Σήμερα θα δούμε ένα διήγημα που απεικονίζει τις στιγμές πριν απ' το μεγάλο ταξίδι ενός ανθρώπου. Τα γεγονότα είναι πραγματικά κι εκτυλίσσονται στα Μαρκάτα Πυλάρου, στην Κεφαλονιά, κατά το έτος 1942. "Αυτά που δεν ξεχνιόνται" λοιπόν...Από το ημερολόγιο μνήμης του Γαβριήλ Παναγιωσούλη!
Αυτά που δεν ξεχνιόνται,(Εικόνες με λέξεις...)-ΓΑΒΡΙΗΛ ΠΑΝΑΓΙΩΣΟΥΛΗΣ
Σα νύχτωσε το φως του λύχνου μετά βίας φώτιζε τις γυναικείες σκιές που κάθονταν ξαγρυπνώντας γύρω απ’ το φέρετρο του νεκρού που κειτόταν στη μέση της σάλας του σπιτιού. Με τα λυτά τσεμπέρια τους σιγοκλαίγανε και μοιρολογούσαν.
Η μοιρολογίστρα η κυρά Ευανθία ήταν σπίτι της ,έξαινε μαλλί προβάτου να το έχει έτοιμο για να γνέσει, όταν άκουσε την καμπάνα να σημαίνει λυπητερά, τα παράτησε και πήγε στο ξενύχτι , έλυσε τις πλεξούδες των μαλλιών της σε μια μάζα ψαρών κατσαρών φουντωτών μαλλιών και άρχισε να τα τραβάει ένα, ένα, να κλαίει και να οδύρεται για την συμφορά που μας βρήκε.
Έμοιαζε σκηνή αρχαίας τραγωδίας.
Ο γείτονας ο Αντώνης είχε φέρει μερικά φύλλα χαρτιού από το βιβλίο με τις προφητείες του Αγαθάγγελου. Αφού τις διάβαζε και μας έλεγε ότι το αίμα θα φθάσει ένα ζωνάρι στα στενά του Βοσπόρου, το χρησιμοποιούσαν για τσιγαρόχαρτο, το γέμιζαν με χοντροκομμένο ταμπάκο, κι έστριβαν τσιγάρο. Ο πυριόβολος με το φυτίλι, άλλαζε χέρια συνεχώς. Κάπνιζαν κι έκρυβαν την καύτρα του τσιγάρου μες την παλάμη τους μην τυχόν και περάσει ιταλική περίπολος, απαγορευόταν οι συγκεντρώσεις και τα φώτα…
Η Θοδώρα σερβίριζε καφέ, χωρίς ζάχαρη από ψημένα ρεβίθια.
Σαν ξημέρωσε όλοι ετοιμάστηκαν για την κηδεία… Ήρθε ο παπάς, ο ψάλτης, ένα παιδί κρατούσε το θυμιατό τούβαναν και λιβάνι που έστελνε μια ουράνια ευωδία αθανασίας εδώ κάτω στην γη .Τα παιδιά που κρατούσαν τα εξαπτέρυγα, κρυφογελούσαν χαρούμενα. Στο τέλος της κηδείας θα τους έδιναν χαρτζιλίκι.
Τέσσερις χωριανοί σήκωναν στους ώμους τους το φέρετρο που ανήκε στην εκκλησία και ξεκίνησαν για την εκκλησία του Αγίου Δημητρίου στα Μακρυώτικα .Στη στροφή του δρόμου εκεί κάτω στο αυλάκι φάνηκαν τα πρώτα κοράκια, πετούσαν χαμηλά κι έκρωζαν. Απ’ το έρημο διώροφο παλάτι του Ροή, αυτού που είχε πλουτίσει στη Ρουμανία, τώρα έρημο, αναδινόταν μια βρώμα κοπριάς προβάτων. Κάποιος τσοπάνης, χρησιμοποιούσε το υπόγειο του αρχοντικού για μαντρί.
Στη ρεματιά μέσα στο αυλάκι φάνηκε το κουφάρι ενός γαϊδάρου.Τα κοράκια μάλωναν αναμεταξύ τους. Η κηδεία προχωρούσε, ο παπάς έψαλλε, οι κατακτητές Ιταλοί μαζεμένοι κοίταζαν απ’ το παράθυρο του Μαΐστρου του σπιτιού του Μπαρμπέτα, που είχαν επιτάξει και γελούσαν…
Ο νεκρός, ήταν ο Βαγγέλης, αυτός ο συγχωριανός μας που είχε σπείρει εκεί πάνω στο βουνό, στα θέματα φακή, την νύχτα κοιμόταν στο χωράφι μέσα για να μη του την κλέψουν.
Ε! λοιπόν κάποιος τούδωσε μια τσεκουριά και του άνοιξε το κεφάλι στα δυο.
Αυτός που τον βρήκε ,ο Γιώργος του Αχιλλέα που έκαιγε καμίνι ,έτρεξε στο χωριό, πήρε τον πατέρα κατά μέρος να μας δώσει τα σκαρίκια.Με τα μάτια γουρλωμένα, κόκκινος από την συγκίνηση, ήρθε σπίτι μας ώστε να πάνε παρέα να ειδοποιήσουν την οικογένειά του χωριανού μας…
Η σκηνή στα Μαρκάτα Πυλάρου, Κεφαλονιά ,έτος 1942
Βιογραφικό σημείωμα
Ο Γαβριήλ Παναγιωσούλης γεννήθηκε στην Πύλαρο Κεφαλονιάς το 1933. Η ζωή του όλη μια περιπέτεια, που ξεκίνησε απ’ το νησί του το 1950 μπαρκάρισε ναυτικός, μεγάλωσε στην αγκαλιά της θάλασσας, έζησε στην Γουατεμάλα 10 χρόνια όπου απέκτησε οικογένεια, μετανάστευσε και ζει με την οικογένειά του στην Νέα Υόρκη. Έχει γράψει πολλά βιβλία. Δυο από αυτά βραβεύθηκαν στην Αθήνα. Το ΑΧ ΝΑ ΞΕΡΑ το οποίο απέσπασε το Α΄ λογοτεχνικό βραβείο μυθιστορήματος από το κοινωφελές ίδρυμα Πνευματική Εστία Π. ΤΡΑΝΟΥΛΗ 2003. Το δεύτερο βιβλίο του Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΚΑΙ Η ΟΜΙΧΛΗ απέσπασε ΕΠΑΙΝΟ στον Λογοτεχνικό Διαγωνισμό «Νίκος Καββαδίας», Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας Πειραιάς 2004. Είναι ένα από τα ιδρυτικά μέλη της επιτροπής Πρωτοβουλίας για την Ένωση Λογοτεχνών Συγγραφέων των Πέντε Ηπείρων… Στον ελεύθερό του καιρό γράφει Πρόζα και ολίγο τι ποίηση… όλα του τα ποιήματα είναι από την ναυτική ζωή.
