Σήμερα στη στήλη "Στα βαθιά" έχω προσκαλέσει τον ποιητή Κώστα Λαζαράκη. Ο καλεσμένος μου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Μένει στα Μεσόγεια Αττικής κι εργάζεται ως ιδιωτικός υπάλληλος. Άρχισε να ασχολείται με την ποίηση από τα μαθητικά του χρόνια. Έχει μεγάλο υλικό από ανέκδοτες ποιητικές συλλογές. Ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί στον ηλεκτρονικό τύπο. Τον Ιούλιο του 2021 εμφανίστηκε στα γράμματα με την πρώτη του ποιητική συλλογή , η οποία τιτλοφορείται "Ψήγμα" . Η ποίησή του είναι ρεαλιστική, στοχαστική ,κοινωνική. Ο λόγος του είναι πλούσιος, θαρραλέος, κοφτερός, καίριος. Η ροή του είναι κινηματογραφική, με γρήγορη δράση και ανάγλυφες εικόνες. Τον απασχολεί το άτομο ως μέλος της ομάδας, γι' αυτό συχνά ο αφηγητής εκφράζεται στον πληθυντικό αριθμό. Η πένα του απεικονίζει τα δύσβατα μονοπάτια του σύγχρονου βίου και έμμεσα καλεί κάθε πρόσωπο ξεχωριστά να βάλει το λιθαράκι του ν' αλλάξει κάτι. Πρόκειται για μια ποίηση αφυπνιστική, ενίοτε πικρή, με βαθύ προβληματισμό και γνήσια ενσυναίσθηση. Θα απολαύσουμε δέκα υπέροχα ποιήματα του δημιουργού!
Ανέκδοτα ποιήματα
ΧΩΜΑ
Στο άροτρο,
τοποθετήσαμε ντεπόζιτο,
για να κυριαρχήσουμε,
ολοκληρωτικά στο χώμα.
Σκαλίσαμε την ώρα μας,
παρασημοφορώντας
τις μελανιές της νιότης.
Με άχυρα στην μαξιλαροθήκη,
ραπίσαμε το όνειρο
της κάθε αυγής.
Της κάθε γεύσης, που
έμεινε στη γλώσσα.
Το χώμα όμως πάντα
θα είναι ρευστό.
ΣΥΜΠΛΕΓΜΑ
Άνθρωποι εκεί έξω…
ένα σύμπλεγμα, που
γεννά δισεκατομμύρια ανάσες.
Μια κουκίδα η γη,
απαλλαγμένη από την αγνεία.
Μειλίχια χρώματα μιας άλλης εποχής,
μας δελεάζουν να υποφέρουμε,
την αυτοκαταστροφική μετάλλαξή μας.
Ο χρόνος,
η μόνη ανθρώπινη κατασκευή, που
παραμένει αδέκαστη,-για να μας θυμίζει-
το τέλος και την αρχή
των φαντασιώσεών μας.
ΦΛΟΓΑ
Μα εμείς,
νομίζαμε πως οι αλυσίδες,
ήταν βραχιόλια.
Τα δάκρυα, μπλε χάντρες.
Τα κτήνη,
εξημερωμένα ζώα.
Αρπάξαμε με την άκρη των δοντιών μας,
τη φλόγα,
από τα εφήμερα κεριά,
της ύπαρξής μας.
Μια κλεψύδρα,
υποχείριο των επιλογών μας.
Η βροχή θα ξεπλύνει τη γύρη,
μα η αλλεργία θα μείνει,
σαν μια φλόγα,
που εξατμίστηκε.
ΛΙΠΟΣ
Λοξοδρομεί ο λαιμός μας,
στα ρίχτερ μια ανοιχτής εφημερίδας.
Στήσαμε δίκτυ αλατιού,
για να αφορίσουμε τα ψάρια.
Κλουβιά με θεμέλια,
πιο βαθιά και από προσταγή.
Η άμμος στο κόσκινο,
άγκυρα αλμυρή,
μια γεύση μπερδεμένη.
Ανταλλάξαμε τις φτερωτές μας παλάμες,
για λίγα λέπια καθαρισμένα.
Αναδύεται το λίπος
της φάλαινας από μέσα μας,
για να καούμε στο ίδιο λάδι.
ΗΧΟΙ
Μια έλξη στα αυτιά μας,
από ήχους που κρέμονται,
από τα καλώδια των πόλεων.
Περιπατητικές συζητήσεις,
ακτίνες των κυττάρων μας,
αντανακλούν το άδυτο,
στην κινητικότητα των βλεφάρων μας.
Δεν μας μένει οίκτος,
διάχυτη νεκρή φύση,
ένα καταφύγιο,
με σώματα που κροταλίζουν.
Τα δάκτυλά μας,
σπασμένα,
σέρνονται στις οθόνες αφής.
Θέλουμε κάτι από τη ζωή των άλλων.
Εύθραυστο κέλυφος,
το κομπόδεμα των στερήσεων.
Οι ήχοι βουλιάζουν,
βαθιά στις ρυτίδες,
και οι βάρκες επιπλέουν
στην μπανιέρα μας.
ΑΠΟΛΙΘΩΜΑ
Μηρυκάζουμε,
τη συστολή,
ενός ασβεστοποιημένου
απολιθώματος της ιστορίας.
Με κιονόκρανα, -και-
νηστεία,
μαρτυρούμε την Κυριακή,
τα αδιέξοδα ,
της υπόλοιπης εβδομάδας.
ΣΚΙΕΣ
Στο λιοπύρι,
χτίζονται
οι μεγαλύτερες
σκιές.
Εμείς…
παραμονεύουμε νοερά,
-κρατώντας ομπρέλες-
στους εφιάλτες που σκόρπισαν,
όσοι κράτησαν ψηλά
τον ήλιο.
ΑΠΩΛΕΙΑ ΦΤΕΡΩΝ
Με τα χέρια στις τσέπες
περπατάμε ανάμεσα στις λακκούβες
των σπασμένων σασί μας.
Χρεωκοπημένοι από νιότη,
σε αλγόριθμους ελεύθερης κατανάλωσης.
Κουρδιστές κούκλες σε εμπορικούς δρόμους
γεμάτους εγκαύματα.
Κεφάλια σέρνονται αδιάφορα.
Αδέσποτα σκυλιά, - ανθρώπινα λουριά.
Προσαρμόσαμε την ήττα στα θέλω μας,
για να μην το παραδεχτούμε.
Μπαζώσαμε την υδροφόρα ζωή
γιατί μας ταράζει
η μετανάστευση των πουλιών,
και στήσαμε βιτρίνες
στις παλιές κοίτες των φιλοσόφων.
Απουσία ήχων στις φωλιές.
Μέσα μας απώλεια φτερών.
ΣΤΑ ΡΗΧΑ
Προσπαθείς μάταια
να δεις μια κουταλιά νερό,
σαν τον ωκεανό
των ονείρων σου.
Θες απεγνωσμένα
να πνιγείς στα ρηχά.
Από την ποιητική συλλογή "Ψήγμα", Εκδόσεις Πηγή, Ιούλιος 2021
ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ
Μια πορεία στο αδιέξοδο
ξεκίνησε ο άνθρωπος.
Πεθαίνει σε κάθε μέρος που επισκέπτεται, αφού
η εικόνα της πολυπλοκότητας
της ασφάλτου
δεν διαγράφεται.
Κάποιος θεός ειρωνεύεται
την ικανότητα μνήμης.
Η κατάρα του ελέφαντα που
του επιτρέπει να επιβιώνει.
Καθημερινότητα
η φύση κλαίει
με γυμνά σύννεφα.
Το μονοπάτι χορταριασμένο,
η νοσταλγία της μουσικής
μας δίνει ακόμη
το δικαίωμα στην αυταπάτη.
Τι βλέπεις,καθώς με κοιτάς;
Ίσως,βρέξει.
Ίσως,πάλι , να μην ξαναπώ ίσως.
Η φωτιά λένε ενώνει τις
ψυχές που αιωρούνται.
Στη λογική μας
πάντα βασανίζονται και
πάντα είμαστε σε καλύτερη μοίρα
από όλους ή τους ζηλεύουμε.
Όπως και να'χει,
θέλουμε να διαφέρουμε.
Βιογραφικό σημείωμα
Ο Κώστας Λαζαράκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1987,και μεγάλωσε στην Νέα Ιωνία Αττικής. Είναι ιδιωτικός υπάλληλος και ζει στα Μεσόγεια Αττικής. Με την ποίηση άρχισε να ασχολείται από νωρίς. Από τα μαθητικά του χρόνια ακόμα, ξεκίνησε να γεμίζει τα συρτάρια του με ανέκδοτες συλλογές. Πρώτη του εκδοτική απόπειρα αποτελεί η ποιητική συλλογή «Ψήγμα». Πολλά ποιήματά του ήδη φιλοξενούνται στο διαδίκτυο.
