Η φετινή σχολική χρονιά ήταν πολύ διαφορετική για τους εκπαιδευτικούς και τα παιδιά. Οι μέρες μας γέμισαν καινούργιους κανόνες κι απαγορεύσεις. Κι ήρθε η στιγμή που καμία θυσία δεν στάθηκε αρκετή και το σχολείο θα το βλέπουμε πια μόνο με τα μάτια της φαντασίας μας! Η νέα πραγματικότητα με τις μάσκες, οι δύσκολες ώρες και μια ξεχωριστή δασκάλα, σ' ένα διήγημα που με άγγιξε ιδιαίτερα... "Μάσκα με όνομα" της λογοτέχνιδας Παυλίνας Στυλιανού από την Κύπρο!
Μάσκα με όνομα -ΠΑΥΛΙΝΑ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ
Σεπτέμβριος πια, τα σχολεία είχαν ανοίξει και πάλι και η Αλεξάνδρα πέρασε την είσοδο του σχολείου παίρνοντας μια βαθιά ανάσα. Αυτή η χρονιά θα ήταν εντελώς διαφορετική από όλες τις προηγούμενες. Δεν ήξερε πως θα αντίκριζε τα παιδιά της τάξης της. Μετά από πολλά χρόνια θα είχε και πάλι την πρώτη δημοτικού. Τα τελευταία έξι συνεχόμενα χρόνια κρατούσε πάντα την έκτη αλλά φέτος της είχαν ανακοινώσει πως θα έπαιρνε την πρώτη. Αυτό την είχε αγχώσει ιδιαίτερα και δεν είχε κοιμηθεί καθόλου το προηγούμενο βράδυ.
Πέρασε στην τάξη 15 λεπτά πριν κτυπήσει το κουδούνι και περίμενε. Όταν τα παιδιά κάθισαν στα θρανία τους έβλεπε μόνο ματάκια φοβισμένα πίσω από μια ανώνυμη μάσκα. Τα κορίτσια φορούσαν μάσκες με διάφορα χρώματα και σχέδια ενώ τα αγόρια με μια μονόχρωμη μπλε μάσκα. Τους συστήθηκε και ένα, ένα τα παιδιά έλεγαν το δικό τους όνομα.
Δύσκολη η πρώτη μέρα. Δεν κοιμήθηκε όλο το βράδυ. Διάφορες σκέψεις γύριζαν στο μυαλό της. Και που της συστήθηκαν ήταν σαν να μην της είχαν συστηθεί. Μόνο μάσκες και φοβισμένα ματάκια έβλεπε, τίποτα άλλο.
Την επομένη πήρε τον κατάλογο με τα παιδιά της τάξης της και πήγε στην Κατερίνα.
«Θέλω να μου ράψεις μάσκες με τα ονόματα των παιδιών και μία με το δικό μου. Μέχρι το απόγευμα τις θέλω έτοιμες».
Την επομένη περίμενε τα παιδιά στην πόρτα χαμογελώντας. Φώναζε ένα, ένα τα ονόματά τους και τους έδινε την μάσκα τους. Με χαμόγελο τα παιδιά φόρεσαν την καινούρια τους μάσκα και κάθισαν στην θέση τους..
Οι ανώνυμες μάσκες είχαν αποκτήσει όνομα και χαμόγελο στα μάτια.
