Σήμερα στη στήλη "Στα βαθιά" υποδέχομαι τη λογοτέχνιδα Μαρίνα Αρμεύτη από την Κύπρο. Η καλεσμένη μου σπούδασε στο Τμήμα Νεοελληνικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής και συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στη "Δημιουργική Γραφή". Εργάζεται ως καθηγήτρια Μέσης Εκπαίδευσης στη Λευκωσία. Ποιήματα και άρθρα της έχουν φιλοξενηθεί στον έντυπο και τον ηλεκτρονικό τύπο. Έχει βραβευθεί σε διαγωνισμούς ποίησης στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Στίχοι της έχουν μελοποιηθεί από γνωστούς συνθέτες. Έχει εκδώσει μια ποιητική συλλογή κι ένα θεατρικό έργο. Η ποίησή της είναι αφηγηματική, συμβολική, υπαρξιακή. Ο λόγος της είναι λαξεμένος, τολμηρός, με γλαφυρές εικόνες, ευφυείς μεταφορές, δραστικές προσωποποιήσεις. Εμπνέεται από τις μνήμες της κυπριακής τραγωδίας, τη φύση, το όνειρο, τις οικείες σχέσεις, την εσωτερική συνομιλία. Είναι μια γραφή συγκινητική, καίρια, βαθιά, καταλυτική. Θ' απολαύσουμε εφτά θαυμάσια ποιήματά της! Θ' ακούσουμε ακόμη το τραγούδι "Αόρατοι σταυροί" σε στίχους δικούς της, μουσική κι ερμηνεία του αείμνηστου Νίκου Παπάζογλου!
Πηνελόπη
Η Πηνελόπη χόρευε συνήθως ως τα ξημερώματα
Τα έντυπα εξέτασης των μνηστήρων
χάθηκαν.
Η Πηνελόπη χόρευε και έραβε και ξήλωνε
και κρυφογελούσε.
Ερωτευόταν ενίοτε τους πιο νάρκισσους
μόνο για ένα χορό.
Το πρωί τους έκλεινε την πόρτα κατάμουτρα.
Κι αυτοί
Όλο γυρόφερναν στην αυλή της
ποτίζοντας επιμελώς
τη φιλαρέσκειά της.
Ο Οδυσσέας
δεν υπήρξε στ’ αλήθεια.
Η Πηνελόπη
ήταν πιστή
μόνο στην προσμονή
Πετσέτα
Δίπλωσε ωραία – ωραία την πετσέτα του μπάνιου
και τη φύλαξε
Φρεσκοπλυμένη, καθαρή και άψυχη
Δεν είχε πάνω της
Κανένα σκουπισμένο γέλιο
Καμιά πρωινή δροσιά
Κανένα μισοτελειωμένο όνειρο
Αυτή η πετσέτα βγήκε μόλις από το στεγνωτήριο και
άχνιζε
απορρυπαντικό
και υποψία λεβάντας
Την κράτησε προσεκτικά με τις άκρες στοιχισμένες
Ανέβηκε δυο σκαλοπάτια
και την έβαλε στο πιο ψηλό σημείο
Κάθε μέρα άνοιγε κρυφά τη ντουλάπα και την κοιτούσε
και ήξερε πως η πετσέτα ήταν πια ευχαριστημένη,
καθαρή, άδεια και μόνη
Λίλιθ
Ο μηρός
το αρχέγονο κύτταρο του πρωτόπλαστου
Ο κόκκυγάς μου στρογγυλός
Και η φύση μου πεντασπόνδυλος
Ο λοβός του αυτιού μου μεγάλος
Ο θύμος αδένας μου λειτουργεί – ευτυχώς- ακόμα
Η μύγα της Μεσογείου
ίσως είναι
ο προπομπός
της αναπηρίας της Παναγίας
Κι η Θεών καθέδρα
σημείο φωτοχυσίας
σε κάποιον του σύμπαντος οργασμό
Η γεωφυσική περίμετρος
το χωροχρονικό προαύλιο μιας – ποιας- αυτογνωσίας
Απολλώνιε Τυανέα ή Ιησού,
Γλυκιά μου Λίλιθ
Όταν το πρόσωπό σου φανεί η ξύλινη Αφροδίτη
θα ντυθεί τις μεταξωτές νίκες των ανθρώπων
Κουρελού
Πίσω κοιτάς
Μνήμες μπαλώνεις στην κουρελού σου
Πάνω της ξαπλώνεις
Δήθεν εκπέμπει μια ασφάλεια
Καθώς από γνωστό σου υλικό είναι καμωμένη
Κι όλα τα χρώματα που ράβεις
θαρρείς είναι δικά σου χρώματα
Λύπες, χαρές, ματαιώσεις
Έκτισαν- κομπάζεις- τον εαυτό σου
Κι ύστερα
Προσδοκίες μπαλώνεις στην κουρελού σου
Φανατικά υπέρ ονείρων και αναμονών τάσσεσαι
«Λες να είναι εφικτό;»
Και κρατάς για λίγο μετέωρο το βελόνι σου
Πόσο επιδέξια κατασπάραξες
το ευγενικό και ταπεινό σου «τώρα»!
Με πόση σιγουριά το αγνόησες
για να επιδοθείς
στη συρραφή νεκρών παρόντων
που έγιναν μνήμες
ή επερχόμενων στιγμών
αμφιβόλου υπόστασης
απουσιάζοντας ουσιαστικά από τον ενεστώτα σου
Ετοιμάζεις προσεκτικά την κουρελού σου
Το σάβανο εν τέλει
μιας ζωής που δεν έζησες
Χειμερινή παραλία
Ο ήλιος
ένα κέρμα, κορώνα ή γράμματα
στα φορτωμένα σύννεφα
Ο ήλιος
ασημένια κοιλιά ψαριού
σε μαύρο ουρανό
Κι η θάλασσα
μια γκρίζα γάτα
που ανασαίνει
στο σαλόνι
«Σαν φοβηθείς
Πίσω μην κοιτάξεις
Η νοσταλγία
Θα σου βγάλει τα μάτια
Και θα σου φορέσει
Τα δικά της».
Σού 'παν τα κύματα
εκείνο το πρωί
Η χίμαιρα
Η χίμαιρα της σιωπής μου
Με σώμα ταύρου
φτερά αετού
κεφάλι λιονταριού
μπορεί να μ’ ανεβάσει στις πλάτες της
και να με ταξιδέψει
Να γλείψει τις πληγές
και να με θεραπεύσει
Με άμμο της ερήμου μου
έκτισα φωλιές
να ’χουν καταφύγιο οι λέξεις
Μόνο η ποίηση λέει την αλήθεια
Μόνο τις χίμαιρες εμπιστεύομαι πια.
Στο νησί
Ο τόπος μου είναι μικρός
Δεν έχει τρένα
Ούτε καράβια της γραμμής
Μόνες ταξιδεύουν οι μοναξιές των ανθρώπων
Σε ιδιωτικά οχήματα
Τη θάλασσα να την διασχίσεις;
Ούτε λόγος.
Πού να πας εξάλλου
Όλο φωτιές και πνιγμένα όνειρα
Με αεροπλάνα μόνο
Ως τουρίστες επιβαίνουμε τη ζωή μας
Για να ξαναγυρίσουμε σύντομα
Να ξαναφορέσουμε τα ακριβά κοστούμια μας
Και να πεθάνουμε μια μέρα
Μέσα σε μια καλοραμμένη ματαιοδοξία
Βιογραφικό σημείωμα της Μαρίνας Αρμεύτη
Η Μαρίνα Αρμεύτη γεννήθηκε το 1974 στη Λεμεσό. Αποφοίτησε το 1996 από το Τμήμα Νεοελληνικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής του Α.Π.Θ. Το 2012 τελείωσε τις μεταπτυχιακές σπουδές της στη «Δημιουργική Γραφή» στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας. Ποιήματά της δημοσιεύτηκαν σε λογοτεχνικά περιοδικά Κύπρου και Ελλάδας. Το 2018 εξέδωσε την πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο «Ο κύριος ιππόκαμπος», εκδόσεις Φίλντισι. Έχει βραβευτεί σε Πανελλήνιους και σε Παγκύπριους διαγωνισμούς ποίησης. Στίχους της έχουν μελοποιήσει οι : Νίκος Παπάζογλου, Αντώνης Μιτζέλος και Γιάννης Ιωάννου. Άρθρα της έχουν δημοσιευθεί στον Κυπριακό ημερήσιο τύπο. Ζει και εργάζεται ως καθηγήτρια Μέσης Εκπαίδευσης στη Λευκωσία. Είναι μητέρα δυο παιδιών.
ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ
Ποιητική συλλογή:
Ο κύριος ιππόκαμπος, Αθήνα, Φίλντισι, 2018
Θεατρικό έργο:
Μαθήματα τραπεζοκομίας, 2021.
