Η ζωή ενίοτε είναι αδιαπραγμάτευτα άγρια, όχι όπως στα παραμύθια...Θα γνωρίσουμε το πολύ συγκινητικό διήγημα της Αθηνάς Παπανικολάου "Δεν ήμουν το κοριτσάκι με τα σπίρτα"! Συμπεριλαμβάνεται στη συλλογή διηγημάτων της "Γλυφό νερό".
Δεν ήμουν το κοριτσάκι με τα σπίρτα -ΑΘΗΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ
Όχι, μη σας μπερδεύει η εικόνα, δεν ήμουν το κοριτσάκι με τα σπίρτα στη γωνιά ούτε πεινούσα ούτε κρύωνα κι ούτε η γιαγιά μου ήταν αστέρι στον ουρανό. Εδώ ήταν, μαζί ζούσαμε, ανάμεσα στα πόδια της μεγάλωνα. Τριών μηνών με άφησαν στην ποδιά της κι έφυγαν στον βορρά. Είχε εργοστάσια εκεί, μου είπαν αργότερα, είχε ψωμί εκεί, ζεστά σπίτια κι ας χιόνιζε για μήνες. Έτσι έλεγαν κάθε καλοκαίρι που έρχονταν για να μας δουν. Δεν καταλάβαινα γιατί το έλεγαν αυτό, αφού είχαμε κι εμείς ψωμί, ζύμωνε κάθε Σάββατο η γιαγιά μου και γέμιζε το κατώι. Πώς ήταν το δικό τους το ψωμί και τα δικά τους σπίτια; Μας έφερναν φωτογραφίες και βλέπαμε άσπρα κουτιά με μικρά παράθυρα, ούτε αυλή ούτε οι κότες και τα δέντρα που είχαμε εμείς. Γι’ αυτό δε θα πηγαίναμε ποτέ, έλεγε η γιαγιά και μ’ έβαζε κάτω από τα φτερά της, κλωσσόπουλο μες στη φωλιά, με ζέσταινε τα βράδια με τα παραμύθια της.
Όχι, μη σας μπερδεύει η εικόνα, η γιαγιά μου δεν διηγούνταν αυτά για τον κακό τον λύκο που παραμόνευε στο δάσος το κοριτσάκι με τον κόκκινο σκούφο ούτε για την πριγκίπισσα που έφαγε το φαρμακωμένο μήλο απ’ την κακιά μητριά κι ήρθε το βασιλόπουλο για να τη σώσει. Ούτε καν τα ήξερε αυτά. Αργότερα τα διάβασα κι εγώ. Η γιαγιά έλεγε μόνο για νεράιδες που χόρευαν τα βράδια στα γεφύρια κι αγαπούσαν τα όμορφα παλληκάρια, σαν κι αυτό που θα ’ρχόταν μια μέρα να με πάρει πάνω στο άσπρο άλογο. Για κείνη τη μέρα που θα μ’ έντυνε νύφη μού μιλούσε, νεράιδα τώρα εγώ μέσα στο άσπρο φόρεμα, το ασημοκεντημένο, με αυτό θα με ξεπροβόδιζε από το σπίτι μας, και με το «χρυσαφένια» μου και με το «φεγγαρένια» μου με κοίμιζε στην αγκαλιά της.
Περνούσαν οι μέρες, οι νύχτες και οι εποχές και φούσκωνα κι άνθιζα σαν τα μπουμπούκια της αμυγδαλιάς την άνοιξη, αυτήν που είχαν φυτέψει στην αυλή όταν γεννήθηκα. Φούσκωναν και τα γόνατα κι οι κόμποι στα δάχτυλα της γιαγιάς κι όλο με δυσκολία σήκωνε τη σκάφη και τα ψωμιά. Ήρθε η ώρα να πάω εγώ στο μαγαζί, να φέρω σπίρτα, αλεύρι, ρύζι, όλα τα χρειαζούμενα για μας. Πέταξα με χαρά.
Εκεί συνάντησα για πρώτη φορά τον λύκο. Στην αποθήκη με τα σακιά με κατέβασε. Σκουφάκι κόκκινο εγώ δε φορούσα, ούτε φαρμακωμένο μήλο μου έδωσε κανείς, μόνο μια χούφτα καραμέλες μου έβαζε στην τσέπη κάθε φορά που μ’ έσερνε στο υπόγειο. Μάταια περίμενα τον κυνηγό, ούτε ένα μπαμ δεν ακούστηκε στο δάσος που μ’ έριξαν να τριγυρνώ. Κανένας δεν τον ξεκοίλιασε να βγω, να ξεπηδήσω ελεύθερη, μαχαίρι πουθενά, μόνο τα σωθικά μου σχίζονταν στα σκοτάδια.
Όχι, μη σας μπερδεύει η εικόνα, δεν ήμουν νεράιδα εγώ, κι ας μ’ έλεγε έτσι η γιαγιά μου. Μόνο μια νύχτα φόρεσα τα ασημοκεντημένα μου φτερά κι απ’ το γεφύρι γλίστρησα να φτάσω γρήγορα στο τέλος του παραμυθιού.
Το πρωί είπαν πως ήταν γεμάτο το ποτάμι καραμέλες.
Για τον λύκο δεν μίλησε ποτέ κανείς.
"Γλυφό νερό" ,Μάρτιος του 2021 ,εκδόσεις ΕΝΥΠΝΙΟ
Βιογραφικό σημείωμα
H Aθηνά Παπανικολάου γεννήθηκε στην Κοζάνη το 1962.Απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ, εργάστηκε από το 1987 έως το 2020 ως φιλόλογος στη Δημόσια Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση και ως Συντονίστρια Εκπαίδευσης Προσφύγων (2016-2017) σε προσφυγικούς καταυλισμούς. Κριτικά της κείμενα για έργα πεζογραφίας και ποίησης είναι δημοσιευμένα στον έντυπο τύπο και σε ηλεκτρονικές σελίδες Λογοτεχνίας. Τον Απρίλιο του 2021 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΕΝΥΠΝΙΟ η πρώτη συλλογή διηγημάτων της με τον τίτλο «ΓΛΥΦΟ ΝΕΡΟ». Ζει στη Θεσσαλονίκη.
Βρείτε τη συλλογή διηγημάτων της Αθηνάς Παπανικολάου "Γλυφό νερό" στον παρακάτω σύνδεσμο:
https://www.enipnio.gr
