Σήμερα στη στήλη "Στα βαθιά" έχω προσκαλέσει την ποιήτρια Άτη Σολέρτη, κατά κόσμον Σοφία Αργυροπούλου. Η καλεσμένη μου γεννήθηκε στην Πάτρα και σπούδασε στην Αθήνα Ιστορία κι Αρχαιολογία, καθώς και ισπανική μετάφραση. Γνωρίζει καλά έξι γλώσσες. Ασχολείται κυρίως με τη μετάφραση αγγλικής και ισπανόφωνης ποίησης. Έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές και μια νουβέλα. Έχει ανθολογήσει και μεταφράσει Ισπανούς και Καταλανούς ποιητές. Έργα της φιλοξενούνται στον ηλεκτρονικό λογοτεχνικό τύπο και στο δικό της blog. Ποιήματά της μεταφράστηκαν στην αγγλική και ισπανική γλώσσα. Η ζωγραφική είναι άλλη μια μεγάλη της αγάπη. Η ποίησή της κινείται στα μονοπάτια της υπερρεαλιστικής υπαρξιακής γραφής. Ο λόγος της είναι πλούσιος, συμβολικός, υποβλητικός. Η γραφή της , με ισχυρό προσωπικό στίγμα, σαγηνεύει και συγκινεί τον αναγνώστη. Θα γνωρίσουμε εννέα ξεχωριστά ποιήματά της!
Η ΓΕΝΝΗΣΗ
Μες σ' ένα σπίτι γεμάτο κατάρες…
Ποιος δίνει σημασία στις ευχές;
Ακόμα ξετυλίγουν το κουβάρι οι Μοίρες...
Ποιος δίνει σημασία στις ευχές;
Ακόμα καίει το λάδι στο καντήλι...
Κατάρες ψιθυρίζουν ή τις ξορκίζουν;
Ποιος μεριμνά για τις ευχές;
Το φως απ' το λυχνάρι τους,
κάνει τεράστια τη σκιά του κρεβατιού μου...
Μοιάζει με πύργο, κάστρο απόρθητο, άβατο όρος των Αγίων.
Ποιος μεριμνά για τους αμαρτωλούς;
Νερό ζητάω.
Πολύ.
Διψάω.
Νερό καταραμένο και λάδι αγιασμένο....
τα δώρα που μου φέρανε οι Μοίρες.
Ποιος μεριμνά για τους αμαρτωλούς;
Μες σ' ένα σπίτι γεμάτο νεκροθάφτες...
Ποιος δίνει σημασία στους ζωντανούς;
(Από την ποιητική συλλογή Εβένινη Δίνη, εκδόσεις Περί Τεχνών, 2007)
ΑΔΥΝΑΜΙΑ
Φωνές προτρεπτικές και γέλια κοροϊδευτικά...
δυο μέρες τώρα αντηχούν στ' αυτιά μου.
Ο άνεμος παγώνει την κάθε ζώνη εξουσίας που συναντά.
Μες στο σκοτάδι παγώνουνε πρώτα τα πόδια.
Αδύνατον να υψώσω το ποταπό ανάστημά μου...
Σε κάποιον...
άλλον...
διαφορετικό...
και συμπονετικό αδελφό.
Στέκομαι στο κατώφλι της προτροπής και του εξευτελισμού
κάθε άγονης προόδου,
προσωποποιημένης κι ορφανής.
Στέκομαι και λυγίζω.
Το κρύο...
Το σκοτάδι...
Εκμαυλίζω.
Ασπίδα από νύχια υψώνω και κλείνομαι πίσω απ' αυτή.
Η αμαρτωλή βασίλισσα,
σάλεψε...
παραπάτησε...
Ύστερα έβγαλε το διαμαντένιο στέμμα απ' τη δαιδαλική της κόμη.
Το φόρεσε στο δάχτυλο.
Στο ίδιο δάχτυλο κρεμάω την ασπίδα.
Δε θα σαλέψω.
Ίσως με δει!
Με μανία θα κλέψω...
την πρώτη ώρα της οδύνης που φωλεύει σ' αδύναμες και ταπεινές ψυχές,
...το λατρευτό της δαχτυλίδι!
Και θα τρέξω!
Για βοήθεια θα τρέξω!
Ευχαριστώ τον Άνεμο...
που πάγωσε τη σάπια εμπιστοσύνη,
την τρίτη μέρα της απόγνωσης.
Η ονειρεμένη απόδραση μαράζωσε το κάθε νύχι.
Αυτή η κλοπή δεν έγινε ποτέ!
(Από την ποιητική συλλογή Εβένινη Δίνη, εκδόσεις Περί Τεχνών, 2007)
Η ΘΥΣΙΑ
Τρία σπασμένα τζάμια η απεραντοσύνη του χτες..., του σήμερα..., του αύριο.
Ένα σπασμένο τζάμι... του σήμερα.
Διαλέγω τη θυσία του Αβραάμ,
ακόμα κι αν αυτή χαμογελάει πονηρά...
μπροστά στην όψη της δικής μου.
Στων Βιβλικών οργίων τη σιχαμένη αθλιότητα,
θα βαπτιστώ...
έχοντας την καχυποψία ντύμα,
τη σφραγισμένη αθωότητα στα μάτια,
το βλέμμα καρφωμένο κάτω από το μανδύα των στερημένων εραστών.
Μη!
Μη βιάζεσαι να βγάλεις τις οχιές από τους θάμνους!
Το μυστικό και το κλειδί...
κρέμονται κάτω από τη γλώσσα,
κάθε χριστού υποκριτή που λοξοδρόμησε,
κρατώντας παραμάσχαλα,
τις εντολές του Ευαγγελίου που του μάθανε απρόσκλητοι Τενόροι,
από συμφέρον.
Όσο για μένα...
μόνος μου έμαθα τις νότες να διαβάζω.
Δεν έφτασα τόσο ψηλά!
Δεν ξέρω πως ραγίσανε τα τζάμια.
Πώς σπάσανε;
Το χτες..., το σήμερα..., το αύριο...
Άδεια μπουκάλια.
'Κει μέσα φυλακίζουν την οργή...,
τις φωναχτές μου σκέψεις...
Δαιμονικές συνομιλίες.
Οι εαυτοί μου κάνουν θυσίες.
Ακόμη...
Λιθοβολούν τις ερινύες.
Οι σκλάβοι γιοι δεν ικετεύουν πια τους θεϊκούς γονείς τους.
Σφάζουνε μόνοι τους, αυτούς που πήγανε αντίθετα στη βούλησή τους.
Τα πρότυπα λαθέψανε.
Το σχήμα τους παντρέψανε με τη συμμετρική ανάμνησή τους.
Μη!
Μη βιάζεσαι να βγάλεις τη σκιά μου απ' τα μάτια σου!
Είναι συμμετρική με τη θωριά σου.
Η Σάρα...
δολοφόνησε τη γέννα, κάτω από της μοιχείας την ποδιά.
Τα δυο παιδιά ψάχνουνε για Πατέρα.
Δεν είναι σκλάβοι τώρα πια.
Θα εκδικηθούν για κάθε Αβραάμ.
Βιάσου!
(Από την ποιητική συλλογή Εβένινη Δίνη, εκδόσεις Περί Τεχνών, 2007)
ΟΙ ΚΟΥΡΤΙΝΕΣ
Πάντα ξεχνώ να κλείσω τις κουρτίνες,
κάθε φορά που πέφτω για ύπνο.
Φταίει που είναι κι αυτές μαύρες όπως οι τοίχοι της κάμαράς μου.
Δεν ξεχωρίζουν.
Μόνο το φως του εχθρικού Θεού Ήλιου τις κάνει αισθητές στα τυφλωμένα μάτια μου.
Τότε τρέχω αμέσως να τις κλείσω.
Όμως δεν κλείνουν.
Φταίει που 'ναι βαριές.
Δεν κλείνουν.
Κρύβουν.
Τις σπρώχνω...
Τις τραβάω κι απ' τις δυο μεριές.
Δεν κλείνουν.
Φταίει που 'ναι παλιές.
Χοντρές.
Δεν κλείνουν.
Τι κρύβουν;
Με ιδρωμένα, πιεσμένα, χέρια τις αγγίζω για να κλείσουν.
Πάλι δεν κλείνουν.
Γλυκά τους ψιθυρίζω...
Το μητρικό μου χάδι τους προσφέρω.
Δεν κλείνουν!
Κάτι κρύβουν.
Τις αναθεματίζω!
Προσπάθησα να τις καρφώσω στον τοίχο να μην ανοίγουν.
Τις κάρφωσα.
Με στοίχειωσαν.
Τις ξεκάρφωσα.
Με στοίχειωσαν.
Δεν κλείνουν.
…………….
Δεν κλείνουν.
…………….
Δεν κρύβουν.
Ακόμα σχηματίζεται στον τοίχο...
ματωμένη η μορφή του Εσταυρωμένου.
Ναι, δεν ξεχνώ να κλείσω τις κουρτίνες.
Αυτές δεν κλείνουν!
Δεν κλείνουνε στη φονική ψυχή μου.
Δεν τη κρύβουν!
(Από την ποιητική συλλογή Εβένινη Δίνη, εκδόσεις Περί Τεχνών, 2007)
ΙΕΡΑ ΕΞΕΤΑΣΗ
Βαριές ανάσες από σκουριά και μέταλλο.
Βαριά πλεγμένες αλυσίδες.
Ρούχα φθαρμένα…, ξηλωμένα..., μια γυναικεία φόρμα αποκαλύπτουν.
Το Ευαγγέλιο σιμά ορθάνοιχτο γράφημα του Εωσφόρου.
«Βάλε τη μάσκα σου. Σ’ ακούω.» Ψιθύρισε ο επίσκοπος.
«Ο εκλεκτός απόστολος των Ουρανών για σένα σκέφτεται.
Τα λόγια σου στριφογυρίζουνε στο νου του.
Οι λέξεις σου. Οι αμαρτίες της σκέψης σου.
Η αλήθεια σου. Η πόρνη του.
Το μυστικό σου. Η κρίση του. Η τιμωρία του».
Η μάγισσα της αμαρτίας έκανε το φως απ’ τα κεριά να σβήσει.
Για την ακρίβεια, το σκέπασε με πέπλο.
Της θύμιζε το φονικό φεγγάρι.
Μετά την τελευταία εξομολόγηση…
ο εκλεκτός ψιθύρισε: «Βγάλε τη μάσκα τέκνο μου. Σε άκουσα.
Πάντα ν’ ακολουθείς το φως. Το δρόμο του Υψίστου.
Αφαίρεσε το πέπλο και Ύπαγε…»
Σε μιαν ατμόσφαιρα κατάνυξης και σιωπηλού υπαινιγμού
μιας βιβλικής αιχμαλωσίας,
το τέκνο της αποπομπής
ύψωσε το σταυρό ψηλά κι ασπάστηκε το μέταλλο και τη σκουριά.
Τη συμφορά και τη ντροπή.
Με μια διάθεση ευφορίας,
εκ του πατρός το φως περιλούστηκε,
ξυπόλητη διασχίζοντας την ξύλινη δοκό.
Το πέπλο των μαλλιών της, το φως δυνάμωσε.
Το πυρ.
Κι εξαϋλώθηκε ανάμεσα στις στάχτες του ανέμου.
Το πλήθος εκστασιασμένο κοίταζε τα πυροτεχνήματα
και ζητωκραύγαζε απαλλαγμένο από το μίασμα.
Το φονικό φεγγάρι αντικρίζοντας το δυνατό του φως,
δάκρυσε σαν από ενοχή, μπροστά στην προσφορά της.
Ο αρχιεπίσκοπος σχημάτισε σταυρό στο μέτωπο του προσωπείου του
και προσευχήθηκε για τη ψυχή της αμαρτίας.
Την επομένη, όλοι θα επιδοκίμαζαν το θαύμα.
Και το φεγγάρι δε θα ‘ταν πλέον φονικό.
(Από την ποιητική συλλογή Ερημία Παθών, εκδόσεις Βακχικόν, 2012)
ΣΚΗΝΗ ΜΑΧΗΣ
Συφοριασμένο το κουφάρι του χτες…
στο νερωμένο χώμα απλώθηκε,
στρέφοντας τις παλάμες προς εμένα.
Τεντωμένες
Διάπλατα ανοιγμένες.
Ποια ενοχή ζητά την προδοσία να κυβερνήσει;
Τα σύννεφα μες στο φλυτζάνι σπρώχνω.
Τη μοίρα θα ερμηνεύσω πριν καταιγίδες μου ταιριάξουνε για σάβανα.
Σπασμένα κόκκαλα, γδαρμένα μέλη, χαρακωμένα δάχτυλα….
πάνω απ’ τα ψέμματα εγκαινιάζουν μια καινούργια εποχή.
Μάτια! Μετατοπίζετε το στόμα.
Τ’ αυτιά δημιουργούνε τρύπες στο κεφάλι.
Σκέψη! Παραπατάς και πέφτεις μέσα στις παγίδες.
Ακαθαρσίες των λάκκων ντύνεσαι. Εξανεμίζεσαι.
Στοιχειώνεις τρύπες.
Τα φίδια, τα σκουλήκια, τ’ αρπακτικά ξεντύνονται τη σάρκα τους.
Αιφνιδιάζουν την αγνότητα με την αυτοκτονία.
Πλάσματα θεϊκά!
Βαφτίζομαι κατώτερος του βασιλείου της θεότητάς σας.
Το στάρι που με έθρεψε ρέει απ’ τις τρύπες που άνοιξαν οι ήχοι της ντροπής.
Τι γεύτηκα άραγε και τώρα με αποστρέφεται;
Ο κόκκος κάθε πόρου λιμοκτονεί παρανοώντας.
Ξύπνα!
Ξύπνα άδειο κουφάρι!
Ξύπνα κι αντίκρυσε τα θαύματα!
Το πρόβατο μεταμορφώνεται σε τίγρη.
Το αηδόνι γίνεται σκυλί.
Ήχοι σκληροί. Διαπεραστικοί.
Λεηλατούν το ιδρωμένο χώμα,
Διασκελισμένα ίχνη περιγελούν τους αιμοστάτες.
Οπλές αλόγων στις παλάμες.
Τα δόρατα ταιριάζουν στο ύψος σου.
Τα βέλη στο ίδιο πλάτος με τους ώμους.
Ξύπνα!
Ξύπνα άδειο κουφάρι!
Ξύπνα κι αντίκρυσε τα θαύματα!
Κλωστές δακρύων στα μαλλιά σου.
Μύστες οργίων τα βήματά σου.
Μη σκιάζεσαι!
Μη θάβεσαι πριν τη σκηνή της μάχης.
Άσε τους άλλους πρώτοι ν’ αντικρύσουν το αίτιο της οργής.
Ίσως να ξεγελάσουν τη ντροπή τους.
Το σάλπισμα τοξεύει ματωμένους ήχους.
Τρύπησες θαύματα, άδειο κουφάρι!
Μια φωνή…
Και χάθηκες.
Δεν είσαι.
Δεν υπήρξες!
(Από την ποιητική συλλογή Ερημία Παθών, εκδόσεις Βακχικόν, 2012)
Η ΤΑΦΗ
Ξαφνικά κάτι άρχισε να ρέει.
Κάτι έλουσε το φεγγαρόφως.
Το πέτρινο κρηπίδωμα έσταξε.
Κάτι έγνεψε.
Μην πλησιάσεις!
Ένα καπέλο στο περβάζι ρεμβάζει.
Αυτό το απόγευμα με τάραξε.
Γύρω τριγύρω ο καπνός μου με πνίγει.
Έξω και μέσα η νύχτα με πίνει.
Με ρουφά.
Σαν τσιγάρο με σβήνει.
Δεν ξέρω τι συντάραξε αυτή τη μέρα.
Κοιτάζω εσένα.
Το σταυρικό παράθυρο.
Μην πλησιάζεις!
Στάζεις θάνατο.
Μες στο δωμάτιο κάνει ζέστη.
Ανοίγω το άπειρο.
Μισεύει.
Μαζεύω τα σπασμένα... θραύσματα συγχυσμένα.
Αραιωμένα. Διάφανα.
Χιλιάδες εαυτοί!
Στίβω τα χέρια από κερί.
Λιώνω σαν κάθε προσευχή.
Γυμνή.
Το ίδιο απόγευμα όλοι εμείς... χλωμοί, ψυχροί και ιδρωμένοι,
ζητωκραυγάζαμε στην πράσινη πλατεία,
πριν μετονομαστεί σε...
Το ίδιο απόγευμα κρατούσαμε στα χέρια... μάσκες και κόκκαλα,
πριν αντικρύσουμε περάσματα και συλλογές γεφυρωτές απ’ τα χαλάσματα.
Στα ίδια χέρια.
Στις σταυρωμένες μας παλάμες χορεύουν πτώματα.
Γυρεύουν στρώματα και πώματα οι τάφοι...
για να θρέψουν τους νεκρούς τους.
Μην πλησιάζεις!
Η απομόνωση πέρασε πρώτη από το στόχο.
Το πήρα απόφαση και βγήκα απ’ την παλάμη.
Ξεριζώθηκα.
Υψώθηκα.
Γύρω τριγύρω μαύρος καπνός στα μάτια.
Έξω και μέσα πάλλευκος, ανθεκτικός, άτονος, μαραμένος...
κορμός οστέινος, θρυμματισμένος.
Άπειρος. Διάφανος.
Κάποιος από τους εαυτούς ψιθύρισε:
«Οι ταραγμένες μέρες μας σταυρώνουν τη σιωπή μας.
Αναπαυόμενα περάσματα θραυσμάτων...
φορέστε τα καπέλα σας!
Στο μέσο της πλατείας!
Ρέετε...
Πλησιάστε!»
(Από την ποιητική συλλογή Ερημία Παθών, εκδόσεις Βακχικόν, 2012)
ΩΔΗ ΣΤΗ ΦΡΙΚΗ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΤΡΟΜΟ
Ωδή στη φρίκη και στον τρόμο
απ’ τα υπόγεια διαστημικών πλασμάτων…
ως τους ουρανοξύστες των τεθνεώτων αδελφών του ύποπτου χρόνου.
Οι τρισδιάστατοι βρυκόλακες ακόμα με συσπάσεις των σιαγόνων…
τρομάζουν τις μεταλλικές σκεπές ανυποψίαστων παρθένων.
Ραίνουν με αιμοπέταλα τις νυχτικιές,
μετά τις ράβουν αιμοστάτες στα καλώδια.
Τα ηλεκτροφόρα δίκτυα προστάζουν…
με μύγες να μονώσουνε τις τρύπες,
του τρομαγμένου νευρικού συστήματος
της αφορμής του μέλλοντος,
της απαρχής του συγχυσμένου μαύρου φόντου.
Αυτό το τρίμορφο… σκελετικό…,
το συμπλεγματικό του αδελφικού ορού εξαϋλώνεται…
μαζί με την ουσία που περιπαίζει με γκριμάτσες τους καπνίζοντες…,
τους διυλίζοντες τη σκέψη ξεφυσώντας.
Τούτη τη σκέψη κόβουν πισώπλατες και εκκωφαντικές…
αιμορραγούσες μαχαιριές,
που σχηματίζουν κατσαρίδες στα σαρκικά καλούπια.
Εικαστικά κομψοτεχνήματα.
Φυλάκια οστέινων εφιαλτών.
Κραυγών ψευδών κι αληθινών.
Μοντέρνων παρασίτων που καιροφυλακτούν, μισούν κι εξολοθρεύουν…
προφήτες του περιθωρίου.
Ανοιγοκλείνουν στόματα, δάχτυλα, βλέφαρα μες στα σκοτάδια.
Δίπλα σε σκάλα φωτισμένη με φακό…
τα πτώματα μαζεύονται… τα ταφικά προσκέφαλα να προσκυνήσουν.
Αραιωμένοι ίσκιοι φωτός σε φόντο γκρίζο…,
των μαγισσών θυσίες ορέγονται…
κι ύστερα κρύβονται…
αφήνοντας επίτηδες τα ίχνη να φανούν.
Πονούν. Αυτοκτονούν.
Γυμνοί αφήνονται…
Με κλάμα ντύνονται ραντάρ,
τις αραχνοειδείς κινήσεις μηχανεύονται…
μες απ’ το τηλεσκόπιο παρατηρώντας.
Μία εκτόξευση δρα μηχανορραφώντας.
Η μπαταρία της αδειάζει.
Χάρτινα παραπήγματα.
Φωλιές απορημένων, τρελών, συμβιβασμένων… γεννούν γεννήτριες.
Οι τροφοδότες ψάχνουν μήτρες.
Η εγωκεντρική φιγούρα στο μέσον γελά.
Το καπέλο ζητά. Μια καρέκλα να κάτσει.
Κάτι ρόδες κυλά. Μηχανή που ταράζει.
Στην ιστορία βουλιάζει ακτίνες κύκλου.
Μία φοβία των κτηρίων την αύρα κεντά.
Μες απ’ την τηλεόραση δολοφονεί ζωές, ψυχές, καγκελωμένες πόρτες.
Πόλεις του μέλλοντος,
Βασίλεια τεταρτημορίων.
Τρέφουν το φοβικό συναίσθημα της φρίκης και του τρόμου.
Το τρισδιάστατο εγώ της μέλλουσας μητρόπολης.
……………………...
……………………...
Ουτοπικό κατηγορώ.
(Από την ποιητική συλλογή Ερημία Παθών, εκδόσεις Βακχικόν, 2012)
Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
Κύριοι...
Αρχίζει η παράσταση των συνοφρυωμένων ειδώλων.
Οι σάλπιγγες ηχούν. Οι βοσκοί θρηνούν.
Ακροβατούν το μένος οι σαλτιμπάγκοι των αιωνίων λικνισμάτων κι ελιγμών.
Φθινοπωρινό πρωινό, πού πήγε η λάμψη που απέκτησες εκείνο το
καλοκαιριάτικο ξημέρωμα πριν γίνει η αποκάλυψη των ιερών;
Τα πνεύματα κομπάζουν.
Χάνουν τα λόγια τους οι φανφαρόνοι υποκριτές.
Που κρύφτηκες καταραμένε υποβολέα;
Μάγια!
Σε ποια στοά λιμοκτονείς; Από πού έρχονται αυτά τα ουρλιαχτά της γέννας;
Σαπισμένα φρένα. Δε σταματά εδώ το όχημα που μεταφέρει την οργή.
Δανδήδες όλης της γης,
οι πυρσοί που κρατάτε μ' ένα ψίθυρο του ανέμου θα σβήσουν!
Ετοιμαστείτε!
Στο τέλος η βροντή θα γίνει ένα με την παρουσία
της ιερότητας των συνοφρυωμένων ειδώλων.
Και η παράσταση συνεχίζεται...
Χειροκροτήματα. Τυραννικά ποδοβολητά. Άσεμνοι κρότοι και χάχανα.
Σαλεύει η αιματοβαμμένη αυλαία.
Ποιος σκότωσε τον Κόμη και τη μικρή του Κόρη;
Ψάξτε το δολοφόνο!
Βρίσκεται ανάμεσά μας.
Δεν ήταν Κόρη. Ήταν Γιος!
Κρατά στο χέρι το κλειδί των μεταμορφωμένων εγκλημάτων.
Το παλάτι φλέγεται. Κρυφά γελά ο ουρανός.
Ο ήλιος βγαίνει. Χαίρεται.
Οι τυμπανοκρουσίες γίναν’ αχτίδες λεκιασμένες μ' αίμα.
Στο πανηγύρι, βρέθηκαν κι άλλοι υποκριτές.
Θυμήθηκαν τα λόγια τους αυτή τη φορά.
Οι ονειροπαρμένοι κλέφτες λιποθυμούν στις γωνιές
των σταυρικών μοναστηριών που σπέρνουν τους θανάτους.
Εκεί ψηλά...
στους πολύχρωμους θόλους των καθεδρικών ναών κρύβεται η αλήθεια!
Τι μου ψιθύρισαν οι αδικημένοι ποιητές πριν γίνει η αποκάλυψη των αυτοθυσιών τους;
Εφηβικές ανοησίες;
Ακούστε μόνο το πατρικό σας κήρυγμα λοιπόν.
Κύριοι...
Εδώ η αυλαία έκλεισε.
Και η παράσταση ακόμα συνεχίζεται...
(Από την ποιητική συλλογή Εβένινη Δίνη, εκδόσεις Περί Τεχνών, 2007)
Βιογραφικό σημείωμα
Η Άτη Σολέρτη (πολυμήχανη τρέλα) αποτελεί την έννοια με την οποία επέλεξε να ντύσει το έργο της η Σοφία Αργυροπούλου, η οποία γεννήθηκε στην Πάτρα το 1983 και σπούδασε στο τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Σπούδασε επίσης ισπανική μετάφραση. Γνωρίζει καλά 6 ξένες γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, ιταλικά, γερμανικά, καταλανικά) και ασχολείται κυρίως με τη μετάφραση αγγλικής και ισπανόφωνης ποίησης. Έχει εκδώσει βιβλία ποίησης, νουβέλες, και έχει ανθολογήσει και μεταφράσει κυρίως ισπανούς και καταλανούς ποιητές. Ποιήματα και πεζά της έχουν φιλοξενηθεί σε διάφορους λογοτεχνικούς ιστότοπους και κάποια από τα ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα ισπανικά και στα αγγλικά. Ασχολείται επίσης με τη ζωγραφική. Διατηρεί το http://atisolerti.blogspot.gr/
