην κατοχή ήταν ο καιρός της φτώχειας τότε που σε άφησα μόνο και πήγα να επισκεφτώ το σπίτι της θείας μου στα Ποταμιανάτα.Ήξερα ότι κάτι θα με φίλευε, πεινούσα τόσο! Περπατώντας απ’ το μονοπάτι που περνούσε απ’ τον σταθμό χωροφυλακής, εκεί δίπλα στον Άη Γιώργη, πέρασα το τσαγκάρικο του Πανώργιου ,συνάντησα την Στάμο του Μανιανή, έφθασα στην πίσω αυλή ,στο σπίτι της θείας μου Ευτυχίας.Άνοιξα το πορτόνι, η πίσω πόρτα ήταν κλειδωμένη. Η θεία μου έλειπε.
Η πόρτα έβλεπε στην κουζίνα. Στην μέση είχε μια τρύπα για να μπαίνουν οι γάτες, για να φοβίζουν τα ποντίκια. Υπολόγισα να σηκώσω την πόρτα ψηλά να την βγάλω απ' τις μπετούγιες. Έτσι θα έπεφτε η πόρτα. Έλα όμως που η πόρτα άγγιζε το ανώφλι από μέσα και δεν έβγαινε. Δεν είχα κλειδί.Δεν φαντάζεσαι πόσο μου έλειπες εκείνη τη στιγμή, έστω κι ας μην ήταν δική σου η κλειδωνιά, θα δοκίμαζα ρε αδερφέ! Έψαξα κάτω από πέτρες, από τα παλιά κεραμίδια ,εκεί γύρω από τη λεμονιά ,τίποτα. Απ' το διπλανό σπίτι της κυρά- Χάιδως οι άνθρωποι που μένανε εκεί άκουσαν τον θόρυβο. H γειτόνισσα, η Βαγγέλενα, νόμισε ότι ήταν κλέφτες. Ήξερε που ήταν η θεία μου.Ήταν στο αρχοντικό των Κουρβουσιάνων, εκεί κοντά στην εκκλησία της Παναγίας.Πήγε και την φώναξε. Ήρθαν όλες οι γυναίκες φοβισμένες περιμένοντας το χειρότερο.Έκπληκτες με είδαν, τους εξήγησα. Η θεία μου έβγαλε το κλειδί απ’ τη μέση της ,έμοιαζε σαν πιστόλι, άνοιξε την πόρτα και μου τηγάνισε ξερή μπομπότα με λάδι! Η αμβροσία μου.
Έτσι είναι η ζωή φτωχό μου κλειδί! Δεν υπάρχει πια η κλειδαριά σου, σάπισε και η πόρτα ,μόνο η θύμηση της έμεινε. Αυτή που μας φύλαγε σα βράδιαζε απ’ τους κλέφτες και τ’ άγρια τα ζώα, απ’ τους άλλους τους ανθρώπους. Σκούριασες και συ που μας κλείδωνες στη σιγουριά μες το μαύρο το σκοτάδι, αυτό που άπλωνε η νύχτα μαζί με τα στοιχειά της, τους αδέσποτους γάτους, αυτούς που έτρωγαν το φυτίλι του λύχνου για μεζέ. Έχε γεια!
Βιογραφικό σημείωμα
Ο Γαβριήλ Παναγιωσούλης γεννήθηκε στην Πύλαρο Κεφαλονιάς το 1933. Η ζωή του όλη μια περιπέτεια, που ξεκίνησε απ’ το νησί του το 1950 μπαρκάρισε ναυτικός, μεγάλωσε στην αγκαλιά της θάλασσας, έζησε στην Γουατεμάλα 10 χρόνια όπου απέκτησε οικογένεια, μετανάστευσε και ζει με την οικογένειά του στην Νέα Υόρκη. Έχει γράψει πολλά βιβλία. Δυο από αυτά βραβεύθηκαν στην Αθήνα. Το ΑΧ ΝΑ ΞΕΡΑ το οποίο απέσπασε το Α΄ λογοτεχνικό βραβείο μυθιστορήματος από το κοινωφελές ίδρυμα Πνευματική Εστία Π. ΤΡΑΝΟΥΛΗ 2003. Το δεύτερο βιβλίο του Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΚΑΙ Η ΟΜΙΧΛΗ απέσπασε ΕΠΑΙΝΟ στον Λογοτεχνικό Διαγωνισμό «Νίκος Καββαδίας», Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας Πειραιάς 2004. Είναι ένα από τα ιδρυτικά μέλη της επιτροπής Πρωτοβουλίας για την Ένωση Λογοτεχνών Συγγραφέων των Πέντε Ηπείρων… Στον ελεύθερό του καιρό γράφει Πρόζα και ολίγο τι ποίηση… όλα του τα ποιήματα είναι από την ναυτική ζωή.
