Μια νέα γυναίκα, που το αντικείμενο εργασίας της είναι τα βιβλία , θα γνωρίσουμε σήμερα. Η Ανδριάνα Μπιρμπίλη είναι βιβλιοθηκονόμος και ποιήτρια με πολύ μεγάλο χάρισμα. Έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές, ενώ γράφει στίχους και για τραγούδια. Θα έρθουμε σ'επαφή με μια ανθοδέσμη δέκα ποιημάτων της!
Ο άστεγος της πλατείας
Κάπνιζε με μανία το τσιγάρο του
κουρασμένος από τα χιλιάδες βάσανα,
η βροχή έπεφτε και ξέπλενε τις πληγές
από τα γυμνά του χέρια
και εκείνος έγερνε το κεφάλι του όλο και πιο πολύ.
Άδικη που είναι η ζωή, άδικος που είναι ο κόσμος,
σκεφτόταν σκυφτός για να περνάει ο χρόνος.
Τα όνειρά του ήταν η μόνη του περιουσία,
στοιβαγμένη όλη πάνω σε ένα παγκάκι.
Καθημερινά, περνούσε κόσμος από μπροστά του
με γυρισμένη, όμως, την πλάτη.
Είχε μονάχα έναν φίλο, τον σκύλο της πλατείας,
εκείνος τον ξυπνούσε με το γαύγισμά του
και του έδινε όλη εκείνη την αγάπη
που του είχαν κλέψει με την βία.
Τα μάτια του δάκρυζαν που και που,
όμως, δεν το παρατηρούσε κανείς,
γιατί η βροχή σκέπαζε τον πόνο της ψυχής του.
Μια μέρα έφυγε μακριά από αυτόν τον άθλιο κόσμο,
μα κανείς δεν σταμάτησε, ούτε και τότε,
μονάχα ο σκύλος έμεινε να κλαίει με λυγμούς,
για να λυτρώσει τον κόσμο από την απανθρωπιά
και να αποδείξει πως η αγάπη είναι ένα συναίσθημα,
που ξέχασαν οι άνθρωποι,
για αυτό βυθίζονται μέρα με την μέρα
όλο και πιο πολύ μέσα στην ψευτιά.
Η λαχτάρα του γυρισμού
Τα πλοία φεύγουν κάθε μέρα γεμάτα με φορτία
για διάφορες γωνιές της γης,
οι σκέψεις και οι προσευχές γίνονται πουλιά
που στέκουν πάνω στις σκουριασμένες λαμαρίνες,
για να συνοδεύουν αυτούς που καρτερείς.
Μεγάλη είναι η θάλασσα γεμάτη με παγίδες,
μοιάζουν τα πλοία με καρυδότσουφλα,
σαν ξεσπούν οι καταιγίδες.
Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο, να ξενιτεύεσαι,
ή να μένεις πίσω, κάποιον να περιμένεις;
Να αγωνιάς κάθε στιγμή,
χωρίς να μπορείς να κάνεις κάτι πίσω να τον φέρεις;
Τα βράδια τα πλοία λάμπουν, σαν διαμάντια
επάνω στα κύματα και φαίνονται από την ακτή.
Τα κοιτάζω κάθε βράδυ και σκέφτομαι
πως σε κάποιο από αυτά είσαι πάνω και εσύ.
Σκέφτομαι πως σε λίγο θα γυρίσεις, όμως αργείς, πάντα αργείς.
Κάθε ταξίδι μοιάζει με αιωνιότητα,
μα και τί να κάνεις και εδώ στην στεριά χωρίς δουλειά,
η θάλασσα είναι η μόνη μας διέξοδος.
Αυτή είναι και η κατάρα μας,
που δεν μπορεί να δει, ούτε να νιώσει την λαχτάρα μας.
Να είσαι καλά, αυτό μονάχα θέλω,
να μην χαθείς κι εσύ όπως τόσοι πολλοί ναυτικοί
και σου υπόσχομαι πως θα αντέξω,
σαν βράχος μέσα στα χρόνια πίσω να σε περιμένω.
Θαλασσινό όνειρο
Πλοίο με σκισμένη την σημαία,
σπασμένο το τιμόνι και σάπιο το κατάρτι,
όνειρα στοιβαγμένα μέσα σε ένα διαλυμένο αμπάρι
και μνήμες που έχουν φαγωθεί από την αλμύρα.
Τρύπια τα χρόνια σαν τα δίχτυα, που τα ξέβρασε η θάλασσα
κι η θύμησή σου ένας ξεθωριασμένος πίνακας.
Πέρασαν τα χρόνια, έσπασε και σκούριασε το πλοίο,
δίχως να βρει λιμάνι,
ο άνεμος το διέλυσε και έμεινε στην άμμο κολλημένο.
Εγώ ξεχάστηκα, να κοιτάζω τα ψαροπούλια,
λησμονώντας τον χρόνο.
Εσύ, σίγουρα με ξέχασες κι εγώ, σαν απομεινάρι
ετούτου εδώ του κόσμου, έμεινα δίπλα στο κουφάρι
ενός τσακισμένου πλοίου.
Εδώ δίπλα στις στραβωμένες λαμαρίνες,
θυμάμαι δύο μάτια που έλαμπαν πιο πολύ και από τον ήλιο,
θυμάμαι ένα σ’ αγαπώ που, σαν θαλασσινό αεράκι, με ταξίδευε
και στην πιο μακρινή θάλασσα.
Τώρα που τα ταξίδια τελείωσαν,
ήθελα να σου πω, πως σε ευχαριστώ,
που με έμαθες,
να ταξιδεύω βαθιά μέσα στο όνειρο.
Χαρταετός
Τα όνειρα χαρταετός,
έτσι συμβαίνει όταν δεν είσαι αετός.
Κοιτά το γκρίζο στην μάτια,
ο έρωτάς σου πουθενά.
Αλήθεια είσαι και εσύ,
ένα σημάδι στην αυγή.
Σήκωσε, το ποτήρι,
οι μαργαρίτες άνθισαν.
Κοίταξε, μέσα στην μνήμη,
κλαίνε όσοι δεν προσπάθησαν.
Σώπα δεν θέλω να ακούσω,
για αγάπη, μονάχα για εκείνες,
τις ψυχές που έχασαν τον χάρτη.
Κάποια άνοιξη
Πεσμένα τα φύλλα στους δρόμους,
λες και είναι φθινόπωρο μες στην καρδιά της άνοιξης.
Μια ησυχία σκεπάζει με μανία τα χείλη σου,
δεν μιλάς, δε γελάς, μονάχα γέρνεις το κεφάλι και κοιτάς.
Μια τέτοια άνοιξη, θυμάμαι, γνωριστήκαμε,
έπεφταν από τα δέντρα άνθη στα μαλλιά σου
και τα μάτια σου αντανακλούσαν το φως της καρδιάς σου.
Πέρασαν χρόνια από τότε, μαράθηκαν τα λουλούδια
και μια μελαγχολία φώλιασε στην καρδιά σου.
Η αγάπη μας άρχισε να γίνεται ανάμνηση
και η άνοιξη σκεπάστηκε από τα φύλλα και από το δάκρυ.
Τώρα που φεύγεις, μην σταματήσεις,
συνέχισε να περπατάς μπροστά,
τα χρόνια μοιάζουν με πουλιά και φεύγουν γρήγορα,
ακόμα και η αγάπη φεύγει, όταν δεν αντέχει να πονά.
Το ξεχασμένο ποίημα
Είναι δύσκολος ο δρόμος της ποίησης,
μοναχικός και απότομος,
περπατάς με το κεφάλι σου γερμένο
πάνω στις πληγές της ανθρωπότητας,
γίνεσαι φίλος με τα ξεχασμένα δέντρα
και πνίγεσαι μέσα στης μοναξιάς σου τον βυθό.
Για αγάπες που χαθήκανε,
σαν κύματα που σπάσανε στον βράχο ξενυχτάς
και γράφεις για να ηρεμήσεις της καρδιάς σου τον λυγμό.
Θυμάμαι, ένα φεγγάρι έγραψα για έναν άγγελο,
που χάθηκε μέσα στα όνειρά μου,
ποτέ μου δεν τον ξέχασα,
γιατί είχε τα χρώματα του δειλινού πλεγμένα στα φτερά του.
Στον δρόμο μου βαδίζω και κάπου-κάπου
γυρίζω τις σελίδες της ζωής μου,
τόση ερημιά, καμιά φωνή δεν έμεινε,
να μου θυμίζει τις στιγμές που έζησα μαζί σου,
μονάχα ένα μισοσκισμένο χαρτί με κάτι λόγια,
που τα έγραψα για να θυμάμαι την μορφή σου.
Κάποτε, μπορεί να χαθεί το χαρτί
και να σβηστούν οι λέξεις που είναι γραμμένες πάνω του,
τότε θα είναι σαν να μην γράφτηκαν ποτέ,
έτσι πια δεν θα θυμάμαι τίποτα,
ίσως έτσι να λυτρωθώ,
γιατί χωρίς την δύναμη της μνήμης
ο πόνος δεν αγγίζει το μυαλό.
Ουράνιο Τόξο
Πιάσε το χέρι μου να σηκωθείς
και δώσε μου το τόξο,
θα γίνει το πινέλο μας,
με αυτό και λίγο χρώμα,
θα χρωματίσουμε τον κόσμο.
Είναι μία μπόρα θα περάσει,
και ύστερα θα φανεί,
το πιο όμορφο ουράνιο τόξο.
Θα τρέχουμε με τα παιδιά,
ξανά στις γειτονιές,
και το φιλί θα έχει
την γεύση από δυόσμο.
Κοίτα τον ήλιο πώς χαμογελά,
αυτός μονάχα ξέρει,
να φέρει στις καρδιές μας,
πάλι το καλοκαίρι.
Θα κελαηδήσουν πάλι τα πουλιά,
θα ανθίσουν τα λουλούδια,
και εμείς θα τραγουδάμε,
χαρούμενα τραγούδια.
Θρυλικά πλοία
Καράβια θρύλοι μακρινοί,
στου ονείρου μου την άκρη.
Σας πήρανε τα κύματα, σας έκρυψε το δάκρυ.
Φάρο δεν αντικρίσατε,
στεριά σε κάποιον χάρτη,
η θάλασσα σας κράτησε, σαν μάνα στην αγκάλη.
Αγάπες κρύψατε πολλές,
σε σκέψεις στο σκοτάδι,
γοργόνες σας στολίζανε, στου έρωτα την πλάνη.
Τι κι αν δεν καταλήξατε
και εσείς σε ένα λιμάνι,
ο μύθος σας είναι αφορμή να ταξιδέψουν και άλλοι.
Μαριονέτα
Η μαριονέτα φώναξε:
Μακάρι να είχα γεννηθεί μια άλλη!
Τα νήματα μου έκαψαν όλα τα άκρα
και το μπουκάλι τώρα μυρίζει αιθάλη.
Κάθισε στο πάτωμα, καθώς έπεφτε η αυλαία,
είχε τον χρόνο να ξεφύγει όσο ο κόσμος ζητωκραύγαζε
πως η παράσταση ήταν τόσο ωραία!
Χειμωνιάτικα Αστέρια
Έρχεται ακόμα ένας χειμώνας,
που μοιάζει σε σένα.
Έχει το χρώμα των ρούχων σου,
το χρώμα της σκιάς σου,
τον ήχο των βημάτων σου,
τον ήχο της φωνής σου.
Πόσοι χειμώνες ήρθαν,
φέρνοντας μαζί τους το άρωμά σου.
Κανείς όμως δεν έφερε
τον χτύπο της καρδιάς σου.
Θα περιμένω άλλον έναν χειμώνα,
να δω μέσα από την βροχή
το χρώμα των ματιών σου.
Εκείνο το ψυχραμένο πράσινο,
που ζέσταινε όταν χαμογελούσες.
Τώρα, όμως, δεν χαμογελάς.
Χάνεσαι, φεύγεις,
κι εγώ μένω πίσω,
να περιμένω τον χειμώνα,
καρτερώντας υπομονετικά να σε αντικρίσω.
Μελαγχολία που φέρνει ο χειμώνας ,
και κάποιες μνήμες δυνατές,
που φέγγουν σαν χειμωνιάτικα αστέρια,
γύρω από αγάπες μακρινές.
Ταράζεται λίγο το μυαλό,
μετά όμως θα σωπάσει.
Όταν θα φύγει ο χειμώνας,
θα φύγεις και εσύ μαζί του.
Άχ, να γινόταν να μην ξανάρθει ο χειμώνας
και ούτε εσύ στην μνήμη μου.
Μέχρι και το τελευταίο
χειμωνιάτικο αστέρι να σβήσει,
η σκέψη μου πίσω
σε εσένα θα γυρίζει.
Βιογραφικό σημείωμα
Η Ανδριάνα Μπιρμπίλη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1989. Είναι Βιβλιοθηκονόμος, πτυχιούχος Βιβλιοθηκονομίας και Συστημάτων Πληροφόρησης του ΤΕΙ Αθήνας. Στο παρελθόν έχει εργαστεί στην Ακαδημαϊκή Βιβλιοθήκη του ΤΕΙ Αθήνας, στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Καλλιθέας και στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Πειραιά. Έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές, «Το βιβλίο με το περιτύλιγμα» - εκδόσεις Αρισταρέτη, 2016 και «Κόκκινος ορίζοντας» - εκδόσεις Αρισταρέτη, 2016.Τα δύο τελευταία χρόνια εκτός από ποίηση γράφει και στίχους για τραγούδια.
