Σήμερα στη στήλη "Στα βαθιά" έχω προσκαλέσει τη λογοτέχνιδα Χρύσα Μαστοροδήμου. Η καλεσμένη μου ζει στη Λάρισα κι είναι εκπαιδευτικός. Σπούδασε παιδαγωγικά και ακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές στην ειδική αγωγή, τη γλώσσα και τη λογοτεχνία. Ποιήματά της έχουν βραβευθεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Έχει εκδώσει δυο ποιητικές συλλογές κι ένα μυθιστόρημα. Ποιήματα και διηγήματά της έχουν συμπεριληφθεί σε συλλογικές εκδόσεις. Έργα της έχουν δημοσιευθεί στον έντυπο κι ηλεκτρονικό τύπο. Είναι αρχισυντάκτρια του λογοτεχνικού περιοδικού των εκπαιδευτικών νομού Λάρισας ΛΕΞΩΤΕΧΝΙΕΣ. Διατηρεί το μπλοκ https://logotexnikesanafores.blogspot.com/. Η ποίησή της είναι ρεαλιστική, στοχαστική, προσωποκεντρική. Ο λόγος της είναι σμιλεμένος, νευρώδης, γλαφυρός, ευθύβολος. Άλλοτε γίνεται αιχμηρός, άλλοτε τρυφερός κι ευαίσθητος, πάντα όμως καίριος. Την απασχολούν οι σχέσεις, τα υπαρξιακά ερωτήματα, η επαφή με τις μνήμες, τ' αγκάθια της κοινωνίας. Θ' απολαύσουμε δεκαπέντε ξεχωριστά ποιήματά της από τις δύο ποιητικές της συλλογές "Διερμηνείς" και "Κλειδιά στο Τραπέζι" !
Από την ποιητική συλλογή "Διερμηνείς", 2009, εκδόσεις Σκάλα
Διερμηνείς
Απλοί διερμηνείς
στα παραθύρια της ζωής
μέσα από ραγισμένα τζάμια
ατενίζουμε τους δρόμους
της φεγγαρένιας μοναξιάς μας.
Πληθαίνουν οι βοές
πληθαίνουν
και εμείς μες τις σιωπές
μαργαριτάρια να γυρεύουμε
κρυμμένα μυστικά.
Απλοί διερμηνείς
ερμηνεύουμε το δήθεν
το πρέπει, το γιατί
τα θέλω που πεισματικά
ανερμήνευτα μένουν.
Τριγύρω πλήθος
νεφέλη που καλύπτει
απρόσωπα προσωπεία
αναλωνόμαστε τώρα καιρό
στην επιστημονική τους ερμηνεία.
Απλοί διερμηνείς
στα παραθύρια της ύπαρξής μας
που ποιος ξέρει
πόσο φάλτσα
μεταφράζουμε της ζωής το τραγούδι.
Α’ βραβείο Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών 2008
Μέχρι που ήρθες
Μέχρι που ήρθες
νόμιζα πως ήξερα να αγαπώ
αλλά ήταν μηδενικό
μπροστά σ’ αυτό που νιώθω.
Μέχρι που ήρθες
όλα ήταν σβηστά
και τώρα έγινες εσύ
ελπίδα, αλήθεια, προσευχή.
Μέχρι που ήρθες
ήξερα μόνο
να χρωματίζω την απελπισία
και να παλεύω με τη φαντασία.
Μέχρι που ήρθες
κυνηγούσα τη μοναξιά
έπνιγα τη φλόγα της καρδιάς
σε χρώματα μενεξεδιά.
Μέχρι που ήρθες..
δεν έχει σημασία πια τι γύρευα
φτάνει που ήρθες
και ήσουν όπως σε περίμενα.
Άγνωστοι
Δεν γνωριζόμαστε πια…
Σαν τραγική ειρωνεία ο έρωτας.
Κάποτε σ’ αγάπησα πολύ
Τώρα δε θέλω να σε ξέρω.
Μέσα στο πλήθος άγνωστος και ξένος.
Και με πληγώνει ανάλγητα η σκέψη αυτή.
Πόσο γρήγορα πληθαίνουν
οι άγνωστοι
στις φτωχές ζωές μας.
Η παρένθεση
Τυχαία γνώρισα το βλέμμα σου
τυχαία σε ερωτεύτηκα
κι εσύ με κοίταξες και μου είπες
πως μια παρένθεση
ήταν ο έρωτάς μας
…μια παρένθεση
κι έγινα
ολόκληρη ένα ερωτηματικό
από τότε
μισώ τα σημεία στίξης.
Άτιτλο
ο χρόνος
η αιώνια λέξη που με κυνηγά
δεν έχω μια στιγμή
ένα στίχο στα μαλλιά
να σου καρφιτσώσω
η μοναξιά
λυτρωτική, δική μου
δίχως υποκρισίες
ούτε σε δήθεν λόγους να ενδίδω
οι αλήθειες,
τα «θέλω» μας
πνιγμένα στα όρια
μιας συμβατικής πραγματικότητας
για μεταμέλειες
είναι αργά
τώρα που με κυνηγούν
ανελέητα
λίγη σιωπή
μόνο μου ανήκει
και οι χίμαιρες
πως μπορώ τα ανέλπιστα να ελπίζω
επιδιώξεις φτηνές
λάμψεις που σβήνουν
όταν πέφτει το σκοτάδι
κατατρώγουν τις ζωές μας
επιστροφή
δεν υπάρχει
ίσως μόνο μια στροφή
μια στροφή προς τα μέσα
Στο τέλος…
Στο τέλος μοιράζουμε τα γράμματα
τις φωτογραφίες
τα αντικείμενα
του κοινού βίου
και μένουμε μόνοι
όπως πάντα ήμαστε.
Στα καταγώγια της σιωπής
με άφθονο αλκοόλ
θα ξεγελάσουμε τη μοναξιά μας.
Ο χρόνος, η σιωπή
και μια ανεξήγητη πίκρα θα μείνει
λίγες στιγμές ξεχασμένες
στο μπολ με τα φρούτα των εκδρομών.
Στο τέλος ...
σκισμένες φωτογραφίες
αντικείμενα κρυμμένα
σαν να μην υπήρξαμε ποτέ.
Υπήρξαμε;
Από την ποιητική συλλογή "Κλειδιά στο Τραπέζι", Οδός Πανός, 2018, δεύτερη έκδοση 2019
Κλειδιά στο τραπέζι
έτσι μεγαλώσαμε
μέρες βουτηγμένες προσμονές
σε κουταλάκια του γλυκού
βανίλια υποβρύχιο
ραδιοφώνου παράσιτα
αφιερώσεις σε όνειρα πειρατικά
ρητορείες, ψευτοπολιτική
δήθεν αριστεροί, δήθεν σωσίες
δήθεν φιλοπάτριδες ή ορθολογιστές
έτσι ζήσαμε
μεροκάματα φθηνά
ελπίδες σταυρωμένες
μεγάλους έρωτες σε δωμάτια μικρά
λόγια και πράξεις δανεικά
πρόσκαιρη δόξα ντύθηκαν οι κισσοί
της εξουσίας την ποδιά χαϊδεύοντας
βούλιαξαν οι αμάρανθοι* στο κάθε μέρα
κι οι τάτουλες* στο πουθενά
έτσι μεγαλώσαμε
με χύμα αλκοόλ και φθηνό καπνό
φουμέρνοντας
ροκ ψευδαισθήσεις
μεθώντας με κλεμμένους ουρανούς
ανίδεοι μα όχι τόσο αθώοι
προσδοκώντας
μια ταινία της Κυριακής
απότομα γινήκαμε κομπάρσοι
σε ταινία υπερπαραγωγής
έτσι ωριμάσαμε
σε ένα παιχνίδι προκαθορισμένο
πιόνια στημένα στη σειρά
θαρρώντας τα άμοιρα πως είναι
για όλους τα εκλεκτά
έτσι γελάσαμε πικρά
αντικρίζοντας τα βρόχινα όνειρά μας
κλειδιά σκουριασμένα
σε άδειο τραπέζι
πεταμένα αδιάφορα.
*Αμάρανθος - αγριολούλουδο της ελληνικής υπαίθρου
*Τάτουλας -μονοετές φυτό, επιστημ. Στραμώνιο, κοινή ονομασία διαβολόχορτο
Αδυναμία
Δεμένη με αόρατα δεσμά
θανάτους σε απευθείας μετάδοση
μου σερβίρουν
Φωνάζω
μα η φωνή μου δεν ακούγεται
νόμιζα πως δε ζητούσα πολλά
μα τελικά τα πάντα ζητούσα
αθώες Κυριακές χαρούμενων παιδιών
αγάπες στις αυλές και στα μπαλκόνια
μαργαριτάρια στις ακρογιαλιές
κι ένα σου χάδι
πάνω στα μαλλιά μου
Φωνάζω
μα η φωνή μου
συγκεντρώνει μόνο «like»
στο διαδίκτυο
κι ύστερα σαν πέρασμα χελιδονιού
χάνεται
οι κινήσεις μου σαν μαριονέτας
πορφυρές κλωστές
τις κατευθύνουν
αόρατα μάτια
πυρπολούν τις κινήσεις μου
σα να μου έκλεψαν το χρόνο
κι ούτε μια στιγμή δεν μου ανήκει πια
…ούτε μια στιγμή
Μάγισσα
Το μνήμα μου χορτάριασε αιώνων φορτωμένο αδιαφορία
μα όταν ο κήπος μου είχε ανθούς ξόρκισε μάγια θάματα
κυράδων, αφεντάδων και φτωχών μολόγησε τα πάθη.
Ήρθαν μέρες πονηρές στης ιστορίας το μετερίζι
εξιλαστήριο θύμα έψαχνε το σκοτάδι που κυβερνούσε
την τέχνη μου μαύρο σκέπασε, τυλίχτηκε το φίδι.
Κι από κυρά των φυσικών, βοτάνων και αστέρων
γίνηκα πλάσμα φθονερό στο ικρίωμα η ιστορία με στήνει
χωρίς εξήγηση και αφορμή καμία
Έτσι πάντα συνέβαινε από τα χρόνια τα παλιά
χέρι ευεργετημένου να σε ρίχνει στην πυρά.
Σκύλος
Κατηφορίζω οδός Συγγρού
κοντά στα μεσάνυχτα
μια νύχτα από αυτές
που οι μάγισσες κατεβάζουν τα φεγγάρια
Αρσενικές ιέρειες του έρωτα προσπερνούν
τρελαμένα σκυλιά αλυχτάνε
οι κρεμασμένοι δείχτες του ρολογιού
σημαίνουν
την ώρα της σκοτεινής πρωτεύουσας
Αδέσποτος σκύλος γυρνώ
κοιτάζοντας μάτια σκοτάδια
ανθρώπους με σκύλους
για βόλτα νυχτερινή
Γαβγίζω παραπονεμένα
γουβ, γουβ
ίσως κάποιος με λυπηθεί ˙
σε τούτη εδώ την πόλη
είναι περισσότεροι
αυτοί που ζουν με ένα σκύλο
παρά με έναν άνθρωπο.
Αυταπάτη
Σβήνω το τσιγάρο μου
στο πρόσωπο του χρόνου
κάπου μου παράπεσε μια υπόσχεση
μια ελπίδα φυγάδευσα
μια αυταπάτη με εγκλώβισε
Πώς να επανορθώσω;
Σβήνω το τσιγάρο μου
στο πρόσωπο του χρόνου
να τον εκδικηθώ
Ολόδικά μου φεγγάρια,
μου 'ταξε
και από παιδούλα
στη μέση ηλικία με πέταξε
κλέβοντάς μου
βιαστικά
ο άθλιος κλέφτης
όλους τους ενδιάμεσους σταθμούς
Ιφιγένεια
Σαν αμνό σε έσφαξαν
Ιφιγένεια
κι εσύ μια κραυγή να μη βγάλεις;
Δώρο σε Θεό εκδικητή
σε χάρισαν
δήθεν για να κατευνάσουν τους ανέμους
μα στ’ αλήθεια γιατί σε καμιά δεν έμοιαζες.
Κάθε μέρα σε θυσιάζουν από τότε
με νέες αφορμές
πάντα για το μεγάλο ταξίδι.
Μα κι οι δήμιοί σου
τύχη καλύτερη δεν είχαν
ούτε θα έχουνε ποτέ.
Μια ώρα αρχύτερα μονάχα
το ρούχο του θανάτου άγγιξαν
της υπέρβασής τους το ταξίδι
ταξίδι έγινε θανάτου
και τα τρόπαια της νίκης τους
τρόπαια ματαιότητος γινήκανε.
Αντιστρόφως
Λένε πως πολλά
δε χρειάζεται ο άνθρωπος
για να γενεί ευτυχισμένος
μια αγκαλιά μνήμες αγάπες
ένα σπίτι σύννεφο
και ένα κομμάτι ουράνιο τόξο
και αντιστρόφως όμως
ετούτο λειτουργεί
δε χρειάζεται πολλά
για να γενεί κανείς δυστυχισμένος
μια καρφωμένη εμμονή
μια παιδική φενάκη
και μια πεταλούδα ματαίωση
καθένας ορίζει του μυαλού του
τη διαδρομή
και επιλέγει με κάποιαν υποδόρια αφορμή
το φως ή το σκοτάδι
Φορτίο
Κουβαλώ κατάσαρκα τους νεκρούς μου
χάντρες στο αόρατο βραχιόλι μου
κοιμούνται και ξυπνούν μαζί μου
με κοροϊδεύουν, με παροτρύνουν, με ενθαρρύνουν
Φύγετε πια τους λέω
στο άυλο τοπίο ανήκετε
μα αυτοί βουβά αγάλματα στέκουν εκεί πάντα
φωτεινά πουλιά με ακολουθούν
ζουμάροντας ξεδιάντροπα στις παλιές φωτογραφίες
εστιάζοντας στα σύννεφα που ταξιδέψαμε
στα μενεξεδένια δειλινά που ζήσαμε
στις αέρινες ψευδαισθήσεις που δεν τολμήσαμε
φύγετε πια, τους λέω
το γνωρίζω το φευγαλέο άγγιγμα της σάρκας
τη γελοιότητα των ανομολόγητων φόβων μας
το δεδομένο τέλος των ματαιώσεών μας
μα εκείνοι
βουβά τοπία χρόνων παιδικών
με καταδιώκουν, με λοιδορούν
κοιμούνται και ξυπνούν μαζί μου
Παιδικές απορίες
Μαμά τι είναι ο θάνατος;
Γίνεται η ψυχή μας ένα πουλί;
Γιατί τα παιδιά σκοτώνονται στον κόσμο
γιατί δεν έχουν μια αγκαλιά όπως εγώ;
Μαμά γιατί οι άνθρωποι πονάνε
γιατί διαλέγουν το κακό;
Γιατί δεν πιάνει η δική μου προσευχή
η ζωγραφιά μου η χαρούμενη
γιατί δε γίνεται ποτέ αληθινή
Γιατί μαμά, γιατί;
Σύντομο βιογραφικό
Η Μαστοροδήμου Χρύσα είναι εκπαιδευτικός με μεταπτυχιακές σπουδές στην ειδική αγωγή, τη γλώσσα και τη λογοτεχνία. Ζει και εργάζεται στη Λάρισα. Έλαβε επαίνους και βραβεία για ποιήματά της σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές: Διερμηνείς, 2009, εκδόσεις Σκάλα, Κλειδιά στο Τραπέζι, Οδός Πανός, 2018, δεύτερη έκδοση 2019. Ποιήματα, άρθρα, κριτικές, διηγήματά της συμπεριλαμβάνονται σε έντυπα και ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά. Το 2021 κυκλοφόρησε το πρώτο της μυθιστόρημα ΤΑ ΤΕΜΑΧΙΑ, εκδόσεις Βακχικόν (έπαινος ΠΕΛ) που συμπεριλήφθηκε στη λίστα των καλύτερων βιβλίων της άνοιξης από την Athens Voice. Είναι αρχισυντάκτρια του λογοτεχνικού περιοδικού των εκπαιδευτικών ν. Λάρισας ΛΕΞΩΤΕΧΝΙΕΣ. Διατηρεί το μπλοκ https://logotexnikesanafores.blogspot.com/.
