Σαν σήμερα, στις 2 Δεκεμβρίου 1944, έφυγε ο Ιταλός ποιητής Φιλίπο Τομάζο Μαρινέτι. Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια,σπούδασε στη Γένοβα και στο Παρίσι. Το 1909, στην εφημερίδα Φιγκαρό ανέπτυξε τις αρχές της φουτουριστικής ποίησης, της οποίας χαρακτήρισε τον εαυτό του ηγέτη. Έγραψε στη γαλλική και στην ιταλική γλώσσα. Ένα μελανό στοιχείο της προσωπικότητάς του και της ζωής του, που δε θέλουμε να θυμόμαστε , είναι πως προσχώρησε στο φασιστικό κίνημα. Είναι από τους ποιητές που επιθυμώ ν' ασχολούμαι μόνο με την ποίησή του. Θα γνωρίσουμε ένα ποίημά του με έξοχη θαλασσινή ατμόσφαιρα, διεισδυτικό λόγο και μαγευτικές εικόνες. "Η ζωή των ιστίων"!
Η ζωή των ιστίων- ΦΙΛΙΠΟ ΤΟΜΑΖΟ ΜΑΡΙΝΕΤΙ
Σηκώνονται τα ιστία,ταπεινόφρονα,
Μες στην αυγή σα νεαρές θεραπαινίδες
Φιλόπονες και σιωπηλές,
Έπειτα πάνε στ'ανοιχτά,προς το διάστημα,
Χωρίς να νοιάζονται για το αύριο
Ούτε για τα πουλιά που προσπερνούνε...
Χωρίς να νοιάζονται για τα μεγάλα πλοία
Με τα φιλόδοξα κατάρτια
Στο πέλαο που ξανοίγονται και γιγαντεύουν
Μέσα στον ήλιο,σαν άσπρες μητροπόλεις.
Αργότερα,όταν η ράθυμη αύρα
Πάνω στη θάλασσα που φρίσσει πνέει στενάζοντας
Κατέκθαμβα ακόμη
Πάνε μες στο γαλάζιο ψηλαφώντας.
Με στεναγμούς και θρήνους,-αδύναμα,νηπιώδη
Σάμπως χαρταετοί που υψώνονται
Πάνω από έρημες πλατείες
Στο φως,με των παιδιών τα χουγιαχτά.
Ανάλαφρα φρικιούνε και σκοντάφτουνε
Ή ευκίνητα γλιστρούνε
Απάνω στ'ασημένια άστατα κύματα.
Κι ολόγυρα χειροκροτούν τα κύματα
Με χίλια γέλια που ξεσπούν με πάταγο
Σαν κοπελιές στην εξοχήν αμολυμένες.
Έπειτα,σαν βυθίσει ο ήλιος
Στις χρυσαφένιες αμμουδιές και τις απόμακρες
Σαν ένα μέγα κάρρο
Κατάβρεχτο από χυμούς εξαίσιων τρυγητών,
Γυρίζουν τα πανιά πλάτη στη δύση
Γιατί φοβούνται τις πλάνες παγίδες
Τρέμουνε της Εσπέρας τις μαγγανείες τις διαβολικές.
Τότε ίσκιοι αυστηροί και σκυθρωποί
Με την κοιλιά ξαπλώνουν πα στα κύματα
Και μπρος των παν, καλπάζοντας
Άγρια, προς τη νύχτα.
Σαλπάρουνε τα ιστία, μενεξελιά και φοβισμένα
Σιωπηλά και λυπημένα
Για τα βαθειά των θαλασσών τα μονοπάτια.
Σε ομάδες τριποδίζουνε μικρές-αφελή και παρακλητικά
Σαν γριούλες, με συνεσταλμένα βήματα, δειλά.
Κι έρπουνε στην υγρή την πρασινάδα
Γέρικων λιμανιών, για να παρακαλέσουν ατελείωτα
Τον ήλιο που αποκοιμάται.
Μετάφραση: Φρίξος Ηλιάδης
Πηγή: Παγκόσμια ποιητική ανθολογία "Ταξίδι στην ποίηση",Ναυτίλος
