Σήμερα στη στήλη "Στα βαθιά" φιλοξενώ την ποιήτρια Ανθή Τσεκρέκου. Η καλεσμένη μου σπούδασε στο τμήμα Οικονομικών Επιστημών της Νομικής σχολής. Έχει εκδώσει μια ποιητική συλλογή. Η ποίησή της είναι εξομολογητική, υπαρξιακή, φιλοσοφική. Ο λόγος της είναι ορμητικός ,διαυγής, ζωντανός , μ ' ευφάνταστα σχήματα και πλαστικές εικόνες. Την απασχολούν οι σχέσεις ,η εξερεύνηση του εσωτερικού κόσμου, οι επιθυμίες, οι αναζητήσεις. Θα δούμε δέκα μοναδικά ποιήματά της από το πρώτο της ποιητικό βιβλίο "Ικανές και αναγκαίες συνθήκες"!
Να σου χαρίσω
Θέλω να σου αραδιάσω
ασίγαστες λέξεις στο χαρτί,
να σου χαρίσω σκέψεις
και σιωπές αβάσταχτες,
τους μονολόγους μου
στο αδιαχώρητο της μοναξιάς μου,
όλο το βουητό από ήχους,
στίχους, φανταστικούς διαλόγους
και σενάρια
που στήνουν χορό
και τις παιδιάστικες φιγούρες μου
να σου χαρίσω.
Να μοιραστούμε
ό,τι έχει μπουκώσει,
μέχρι σκασμού, μέσα μας
και μας συνταράσσει.
Όλες τις θλίψεις που έπνιξα
και κράτησα θαμμένες,
μάσκες που σιγά-σιγά κατρακυλούν
να βρουν πεσμένο
ένα σύνολο εαυτού,
όλη αυτή την αθρόα συσσώρευση
συναισθημάτων
εξαντλητικής έντασης.
Πού να βρω έναν ακέραιο εαυτό,
απλήγιαστο, να σου χαρίσω;
Συντεταγμένα
Σκέφτηκα να ταξινομήσω τις σκέψεις μου
για να τις διαχειρίζομαι καλύτερα,
σκέφτηκα ακόμα
να τις στριμώξω σε μια γωνιά
για να βρίσκω ελεύθερο χώρο,
μα για καινούργιες, τι άλλο,
θα ’ταν μια ευχάριστη ανανέωση,
ίσως αν τις απελευθέρωνα συντεταγμένα
βοηθούσε,
σκέφτηκα, σκέφτηκα,
πάλι μπάχαλο τα έκανα.
Ας παίξουμε
Εσύ μικρή μου
που δε μ’ εγκαταλείπεις ποτέ,
είσαι ό,τι απέγινα,
ίσως πολλά ακόμα που δεν ξέρω
και τ’ άστρο που μου ’πες ένα βράδυ
πως το ’φτιαξε η αγάπη σου,
τώρα κι αυτό διανύει
κατάκοπο απ’ τη λάμψη του
το δρομολόγιο της πτώσης.
Θα σκαρφαλώσει πάλι αύριο,
θα το δεις.
Έτσι κι εγώ,
πιάνομαι από παντού,
να μη γλιστρήσω
στις βροχές της μνήμης,
να μην πληγώσω καμιά ανάμνηση,
ακόμα και κακή,
μου ’μαθες και αυτές
να τις φροντίζω σαν παιδιά,
να μην ξεχάσω
τον κομματιασμένο μου εαυτό
ασκέπαστο το βράδυ.
Οι σκιές του παρελθόντος
δίχως την παραμορφωτική απόσταση
μοιάζουν πολύ στο πραγματικό,
έτσι και γω τις πλησιάζω.
Το πραγματικό,
αυτό το δύσκολο καθήκον
να το δεχτείς και να του πας κόντρα,
δεν του ξεφεύγεις έτσι κι αλλιώς,
πώς να σου πω,
από το τίποτα των ερειπίων
να φτιάξω κάτι όμορφο
να ξεγελάμε τις ασχήμιες,
αυτό το σισύφειο καθήκον
να ξεχωρίζεις την ομορφιά
απ’ την ασχήμια,
όταν θολώνει τόσο ο κόσμος.
Να συλλέξω τις αντοχές
μες στο μυαλό μου,
μην κοιτάς που χάνεται ώρες-ώρες,
είναι που κυνηγά
αυτά που του ξεφεύγουνε,
απ’ τη δυσνόητη αλφαβήτα της ζωής
για να την εξηγήσει.
Ας παίξουμε,
θα’ ναι καλύτερα,
ας βρούμε κάτι αυτοσχέδιο να παίξουμε,
με πόνεσαν τα λόγια, οι λέξεις, όλα.
Συναισθήματα
Σαν φιλμ περνάνε από μπροστά μου
γεγονότα και συναισθήματα,
καθρέφτες το ένα του άλλου.
Συναισθήματα που βιώθηκαν
σε μικρές λεπτομέρειες
καθημερινών συνηθειών και γεγονότων,
βάφουν με τ’ ανεξίτηλα χρώματά τους
τις επίμονες εικόνες του χθες.
Όσα δεν είδαν ποτέ το φως της μέρας
αυτοεξορίστηκαν σε θαλάμους-ψυγεία,
γιατί κάποιος τα χλεύασε,
τ’ αγνόησε και πείσμωσαν,
δε ζήτησαν ξανά το λόγο.
Επανέρχονται
και σου χτυπούν την πόρτα για να βγουν.
Τα ξέρεις καλά, είναι επίμονα,
τους ανοίγεις ξανά και ξανά
μα δε βρίσκουν λύτρωση.
Ζητούν να τα ξεδιπλώσεις,
να τα ρίξεις σ’ άγνωστα πελάγη.
Μα τα πελάγη
έγιναν αφιλόξενα νεκροταφεία
συναισθημάτων,
σαν άλλοι φιλόδοξοι πειρατές
με πλοία μινιατούρες που ναυάγησαν.
Και ’γω δε θέλω πια τα μακρινά ταξίδια,
μου ’δειξαν την απόδραση και την επιστροφή,
Σε καθαρά, ρηχά νερά
θέλω να καθρεφτίζεται ο νους και η ψυχή
όταν χαμογελούν απελευθερωμένα.
********************************
Λόγια όμορφα
που εισχωρούν βαθιά
στα εσωτερικά κενά μας,
τα χορταίνουν για να ξαναπεινάσουν,
βαρκούλες του μυαλού και των αισθήσεων, μένουν στο τέλος σκόρπιες σημαδούρες
σε μια απόσταση θάλασσας
που δεν τολμάει κανείς να γεφυρώσει.
********************************
Κι αν ήμασταν υποχρεωμένοι
με τις λέξεις να περιγράφουμε τα πάντα,
όλη η ζωή θα ’ταν μια ανυπόφορη περιγραφή
χωρίς την έκπληξη της ζωής.
Και αν ζούσαμε το καθετί μόνο σαν έκπληξη, σαν κανείς ποτέ να μην το έχει περιγράψει,
πόσο αγνοημένη θα ’ταν η ζωή μας;
********************************
Θα θυμάμαι μόνο τις κακές στιγμές,
αυτές που σκλήρυναν σαν βράχοι.
Οι καλές,
με τη συγκινησιακή προσμονή
να τις ξαναζήσω
μου φέρνουν διάψευση,
σαν μικροί θησαυροί σε κινούμενη άμμο
που βουλιάζουν τριγύρω μου.
Καλύτερα, λοιπόν, οι κακές στιγμές,
με το τελειωτικό τους πέρασμα
και την παγωμάρα.
Να προσδοκώ το καλύτερο
και να μην τρέμω το χειρότερο,
τι υπεράνθρωπη προσπάθεια.
Συνθήκες
Όλες οι προτάσεις
ήταν μη ικανές για τις συνθήκες
και το ζητούμενο χ
ήταν υπόθεση σε άλυτη εξίσωση.
Τίποτα δεν έβγαινε στις πράξεις,
μάταιοι κι οι συμψηφισμοί
ανόμοιων στην ίδια ζυγαριά.
Ζητούμενα,
προσφερόμενα,
κρατούμενα,
ένα ζητούμενο άρρητο
σε πλήθος ρητών
και ένας περιττός αριθμός
ν’ αναζητά το ικανό άρτιό του,
πληρώντας βαριά
μισή ανάγκη
μιας κατά συνθήκη ύπαρξης.
Σκέψεις
Αυτές οι ανεξίτηλες σκέψεις,
μοιρασμένες στους ανέμους,
στροβιλίζουν τις απόκρυφες ζωές μας,
τις φωτιές που ζέσταναν
τα χλωρά μας όνειρα,
αποτινάσσουν τα φύλλα
περασμένων χειμώνων,
ντύνονται παλιές
και πρωτόγνωρες μελωδίες
και αφιερώνονται εξ’ ολοκλήρου,
ψάχνουν λέξεις να πουν
και να ειπωθούν,
συντρίβονται στις απουσίες
και στις πτώσεις,
φουσκώνουν σαν μπαλόνια
από ανταπόδοση
και σκάνε από απαξίωση.
Ποτάμια που τρέχουν
μπρος και πίσω,
χαρίζονται μονόδρομες
και επιστρέφουν εξουθενωμένες
από αστοχία σε ήττα.
Είναι αυτές οι σκέψεις
του πολέμου και της γιορτής,
τραυματισμένες λιποτάκτισσες της ζωής
και ποιήτριες της ελευθερίας.
Καρφιά
Τα λάθη μου καρφιά
να με καρφώνουν όλοι γύρω μου.
Τα λάθη τους καρφιά
να με καρφώνουν
και τα γυρνάω πάνω τους.
Ένας τοίχος καρφωμένος η ψυχή μου,
η ζωή μου,
σημαδεμένος απ’ τα ίδια καρφιά,
στραβά και σκουριασμένα
απ’ την πολυκαιρία,
καρφιά που βγαίνουν
και ξαναμπαίνουν σε διπλανά σημεία,
στα ίδια σημεία.
Μια τρύπα όλη η συμπεριφορά μας
που δε βουλώνει,
ανοιχτή κραυγάζει
πως τα λάθη δε διορθώνονται
γιατί είναι παρελθόν
και δεν ξεχνιούνται
γιατί υπάρχουν βολικά
για να καρφώνουμε τους άλλους
για τα λάθη μας,
να τα γυρίσουμε πίσω,
να φύγουν από πάνω μας.
Πάρτε καρφιά, καρφώστε,
είναι δωρεάν, είναι δοκιμασμένα,
μαζέψτε τα ξανά από κάτω
αν δε βρουν το στόχο
και ξανακαρφώστε.
Αυτός ο φαύλος κύκλος
είναι η ζωή μας,
η διαστροφή μας.
Τι ατέρμονη απασχόληση,
να τρέφουμε την τρύπια μας ψυχή
που δε χορταίνει ποτέ καρφιά.
Από την ποιητική συλλογή "Ικανές και αναγκαίες συνθήκες", Τσεκρέκου Ανθή, Εκδόσεις Όστρια, Γενάρης 2019.
Βιογραφικό σημείωμα
Γεννήθηκα στην Αθήνα, κατάγομαι από το Άργος όπου και ζω αυτή τη στιγμή. Σπούδασα στο τμήμα Οικονομικών Επιστημών της Νομικής σχολής Αθηνών. Η πρώτη μου ποιητική συλλογή εκδόθηκε τον Ιανουάριο του 2019 από τις εκδόσεις Όστρια.
