Σήμερα, έχω την τιμή να φιλοξενώ στην ιστοσελίδα μου τον ποιητή Μάνο Μελισσουργάκη. Τον ευχαριστώ θερμά.
-Μάνο μου από πότε ξεκινάει για σένα η περιπέτεια της γραφής ποιημάτων;
Θυμάμαι τώρα ήμουν 17 χρόνων και ήταν πρωί πριν πάω σχολείο. Κάτι στο μυαλό τριγυρνούσε. Άρχισα λοιπόν να γράφω το πρώτο μου ποίημα, αλλά έμεινε ημιτελές. Πλησίαζε η ώρα να φύγω για το σχολείο. Ξεχάστηκε για χρόνια η πρώτη αυτή προσπάθεια. Η επόμενη και ουσιαστική έγινε πολύ αργότερα. Περισσότερο από τριάντα χρόνια μετά σε μια εφημερία ή διανυκτέρευση στο φαρμακείο.
-Ξέρω πως το επάγγελμά σου είναι φαρμακοποιός. Τι σου ταιριάζει περισσότερο ως χαρακτήρα, ο ορθολογισμός της επιστήμης ή ο ρομαντισμός της τέχνης; Συναντιούνται τα δυο μονοπάτια ;
Μα η καλή πορεία της πένας μας πάνω στο λευκό χαρτί είτε είναι ποιητική είτε πεζού λόγου, νομίζω χρειάζεται ορθό =λογισμό. Ο ρομαντισμός προσθέτει τις δικές του ομορφιές για να κάνει το έργο μας ιδιαίτερο και ξεχωριστό στα μάτια απλών και επαϊόντων, περί την τέχνη =ας πούμε ένας πίνακας ζωγραφικής =ή στα "μάτια" του μυαλού μας όταν πρόκειται για γραπτό λόγο. Να θυμηθούμε ότι πολλοί και μεγάλοι δημιουργοί τέχνης,(καλής τέχνης) ήταν και είναι και θετικοί επιστήμονες. Εξάλλου οι θετικές επιστήμες έχουν κύριο παράγοντα την αρμονία και το μέτρο. Συναντώνται λοιπόν τα δύο μονοπάτια ακριβώς εκεί που ο καλλιτέχνης βρίσκεται στο απώτερο όριο της δημιουργίας του.
-Στα ποιήματά σου κυριαρχεί το προσωπικό βίωμα ή η έμπνευση της στιγμής;
Πάντα κάτι από την ψυχή υπάρχει μέσα στις δημιουργίες του καλλιτέχνη, του ποιητή, του συγγραφέα. Είτε είναι βίωμα προσωπικό, είτε εμπειρίες από βιώματα άλλων από καταστάσεις ζωής φίλων, διπλανών μας, στην πατρίδα ή και παγκόσμια. Σήμερα με τα μέσα επικοινωνίας που υπάρχουν είμαστε όλοι τόσο κοντά, γείτονες στην ουσία, με επιρροές λίγο ή περισσότερο από όλα όσα παγκόσμια συμβαίνουν. Θα έλεγα πάντως ότι στα πρώτα βήματα του ποιητή και του συγγραφέα πρώτο λόγο έχουν προσωπικές στιγμές και βιώματα. Ο ορίζοντας διευρύνεται όμως γρήγορα ανάλογα με την ψυχοσύνθεση και τον χαρακτήρα του καθενός. Τα πρώτα βήματα μπορούν να γίνουν σύντομα τρέξιμο και μετά άλματα. Σαν μικρό παιδί είναι στην αρχή και ο δημιουργός, λογοτέχνης καλλιτέχνης, κατά την γνώμη μου. Μπουσουλάει πρώτα, περπατά μετά και αργότερα μπορεί να τρέχει και να κάνει άλματα πρωταθλητισμού.
-Σίγουρα έχεις έρθει σ’ επαφή με το έργο πολλών ποιητών. Ποιοι όμως σε σημάδεψαν;
Ξέρουμε όλοι ότι η Ελλάδα ξεκίνησε τον πολιτισμό, τις επιστήμες και τις πνευματικές κατακτήσεις του ανθρώπου. Όταν ο Όμηρος έγραφε Ιλιάδα και Οδύσσεια πριν από χιλιάδες χρόνια, δεν υπήρχε κάποιος να τον επηρεάσει. Και η γραφή του δεν θα ξεπεραστεί ποτέ. "Ζήλεψαν" πολλοί μετά. Έλληνες στην αρχή και αργότερα από όλη την υφήλιο. Τώρα γράφουμε διαφορετικό τον στίχο, βάζουμε ή όχι μέτρο και ομοιοκαταληξία, καινοτομούμε ίσως κάποιες φορές. Τελευταία η ποίηση κινδυνεύει να γίνει πεζός λόγος. Περιφερόμεθα γύρω από τον τόπο του "εγκλήματος" ίσως.. Όμως ο Όμηρος θα είναι πάντα ο κορυφαίος. Πατέρας της παγκόσμιας ποίησης.
-Υπάρχουν κάποιοι συγγραφείς που αγαπάς ιδιαίτερα;
Πρώτος ο Όμηρος πάντα στους ποιητές. Οι σύγχρονοι είναι αρκετοί και πολύ καλοί, ας μην αναφέρω ονόματα. Αλλά και πολλοί συγγραφείς. Για μένα ξεχωρίζει ο Καζαντζάκης και ο Λιαντίνης…
-Γιατί πιστεύεις πως η ποίηση ήταν πάντα το λογοτεχνικό είδος με το μικρότερο αναγνωστικό κοινό;
Η ποίηση είναι συμπυκνωμένος λόγος κυρίως. Δεν αρκεί η ανάγνωση. Χρειάζεται μελέτη θα έλεγα. Αυτό, το ευρύ αναγνωστικό κοινό δεν προλαβαίνει (έλλειψη χρόνου), δεν θέλει, ή, ίσως κάποιες φορές, δεν μπορεί να το κάνει. Προτιμά τον πεζό λόγο. Είναι πιο εύληπτος και ξεκούραστος. Ειδικά στις διακοπές.
-Τι προσφέρει η ποίηση στη δική σου ζωή;
Περισυλλογή, χαλάρωση, δημιουργία και βέβαια αυτοέλεγχο πολλές φορές.
-Πες μου κάποια κομβική στιγμή της ζωής σου που αποτυπώθηκε σ’ ένα ποίημα.
Η απώλεια του πατέρα μου. Μεγάλη Παρασκευή πρωί πριν δεκαπέντε χρόνια. Έφυγε μαζί με τον Χριστό...Ποίημα "Επιτάφιος".." Του πατέρα" στο δεύτερο βιβλίο μου ποίησης.: "Φως και σκιές" Εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ 2017.
-Μοιράσου μαζί μας ένα τρελό σου όνειρο.
Να ήμουν πάλι δεκαοκτώ χρονών.. Όπως τότε. Η κοπέλα ήταν συμμαθήτρια. Ο πρώτος μεγάλος και μοναδικός ίσως έρωτας. Δεν τόλμησα να της το πω ποτέ. Έγραψα μόνο στο τετράδιό της :" Θέλω να σου πω κάτι". Με ρωτούσε για καιρό με τα μάτια της και μου έδειχνε ότι είχε καταλάβει και περίμενε. Εγώ πού να τολμήσω; Κάποια μέρα τόλμησε εκείνη. Την τελευταία ώρα των μαθημάτων στην έξοδο από το σχολείο με περίμενε. Προχωρήσαμε δίπλα -δίπλα για λίγο αμίλητοι.." Πες μου τι θέλεις να μου πεις", είπε κάποια στιγμή. Κόκκαλο εγώ. "Ρώτησε τον τάδε" είπα σε λίγο (άσχετο). "Αυτόν; ούτε να τον βλέπω, είπε. Αμίλητος πάλι εγώ. Η ατολμία νικητής..
-Ένα ρητό που σε εκφράζει;
" Παν μέτρον άριστον " ή, όπως έλεγε ο πατέρας μου :" Παν μέτριον άριστον".
-Σ’ ευχαριστώ Μάνο μου για την όμορφη συζήτησή μας, που μας έδωσε την ευκαιρία να σε γνωρίσουμε λίγο καλύτερα.
Εγώ ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου έδωσες με τις στοχευμένες ερωτήσεις σου, να θυμηθώ κάποια σημαντικά σημεία της ζωής μου και όχι μόνο..
