Παγκόσμια ημέρα της ασθένειας του Πάρκινσον σήμερα! Όταν η Αμερικανίδα ποιήτρια κι ακτιβίστρια Ρόμπιν Μόργκαν ήρθε σ'επαφή με τη νόσο ,έγραψε μια σειρά από ποιήματα εμπνευσμένα από τα νέα δεδομένα της ζωής της. Ένα από αυτά είναι το "Κανένα σημάδι πάλης"...
Κανένα Σημάδι Πάλης-ΡΟΜΠΙΝ ΜΟΡΓΚΑΝ
«Η φθορά απαιτεί να έχεις τεράστια θέληση.
Καθισμένη ήσυχα
στον προθάλαμο του ιατρείου,
παρακολουθείς
το μέλλον σου να μπαινοβγαίνει,
κοιτώντας σε επίμονα,
σκύβοντας από πάνω σου,
ενώ εσύ να προσπαθείς να μην κοιτάς.
Σπάνια ανταλλάσσετε κάτι· ένα σύντομο
χαμόγελο, μια πικρή αναγνώριση.
Είσαι καινούργια εδώ.
Όλοι εδώ ήταν κάποτε εσύ.
Ακόμα μαθαίνεις ότι να φθίνεις
απαιτεί ένα μεγαλείο πνεύματος
που ακόμα δεν το έχεις.
Αποδοχή της ενοχλητικής φροντίδας
των αγαπημένων σου·
να υποχωρείς, να αφήνεσαι
χωρίς να τα παρατάς.
Κατάπιες το σκληρό περιεχόμενο
του μπουκαλιού με την ετικέτα «Πιες Με»
κι ένιωσες να συρρικνώνεσαι.
Τώρα πια, τα οικεία έπιπλα
μοιάζουν εχθρικά, το πάτωμα γέρνει
και τα πόμολα υποχωρούν μόνο
έπειτα από πάλη και με τα δυο σου χέρια.
Η φθορά απαιτεί κολοσσιαία υπομονή.
Λιγοστεύει ο ύπνος σου τα βράδια,
ο γραφικός χαρακτήρας σου,
η φωνή σου, το ύψος σου.
Είσαι πια η απίθανη γυναίκα
που συρρικνώνεται
και λιγότερο η γαλήνια Βουδίστρια
που τα φέρνει βόλτα με τα λίγα.
Το λιγότερο δεν είναι πάντα
και το καλύτερο.
Κι όμως, αυτός ο χώρος που αδειάζει,
αρχίζει να αχνοφέγγει, να γίνεται ορατός.
Εδώ υπάρχει κάτι
για όσους είναι συνηθισμένοι
σ' αυτό που κάποιοι θα αποκαλούσαν φθορά.
Είναι το μέρος της ανηλεούς ποίησης,
ένα δώρο που μέχρι πρότινος αγνοούσες,
πνιγμένη στις καθημερινές ασχολίες.
Εδώ, κάθε κίνηση απαιτεί πρόθεση,
είναι ζωντανή, έχει συνείδηση.
Τίποτα δεν γίνεται αυτόματα.
Το βλέπεις στην πρόκληση
του πατήματος ενός κουμπιού,
στο μανίκι που προσπαθείς
να περάσεις το χέρι σου,
στην ισορροπία που προσπαθείς
να τιθασεύσεις τις νύχτες
καθώς διαπραγματεύεσαι με το σκοτάδι.
Μικρά κατορθώματα ανδρείας.
Ποιος θα υποπτευόταν ότι είναι ασκήσεις
μιας ενδόμυχης, λυσσαλέας πειθαρχίας,
ενός μεταφυσικού τρόπου
να έχεις διαρκώς συναίσθηση;
Υποτιμημένη η δύναμη που εδράζει εδώ,
σε αυτούς τους χορευτές που τρικλίζουν
και με τεράστια προσπάθεια
επιτυγχάνουν φαινομενικά
ασήμαντα πράγματα.
Έχουν μια ήσυχη ομορφιά,
τούτοι οι χαμηλόφωνοι,
δύσκαμπτοι άνθρωποί μου.
Έχουν τόση πυγμή κρυμμένη
πίσω από τα πράα πρόσωπά τους.
Είναι υπέρμετρες οι απαιτήσεις της φθοράς,
οπότε, υποκλιθείτε
σε αυτή τη δύσκαμπτη χάρη».
Πηγές: https://amara.org
& https://www.giortazei.gr
