Η πρόσκλησή μου στη στήλη "Στα βαθιά" έγινε σήμερα στη λογοτέχνιδα Λουκία Πλυτά. Η καλεσμένη μου γεννήθηκε στη Σύρο και μένει στην Αθήνα. Εργάζεται στη Διοίκηση του Ο.Α.Ε.Δ. Έχει εκδώσει ένα βιβλίο συμβουλευτικής ψυχολογίας και τρεις ποιητικές συλλογές. Ποιήματα και άρθρα της φιλοξενούνται στον λογοτεχνικό τύπο. Έργα της έχουν βραβευθεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Η ποίησή της είναι λυρική, υπαρξιακή, φιλοσοφική. Ο λόγος της είναι πυκνός, ευρηματικός, ατμοσφαιρικός, γλαφυρός. Στοχάζεται για τη ζωή, τις σχέσεις, τα διαχρονικά εσωτερικά ερωτήματα. Σε όποιο πρόσωπο κι αν εκφράζεται οι ιδέες της παίρνουν έναν χαρακτήρα οικουμενικό, αφού κάνει τον αναγνώστη να αισθάνεται πως αφορούν και τον ίδιο και την κοινωνική ομάδα. Θα γνωρίσουμε εννέα θαυμάσια ποιήματά της!
ΣΥΝΝΕΦΟ
Λόγια παραδουλεύτρας υστερίας.
Ποιος γνωρίζει τόσα,
ώστε να μπορεί να προσφέρει στους άλλους
γεύμα εξωτικής μαγειρικής
με συμβουλές σπάνιας συνταγής περί ευτυχίας.
Μαζέψου μικρέ μου εαυτέ,
το σύννεφο δεν είναι πάντα φορτωμένο με βροχή
και τα κατοπινά παραφουσκώματα
εξαγορασμένης αλαζονείας.
Αναρίθμητες συντεταγμένες
δρομολογούν το αρχικό κεφάλαιο
κάθε μικρής ή μεγάλης ιστορίας
και αν το καλοσκεφτείς,
το θέμα δεν είναι τι θα πεις
ούτε και αν με το μυστικό του Ιαπετού θα ανταμωθείς.
Το θέμα στέκεται γονατιστό στο φυλαχτό της σιωπής,
στο πόσο δέχεσαι εσένα να παρατηρείς,
στη ζυγοστάθμιση της δικής σου της πληγής
και όταν το βρεις τότε στα σίγουρα θα εξομολογηθείς
Θέλει στοργή η ευτυχία.
(e-book ΑΝΘΡΑΚΑΣ 2016 / εκδ. School Time)
ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΛΛΩΝ
Κάθε πρωί όμοια δένουν τα άλογα
στο καθρέφτισμα των φόβων,
συρρικνώνοντας τη ζωή σε μια μόνο πλευρά.
Η συνείδηση να ξεφεύγει παντοτινά
κι από τα υγρά δωμάτια κύκλοι μούχλας
να περιστοιχίζουν σαν όρνια κάθε πόρο διαφυγής
προσφέροντας πειστήρια απαραίτητης διαγραφής.
Κι όσο και αν προσπαθώ να κρατήσω
τους γάντζους του μυαλού μου
έξω από τη σκουριά,
η παραμονή στο χωροχρόνο της αδικίας
αδίστακτα εξαντλεί τα στερνά αποθέματά μου.
(e-book ΑΝΘΡΑΚΑΣ 2016/ εκδ. School Time)
ΗΛΙΟΤΡΟΠΙΑ
Νιώθω πως
η καταιγίδα που σε απειλεί
όμοια
διώκει και μένα.
Καθολικά μοιρασμένος
θανάσιμα τραυματισμένος
ένας μη υπαρκτός
ο ένας τίποτα στο σύνολο αριθμός.
Βρίσκομαι συχνά πυκνά
να ονειρεύομαι
λουσμένος ηλιοτρόπια
πώς μου ανήκει η λευτεριά μου.
(e-book ΑΝΘΡΑΚΑΣ 2016 / εκδ. School Time)
ΠΕΡΑΣΜΑ
Κάτι σαν φτερό
λευκού ερωδιού.
Κάτι σαν σπινθήρισμα
έναστρου ουρανού
ή κάτι σαν έναυσμα
φωνής μελωδικής
φρύνου μυθικού
από τα έγκατα της λίμνης
έκανε το νούφαρο να λικνιστεί
ισχυριζόμενο
πως όλα αυτά
ουσιαστικά
είναι η περιγραφή
του εύστοχου τριγμού
στο κέντρο
της ψυχής σου.
(Calcarea Carbonica 2017 – εκδ. ΚΥΜΑ)
ΩΣ ΕΚΕΙ
Επτάμισι το πρωί, ο κόσμος αναρωτιέται:
Μεγαλοδύναμε η χάρη σου ως εκεί;
Προχθές ερωτεύτηκα χρυσελεφάντινο ποιητή,
αγνοώντας τη δύναμη της ταχύτητας
κι ως άλλη σαλαμάνδρα πνίγηκα
σε κυανής φωτιάς τον όλεθρο
και σε ρωτώ με πλάγιο στα χείλη ασπασμό,
αγαπημένη μου πηγή,
γιατί;
Ποιον και τι ωφελεί το κελάρυσμα των ανθών,
τ’ άστρα, τα ερωτικά φιλιά, εάν
κι ακόμα περισσότερο πώς και από πού
ως εκεί,
η μουσική στις μύτες των ποδιών της αλυκή
και εμείς φουρτουνιασμένη σάρκα
στα χωράφια της ψυχής σου σκυφτοί,
πάντα σκυφτοί.
Κι αν ήλπιζα, θα σάλπιζα.
Βροντερά λοιπόν παραποτάμια κύτταρά μου
ας πλεύσουμε την Αργώ στ’ ανοιχτά
να εισπνεύσει αέρα ο αέρας, ως εκεί.
(Calcarea Carbonica 2017 – εκδ. ΚΥΜΑ)
ΒΡΑΧΟΝΗΣΙΔΑ
Κι έψαχνα.
Κι έψαχνα
το αντάμωμα των ωκεανών
στ’ ανάσκελα μικρής βραχονησίδας
που πήρε μπροστάρη τον καημό.
Κι από τα χθες ένα κομμάτι οργασμού
μ’ αντάρα, πληγή στο αίμα,
ένα πλουμί ξελιγωμού
ιδιαιτέρως τραγικό
πώς τρέμει!
Δέκα λαλούν
ένας μονάχα λέγει.
Πιο παλιός από ένα δένδρο
της φαντασίας ο δρόμος,
ο άμοιρος,
πηλός στεγνός,
ανερμήνευτος και μόνος.
(Calcarea Carbonica 2017 – εκδ. ΚΥΜΑ)
ΑΝΤΙΛΗΨΗ
Υποψιάζομαι πώς,
κάτι ανήθικα θρασύ
βασιλεύει στα μέρη του κόσμου
παρακινώντας
με απίστευτα τραυματική ικανότητα
τα μικρά εγώ
που εξασφαλίζουν τα μέτρα της πείνας,
τα μέτρα της φθήνιας,
φθονώντας του έρωτα τη δράση
με επιμονή πως το δίκιο της πλάσης
στο μέρος τους το 'χουν.
Και είσαι και συ,
στο σφαλιστό παραθύρι
να περιμένεις
ποιος ξέρει από πού,
η σωτηρία να 'ρθει.
Λες και το χέρι στην άκρη του ώμου,
σε ξένο σώμα ανθεί.
(…χωρίς Αυτό 2014 / εκδ. ΟΣΤΡΙΑ)
ΠΕΡΙΕΡΓΕΣ ΜΕΡΕΣ
Τι απρόσμενη τροπή,
σχεδόν σαν αδιόρατη ντροπή,
επιλεγμένη να κρύβει τον ήλιο από τα μάτια.
Και σε ρωτώ,
γίνεται μ’ ένα μονάχα δάχτυλο να σβήσεις
τα ολόχρυσα του άχραντου στεφάνια;
Και αν η απάντησή σου είναι θετική
ξένε,
μέσα σε τόσο φως
Ποια πίκρα ασυγχώρητη
δικό της αμετάκλητα σε πόθησε
ώστε να προτιμήσεις τα σκοτάδια.
(αδημοσίευτο)
ΣΟΝΑΤΑ
Μη το σκέφτεσαι
Αλήτης κεραυνός είναι η ζωή
όποιος δεν ακούσει τη βροντή
όσο είναι η πόρτα ανοιχτή
ρέει το γάργαρο
Μη ψάχνεις γι’ αφορμή
αδύνατον να χαριστεί
αλάτι στη βροχή
κι αυτή
Αμέτοχα περήφανη
σαν από σένα δεν αγαπηθεί
πάει προσπέρασε.
(αδημοσίευτο)
Βιογραφικό σημείωμα
Η Λουκία Πλυτά γεννήθηκε στην Ερμούπολη Σύρου. Σήμερα διαβιεί στην Αθήνα και εργάζεται στη Διοίκηση του Ο.Α.Ε.Δ. Αγαπά την ποίηση και την συγγραφή. Συνεργάστηκε με τον εκδοτικό οίκο Πύρινο Κόσμο, εκδίδοντας το πρώτο της βιβλίο με τίτλο «ΕΚΔΗΛΩΝΩ ΠΡΟΘΕΣΗ» 2010 – (Συμβουλευτική ψυχολογία). Ποίηση : «χωρίς Αυτό…» - εκδ. ΟΣΤΡΙΑ 2014 / e-book «ΑΝΘΡΑΚΑΣ» - εκδ. Schooltime.gr / «Calcarea Carbonica» 2017 - εκδ. ΚΥΜΑ. Ποιήματα και άρθρα της δημοσιεύονται σε διάφορα blog, περιοδικά και ανθολόγια.
Διακρίσεις
(4ος Παγκόσμιος Διαγωνισμός Ποίησης "Κ. Π. Καβάφης" 2018 - βραβείο ΗΣΙΟΔΟΣ – ποίημα: ΣΤΡΑΦΤΑΛΙΣΜΑ) Θεατρικό μονόπρακτο: Ε.Γ.Ω. (Εγώ Γυναίκα Ωκεανός) - Συμμετοχή με έπαινο, στο Διεθνές Φιλοσοφικό Φόρουμ του Συλλόγου ΑΝΑΔΡΑΣΙΣ 2015 – (Θέατρο ΧΥΤΗΡΙΟ) (υπό την αιγίδα του ακαδημαϊκού Ευάγγελου Μουτσόπουλου).
