Σαν σήμερα, στις 13 Απριλίου 1695 έφυγε ο Γάλλος ποιητής Ζαν ντε λα Φοντέν. Χαρακτηρίστηκε ο σύγχρονος Αίσωπος, αφού έγινε γνωστός κυρίως για τους μύθους του, δοσμένους σε ποιητική φόρμα. Θα γνωρίσουμε το ποίημά του "Η σιταρήθρα,τα μικρά πουλιά κι ο γεωργός"!
Η σιταρήθρα, τα μικρά πουλιά κι ο γεωργός- ΖΑΝ ΝΤΕ ΛΑ ΦΟΝΤΕΝ
"Βασίσου μόνο στον εαυτό σου". Η ρήση είναι παλιά.
Κοιτάχτε τώρα πώς του αρχαίου Αισώπου η γνώση
γερά την έχει θεμελιώσει:
Οι Σιταρήθρες χτίζουν τη φωλιά
μέσα στα στάρια, που έχουν πια καλοφυτρώσει .
δηλαδή, απάνω - κάτω, τον καιρό
που όλα αγαπάν, κι όλα πληθαίνουνε στην πλάση:
τα τέρατα του ωκεανού μες στο νερό,
πουλιά στις χωραφιές, τ' άγρια στα δάση.
Μα κάποια Σιταρήθρα μια φορά,
άφησε τη μισήν άνοιξη να περάσει,
χωρίς να νιώσει της γλυκειάς αγάπης τη χαρά.
Μα, τέλος, αναγκάστηκε κι αυτή ν' αποφασίσει,
μάνα να γίνει, όπως ορίζει και προστάζει η φύση.
Χτίζει φωλιά, γεννάει, κλωσσάει και βγάζει τα μικρά
στα πεταχτά κι όλα τους ήταν μια χαρά
Μα, να! τα στάρια ωρίμασαν, πριν η αγεράτη γέννα
βγάλει φτερά θρεμμένα και θεριακωμένα,
για να ριχτεί στις πλατωσιές του αιθέρα.
Και φίδια οι έγνοιες έζωναν τη δόλια τη μητέρα.
Κι ενώ χτυπιέται για τροφή, μιλάει στο γεννοβόλι:
"Τα μάτια δεκατέσσερα, κανείς μην κουνηθεί.
Κι όταν τον νοικοκύρη νιώσετε να 'ρθεί,
με το γιο του μαζί, βάλτε τ'αυτί σας όλοι,
και θυμηθείτε, ό,τι κι αν πουν΄ ύστερα εγώ θα ιδώ
αν ήρθε η ώρα να του δίνομε από δω".
Τέτοια μια διδαχή σαν είχε κείνη κάνει,
πετάει. Και να! ο ξωμάχος με το γιο του φτάνει,
και λέει: "το στάρι αυτό ωρίμασε. Καιρός να θεριστεί.
Τρέξε, παιδί μου, πες να'ρθουν γειτόνοι και γνωστοί,
κατά το χάραμα, να βάλουν λίγη πλάτη".
Κι όταν ξανάρθε η Σιταρήθρα στο παλάτι,
κακή βουή τα κλωσσοπούλια είχαν σηκώσει.
Κι ένα της λέει: "Παράγγειλε να'ρθουν πριν ξημερώσει,
στο θερισμό οι γειτόνοι τους, να δώσουν ένα χέρι".
Κι αυτή αποκρίθη: "Αν είχε αυτό μονάχα ο γέρος,
δεν είναι βιάση. Ας μείνομε σε τούτο δω το μέρος,
κι αύριο δώστε προσοχή ο λόγος τι θα φέρει.
Χαρείτε, ωστόσο, το γλυκό σας δείπνο".
Έφαγαν και χορτάτα δόθηκαν στον ύπνο.
Φέγγει η αυγή μα από γειτόνους, ούτε χνάρι.
Η μάνα πέταξε . φτάνει το αφεντικό,
να ιδεί το χτήμα του, ως το 'χε τακτικό.
"Θα'πρεπε, λέει, να είχε κοπεί τούτο το στάρι.
Δεν κάνουν καλά οι φίλοι μας κι είναι κουτό στ' αλήθεια
σε τέτοιους ανεπρόκοπους να κρέμεται κανείς.
Τρέξε, παιδί μου, ευθύς στους συγγενείς.
Πες τους να'ρθούνε το πρωί,για μια σταλιά βοήθεια".
Τρομάρα δέρνει αβάσταχτη τα δόλια τα πουλιά.
"Μάνα,θα'ρθουν οι συγγενείς. Είναι ώρα για φευγάλα".
"Πουλί μου,- λέει αυτή- να μη φοβάστε στάλα.
Δεν το κουνάμε ακόμα απ' τη φωλιά".
Μίλησε ωραία. Το πρωί,κανείς δεν φτάνει.
Και για τρίτη φορά, ο νοικοκύρης κάνει
στο χωράφι το γύρο του: "Γελάστηκα, είπε, πάλι.
Βασίστηκα στο φίλο και στο συγγενή.
Αν δεν πονείς τον ίδρω σου,κανείς δεν τον πονεί.
Βάλε καλά,παιδί μου, τούτο στο κεφάλι.
Και,τώρα,τέλος, για να μπει σε τούτη τη δουλειά,
ένα δρεπάνι,ας πάρωμε, όλοι στη φαμελιά,
αύριο κιόλας είναι ο μόνος τρόπος
τα στάρια να μαζέψομε όπως-όπως".
Άκουσε η Σταρήθρα τα μαντάντα αυτά.
"Ε!, τώρα πια καιρός να αλλάξομε, είπε, αγέρα".
Και τα μικρά, μονοβολιά, χωρίς λαγούτο και βιολιά,
με στριμωξιές και τσιριτά, τραβήξανε για πέρα.
Μετάφραση: Αρσένης Γεροντικός
Πηγή: Νέα παγκόσμια ποιητική ανθολογία Ρίτας Μπούμη-Ν.Παπά,Εκδόσεις Διόσκουροι,1976
