Ένας αυταρχικός καθηγητής κι ένας μαθητής που γίνεται αντικείμενο χλεύης χωρίς λόγο, είναι το θέμα ενός καταπληκτικού διηγήματος. "Περιστατικό στην τάξη" του εκπαιδευτικού- λογοτέχνη από την Κύπρο Κυριάκου Στυλιανού!
Περιστατικό στην τάξη-ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ
« Εσύ δεν θα μας πεις;» ρώτησε δεικτικά ο καθηγητής τον μαθητή, καθώς εδώ και λίγη ώρα τον είχε προσέξει σκυφτό και βυθισμένο στις σκέψεις του. «Τι γράφεις;» τον ξαναρώτησε έντονα, προσθέτοντας κιόλας αρκετά ντεσιμπέλ στον τόνο της φωνής του. « Τι να γράφει;» πετάχτηκε ένας άλλος μαθητής, που καθόταν μονίμως στα πίσω θρανία της αίθουσας και συνήθιζε να σχολιάζει με καυστικό ύφος τις ατάκες τόσο του καθηγητή όσο και των συμμαθητών του. « Εσένα!». Γέλια ενθουσιασμού ακούστηκαν αμέσως από παντού, μιας και οι υπόλοιποι μαθητές θεώρησαν την καινούρια πρόκληση του συμμαθητή τους ως μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να χάσουν λίγη ώρα από το ανιαρό μάθημα που είχαν στην τάξη. Ο καθηγητής φρένιασε και έγινε κατακόκκινος από ντροπή. «Βγες τώρα έξω από την τάξη!» φώναξε δυνατά στον ανάγωγο μαθητή, αν και από την αρχή γνώριζε πως η προσταγή του θα έπεφτε κατευθείαν στο κενό.
Ο μαθητής που είχε για άλλη μια φορά βρεθεί στο κενό που τον χώριζε τόσο από τον καθηγητή όσο και από τους συμμαθητές του, συνειδητοποίησε και πάλι το μέγεθος της μοναξιάς του. Το ειρωνικό κιόλας σχόλιο του ανάγωγου μαθητή « Πες μας αλαφροΐσκιωτε συμμαθητή μας, τι γράφεις πάλι;» ήχησε σαν ράπισμα στο πρόσωπό του, υποβάλλοντάς τον ξανά και ξανά στη διαδικασία μιας απαράδεχτης απολογίας. « Τίποτα…» απάντησε εκείνος σιγά, προσπαθώντας να κρύψει τα γραπτά του σαν να έκρυβε τον ίδιο του τον εαυτό. «Δεν είναι τίποτα…» συνέχισε, απελευθερώνοντας απ΄ το σφιγμένο του στήθος ένα ανεπαίσθητο γέλιο αμηχανίας. «Δεν είναι κάτι που σας αφορά…» κατόρθωσε μετά και πρόσθεσε, διατηρώντας ωστόσο το ύφος ενός φοβισμένου ανθρώπου.
«Τι εννοείς;» επενέβηκε ξανά ο καθηγητής, στρέφοντας το βλέμμα του προς το ακροατήριό του σαν να ήθελε να τους καταστήσει συμμέτοχους στο κατηγορητήριο εναντίον του ανυπεράσπιστου μαθητή. « Τι εννοείς, δεν μάς αφορά;». Μια ανησυχαστική σιγή επικράτησε τότε στην τάξη, πράγμα που επέτρεψε στον καθηγητή να συντηρεί το μύθο του πως εκείνος και κανείς άλλος ήταν ο μοναδικός κυρίαρχος στην τάξη. Ήταν εμφανές πως οι ματιές που έριχνε στα βλέμματα των μαθητών του, ήταν μια συνωμοτική χείρα συνεργασίας που ο ίδιος έτεινε προς τους υπόλοιπους μαθητές προκειμένου εκείνοι να στηρίξουν το έργο του ενώπιον του περίεργου συμμαθητή τους.
«Ποιος μπορεί να δώσει σημασία σ΄ ένα ποίημα…» ψέλλισε σιγά ο μαθητής, σαν να απάγγελλε ένα στίχο που μόλις είχε σκαρώσει. «Τι είπες;» ακούστηκε η φωνή του καθηγητή, καθώς μπερδεύτηκε με τις φωνές των συμμαθητών του που ζητούσαν επιτακτικά να μάθουν τι τόλμησε να ξεστομίσει ο μέχρι πρότινος σιωπηλός και σχεδόν απαρατήρητος συμμαθητής του. « Για πες μας το πιο δυνατά, να ακούσει όλη η τάξη!» ακούστηκε πιο δυνατή η φωνή του καθηγητή, ο οποίος επέμενε να παρουσιάζει τον εαυτό του ως τον απόλυτο κυρίαρχο της τάξης.
«Είπα, ποιος μπορεί να πάρει στα σοβαρά ένα ποίημα…» ακούστηκε η φωνή του ντροπαλού μαθητή, σπάζοντας για πρώτη φορά το φλοιό της εσωστρέφειάς της. « Έλα, γιατί δεν μας απαγγέλεις κι εμάς τους στίχους σου…» ακούστηκε μια άλλη φωνή που έσταζε ειρωνεία. « Σιωπή!» ακούστηκε τότε κι η φωνή του καθηγητή, που όπως ήταν αναμενόμενο πνίγηκε από τα γέλια και τον χλευασμό των μαθητών του. « Σταματήστε αμέσως να συνεχίσουμε το μάθημά μας! Δεν θα σπαταλήσω εγώ την ώρα μου για τους ασήμαντους στίχους ενός μαθητή!» επενέβηκε ξανά ο καθηγητής, θέλοντας να περισώσει το κύρος του έναντι των μαθητών του. Η αναστάτωση όμως που επικρατούσε στην τάξη, εντάθηκε αντί να κοπάσει.
Κι ενώ όλοι περίμεναν με ανυπομονησία την αντίδραση του νεαρού ποιητή, εκείνος σηκώθηκε ήρεμα και σταθερά από τη θέση του και άρχισε σιγά-σιγά να αποχωρεί από την τάξη. « Πού πας;» ακούστηκε μια δυνατή, επιτακτική φωνή που ήταν λες και είχε ξεπηδήσει ταυτόχρονα από τα στήθια όλων των παρευρισκομένων στην τάξη. « Πού πας;» ακούστηκε ξανά κι ο καθηγητής, καθώς επέμενε να δηλώνει πεισματικά πως εκείνος και κανείς άλλος ήταν ο μοναδικός κυρίαρχος της τάξης και της ασφάλειας των μαθητών του. «Πού πάει ο ποιητής;» κάγχασε κι ο μαθητής του τελευταίου θρανίου, δίνοντας το πράσινο φως και στους υπόλοιπους να επαναλάβουν τις κοροϊδίες τους εις βάρος του ανυπεράσπιστου συμμαθητή τους.
Ο νεαρός ποιητής ωστόσο το θεώρησε αχρείαστο να τους απαντήσει. Φτάνοντας ήρεμος και ατάραχος στην πόρτα εξόδου, έστρεψε το βλέμμα προς τους χλευαστές του σαν να τους φωτογράφιζε ένα προς ένα στα βάθη της συνείδησής του. Στα μάτια του αναπήδησαν αυθόρμητα δυσοίωνοι στίχοι, καθώς καταγράφονταν προφητικά μέσα σε πρόσωπα που έσφυζαν από μίσος, τρέλα και μοναξιά. Για μια στιγμή φαντάστηκε τον καθηγητή του ντυμένο λοχαγό και τους συμμαθητές του στρατιωτάκια έτοιμα να χυθούν στη μάχη για να σκοτώσουν ή να σκοτωθούν. « Ελάτε, δείξτε σε όλους ποιοι πραγματικά είστε!» τους παρότρυνε ο λοχαγός τους να ριχτούν στη μάχη και να κατατροπώσουν τον αόρατο εχθρό. Προτού όμως προλάβει να καταχωνιάσει στη συνείδησή του πως ο άνθρωπος που είχε γνωρίσει στα πρώτα χρόνια της νιότης του θα γινόταν κάποτε και λοχαγός του, οι στίχοι του ευαίσθητου μαθητή είχαν ήδη καταγράψει μέσα του την καινούρια μετάλλαξη του καθηγητή του. Ο καθηγητής των εφηβικών του χρόνων, ο λοχαγός της ενηλικίωσής του, μεταμορφώθηκαν μεμιάς σ’ ένα καθωσπρέπει κουστουμαρισμένο κύριο. « Μπράβο σας!» απευθύνθηκε στο πλήθος των συμμαθητών του, που στο μεταξύ είχαν ήδη μεγαλώσει υψώνοντας ακατάπαυστα ψηλά τη σημαία του κόμματος όπου ανήκαν.
Στρέφοντας μετά το βλέμμα προς την πόρτα εξόδου, ένιωσε μια ασυγκράτητη ελευθερία να μπολιάζει τους κρυφούς παλμούς του είναι του. «Μόνο εδώ το ποίημά μου, αναπνέει ελεύθερα…» ψέλλισε σαν παιδί, που χωρίς να το θέλει εγκαταλείπει την τάξη του…
