Σαν σήμερα, στις 7 Μαΐου 1892 γεννήθηκε ο Αμερικανός ποιητής Άρτσιμπαλντ Μακλίς. Θα γνωρίσουμε το ποίημά του "Επιστολή για να μείνει μέσα στο χώμα"!
Επιστολή για να μείνει μέσα στο χώμα- ΑΡΤΣΙΜΠΑΛΝΤ ΜΑΚΛΙΣ
Τώρα είναι κρύο,πιο κρύο.
τ'άστρα πολλά.
το ρέμα
στα βορεινά μάς φέρνει, στη Μεγάλην Άρκτο.
Τα φύλλα πέφτουν, τα νερά έχουν κρουσταλλιάσει
στων βράχων τις κουφάλες.
Πέρα προς το Νότο,
γκρίζοι ουρανοί, κόκκινος ήλιος.
τα κοράκια
μόλις σαλεύουν τις καμπυλωτές φτερούγες,
φύγανε οι κάργες.
Πάει καιρός που 'χαμε αφήσει
του Ευρίωνα τα τρεμόφωνα. Ο καθείς πιστεύει
μέσα του πως πεθαίνει πια. πολλοί έχουν γράψει
τα τελευταία τους γράμματα, τις στερνές σκέψεις.
για τώρα θα'ναι οι θάνατοί μας ή για πάντα;
κανείς δεν ξέρει. τούτη η γη που όλο γυρίζει,
άραγε θα βρεθεί; κανείς δεν ξέρει.
Χάμω κειτόμαστε, τα ρούχα μας κάτω απ' τα χιόνια.
Παρακαλώ,
(αν κανείς το γράμμα τούτο ανοίξει)
να πει τις λέξεις που ήτανε τα ονόματά μας.
Όλα θα σας τα πω
κι όσα εμείς μάθαμε, όλα:
η γη είναι σφαίρα,
έχει πηγές κάτω απ'τα δέντρα,
το χώμα σα μαχαίρι στομωμένο κόβει.
Φυλάξου απ' τις φτελιές
σαν πέφτει αστροπελέκι.
Τα φώτα που κοιτάς στον ουρανό είν'άστρα.
Θαρρούμε πως δε βλέπουνε,
θαρρούμε ακόμα
πως τίποτα δεν ξέρουνε τα δέντρα κι ότι
δε μας ακούν της χλόης τα φύλλα΄ λέμε ακόμα
πως άμαθα είναι τα πουλιά.
Τ'αυτί μη στήνεις.
τη νύχτα στ'ανοιχτά παράθυρα μη στέκεις,
πριν από σας το'χαμε ακούσει.
φωνές είναι.
Δεν είναι λόγια, είναι το ξύπνημα του ανέμου
κι ακόμα αυτό: Από μας κανείς δεν είδε το Θεό.
(Πολλές φορές πιστέψαμε πως σ'ένα δέντρο,
του φθινοπώρου ως ξέσπαε ξάφνου η αντάρα,
οι δέσμες του ήλιου σύγκλιναν, αλλά ήταν λάθος).
Οι νύχτες είναι επίφοβες σαν το προλέγω.
έρχονται τότε τα όνειρα κι οι ανέμοι αλλάζουν.
Τι κρύο! πλάι στον Αρκτούρο έχει παράξενα άστρα.
Ψηλά φωνές κάποιο άγνωστο όνομα φωνάζουν.
Μετάφραση: Δημήτρης Σταύρου
Πηγή: Νέα παγκόσμια ποιητική ανθολογία Ρίτας Μπούμη-Νίκου Παππά,Εκδόσεις Διόσκουροι, 1976
