Σαν σήμερα,το 1946, αποφασίστηκε στο Παρίσι η ένωση των Δωδεκανήσων με την Ελλάδα. Θα γνωρίσουμε έναν σύγχρονο Ισπανό ποιητή, που μετά από ένα ταξίδι του στα Δωδεκάνησα ,έγραψε την ποιητική συλλογή "Νησιά,νησιά" και βραβεύτηκε γι'αυτήν. Είναι ο Πέδρο Μολίνα Τέμπουρι ! Ιδού κάποια ποιήματα!
ΤΗΛΟΣ
Δεν ξέρω γιατί αυτό το νησί
μου θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια,
μια εποχή όταν το καλοκαίρι
σημάδευε το ημερολόγιο
επιβάλλοντας τη δική του λογική:
Τα ζεστά πρωινά
στο δρόμο για την παραλία,
η θάλασσα σαν μια όαση,
τα δροσερά νερά,
η καυτή άμμος,
η ζέστη, η νύστα,
το πέρασμα των ωρών
κοιτάζοντας τον ορίζοντα
όπως ένα ανοιχτό βιβλίο
με λευκές σελίδες
-χωρίς τέλος,
όπως η ζωή-
ΡΟΔΟΣ,
Οι Βενετσιάνοι παρεκκλίνοντας σταυροφορίες.
Ρόδος,
οι ιππότες προ των πυλών των Τούρκων,
Ρόδος των Γενίτσαρων και της ημισελήνου.
Ρόδος των Εβραίων.
Ρόδος του Μουσολίνι
που ονειρεύτηκε σε αυτά τα νερά
μια ανέφικτη Ρώμη.
Ρόδος, ελληνική και πάλι.
Ρόδος, αλλά τώρα ποιανού;
Ρόδος των τουριστών.
Ρόδος, world heritage.
Με προκαλείς:
Στην Κω,
θα γράψεις για την κίνηση,
για τις ντίσκο και τα burgers,
για τις παραλίες με τους συνωστισμένους τουρίστες,
ή για την αρχαία αγορά
και για τον πλάτανο του Ιπποκράτη;
Κι εσύ η ίδια απαντάς:
Όταν ταξιδεύεις είναι σαν να επιλέγεις.
ΛΕΡΟΣ
Όπως και στη ζωή
υπάρχουν νησιά που προσπερνάμε.
Τα αφήνουμε πίσω μας
σαν απαγορευμένα φρούτα,
χωρίς να μάθουμε ποτέ
αυτό που τα ξεχωρίζει,
τη γεύση τους, την υφή τους,
αυτό που τα κάνει μοναδικά
-και ακριβώς επειδή μας είναι άγνωστα,
τα επιθυμούμε.
ΛΕΙΨΟΙ
Ηχεί σαν αγχολυτικό.
σαν ναρκοληψία, σαν έκλειψη
σαν lapsus, σαν Καλυψώ
σαν νυσταλέα έλλειψη.
Πες μου τι παραπάνω μπορείς κανείς
να περιμένει από ένα νησί.
(Εν πλω)
ΠΑΤΜΟΣ,
τελευταίος σταθμός.
Να καταλήγει το ταξίδι εκεί που καταλήγει ο κόσμος,
εκεί που δεν υπάρχουν πια νησιά
ούτε νύμφες, ούτε ποίηση.
Να τελειώνεις αυτό το βιβλίο
εκεί που γράφτηκε το βιβλίο.
Ένα τέλος που συγκλονίζει,
όπως μια αποκάλυψη.
ΣΥΜΗ,
μόλις που τη διακρίνουμε.
Νωχελική, σαν να ποζάρει
με τα μεγάλα της αρχοντόσπιτα
με τη βενετσιάνικη πρόσοψη
και τα ψηλά της κυπαρίσσια
που ξεπροβάλλουν στο λιμάνι,
εκεί όπου οι καπετάνιοι,
διάσημοι για την τόλμη τους,
μετρούσαν τα κέρδη
από μακρινά ταξίδια
ή έβγαζαν έξω τα σφουγγάρια
εξαιρετικής υφής,
με μοναδικό προορισμό
το χαρέμι του Μεγάλου Τούρκου.
Σύμη,
νωχελική, ποζάρει
μεταμορφωμένη σε καρτ-ποστάλ.
