Ο Σταμάτης Γαλάνης, ο φιλοξενούμενός μου στη στήλη ΣΤΑ ΒΑΘΙΑ, είναι ένας πολύπλευρος καλλιτέχνης κι άνθρωπος. Ποιητής, συγγραφέας, στιχουργός, συνθέτης, ενορχηστρωτής, αρθρογράφος σε πολιτιστικά περιοδικά. Με τρεις ποιητικές συλλογές , συμμετοχές σε διάφορες ανθολογίες και σημαντικές βραβεύσεις στο ενεργητικό του, βαδίζει όλο και πιο ουσιαστικά στη δημιουργία. Ανήκω στη χορεία των θαυμαστών του τρόπου γραφής του. Σήμερα θ'απολαύσουμε οκτώ ποιήματά του και το τραγούδι του "Το φυλακτό" που γράφτηκε στις δύσκολες μέρες του κορωνοϊού που περνάμε! Εύχομαι στον Σταμάτη Γαλάνη καλή συνέχεια στα πολλά καλλιτεχνικά μονοπάτια που χάραξε!
ΣΕ ΕΙΔΑ ΝΑ ΧΑΝΕΣΑΙ
Δειλά σε είδα να χάνεσαι
Με ένα βλέμμα, αυτό του αθάνατου
Τα χέρια μου προσέφερα, μα τώρα πια δεν πιάνεσαι
Και η θλίψη μου, εκυρίευσε τις νότες του πεντάγραμμου
Δειλά σε είδα να χάνεσαι
Ο βαρκάρης εξεκίνησε και το κούπισμα γοργόν
Άνεμοι τραμουντάρουνε, και τώρα πια δεν πιάνεσαι
Πήρες πλώρη φαίνεται για τον κόσμο των σκιών
Δειλά σε είδα να χάνεσαι
Το μόνο που σου ευχήθηκα, να είσαι ασφαλής
Στης αβύσσου λιμάνι που θα σε άρεσε
το μυστικό της νιότης σαν θα βρεις
Από την ποιητική συλλογή «ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ», 2012, Εκδόσεις Καλλιγράφος
«ADAGIO» στην ΑΡΕΤΗ
Μια ευχή στην Αρετή,
που κάποιοι ελευθέρα πορνεύουν το κορμί της
μέσα στους αιώνες
Με ένα βλέμμα αβρό, και ένα ύφος Αισχύλειο
Κοπιάζει να βρει, σκιά υπό τον Ήλιο
Και με βάδισμα βαρύ, περπατά την Υφήλιο
Υψώνω τα ακροδάχτυλα, αγγίζω τις ψιχάλες
μπλεχτήκαν οι ιδέες,
Οι μικρές της και οι μεγάλες
Οι δειλές και οι θαρραλέες
Με στίχο ακέφαλο, και με αναβολή
Είναι η ζωή της μια αχνή αναδρομή
στα ηθικά Νικομάχεια
Έτσι ψάχνει, ο Αριστοτέλης ακόμα να βρει,
Πιστούς μες’ των καιρών την αμάθεια
Τις πόλεις τριγυρνώ, τις πόλεις των θλιμμένων
Ως ότου την βρω ξανά λευκή,
Λευκή όπως η Νύφη, λευκή λαμπερή
Ως το τέλος του κόσμου
Ως να σωθούν οι ουρανοί.
ΣΤΟ ΑΠΕΙΡΟ, ΓΛΥΚΙΑ ΜΟΥ
Μέχρι να πέσουν οι ουρανοί,
Και ωσότου ο θάνατος στην λεωφόρο των ονείρων μας φανεί
Εγώ θα σε αγαπώ.
Είτε με μια σταγόνα,
Είτε με ένα ωκεανό.
Μέχρι να στερέψουν για τους αιώνες οι ποταμοί,
Οι θάλασσες, οι λίμνες και οι πηγές
Τα χιόνια στα βουνά, οι στάμνες, τα πηγάδια
και των πευκόφυτων δέντρων οι κορμοί
Εγώ θα σε λατρεύω
Η μοίρα και αν το ήθελε, σε πέντε αράδες μέσα της,
Αν ήτανε γραφτό,
Οι δυο μας να αρμενίσουμε στο άπειρο κενό
Μέχρι να πέσουν οι ουρανοί
Και στα δύο να κοπεί, ετούτη η μάταια Γη
Εγώ θα σε αγαπώ - Είτε σκέψη να κρατήσω
Είτε λέξη να σκεφτώ - Είτε στίχο με μια ρίμα να ποιήσω
Είτε με σταγόνα,
Είτε ωκεανό.
Από την ποιητική συλλογή «ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ», 2015, εκδόσεις ΚΟΣΜΟΣ
Ανθισμένη ΗΒΗ
Σε μια παραλία
Στης Γης ετούτης, την ατίθαση γωνιά
Αγγίξαμε τα δάκτυλα στα πέταλα των ανθών
Ήπιαμε με δίψα, τις ψιχάλες και το νέκταρ των βροχών
Για λίγο βασιλέψαμε
Για λίγο κυβερνήσαμε
Για λίγο ανόητα παίξαμε
Για λίγο σιγοτραγουδήσαμε
Κάναμε έρωτα ελεύθερο
Στο πίσω κάθισμα μιας αμμουδιάς, σε εκείνο το αλησμόνητο νησί
Αφήσαμε την νιότη
να παρασύρει τα κορμιά μας στα ωραιότερα τα λάθη
στα ωραιότερα λιβάδια, στα βαθύτερα σημάδια
στα ομορφότερα γυμνόστηθα ποτάμια,
Ύστερα λιγάκι μετανιώσαμε
Αργά ή γρήγορα, δεν έχει σημασία
Σημασία έχει που βρέθηκε η ουσία
Σημασία έχει που κάναμε έρωτα
Που δεν περάσαμε την ήβη μας ξενέρωτα
Και ύστερα ξανά, σαν τα πουλιά αποδημήσαμε
Σε έναν άλλο άγνωστο, μυστήριο και πράσινο κόσμο
Δίχως χαρμολύπη, δίχως φασαρία
Σε μια άλλη παραλία
ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΑΣΤΕΡΙΑ
Κλείσε τα μάτια
Άγγιξε το κενό, βλέμμα ατάραχο προς τον μαύρο ουρανό
Χιλιάδες αστέρια απόψε αντάμωσαν για σένα
Σιγή μελωδική, και μια ανώδυνη ανάσα
Μια ευχή,
Στην αιώνια, του διαστήματος σιωπή
Στην μήτρα, που υφαίνει την ζωή
Μια προσευχή,
Για κάθε πράξη που εσωκλείει ενοχή
Ο χρόνος που έφυγε
Αυτός, που στους αιώνες στέκεται εκεί
Στων αστεριών, την λάμψη την λευκή
Ο χρόνος που έφυγε
Απέραντος και αδιάφορος διχάζει
Σε κάθε του αφορμή
Αέναος και ασάλευτος δικάζει
Την κάθε σου στιγμή
ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ
Τίποτε ολόδροση αγάπη μου, δεν μένει πίσω για αιώνια
Ούτε το φίλημα της προσευχής
Ούτε το σχήμα της βροχής,
Μήτε της άνοιξης τα πρώτα χελιδόνια
Τίποτε ολόδροση αγάπη μου, δεν μένει πίσω για αιώνια
Ούτε το λίκνο του πολιτισμού
Ούτε το δίκαιο ενός εγωισμού,
Μήτε της άνοιξης τα γλυκόηχα αηδόνια
Τίποτε ολόδροση αγάπη μου, δεν μένει πίσω για αιώνια
Ούτε ο ρους του αέναου ουρανού
Ούτε η ελπίδα που αναπαύεται στον νου
Μήτε της άνοιξης τα δέντρα και σεντόνια
Τίποτε ολόδροση αγάπη μου, δεν μένει πίσω για αιώνια
Ούτε του έρωτα η πρώτη ανεμελιά
Ούτε της αγάπης, δεν χρονίζει η σιγαλιά
Μήτε της άνοιξης τα επίγεια και τα χθόνια
Από την ποιητική συλλογή «ΑΤΕΡΜΟΝΗ ΣΧΑΣΗ», 2019, εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ
ΑΔΡΑΞΕ ΤΗΝ ΝΥΧΤΑ
Απάνω στο λευκόχρυσο κορμί σου
Σημάδι μελανό, απάνω στην αμέλανη ψυχή σου
Θυμίζει αυτό που ήσουν
Και μοιραία θα είσαι πάντα
Παιδί της νύχτας, της αυγής και του απογεύματος
Παιδί ενός γληνού και ατάραχου νεύματος
Γυμνή, σαν την γοργή δικαιολογία
Γυμνή, όχι από ενδύματα, αλλά από λέξεις
Τώρα αναμένω ένα σημείο, στο δικό μου σώμα να διαλέξεις
Πάνω σε αυτό, το καραβάκι σου να αράξεις
Την νύχτα σου γλυκόηχα να αδράξεις
Τα λόγια με σιωπή στο ημίφως, να ανταλλάξεις
Και με τα χείλη σου τα ρόδινα, πορεία απάνω στο κορμί μου να χαράξεις
Συμμετοχή στο συλλογικό έργο «Συνομιλώντας με τον Τάσο Λειβαδίτη», 2019, εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ
ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΑΚΟΜΑ ΣΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ
Μου έλεγες να φύγουμε μακριά
Να φύγουμε ανώδυνα
Να φύγουμε όπως κάνει η βροχή στην χαραμάδα, στην εποχή του θέρους
Να φύγουμε
Να φύγουμε όπως κάνει η ελπίδα, όταν σκονίζει τα φτερά της η αμφιβολία
Να φύγουμε
Να φύγουμε απ’ το γήρας, και τα ωχρά παράσιτα της νιότης
Να φύγουμε
Να φύγουμε απ΄ το τέρας που βρυχάται αποκλεισμένο μες το Σύμπαντο
Να φύγουμε
Να δραπετεύσουμε ασφαλείς από το μέλλον
Να φύγουμε
Από της πόλης την ανίερη φιγούρα
Να φύγουμε
Από της πόλης των θλιμμένων την χλωμή καρικατούρα
Σου έλεγα να φύγουμε μακριά
Να βάψουμε ένα τοίχο τιρκουάζ
Να φύγουμε
Να κάνουμε έρωτα απάνω σε μια υπόσχεση
Να φύγουμε
Κραγιόν σκουρόχρωμο να απλώσουμε στα χείλη της Αβύσσου
Να φύγουμε
Ένα καινούργιο επέκεινα, γεμάτο βρώμη και σιτάρι να θερίσουμε
Να φύγουμε
Δροσοσταλιές και ροδοπέταλα να ντύσουν με ένα στίγμα το Παράδοξο
Να φύγουμε
Την φύση να δοξάσουμε, και τις πληγές της με ένα υγρό φιλί να σκεπάσουμε
Να φύγουμε
Να φύγουμε από το χρέος, το κάθε έχος που στερεί την Αρετή
Να φύγουμε αδιόρθωτοι αετοί, του ουρανού οι χαρμόσυνοι και ελεύθεροι,
Προς τον επίλογο του νέου κόσμου χαρωποί να πλεύσουμε
Και ερωτευμένοι επιτέλους να σταθμεύσουμε,
Στην εποχή και τους αιώνες του Υδροχόου
Απόσπασμα από το ποίημα «Σε περιμένω ακόμα στο Φεγγάρι», από την μελλοντική έκδοση ποιημάτων και διηγημάτων, με τίτλο «ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΙ ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΕΙΣ».
ΤΟ ΦΥΛΑΚΤΟ (Στίχοι τραγουδιού)
Μέσα στους διαδρόμους - όπως οι σκιές
που παίρνουν τις στροφές, γενναίοι νοσηλευτές
Και μες στις λεωφόρους, όπως οι απειλές
μοιράζονται αγκαλιές – στις εντατικές
Μοιάζει η αγάπη με έναν Ιό
Που μέσα τους κρύβουν πολλοί που κοιτώ
Μοιάζει και η πίστη με ένα βουνό
Που όποιος το ανέβει, βρίσκει στον Ήλιο τον Θεό
Μας έκλεισαν στους τοίχους, και ήταν αυστηροί
Δίχως επιλογή, «κανένας να μην βγει»
Μα κάποιοι ανάμεσα τους ήταν ειλικρινείς
Και στο καθήκον συνεπείς, για το «Αλάτι αυτής της Γης»
Μοιάζει η αγάπη με φυλαχτό
Που μέσα τους κρύβουν πολλοί που κοιτώ
Μοιάζει και η πίστη με ένα βουνό
Που όποιος το ανέβει, βρίσκει τον άρρητο Θεό
Βιογραφικό σημείωμα
Ο Σταμάτης Γαλάνης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1982. Έχει σπουδάσει Ευρωπαϊκές σπουδές και Career Management στο πανεπιστήμιο του CENTRAL LANCASHIRE και κατέχει μεταπτυχιακό τίτλο στις Διεθνείς Σχέσεις από το πανεπιστήμιο του LANCANSTER. Έχει εργαστεί στο Ηνωμένο Βασίλειο και την Αυστρία, αντίστοιχα. Από το 2011 ζει, εργάζεται και ονειρεύεται στην Ελλάδα. Ταυτόχρονα, από παιδική ηλικία γράφει στίχους, κείμενα, πεζά και ποιήματα, και παράλληλα συνθέτει μουσική. Σχετικά με την μουσική, ενίοτε κυκλοφορεί αποσπάσματα από τις παραγωγές του στο διαδίκτυο και έχει δημιουργήσει δικό κανάλι στο YouTube και στο EthnoCloud. Παράλληλα μελοποιεί ποιήματα ομότεχνων συναδέλφων και συμμετέχει σε δικά του μουσικά σχήματα. Το 2015 ολοκλήρωσε κύκλο μαθημάτων του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών με θέμα την «ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΓΡΑΦΗ», από το οποίο επιτυχώς αποκόμισε πιστοποιητικό επιμόρφωσης με άριστη επίδοση. Το συγγραφικό του έργο ξεκίνησε το 2012, με την έκδοση της πρώτης ποιητικής συλλογής του, με τίτλο «ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ». Μια συλλογή που απαρτίστηκε από σκέψεις, ποιήματα και έμμετρες διηγήσεις από τα ταξίδια του στο εξωτερικό. Το 2016, ακολούθησε η έκδοση της δεύτερης ποιητικής συλλογής του, με τίτλο «ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ». Μια συλλογή ποιημάτων και μικρών πεζών κειμένων, που προσπαθούν να εκθέσουν τα συναισθήματα της επιστροφής του στην Ελλάδα όπου βρίσκεται στην θύελλα της οικονομικής κρίσεως. Παράλληλα, από το 2016 διατηρεί μηνιαία στήλη αφιερωμάτων μουσικού περιεχομένου στο ηλεκτρονικό περιοδικό «ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ» και ενίοτε δημοσιεύει ποιήματά του σε αντίστοιχα ηλεκτρονικά περιοδικά, όπως το «POLISPOST». Τον Μάρτιο του 2019, τα πρώτα δύο έργα του πέρασαν από την αρμόδια κριτική επιτροπή και έγινε μέλος της ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑΣ ΕΝΩΣΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ. Η «ΑΤΕΡΜΟΝΗ ΣΧΑΣΗ» είναι η τρίτη ποιητική συλλογή του, στην οποία συνεχίζει την συνεργασία, με τον ζωγράφο και φίλο του, Οδυσσέα Άννινο. Τέλος, συμμετείχε πρόσφατα στα ανθολόγια «Συνομιλώντας με τον Τάσο Λειβαδίτη» (2019), στο λεύκωμα ζωγραφικής «Αποτυπώματα ενός σύγχρονου ζωγράφου» (2019) του Οδυσσέα Άννινου, και στο «Συνομιλώντας με τον Arthur Rimbaud». (2020) Έχει τιμηθεί με διάφορα βραβεία από λογοτεχνικούς διαγωνισμούς, με τιμητική διάκριση για την συμμετοχή του στους 34ους Δελφικούς αγώνες ποίησης της ΠΕΛ, και τελευταία με το βραβείο ποίησης «ΕΛΙΚΩΝ», από το λογοτεχνικό περιοδικό ΚΕΦΑΛΟΣ, τον Νοέμβριο του 2019. Η «Ατέρμονη Σχάση», ήταν μεταξύ των βραβευμένων βιβλίων του 2019, από τον ΕΠΟΚ. Είναι παντρεμένος από το 2015 και έχει μία κόρη.
