Σήμερα στη στήλη "Στα βαθιά" έχω προσκαλέσει τον ποιητή Σπύρο Κατηφόρη. Ο καλεσμένος μου γεννήθηκε στην Αθήνα και τα τελευταία χρόνια ζει στην Ολλανδία. Πρωτόγραψε ποίηση την άνοιξη του 1998. Ποιήματά του έχουν δημοσιευθεί στον ηλεκτρονικό τύπο. Έχει εκδώσει τέσσερις ποιητικές συλλογές. Η ποίησή του είναι υπαρξιακή, συμβολική, εσωτερική. Ο λόγος του είναι μεστός, ζωντανός, καίριος, με εμπνευσμένες αλληγορίες και βαθιά συγκίνηση. Τα ποιήματά του κατά κανόνα είναι χωρίς τίτλο κι ολιγόστιχα. Οι σκηνές εναλλάσσονται κινηματογραφικά, κρατώντας τον αναγνώστη σε εγρήγορση. Τον απασχολεί η καταγραφή της καθημερινότητας, οι ανθρώπινες σχέσεις, η ουσιαστική επικοινωνία με τον εαυτό, τα ερωτήματα της ψυχής. Θα ταξιδέψουμε με δέκα διαλεχτά ποιήματά του από τις δυο τελευταίες του ποιητικές συλλογές "Εξερράγη" και "Πέτρα στο βυθό"!
Ποιητική συλλογή "Εξερράγη", Εκδόσεις κουκούτσι,2016
η ιστορία αυτή
δε γράφτηκε ποτέ
και είναι
σα να μύρισαν οι λεμονανθοί
χωρίς προειδοποίηση
εικόνα εξίσου θλιβερή
με τον Δεκέμβριο
που δε θα προλάβεις
στους διαδρόμους να τρέχεις
των νοσοκομείων
βράδιασε
και αυτές οι ψεύτρες οι φλέβες
υποτίθεται δε θα με προβλημάτιζαν
τόσα χρόνια
τις είχα συνηθίσει
μα είναι φαίνεται
πιο αληθινές από μένα
τώρα ξεχνάω και να γράψω πως
αυτή η φαιδρή αμνησία σου
όλα εσύ μου τα υπαγόρευσες
όπως με βρήκες
κατάπληκτο
***************************
στη συνοδεία
του υπόκωφου ακορντεόν
των παιδικών χρόνων
συχνά μοιάζουν παράξενα
αυτά που μου είχες γράψει
ύστερα
εφησυχάζομαι
διαψεύδοντας το πέρασμά σου
μα είναι
αυτή η ζακέτα σου
στο πάτωμα
που δεν μπορώ να εξηγήσω
δε θυμάμαι να πότισα
και τα ψέματα θέλουν τροφή
μέσα σε αυτή την ειρωνεία
που με βλέπω με χέρια
και άρνηση
ασυναίσθητα προσδιορίζεσαι
τότε είναι που πρέπει να σκάψω
πάντα και μόνο
με τα νύχια μου
η φωνή σου χαράχτηκε
στο βινύλιο της στιγμής
το άσχημο
επικράτησε εκεί έξω
**************************
το κάψιμο στο χέρι
όταν σου γράφω δεν περνάει
όμως αποκτά νόημα
κρατώ τα λόγια σου
άνθη αποξηραμένα
μεταφορικά κουίζ
σκέφτομαι
τα άδεια δωμάτια
που άφησε ο πόλεμος
δε θυμάμαι πως έμαθα γραφή
υποθέτω
μάλλον
κοιτάζοντας από το παράθυρο
ποιοί ήταν όλοι αυτοί
τι κουστωδία
απρόσκλητοι
γέμισαν το σπίτι μου
κάθε γωνιά
και έμεινα μόνος
**************************
αντιθέτως
τα έντομα
συνεχίζουν
να με επισκέπτονται
χωρίς να περιμένουν κάτι
αρρώστησαν
και οι γραμμές του τραίνου
πού θα καταλήξουμε
βραχνός καιρός μπροστά μας
αδυσώπητη Άνοιξη
μου κρατούν κρυφό
τι γίνεται στα άλλα βαγόνια
όμως εγώ ξέρω
δεν ξέχασα τις φωνές των δέντρων
χρόνια να τα βασανίζουν
στα παρατεταγμένα τραπέζια
του ηλεκτροσόκ
γιατί φθονούσαν πάντοτε
αυτή την άγια γύμνια τους
σε αυτή τη λάσπη
που έχω για να πατάω
τον μολυσμένο από πέρσι αέρα
τις εκατόμβες των περιστεριών
και ό,τι άλλο συνθέτει
τον κοινά αποδεκτό
κόσμο
******************************
μπορείς να τον αγνοήσεις αυτό τον κόσμο
που χρειάζεται φώτα το βράδυ
οι λάμπες κρεμασμένες χρόνια
να υπηρετούν το μαύρο
σε μια δυσλειτουργία της ενόρασης
που γέμισε σελίδες και τάφους
γιατί
ό,τι πεις
θα μείνει
εκεί
**************************
Ποιητική συλλογή "Πέτρα στο βυθό",Εκδόσεις Σμίλη,2021
σε μια καινούργια γλώσσα
η ανάμνηση μου μίλησε
άσ’ το τώρα γεννήθηκε
ψέμα είναι
όπως το τηλεφώνημα
φοβάμαι
όλοι αυτοί οι νεωτερισμοί στην οδοποιία
θα στεγνώσουνε τα λόγια μας
λιώνουμε φωνάζεις
νύφη χαρούμενη νύφη λυπημένη
ακριβώς πάνω στο τίποτα
χορεύεις
**************************
το τότε-τώρα που ρέει στη χαραμάδα του
αρχίζει να επιτίθεται
όχι πιο πέρα από αυτή τη σελίδα
θα κοπεί
σε μικρές ανάσες
ολόκληρη η καμπύλη
λίγη η στάχτη
στέκεται εκεί και χιονίζει
ο καιρός άφαντος
τα ρολόγια του τίποτα
δε σταματούν να χτυπάνε
αυτό είναι το βαλς που καταστρέφεσαι;
**************************
πες τι είμαστε
μια νευρικότητα που εκτείνεται
σ’ όλες τις γεωγραφίες
αυτή η σταγόνα τρέχει
σαν τη στιγμή
που ζωγραφίστηκε
φύγε από τις λέξεις
η εξίσωση στο χαρτί φωνάζει
το φως ανασαίνει
το χώμα θριαμβεύει
**************************
ζυγίζει σκοτάδι
καρποφορεί μηδέν
και μια συχνότητα ραδιοφωνική
που ουρλιάζει μπροστά στη μισάνοιχτη πόρτα
ή στο λευκό της σελίδας
αυτό το ναρκοπέδιο
σκιές σπαρμένο
που το χτυπάει το ρεύμα
και εκείνη αυτοεξόριστη
σε κάθε του απόγευμα
**************************
Σύντομο βιογραφικό:
Ο Σπύρος Κατηφόρης γεννήθηκε το 1984 στην Αθήνα. Πρωτοέγραψε ποίηση την άνοιξη του 1998. Ποιήματά του έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά. Έχει εκδώσει τέσσερις ποιητικές συλλογές:
Στο θόρυβο της μνήμης, εκδόσεις Bookstars ,2013
Ομίχλη από φωνές, εκδόσεις Bookstars,2014
Εξερράγη, εκδόσεις Κουκούτσι, 2016
Πέτρα στο βυθό, εκδόσεις Σμίλη, 2021
