Σήμερα, έχω τη χαρά να φιλοξενώ στην ιστοσελίδα μου τον τραγουδοποιό Δημήτρη Βεριώνη. Τον ευχαριστώ θερμά!
-Δημήτρη μου σε όλα σου τα άλμπουμ γράφεις μουσική, στίχους και τραγουδάς. Θυμάσαι πότε έγραψες το πρώτο σου τραγούδι και πώς το ονόμασες;
Ξεκίνησα σχεδόν αμέσως, φυσικά μιλάμε για πρωτόλεια, εφηβικά τραγουδάκια. Η ανάγκη «να τα πεις» που έχει η ηλικία αυτή, εκεί έβρισκε την έκφρασή της. Γενικά δε θυμάμαι τίτλους από αυτά τα τραγούδια, αν και όλα υπάρχουν καταχωνιασμένα σε παλιές κούτες. Αλλά θυμάμαι το πρώτο τραγούδι που κράτησα κοντά μου για χρόνια, το οποίο έγραψα στην Τρίτη Γυμνασίου, λεγόταν “Waiting For The Summer”. Ορίστε, με κατατρύχει το καλοκαίρι από τότε! (γέλια). Το έπαιξα για πρώτη φορά μπροστά σε συμμαθητές στο τέλος της 3ης Γυμνασίου και η όλη ανταπόκριση ήταν πολύ ενθαρρυντική! Αργότερα, το παίζαμε και με το συγκρότημα στο οποίο συμμετείχα. Το συγκρότημα λεγόταν Σκουληκαντέρα. Έχω πολύ τρυφερές σκέψεις για αυτό το κομμάτι, την αφέλεια των στίχων του και την ωραία μελωδία του που μου θυμίζει Kinks.
-Έχεις μελοποιήσει ποτέ στίχους άλλων ;
Όχι, ποτέ, δε νομίζω ότι μπορώ να τα καταφέρω σε κάτι τέτοιο. Ποτέ δεν ξέρεις βέβαια, αλλά μου φαίνεται πολύ δύσκολο.
-Τα τραγούδια σου είναι συνήθως βιωματικά. Εμπνέεσαι κυρίως από στιγμές που έζησες στο παρελθόν, καταστάσεις που ζεις στο παρόν ή όνειρα για το μέλλον ;
Είναι γεγονός πως τα τραγούδια μου είναι έντονα βιωματικά. Νομίζω πως το παρελθόν με εμπνέει, αλλά ειδωμένο- αναπόφευκτα- μέσα από το παρόν, η τωρινή θέαση δηλαδή. Όλα όσα έχω ζήσει έντονα ή τα σκέφτομαι έντονα αποτελούν μάλλον τη θεματολογία μου, εντελώς αβίαστα, όπως άλλωστε είναι λογικό σε μια διαδικασία με έντονο το βιωματικό στοιχείο. Θα έλεγα πάντως πως, έμμεσα ή άμεσα, ενυπάρχει και το μέλλον, οι προσδοκίες, οι ελπίδες και οι φόβοι του.
-Τι δίνει στη ζωή σου η τραγουδοποιία;
Νομίζω ότι συμπορεύονται, η ζωή μου και η τραγουδοποιία, μετά από τόσα χρόνια κοινής πορείας, από τον δωδεκάχρονο εαυτό μου που πρωτόπιασε κιθάρα μέχρι σήμερα.Φυσικά περνάω και πολύ μεγάλες περιόδους που δε γράφω, πρέπει να έρθει να με βρει «μόνο του» όλο αυτό. Αλλά σε κάθε περίπτωση, νιώθω απαραίτητη τη μουσική στην καθημερινότητά μου. Δεν ξέρω πως αλλιώς θα μπορούσε να ήταν.
-Η μουσική σου έχει δώσει περισσότερες χαρές ή πίκρες;
Σαφώς περισσότερες χαρές! Η χαρά της ολοκλήρωσης ενός τραγουδιού είναι ένα συναίσθημα που δεν μπορεί να περιγραφεί εύκολα, μάλλον θα το αδικήσω μέσα από την περιγραφή. Γενικά, όταν το κίνητρό σου είναι η αγάπη σε αυτό που κάνεις, θα αντλείς χαρά, θα νιώθεις πληρότητα. Σαφώς υπάρχουν και οι πίκρες, κυρίως αυτές έχουν να κάνουν με την μη ανταπόκριση των άλλων ή τη μη δημοφιλία ή τη μη ευόδωση ονείρων ή στόχων, αλλά σε μεγάλο βαθμό το προς τα πού γέρνει η ζυγαριά έχει να κάνει με τις προσδοκίες που έχεις από αυτό που κάνεις, με το αν αποτελεί για σένα αναπόδραστη αγάπη ή καριέρα κλπ. Προσωπικά, έχω μεγάλη ικανοποίηση από την όλη διαδικασία: γράφω ένα τραγούδι, το ενορχηστρώνω, το ηχογραφώ, το κυκλοφορώ και μακάρι να αρέσει. Αλλά το βασικότερο όλων είναι η δημιουργία.
-Τι θα ήθελες να είναι διαφορετικό στη μουσική βιομηχανία;
Δεν ξέρω αν υπάρχει πλέον, να πω την αλήθεια. Αν υπάρχει, θα ήθελα να μην ήταν... βιομηχανία! (γέλια) Αλλά δεν ξέρω πόσο ορθά μπορώ να κρίνω κάτι στο οποίο πρακτικά δε μετέχω, παρά τους πέντε δίσκους μου. Υποθέτω ευκαιρίες, ισοτιμία, στροφή στη δημιουργία, χώρο για όλους.
-Τι σε κάνει να ελπίζεις στη ζωή;
Η ζωή από μόνη της είναι ελπίδα. Την ελπίδα την ενισχύουν τα όνειρα, οι ανησυχίες, ο σεβασμός στον εαυτό μας και τους γύρω μας, ο αλτρουισμός, οι καλοπροαίρετοι άνθρωποι, η αγάπη... όλα αυτά τα όμορφα πράγματα που είναι σε τροχιά γύρω μας κι εμείς αποφασίζουμε εάν θα τα ακολουθήσουμε.
-Πες μου κάποιους ποιητές που αγαπάς ιδιαίτερα.
Δύσκολη ερώτηση! Μπορώ να αγαπώ εξίσου κάτι «κλασικό», όσο και κάτι νέο, ρηξικέλευθο. Θα προτιμούσα να μιλήσω για κάτι νέο, να αποτελεί και πρόταση για όσους μας διαβάζουν: βρήκα πάρα πολύ ενδιαφέρουσα την πρώτη ποιητική απόπειρα ενός καλού φίλου, του Γιώργου Δυνέζη και θα πρότεινα σε όσους αγαπούν την ποίηση και ψάχνονται να αναζητήσουν το πρώτο του έργο, με τίτλο «Πεζός Ως Την Επούλωση».
-Και κάποιους συγγραφείς.
All time αγαπημένος μου είναι ο Λένος Χρηστίδης. Μάλιστα αυτόν τον καιρό γράφω μουσική για ένα θεατρικό του («Δυο Θεοί») που θα ανεβάσει στα Γιάννενα, στο Θέατρο Έκφραση, η Γεωργία Διακοπούλου. Υπάρχουν πολλοί που μου αρέσουν. Από ξένους συγγραφείς πάντα μου άρεσε πολύ ο Spike Milligan, o Woody Allen, o Nick Hornby, o Ακίλε Καμπανίλε.
-Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι από τον χώρο της μουσικής που αισθάνεσαι πως έχετε κοινούς κώδικες και συνεργάζεστε όμορφα;
Αγαπητός φίλος και συνεργάτης, όλα αυτά τα χρόνια ο Όμηρος Κομνηνός, ο οποίος κάνει την ηχοληψία και τη γενικότερη επιμέλεια των παραγωγών μου, σπουδαίος μπασίστας και η φωνή της γνώσης και της λογικής που συμμαζεύει την ημιμάθειά μου και τις μουσικές αναζητήσεις μου. Αλλά και οι άλλοι φίλοι και συνεργάτες επί σειρά ετών και όλοι οι μουσικοί που έχω παίξει τα τελευταία 15 χρόνια, στους δίσκους μου ή σε live, όπως ο Πάνος Τόλιος, ο Στέλιος Καρασταμάτης, ο Φώτης Σιώτας, ο Χρήστος Ζελελίδης, ο Θέμος Ρίζος, η Κατερίνα Σιαμά, ο Δημήτρης Τσέλιος, ο Λεωνίδας Βλάχος, ο Χρήστος Ηλιόπουλος, η Δήμητρα Αποστόλου και άλλοι πολλοί. Επίσης, οι άνθρωποι που έχω συμπορευθεί και στη σκηνή, όπως η Λήδα Πισπίρη, ο Γιώργος Αετόπουλος, ο Πέτρος Μιχόπουλος, ο Μιχάλης Τσαντίλας, η Μαρία Κηλαηδόνη πρόσφατα, και άλλοι. Αλλά και άλλοι άνθρωποι με τους οποίους δεν έχω συνεργαστεί επί σκηνής όπως ο Νίκος Ζιώγαλας, ο Μάνος Πυροβολάκης, ο Μανώλης Φάμελλος ή και δεν έχω συνεργαστεί ποτέ γενικότερα όπως ο Φοίβος Δεληβοριάς, η Κατερίνα Κυρμιζή και άλλοι, τόσοι μα τόσοι πολλοί...
- Θα μοιραστείς μαζί μας ένα όνειρό σου μικρό ή μεγάλο;
Να συνεχίσω να κάνω όσα ονειρεύομαι, μικρά ή μεγάλα. Και να συνεχίσω να κάνω μουσικές, τραγούδια και δίσκους. Και να ολοκληρώσω μια πολύ σημαντική –για εμένα- ιστορική έρευνα που κάνω, εδώ και τέσσερα χρόνια.
-Μότο ζωής;
Αν και δεν έχω, ας πούμε ότι ένα πιθανό είναι κάτι από τα παρακάτω :
«...αφού μ’ αρέσει»
«...αν αξίζει να το κάνεις, αξίζει να το παρακάνεις».
-Ας κλείσουμε μ'αυτό. Καλή επιτυχία Δημήτρη!
