Η καλεσμένη μου, Αρετή Γουργιώτου, εργάστηκε πολλά χρόνια ως φιλόλογος. Έχει εκδώσει δυο ποιητικές συλλογές, ενώ είναι υπό έκδοση άλλες δύο. Ποιήματά της έχουν συμπεριληφθεί σε συλλογικά έργα. Η πρώτη της ποιητική συλλογή με τον τίτλο "Έσω ιριδισμοί" έχει βραβευθεί. Ο λόγος της με μεγάλη απεικονιστική και συναισθηματική δύναμη, σε κάνει να συμμετέχεις σ'ό,τι περιγράφει. Η λατρεία για τους θησαυρούς της γλώσσας μας είναι επίσης ευδιάκριτη σ'όποιον διαβάζει την ποίησή της. Θα τη γνωρίσουμε βαθύτερα μέσα από δέκα ποιήματά της!
ΦΥΚΟΕΣΣΑ
Στο παραθύρι γερμένη αναμετρούσε
της βροχής το ράπισμα στην θάλασσα
και την μέσα της καταιγίδα.
Το κύμα το πολύβουο αφουγκραζόταν
και τους ξέπνοους της καρδιάς της αχούς,
ένα κουβάρι φύκια κι αρμύρα και
ταξίδια που δεν έκανε.
Δρασκέλισε το κατώφλι.
Ψυχανεμίστηκε ανάερα ο Γλάρος
τις κραυγές της τις βουβές
και πάνωθέ της με απορία ζυγιάστηκε.
-Μου μοιάζεις, ψιθύρισε Εκείνη,
βαθύ μου πέλαγος, σού μοιάζω!
Εκεί, εκεί, στην γραμμή του ορίζοντα!
Εκεί, στου ουρανοθάλασσου το σμίξιμο!
Εκεί, εκεί...
Έγινε Ένα με την αλμύρα.
Κι αυτή Φυκόεσσα.
ΕΣΩ ΙΡΙΔΙΣΜΟΙ
ΨΥΧΩΝ ΚΟΝΚΙΣΤΑΔΟΡΟΙ
Και κίνησαν οι των Ψυχών Κονκισταδόροι,
με τα πλεούμενα γιομάτα ελπίδα για Άλωση,
άλωση ψυχών.
Πλήρη τα αμπάρια με όλες τις πραγμάτειες.
Τρυφεράδα, λαγνεία, αληθοφάνεια,
αρώματα μεθυστικά, χαμόγελο αγγελικό,
μαργαριτάρια και ρουμπίνια και μαλάματα και
μάσκες, πολλών λογιών μάσκες, κατά περίστασιν.
Άμετρα τα λιμάνια που τους προσμένουν.
Αλύτρωτες ψυχές στέκουν και καρτερούν
φορώντας στον λαιμό γιορτάνι απαντοχής,
πλεγμένο με άνθια και δάκρυα και μοναξιά.
Κοιτούν κατά το πέλαγος, μπας και ξεκρίνουν
τις ποθούμενες γαλέρες του Έρωτα.
Δεν ψυχανεμίζονται πως τα λάμποντα ιστία
επέρχονται ναυλωμένα με Πειρατές της Απάτης,!
ΕΣΩ ΙΡΙΔΙΣΜΟΙ
ΝΑΦΘΑΛΙΝΗ
Όταν ήμουν μικρή, δεν άντεχα την ναφθαλίνη.
Η μυρουδιά της μ' ενοχλούσε!
Κάθε άνοιξη, που η Μητέρα γιόμιζε
με τα λευκά της μπαλάκια τα συρτάρια,
αποζητούσα αέρα λαγαρό, να ανασάνω.
Τώρα όμως , που μεγάλωσα,
άρωμα ακριβό την λογιάζω.
Είναι της Μαμάς μου τα χέρια.
Τα καλοκαίρια, που τόσο περίμενα!
Το πατρικό μου σπίτι.
Του Πατέρα μου το χαμόγελο.
Ο κάμπος του χωριού μου.
Της γειτονιάς μου οι αλάνες,
που απ' τις φωνές μας αχολογούσαν.
Είναι οι χωμάτινες αυλές
με τα γιασεμιά και τ' αγιοκλήματα.
Των γυναικών τα μασλάτια,
που στα σκαμνάκια καθισμένες, την μοίρα τους
ανίχνευαν στα κατακάθια του καφέ.
Είναι η ευωδιά των παιδικών μου χρόνων
ΜΕΛΙΣΣΟΥΡΓΟΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
ΑΥΛΑΙΑ
Μιά αυλαία οι στιγμές μας!
Σκηνικά με χρώματα λαμπυρίζοντα
και πανώρια.
Εμείς κομπάρσοι σε παράσταση
που πρωταγωνιστές εαυτούς λογιάζαμε.
Κοιτάζω πίσω τις κουίντες
που αδυσώπητα έπεσαν.
Αγάπες, έρωτες, φιλίες, χαρές, νιότη!
Αχ, αυτή η αυλαία της νιότης,
με το πορφυρένιο βελούδο
και τις αμέτρητες πτυχώσεις!
Πλανεύτρα και γητευτής αντάμα.
Ορκιζόταν πως αλώβητη θα μείνει
από του Χρόνου το ξεθώριασμα.
Και μεις, ατρύγητες αφήσαμε τις ώρες
να διαβούν.
Αύριο, αύριο, λέγαμε.
Οι καιροί μάς περιμένουν.
Όμως οι καιροί μάς προσπέρασαν.
Έτσι, κωφεύοντες, αίφνης ακούσαμε
υφέρποντα τον ήχον των σχοινιών
και ένα σούρσιμο με γέλιο και
κραυγή ανταμωμένο.
Οι δυό μάσκες της ζωής,
ο δικός μας Κλαυσίγελως!
Πώς ξεγελαστήκαμε;
ΜΕΛΙΣΣΟΥΡΓΟΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
ΘΕΩΣΗ
Στον γεροπλάτανο σκαρφαλωμένη,
ένα γίνηκα με του κορμού την φλούδα,
ως χαμαιλέων.
Από ψηλά την ζωή θέλησα να βιγλίσω,
κεκαθαρμένη ψυχή τε και σώματι
των ανθρωπίνων ρύπων.
Με των φύλλων το αναρρίγισμα έσμιξα
και των πουλιών το φώλευμα.
Στων Πρωτοπλάστων το νάμα νίφτηκα,
που στα ριζά του δέντρου κατά τον κάμπο ροβολούσε.
Θέωση!
Οι επτά ημέρες της Δημιουργίας εκεί συναγμένες.
Ομορφάδα σμιλευμένη, αέρας λαγαρός,
τραγούδισμα, γαλήνη.
Κάπου στο βάθος το βουητό της πόλης!
Ήχοι απευκταίοι, έχθρητες, μίση, πόλεμοι,
αντάριασμα ψυχής.
Ανόητε Άνθρωπε, συλλογίστηκα.
Δήμιος του εαυτού σου είσαι!
Επαίρεσαι για πλούτο, μεγαλεία
και νόμους και βασίλεια.
Δεν θωρείς πως όλα τούτα γυάλινα είναι
και σύναυγα άμμος γίνονται;
Έγειρα γλυκά στης απλότητας την ευλογία,
στην μήτρα της Φύσης.
ΜΕΛΙΣΣΟΥΡΓΟΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
ΡΑΓΙΣΜΑΤΙΑ
Τα υλικά πρώτης τάξεως.
Οι χτιστάδες περιωπής.
Ο σχεδιασμός λίαν μελετημένος.
Τα τείχη άτρωτα.
Μηδενική διαπερατότης.
Μια μόνον ραγισματιά, ανεπαίσθητη.
Κι όμως!
Απειθάρχητη λιαχτίδα εσύ
λάθρα εισέβαλες απρόσκλητος
σε ορκισμένο Ιερό, το άβατον συλώντας.
Κι όταν σε ρώτησα ποιο το όνομά σου,
υπομειδιών απεκρίθης.
Έρως, ο ανυπότακτος γητευτής!
Αν δεν ήταν αυτή η ραγισμένη πέτρα,
αν δεν ήταν...
ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
ΕΛΙΩΝΑΣ
Κάθε που στων ματιών σου τον ελιώνα βυθίζομαι,
'κει, που με την τρικυμισμένη θάλασσα φιλιέται,
αγγελοκρούεται η ψυχή κι ορθόκορμη
στων κοραλιών σου την σαγήνη ταξιδεύει.
Σαν τον ιππόκαμπο, που για να ξεφύγει του εχθρού,
χρώματα αλλάζει δανεισμένα απ' του βυθού τον ανθόκηπο.
Μοιάζω τόσο της βροχής, σαν λείπεις!
Αχνοφέγγει η καρδιά μου μέσα στης ομίχλης το σύθαμπο.
Και τα χέρια μου, σαν να τα νέφωσε σκουριά,
καθώς στ' αμόνι τον έρωτα τον ανέπιαστο σφυρηλατούσα.
Πυράντοχο το μέταλλό του κι εγώ αδύναμη να το σμιλεύσω.
Α! Δεν έπρεπε στου Ηφαίστου το εργαστήρι να εισέλθω,
δεν έπρεπε!
ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ
Αγάπη του νου και της καρδιάς
έρωτα ανάγγιχτου πόθου
σμιλευτή των ωρών μου
λεμονανθέ της όσφρησής μου
χάρτη μιας αχαρτογράφητης ζωής
ονειροπούλι της σκέψης μου
κοχύλι του βυθού μου
αμμοθίνα της ερήμου μου
γιασεμί του πατρικού μου
αστερόσκονη του Γαλαξία μου
ανεμώνη του κάμπου μου
απαλοφλοίσβισμα του γιαλού μου
χνάρι πάνω στην άμμο μου
του γλάρου μου φτερούγισμα
των αρτηριών μου ηχολόι
των εποχών μου Άνοιξη
αηδονιού κελαηδισμέ
φυλλούρισμα της λεύκας
ροβόλημα του ποταμού
στραφτάλισμα της λίμνης
του φεγγαριού αντικαθρέφτισμα
του πέλαγου αρμύρα
της φυκιάδας μου ανασασμέ !
Μου λείπεις!
ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
ΘΑΡΡΕΨΕΣ…
Θάρρεψες, λοιπόν, πως σιωπώντας,
με μονοκοντυλιά τα έσβησες όλα.
Πόσο λαθεύεις!
Όλα εδώ είναι, όλα!
Δεν τα ακούς από τον άνεμο
ιστορημένα;
Δεν θωρείς τις λέξεις μας;
Με πορφύρας φορεσιά χορεύουν
της καρδιάς μας το τάνγκο.
Δεν διαβάζεις τους στίχους μας,
τους πάλαι ποτέ ποιηθέντας,
που τις γλυκοψιθυρίζουν;
Όλα εδώ είναι, όλα!
Άδραξε τις λέξεις μας ο ποταμός
και κρουνηδόν στην θάλασσα
τις δώρισε.
Τις δίψασαν τα γλαροπούλια και
κρατώντας τες αλάργεψαν.
Σ' οστρακογέννητο νησί,
αχαρτογράφητο,
σε πέλαγος μακρυσμένο,
εκεί τις απώθεσαν ευλαβικά.
Δεν τις ακούς;
Με τα κοχύλια συνομιλούν και
τους αμμόκοκκους.
Στα ύφαλα κολυμπούν
ως ερωτιδείς ιππόκαμποι,
λευτερωμένες από την αλόγιστη
αρνησιά σου.
Δεν διαγράφει η σιωπή,
δεν διαγράφει!
Αφουγκράζεται, μόνον αυτό.
ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
ΠΟΙΗΤΟΥ ΠΥΡΑΜΙΔΑ
Ποιους καημούς να πρωτοστήσει ο Ποιητής
στην πυραμίδα της ψυχής του;
Τους δικούς του ή των κατατρεγμένων της Γης;
Ποια πλήκτρα να χτυπήσει;
Της καρδιάς;
Του ανθρώπου;
Του απ-ανθρώπου;
Κλαίνε οι ήχοι και πώς να τους παραμυθήσει!
Θρηνεί η ψυχή και πού αγκαλιά να καταφύγει.
Τέλεψε και το βουλοκέρι, την ακοή να σφραγίσει,
να μην τον βρίσκουν οι κραυγές των Οιμωζόντων.
Τι να κάμει και ο Ποιητής;
Ξετυλίγει δια πλήκτρων πια τους παπύρους των στιγμών
μέσα σε εκκωφαντική σιωπή, που τα σωθικά ξεσκίζει.
Μα, πού πήγαν όλοι;
Γιατί κι ο άνεμος βιαστικά διαβαίνοντας
καταθέτει χαμόγελα Σαρδώνεια και αποδημεί;
Τίποτα δεν μένει πια σιμά μας!
Όλοι με την βαλίτσα της προσφυγιάς,
το μόνον "έχει" τους,
βαδίζουν στα αποκαΐδια, τα εντός τους και των Άλλων.
Βαδίστε, βαδίστε κι αφήστε τον Ποιητή να κλαίει!
Αφήστε τον να σηκώνει στους ώμους του το άχθος
της αναλγησίας
της αδικίας
των χλευασμών
του ψεύδους
της μη αγάπης
της μασκοφορίας,
τον Σταυρό του ανθρώπου.
Αφήστε τον!
Ποιητής είναι, αντέχει.
ΛΑΘΡΕΠΙΒΑΤΕΣ
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΡΕΤΗΣ ΓΟΥΡΓΙΩΤΟΥ (ΦΥΚΟΕΣΣΑ)
Γεννήτρα μου η της αρχαίας Φθίας Γη, η Φάρσαλος, στον Θεσσαλικό κάμπο. Εκτός από το πτυχίο της Ζωής, απέκτησα και της Φιλολόγου, φοιτώντας στην Φιλοσοφική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Δίδαξα επί τριανταπέντε χρόνια σε Γυμνάσια και Λύκεια της Ελλάδας και στο Ελληνικό κολλέγιο του Λονδίνου. "Πατρίδα" μου η θάλασσα κι η αρμύρα της, Φυκόεσσα εγώ. Αγάπησα τα γύρα μου, τον άνθρωπο και τις λέξεις. Αυτά είναι οι Συνομιλητές μου στων στίχων μου τα περάσματα. Μ' αυτά πορεύτηκα και ως Φιλόλογος, περιδιαβάζοντας των Μαθητών μου τις ψυχές. Ευλογία το συναπάντημά τους.
ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ
Έχω συμμετάσχει σε έντεκα ποιητικές Ανθολογίες
Στο διαδικτυακό συλλογικό βιβλίο《Ο Χρόνος και ο Λόγος》του Δ. Γκόγκα.
Στην εγκυκλοπαίδεια "Σύγχρονοι Έλληνες Λογοτέχνες" του περιοδικού ΚΕΦΑΛΟΣ Κεφαλλονιάς, όπου και βραβεύτηκα με το βραβείο " ΑΘΗΝΑ"
Στην Φιλολογική Πρωτοχρονιά
Ποιήματά μου έχουν φιλοξενηθεί σε έγκριτους διαδικτυακούς ιστότοπους.
Επίσης συμμετείχα με απαγγελία ποίηματός μου στο Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης με θέμα την Ειρήνη.
For a world Without Wars
World Poetry Initiaktives
Αθήνα Ιούνιος 2019.
ΠΟΙΗΤΙΚΕΣ ΣΥΛΛΟΓΕΣ
ΕΣΩ ΙΡΙΔΙΣΜΟΙ Εκδόσεις ΒΕΡΓΙΝΑ 2019
(Α' Βραβείο σε Πανελλήνιο Διαγωνισμό για βιβλίο ΠΟΙΗΣΗΣ 2019 του Συλλόγου ΛΟΓΟΥ- ΜΟΥΣΙΚΗΣ- ΤΕΧΝΗΣ "ΛΙΝΟΣ")
ΜΕΛΛΙΣΟΥΡΓΟΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ Εκδόσεις ΒΕΡΓΙΝΑ 2020
ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ Εκδόσεις ΒΕΡΓΙΝΑ ( υπό εκτύπωσιν )
ΛΑΘΡΕΠΙΒΑΤΕΣ (υπό έκδοσιν)
