Η φιλοξενούμενή μου στη στήλη "Στα βαθιά",Κατερίνα Πήττα, είναι πτυχιούχος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και πολύ καλή ποιήτρια. Φοβερή λεξιπλάστρια και εικονοπλάστρια, παίζει με τις λέξεις και τις εικόνες προκαλώντας ισχυρούς κραδασμούς. Συνομιλεί με το συναίσθημα , φθάνοντας στον πυρήνα του. "Εσύ που γράφεις να βουτάς την πένα στη φλέβα", μας λέει σ'ένα της ποίημα. Ας ταξιδέψουμε μαζί της μέσα από πέντε ποιήματά της!
ΨΥΧΗ ΜΟΥ
Φτεροκοπάς!
Στις γειτονιές των αστεριών
και στις αυλές των ήλιων!
Με δίχως "δανεικά" φτερά!
Της "φύτρας"μου
τ' αθάνατο το σπέρμα,
με νάμα φεγγαρόβρυσης
να ξεδιψάς,
μ' αντίδωρο αγγελοζυμωμένο
να χορταίνεις!
Κι έμαθες να πετάς...
Σεργιάνι στ' άδυτα,
πάνω απ' τα τείχη των ορίων,
τα προφανή και τ' άδηλα!
Πλέκεις ορίζοντες
κι υψώνεις ουρανούς!
"Θηλιές" τα σύνορα του κόσμου
κι οι ανάσες λιγοστές,
δε σε χορταίνουν...
Δίχως αρμούς και μυελούς
και σάρκα!
Απλούσαι, άυλη και νοερή,
στα πέρατα και στους αιθέρες!
Στις θάλασσες βυθίζεσαι
εκτίοντας αιώνιες ποινές!
Δεν σε τρομάζουν τα "βαθιά",
μονάχα τα "ρηχά" φοβάσαι,
κι εκείνους που σου τάζουν
δίκια, λύσεις και βοήθειες
κι είναι "στεγνοί"
απ' αγάπη, όνειρα κι αλήθειες!
"ΕΚΕΙ ΝΑ ΜΕ ΓΥΡΕΨΕΙΣ"
Θα περιμένω...
Ν' ανταμωθούμε...
Διεύθυνση μονάχα θα σου δώσω
Λυπάμαι, που δεν έχω αριθμό
Είναι που κατοικώ
σε σύννεφο πλανόδιο!
Και ζω και τάζω έρωτες,
σ' αφίλητα φεγγάρια!
Και τρέχω σαν τα ξωτικά
και σαν τις ναϊάδες!
Στις λίμνες των αιθέρων,
καθρεφτίζω την αλήθεια μου,
πριν βυθιστεί,
στα ψέματα της πλάσης,
η ζωή μου!
Σ' ουρανοδρόμια περπατώ!
Τα βήματά μου,
τα "λιθοβολούν" αστέρια,
Πατημασιές ανάλαφρες!
Τριαντάφυλλα στα χέρια!
Εκεί να με γυρέψεις!
Που όλα λούζονται στο φως
και τρέμουν τα σκοτάδια!
Κι αντίς βροχή και παγωνιά,
τα μάτι' αγάπη στάζουν!
Πυγολαμπίδες οι ψυχές
φεγγοβολούν και λάμπουν!
Αναπαμό, δεν έχουν οι ζωές
στου κόσμου τα παλάτια!
Γι' αυτό και η "εστία" μου,
στο σύμπαν ταξιδεύει,
καβάλα σ' ένα όνειρο,
ιδιοκτησίας μου!
Σε καρτερώ στα άδυτα,
της ζώσας φαντασίας μου!
ΕΣΥ, ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙΣ...
Να βουτάς την πένα,
στη φλέβα!
Βαθιά...
Μέχρι να σπάσει...
Μέχρι να νιώσεις,
την αλμύρα του αίματος,
στωϊκά να θωπεύει
τα φωνήεντα,
τσαμπιά σαν κρέμονται,
απ' της γλώσσας
το μακρύ "φουστάνι",
τα σύμφωνα να "τυραννάει"!
Κι ο στίχος,
να ρουφάει ψυχή!
Ήλιους ν' αφήνει,
κάθε λέξη στο χαρτί
κι ολόγιομα φεγγάρια!
Φωτιά που σιγοκαίει
την ανασφάλεια!
Πόνος και λύτρωση,
μια διαρκής ακροβασία
ανάμεσα στα Τάρταρα
και τα Ηλύσια πεδία!
Γίνε, "δολοφόνος" της βεβαιότητας,
εραστής της αιωνιότητας,
Τι κι αν δεν υπάρχει,
η "ιδανική πολιτεία"
τι κι αν δεν υπάρχουν,
σελίδες...κενές
στις διαθήκες του σύμπαντος,
ένα σου μένει!
Να γράφεις!
Βουτώντας την πένα στη φλέβα,
της ποίησης την ηθική,
ποτέ, μην απωλέσεις...
ΚΑΠΟΙΕΣ ΝΥΧΤΕΣ...!
Γονατίζουν τα σύμπαντα
στης αφής τ' αγγίγματα
Δάχτυλα που "δρέπουν"
ως και τα ελάχιστα ψήγματα,
του πόθου που κρέμεται,
σε ρόδινα χείλη, τρεμάμενα!
Καρδιές ανυπάκουες,
με λάθος χτυπήματα
με θορυβώδη "βήματα",
κι αλλόκοτους ρυθμούς...
Γίνοντ' οι λέξεις
εστίες "ανάφλεξης"...
Οι γλώσσες "λιώνουν"
τους αριθμούς!
Οι ώρες "χαμένες",
μοιράζουν λυγμούς!
Φεγγάρια πλαγιάζουν
στα στήθια φωλιάζουν
Στον ιδρώτα λουσμένα
του έρωτα τ' άστρα,
Θεέ μου, πως "πέφτουν"
τ' απόρθητα κάστρα ...
Φλέβες "χορεύουν"
ψυχές λικνίζονται
κι οι αντιστάσεις,
εξανεμίζονται!
"Χορηγοί" στων παθών μας,
το "ημέρωμα",
δύο φύλακες άγγελοι,
απιθώνουν τα φτερά τους,
στου λίκνου την άκρη
κι αποχωρούν από την κάμαρη,
διακριτικά!
Είναι κάποιες νύχτες,
που "καταργούν",
το ξημέρωμα...
ΞΕΝΥΧΤΑΕΙ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ
Είναι τα μάτια σου,
που κρατούν άσβεστους τους ουρανούς μου
και κάνουν τους στίχους
να "αυθαδιάζουν",
σαν έφηβες Άνοιξες!
Είναι τόσο εύγλωττα τα μάτια σου
κι εγώ,
ποτέ δε δήλωσ' αναλφάβητος!
Στα μισάνοιχτα χείλη σου,
κρέμονται τα άμφια του πάθους,
την ώρα που "δύουν" οι συστολές
και υποτάσσονται οι λογικές ακολουθίες!
Επαναστατημένες φλέβες,
εγκλωβισμένες,
μεταξύ αρμών και μυελών
χορεύουν τον "πυρρίχιο" της ανάφλεξης!
Άσε με να βλέπω τη μορφή σου...
πυρίτιδας στόμα,
κι εγώ φλόγα κρατώ...
ποτέ, δε δήλωσα "ειρηνοποιός"!
Επικείμενος "πόλεμος"!
Θύτης και θύμα
ανυπεράσπιστα κορμιά,
χωρίς κανένα περιθώριο
ελιγμού και υποχώρησης!
Δε σου 'ταξα ποτέ παράδεισο
Παραδώσου λοιπόν!
Για μας ξενυχτάει κι απόψε το φεγγάρι!
Βιογραφικό σημείωμα
Γεννήθηκα στο Λεόντιο Κορινθίας, στις 20/11/1962! Τελείωσα το Γυμνάσιο και Λύκειο, στη Νεμέα! Στη συνέχεια, φοίτησα στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου και ολοκλήρωσα τις σπουδές μου (Τμήμα Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης). Διορίστηκα στο Δημόσιο, το οποίο και υπηρέτησα για 32 συναπτά έτη. Τα τελευταία χρόνια της υπαλληλικής της σταδιοδρομίας, υπηρέτησα ως Διευθύντρια, στη Δ/νση Αλλοδαπών και Μετανάστευσης Νοτίου Τομέα, Πειραιώς και Νήσων, έως το Δεκέμβριο του 2018.
