Ο Χριστόφορος Τριάντης είναι φιλόλογος στο επάγγελμα και διδάσκει στα Τρίκαλα. Είναι επίσης εξαιρετικός ποιητής και συγγραφέας με πολύ ισχυρή παρουσία στο διαδίκτυο,σε λογοτεχνικούς ιστότοπους κι αντίστοιχες ομάδες. Κάπως έτσι τον γνώρισα κι εγώ. Είναι από τους λίγους λογοτέχνες που μου αρέσει το σύνολο του έργου του .Θα σας παρουσιάσω τέσσερα ποιήματά του από την πρώτη του ποιητική συλλογή "Ταξίδι στην άκρη των λέξεων"!
Φίλε
Φίλε
Στον δρόμο με τα μελισσόδεντρα
περπάτησες, ώρες πολλές.
Εντολή τ’ ουρανού και των υπηρετών της Ανάγκης.
Χιλιάδες στρέμματα ξεραμένης γης
χαμήλωσαν τη σκόνη τους,
για να περάσεις τα γεφύρια
της αιώνιας επιστροφής.
Εσύ ζήτησες τέτοιο τέλος.
Βιβλικά δεν είναι πολλοί
που δικαιούνται μια ευθύνη
απέναντι στην αλαλία
των – σταθερά – ερχομένων.
Είσαι απ’ τους τυχερούς.
Και η ανακολουθία του χρόνου
ακαθόριστη, απ’ την πρώτη μέρα του φωτός,
(εντολή αντίρρησης κι ομορφιάς )
κοντά ίσως μας φέρει:
στο σκοτάδι, στο φως,
στη βολή ενός αλωνιού
δίχως φωνές και στρεβλές ηδονές,
όμοιες με κλάσματα αρρυθμίας
νεκρών οργανισμών.
Μια φέτα ψωμί θα ‘χουμε μόνο,
ζυμωμένο απ’ τα χέρια της μάνας.
Τρόπαιο εντροπίας
ανοιξιάτικων ονείρων
που αφειδώς αγκαλιάστηκαν,
συμβάσεων οικογενειακών
που -ευτυχώς- παρακάμφθηκαν
και προγονικών διαθέσεων
που -συνεπώς- εγκαταλείφθηκαν.
Γράψε
Γράψε
Γι' αυτούς που
βρώμισαν
με τις ψευτιές τους
τον κόσμο .
Γράψε
Για το σύμπαν
που γέμισε εύκολους εραστές
και φτηνοεπαναστάτες.
Γράψε
Για τους γιους της φωτιάς
που ο ήλιος κυλάει στις φλέβες τους.
Έχουν τον Χριστό
στα στήθη τους
όπως τα παιδιά.
Γράψε
Για ό,τι αγαπάς και πονάς.
Φτάνει να νιώσεις
ότι βγαίνεις από τους τοίχους της λήθης ,
δίχως καμπούρες
και στριγκλίσματα.
Γράψε
Για τους μικροαστούς ,
είναι πολλοί
και περιφέρονται αποχαυνωμένοι
στις συνάφειες και τις συνεστιάσεις.
Μα μην ξεχάσεις
κι εσένα τον ίδιο
να συμπεριλάβεις στη σειρά .
Γράψε
Για τη μοναξιά σου,
μα ακέρια να κρατάς
τη θλίψη σου.
Τον πόνο σου - σιωπηλά -
σημαία σου να κάνεις,
εκεί στα βαθιά της ύπαρξης.
Γράψε
Για να διαλύσεις
τα δεσμά της σάρκας
και στο άπειρο να πετάξεις,
μαζί με τους μάρτυρες
και τους αγίους.
Γράψε
Για την ανθρωπότητα που στόμωσε.
Μπούχτισε απ' τις εύκολες ιδέες
και τα προσωπεία αρχόντων και πριγκίπων.
Γράψε
Για τον χρόνο
που μακελεύει
τις αλήθειες σου.
Όλο απόρριψη κι αρρώστια
σκορπά στα μονοπάτια της ζωής.
Γράψε
Για να νιώσεις ελεύθερος,
μια στιγμή.
Μα μην ξεχνάς : αστράτευτος να μείνεις
κι όλος αμφιβολία.
Γράψε
τη μέρα μια γραμμή.
Η νύχτα μόνη της
γράφει τα όνειρά σου.
Κι όταν σταματήσεις
τις γραφές
μες στον κόσμο
θα ‘σαι μια λέξη,
μια ιστορία.
Βέβαια, δεν θα 'χει
και τόση σημασία.
Μην το ξεχνάς!
Μόνο να γράφεις.
Όλα είναι πόνος
Όλα είναι πόνος.
Ο κόσμος μέσα στον πόνο
μεγάλωσε και μεγαλώνει.
Και τις νίκες
σε ήττες τις μασκάρεψε ο πόνος.
Οι νεκροί της ιστορίας
δίχως όπλα μείνανε.
Μαρμάρινα αγάλματα
σε βασιλικούς τάφους
τους έταξε η ανάγκη,
μήπως και τον πόνο ξορκίσουνε
απ’ των ζωντανών τα μάτια .
Κι οι Παρθενώνες
μέσα στον πόνο χτίστηκαν.
Η πίκρα σκαλωμένη στα αετώματα,
σαν έρημο τραγούδι
αγναντεύει : πλανόδιους βαρβάρους ,
στοχαστές και συγγραφείς .
Κι ο θάνατος μέσα από τον πόνο έρχεται.
Οι προσευχές απέτυχαν
ν’ αλλάξουν λίγο τη μορφή του ,
με τον πόνο κάθε λίγο συναντιέται
σε θέατρα και σε κρεβάτια.
Κι οι θύελλες που φανήκανε
την ανθρωπότητα να καίνε,
ο πόνος τις μασκάρεψε
σε χλιαρούς νοτιάδες.
Μα κι οι νύχτες
τον πόνο τρυπώνουν στα όνειρα ,
με άρνηση φτιασιδωμένο.
Αγαπημένη,
κι η αγάπη
στον πόνο καταλήγει.
Δεν υπάρχει ευτυχία
γι’ αυτούς
που αγαπούν.
Σώζεται ο άνθρωπος
Σώζεται ο άνθρωπος ,
όταν στη θέλησή του δίνει
νόημα πραγματικότητας κι όχι ματαιότητας.
Την μπολιάζει με το αρχέγονο σκοτάδι,
για να ‘χουν οι στοχασμοί του
μνήμες της προπατορικής αρχής.
Σώζεται ο άνθρωπος ,
όταν στο βασίλειο της γης
αναζητά τον Προμηθέα
κι ύστερα σηκώνει
τα μάτια του -ψηλά – στον ουρανό.
Σώζεται ο άνθρωπος,
όταν στον πόνο του βυθίζεται
όχι σαν μάθημα βασανισμού,
αλλά σαν νίκη
κατά της αιώνιας ακινησίας.
Σώζεται ο άνθρωπος ,
όταν νιώσει πως μέσα του
έχει όλους τους ανθρώπους ,
σαν αλυσίδα που φτάνει στον Θεό.
Σώζεται ο άνθρωπος ,
όταν τον ατελεύτητο εαυτό του
αποδεχτεί
και με ποίηση τον στιλβώσει,
για να μην έχει ο θάνατος
την πρωτοκαθεδρία.
Σώζεται ο άνθρωπος ,
όταν αγαπάει να μαθαίνει
και με σημαία του τη γνώση,
τον χρόνο κάνει σύμμαχο.
Σώζεται ο άνθρωπος ,
όταν σταματήσει ( με φόβο )
το χάος να κοιτάζει
και το “εγώ” του με μουσική του σύμπαντος
χαράξει, για να γίνει “εγώ”
όλου του κόσμου.
Σώζεται ο άνθρωπος,
όταν σε νέους δρόμους περπατήσει,
που γεννούν στοχαστικές διαδρομές
και το τέλος τους γίνεται η αρχή.
Σώζεται ο άνθρωπος,
όταν το έργο του δεν το τελειώνει,
αφήνει ένα κομμάτι σαν μαγιά,
να ‘ρθουν κι άλλοι ,
να συνεχίσουν τη δημιουργία.
Σώζεται ο άνθρωπος,
όταν προσπερνά τα μονοπάτια,
όπου οι δαίμονες παλεύουν με τους ασεβείς
ποιοι θα ‘ναι οι αρχηγοί του μίσους.
Σώζεται ο άνθρωπος ,
όταν τον πύργο μέσα του
ελεύθερο κρατά,
μακριά από βαρβάρους και κίβδηλες
υποχρεώσεις.
Σώζεται ο άνθρωπος,
όταν ακούει τη δική του φωνή
και τα κύμβαλα αφήνει
ν’ αλαλάζουν για τους αρχηγούς
της ψευτιάς.
Βιογραφικό
Ο Χριστόφορος Τριάντης :
Γεννήθηκα στη Μαχαιρά – Ξηρομέρου Αιτωλοακαρνανίας, στις 30 Νοεμβρίου 1968. Σπούδασα στο Α.Π.Θ (Τμήμα Θεολογίας) και στο Ε.Κ.Π.Α (Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας). Από το 1998, υπηρετώ ως φιλόλογος στη δημόσια εκπαίδευση (Τρίκαλα). Πεζά και ποιήματά μου έχουν φιλοξενηθεί σε λογοτεχνικές ιστοσελίδες και περιοδικά. Τον Ιούλιο του 2018, το ιταλικό περιοδικό Versante Ripido δημοσίευσε ποιήματά μου στα ιταλικά. Το «Ταξίδι στην άκρη των λέξεων» (Διάνυσμα, Αθήνα 2017), ήταν η πρώτη μου ποιητική συλλογή.
