Ένα υπέροχο κείμενο, που περιγράφει εύστοχα την καμπή αυτή της σύγχρονης ιστορίας, με τους παροπλισμένους ανθρώπους πίσω από τις μάσκες τους, είναι οι "Δεσμώτες" του λογοτέχνη Οδυσσέα Νασιόπουλου!
Δεσμώτες- ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΝΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ
Περπατάς, βαριά ερημία, μεσάνυχτα του ανθρώπου, πίσω σου σε κυνηγούν δεσμοφύλακες, μασκοφόροι δαίμονες, αποστάτες σκιές, δεν τρέχεις, δεν έχεις τον φόβο του έγκλειστου πια, μπρος σου ξανοίγονται τα ερείπια της έρημης πολιτείας, που πλανώνται άσκοπα οι παραδαρμένες μορφές, σιλουέτες λειψές των ανθρώπων.
Περπατάς, έχεις βαθύ το βλέμμα, στην ουρά του υπανθρώπου, τι σε ταράζει γαλήνη, το τρεμάμενο ένστικτο, φοβέρα κακιά δεν σε σκιάζει. Ψυχή μου ανύποπτη, ψυχή μου δακρυσμένη. Στα προμηνύματα των καιρών, πες μου τι βλέπεις, και λυγάς; Μάσκες, μάσκες παντού, μάσκες στα πρόσωπα, στα χαμόγελα, στα ψεύτικα, τ' αληθινά, μάσκες στην τηλεπαιδεία, την τηλεπαραπαιδεία, τα τηλεσχολεία, τα τηλεπανεπιστήμια, τα τηλεθέατρα, πως γίναν όλα προθέματα του μακριά στην αναπόληση μιας κανονικής ζωής στις μαύρες οθόνες της παρακμής.
Τις μάσκες στα τηλεσινεμά, τα γήπεδα, τα κομμωτήρια, τα προπονητήρια, τα ταχυφαγεία, τα λεωφορεία, τα τρένα, τ’ αεροδρόμια. Μάσκες στην ουρά της τράπεζας, στα δημόσια, τα ιδιωτικά εισπρακτήρια. Μάσκες στην πίστη, την απιστία, την αγάπη. Μάσκες στην σκέψη, στην λογική, την παράνοια, στο κλειστό μαγαζί, στο θλιμμένο σπίτι, την μαραμένη γειτονιά, την έγκλειστη πόλη, την ρημαγμένη χώρα, τον κόσμο ολάκερο που απλώνει σκοτάδι, την πικραμένη καρδιά, μάσκες παντού. Τις μάσκες που μας φορέσαν, και μεις χαμογελάμε ανυπόληπτα, μέσα στην μεγάλη μας πείνα, που λιμοκτονούμε το σώμα του μέλλοντός μας, στην μεγάλη νοσηρή φρεναπάτη της δικτατορίας του γκρίζου κόσμου, να μας αφανίσει.
Περπατάς, υψώνεις το βλέμμα, βουβό δάκρυ ο μέλας ουρανός, στην προαιώνια πρωτεύουσα τ’ ελεύθερου ανθρώπου, πως νιώθουν τούτα τα λευκά ερείπια που δεν τα πιάνει του αλλοδαπού μεσαίωνα η ιεροσυλία, τούτα τα ξάστερα αγάλματα, τούτες οι κολώνες, που βαστάνε το αρχαίο φως, άσβεστη λυχνία μυριάδες αιώνες τώρα, σαν όρθια υπόσχεση του πολιτισμού μας. Να εξανθρωπίζει τα μύχια ένστικτα σε σκοτεινές εποχές. Και είναι τούτες οι δωρικές μορφές, στην μεγαλοσύνη του ταπεινού, την ρωμαλέα πίστη του απλού που κρατάνε απ' το χθες, στο σήμερα, το αύριο, την θεϊκή αρμονία του ωραίου, το μυστικό του ελληνικού πνεύματός μας, την ιερή αποστολή να μεταδίδει πάντα φως στις σβησμένες ψυχές, σαν δεν υπάρχει άλλη λύση και ούτε θα υπάρξει άλλη οδός ν’ αποδράσουν οι δεσμώτες ψυχές.
