Σαν σήμερα, στις 26 Σεπτεμβρίου 1892 γεννήθηκε η Ρωσίδα ποιήτρια Μαρίνα Τσβετάγιεβα. Θα δούμε το ποίημά της "Το Τραγούδι του Βουνού"!
Το Τραγούδι του Βουνού- ΜΑΡΙΝΑ ΤΣΒΕΤΑΓΙΕΒΑ
Ανάθημα
Σκιρτάς και το βουνό σκιρτά!
Ψυχή μου εσύ κι ω, πόνε,
Πόνε μου, δως μου, να μπορώ
να τραγουδήσω το βουνό.
Δε θα του φράξω τις ρωγμές-
-εδώ κι εμπρός χαρά καμιά.
Δως μου, ω, πόνε τις πληγές
να τραγουδήσω από ψηλά.
Ι
Ήταν εκείνο το βουνό
χωρίς δεντρά και θάμνους
ξαρμάτωτο στήθος γυμνό
χείλια παρθενικά εποθούσε
ήθελε γάμους.
Το απαιτούσε από ψηλά.
-Και στο κοχύλι των αυτιών
ξάφνου ο ψίθυρος ξεσπά
σ'ένα: ουρά!
Το απαιτούσε το βουνό
αγωνιζότανε σκληρά.
Το νιώθαμε σαν κεραυνό.
Πώς να παλέψεις τους τιτάνες;
(Ήταν το σπίτι-το θυμάσαι;-
-το τελευταίο στα περίχωρα
προς το βουνό.)
Κ' ήτανε κόσμοι το βουνό
ερωτικοί μες στην καρδιά μας.
(Σημαδεμένε απ' το Θεό
και χτυπημένε έρωτά μας.)
ΙΙ
Δεν ήταν όρος του Σινά
δεν ήταν ούτε Παρνασσός.
Ο λόφος ήταν ο γυμνός
για τα γυμνάσια.
Κι άκουγες μόνο προσταγές:
-"Επί σκοπόν!"- φωνάζαν- "Πυρ!"
Οχτώβρης ήταν,το θυμάσαι;
Δεν ήταν Μάης, μα γιατί
ήταν παράδεισος εκεί;
ΙΙΙ
Σαν σε παλάμη σου προσφέρεται ο παράδεισος
μη φυλαχτείς κι ας συμβουλεύει ο νους.
Κάτω απ' τα πόδια σου ξανοίγεται μιαν άβυσσος
και μάγια σε τραβάνε στους γκρεμούς.
Χέρια τιτάνα χνουδωτά σ'αρπάζουνε
ξερόκλαδα, πευκοβελόνες δάσου
με χίλια στόματα σε κράζουνε
και σε προστάζουν: Στάσου!
Ω,των απλών ανθρώπων όνειρο
παράδεισε των αγραμμάτων!
Εδώ μας ρίχνει το βουνό ανάσκελα
και μας φωνάζει: Κάτω.
Χαμένοι,αδύναμοι απ'τον πόθο μας
και πως να δούμε το βυθό,
σαν το βουνό μας οδηγεί αδίσταχτα
ιέρεια- μαστρωπός: Εδώ...
IV
Σπόροι της Περσεφόνης ρόδινοι
δε σας ξεχνώ μες στο χειμώνα.
Χείλια, κοχύλια άνοιχτα
μες στο δικό μου στόμα.
Ω Περσεφόνη αφανισμένη απ' τη σπορά
και των χειλιών κόκκινο κάστρο
κι εσύ με τα ματόκλαδα χρυσά
και το χρυσό σου άστρο...
Μετάφραση: Μίλια Ροζίδη
Πηγή: Νέα Παγκόσμια Ποιητική Ανθολογία Ρίτας Μπούμη-Νίκου Παππά, Διόσκουροι
