Σήμερα στη στήλη "Στα βαθιά" φιλοξενώ την ποιήτρια Αγγελική Σούτου από τη Χίο. Η καλεσμένη μου έχει σπουδάσει Γαλλική Γλώσσα και Φιλολογία, και συνέχισε με μεταπτυχιακή εξειδίκευση καθηγητών Γαλλικής. Συμμετέχει στην ομάδα ποίησης "Σείστρο" και δημοσιεύει ποιήματα στο ομώνυμο περιοδικό. Ετοιμάζει την πρώτη της ποιητική συλλογή. H ποίησή της είναι αφηγηματική, λυρική, προσωποκεντρική. Ο λόγος της είναι περίτεχνος, με ζωντανές εικόνες κι ελκυστικές αλληγορίες. Με ευαίσθητες αντένες καταγράφει τη σύγχρονη πραγματικότητα και τον εσωτερικό μικρόκοσμο των ηρώων της. Είναι μια πένα δυνάμει αισιόδοξη, που παλεύει να βλέπει το φως σ' όσα μας περιβάλλουν. Θα τη γνωρίσουμε μέσα από δέκα μοναδικά ποιήματά της!
Άνοιξη
Η Περσεφόνη
άφησε τα σκοτάδια του Άδη
και φέτος.
Οι χυμοί που βράζουν το μαρτυρούν.
Περνώ ώρες στον κήπο ακούγοντας
τα μπουμπούκια να μεγαλώνουν.
Ανάσταση.
Ελπίδα αναγέννησης.
Ο τροχός της φύσης βγαίνει στο φως,
ο ήλιος ζεσταίνει,
ίσως και οι καρδιές.
Αλήθεια, τι παρηγοριά
στον ταλαίπωρο που δεν κρυώνει!
Τ’ αγριολούλουδα ζωγραφίζουν ελπίδες
σε λευκές σελίδες του υποσυνείδητου.
Η δύναμη της επιβίωσης λάμπει.
Ξέρουμε τι θα ακολουθήσει,
μα η Άνοιξη έρχεται κάθε χρόνο
την ίδια εποχή.
Σε παραθαλάσσιο δρόμο
Φυσάει βοριάς
κι η θάλασσα
αφρισμένη
τρώει την ακτή
αχόρταγα.
Λούζει το δρόμο
με αλμύρα,
μαζί και μένα
που παλεύω
να περάσω απέναντι
για να σωθώ.
Έτσι βρεγμένη
σταματώ μπροστά
στο κύμα,
νιώθω
τη δύναμή του,
την ομορφιά του
κι αφήνω
το αλάτι
να γεμίσει
το στόμα μου
με γεύση καλοκαιριού.
Αισιοδοξία
Ένα χαμόγελο
είναι πολύ όμορφο
για να χαθεί.
Τα σύννεφα
ψιθύρισαν το μυστικό
σ’ ένα μικρό γαλάζιο πουλί
που τραγουδά
τις νύχτες του καλοκαιριού
έξω από παράθυρα κοριτσιών.
Κάποτε το ακούνε
στα όνειρά τους
να αντηχεί
μέσα από έναν βαθιά
θαμμένο παράδοξο κόσμο
και ξυπνούν
μέσα σε λαμπερές
ακτίνες ευτυχίας.
Ψευδαισθήσεις
Λάμψεις στο διάστημα
γεμίζουν το κεφάλι μου με θόρυβο
Κρίνα που αφήνουν το έδαφος
για να γίνουν ένα με τα ψέματα
Φοβάμαι ακόμα τον ήχο
που κάνω όταν χτυπάω το έδαφος
Αυτή τη φορά απλά θα εξατμιστώ
Μετά θα γίνω νερό
πηγάζοντας από την ανυπαρξία
και η μυρωδιά υγρών λουλουδιών
θα με ξυπνήσει.
Παρηγοριά
Μην κλαις μικρό αντράκι!
Κοίτα με ίσια
στα μάτια
και χαμογέλα!
Έτσι είναι η ζωή!
Με σκαμπανεβάσματα,
πάρτι και κλόουν.
Ακολουθούμε το ποτάμι,
ελπίζοντας για τη θάλασσα.
Αν συναντήσουμε ένα βάλτο
δεν πανικοβαλλόμαστε,
περιμένουμε.
Η βροχή θα έρθει,
θα ξεκολλήσουμε
και στο τέλος,
το τέλος δεν έχει σημασία.
Όλα συμβαίνουν
κάτω από τον ίδιο ουρανό.
Γελάμε και κλαίμε
και αγαπάμε.
Ακολουθούμε τη ροή
του ποταμού.
Μ’ αυτό τον τρόπο
ζούμε!
Έλα, κοίτα με ίσια
στα μάτια
και χαμογέλα!
Παραλογισμός
Τι γίνεται με κείνους τους μασκαρεμένους
που κυβερνούν την πραγματικότητα των ανθρώπων
και επιδοκιμάζονται από τα πλήθη
όταν κανείς δεν μπορεί ν’ αντέξει την αλήθεια;
Τερατόμορφα πρόσωπα
κλέβουν την ομορφιά από τα παιδιά
και φορούν τη μάσκα της αθωότητας
πάνω από τη φθορά τους.
Η εποχή του παραλογισμού
ξεκίνησε πριν κάμποσο καιρό,
αλλά τα ζιζάνια, σε γόνιμο έδαφος,
αγριεύουν.
Τι μπορεί να πει μια κωφή φωνή
σε ένα υπερρεαλιστικό κόσμο;
Τίποτα περισσότερο από λίγα λόγια
που χορεύουν σε απόγνωση
πριν εξαφανιστούν
στην ακυρότητα της κοινής λογικής.
Μπλε όνειρο
Πίνοντας τη γλυκύτητα από το χαμόγελό σου,
επιπλέω πάνω στα ερείπια του μέλλοντος
κι ακούω τις πρωινές καμπάνες
στη σιωπή, στα μπλε μου όνειρα.
Βυθίστηκα στο χορό της πεταλούδας,
μέχρι που το βράδυ με βρήκε μόνη μου
να μετρώ τις σταγόνες του κρασιού
που έπεσαν στο πάτωμα
ως σπονδή στα πνεύματα του ωκεανού.
Μια γοργόνα είχε δει να σκάβουμε το δρόμο μας
μακριά από τα τριαντάφυλλα της Ισπανίας.
Έφερε κοράλλια για να στολίσουμε τα μαλλιά μας
κι αλάτι για τις πληγές μας.
Όταν ο αέρας στα πνευμόνια μου μ’ έσπρωξε στην επιφάνεια,
παρακάλεσα μια ακτή να πνίξει την κραυγή μου.
Ένας γέρος μου έδωσε το χέρι του
για να με πάρει σπίτι.
Τραγουδούσες πάνω σ’ ένα δέντρο κι ουρανός ήταν μπλε.
Αιωρούμενη στη γη των ονείρων,
ένιωσα τα κύματα του ωκεανού να πλύνουν τους φόβους μου,
είδα τα μάτια σου
και ένα δελφίνι τραγούδησε για μένα ένα νανούρισμα.
Πριν το ποίημα
Προχωρώντας προς το άγνωστο,
διασχίζοντας τις γραμμές
του δέους και του χρόνου,
υπνωτισμένες από την απουσία
συνοχής,
άυλες σιλουέτες αψηφούν
την ύπαρξή τους.
Βλέποντας ό,τι δεν μπορούν να δουν,
στρίβουν στη γωνία,
έπειτα βγαίνουν από την οθόνη
για να αγγίξουν τον ποιητή.
Μπορούν να ξεχωρίσουν το σωστό απ’ το λάθος,
μα ποιος είναι εκεί για να πιάσει το τραγούδι τους;
Περπατώντας προς το φως,
οι σκιές ζουν το παράδοξο της νύχτας:
ενώ δουλεύουν για να λύσουν τη σύγχυση,
μπαίνουν βαθιά στο σκοτάδι της ψευδαίσθησης.
Καλώντας ονόματα με οποιοδήποτε κόστος,
παλεύουν να πάρουν μορφή
πάνω σ’ ένα κομμάτι χαρτί.
Ο ζητιάνος
Αυτός είναι ο γερο-ζητιάνος.
Ενθρονισμένος στη γωνία του δρόμου,
καρικατούρα που δεν ξεθωριάζει
κάτω από τη βροχή των ετών.
Τα βαθιά σημάδια στο πεζοδρόμιο,
σκαμμένα από το χρόνο που περιστρέφεται,
μαρτυρούν μια λάμψη στα μάτια του
που ρέει χωρίς δάκρυα.
Χαμογελώντας, καλωσορίζει τους περαστικούς
διαβάζοντας όλες τις παραπλανητικές σκέψεις
που έρχονται με τον θόρυβο της δεκάρας τους.
Απαθείς στη θλίψη του,
στις λακκούβες που έσκαψε ο ήλιος σε αυτό το πρόσωπο,
εφευρίσκουν τις πηγές της δυστυχίας του:
προφανώς πληρώνει χρέη
στις όχθες του παρελθόντος.
Κάτω από την εμφανή πραότητα κρύβει την ντροπή του.
Όχι για τις δεκάρες, ούτε για το θρόνο του.
Αυτή η γωνιά είναι το καταφύγιό του στην καταιγίδα,
θυμάται όμως τις σκέψεις που έκανε
σαν ήταν κι αυτός περαστικός.
Ξέρει πως η ανθρώπινη φύση μπορεί να είναι σκληρή
μα χαμογελά μόνο.
Χαμογελάει και ονειρεύεται.
Μια μέρα κάποιος θα τον αναγνωρίσει
και θα τον οδηγήσει σπίτι.
Φως στο τούνελ
Ψάχνοντας για το φως, ακολουθώντας μια σπίθα,
μπαίνει βαθύτερα στο σκοτάδι.
Τυφλή, βλέπει τη ζωή να προχωρά
στην απουσία των βημάτων της.
Ένας οργιαστικός ήλιος φουσκώνει τον κόσμο,
όταν ο φόβος της ύπαρξης εγκαταλείπει το έδαφος
σε πιρουέτες, περιγελώντας τις μοναχικές ματιές
που αγωνίζονται μάταια για το φως.
Μια ανάσα αγάπης στο σκοτάδι,
που κινείται στους χτύπους του ρολογιού,
ένα άγγιγμα του αέρα στο πρόσωπο
καθώς στρέφεται σ’ ένα άνοιγμα,
υπενθυμίζει τις χαραγματιές
στα τοιχώματα από γρανίτη
και φέρνει μνήμες από ηλιαχτίδες.
Βιογραφικό σημείωμα
Γεννήθηκα και ζω στη Χίο. Έχω σπουδάσει Γαλλική Γλώσσα και Φιλολογία στο ΕΚΠΑ και συνέχισα με Μεταπτυχιακή Εξειδίκευση Καθηγητών Γαλλικής στο ΕΑΠ. Εργάζομαι σαν καθηγήτρια στη δευτεροβάθμια και πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Τα τελευταία χρόνια πειραματίζομαι με διαφορετικά είδη τέχνης και διαφορετικούς τρόπους έκφρασης. Μέσα σ’ αυτή την προσωπική αναζήτηση βασική θέση κατέχει η ποίηση. Συμμετέχω σε σταθερή βάση στην ομάδα ποίησης "Σείστρο" και ετοιμάζω την πρώτη μου ποιητική συλλογή. Είμαι παντρεμένη με το Γιώργο Τριανταφυλλάκη και έχω δυο παιδιά, τη Φαίη και το Λεωνίδα.
